“ဖြိူး စားလေ… ရော့”
စားပွဲပေါ် ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖိုးကျော်က ခွံ့ကြွေးလိုက်သည်။ ဖြိုးကို ဖိုးကျော် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း(၂)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောဖြိုးကို ဖိုးကျော် တန်ဖိုးထားသည်။
ဒါကြောင့်မို့လည်း ဆင်ဆင်ချင်ချင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ ဖိုးကျော်ရဲ့ ဖြိုးအပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းသည်သာ။ ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကြွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာအချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလိုဂရုတစိုက် ရှိတဲ့သူမို့လည်း ဖြိုးကို သူပစ်သွားမှာကြောက်သည်။ အခွင့်အရေးမယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ (အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ပေးဖို့အသင့်ပါမောင်ရယ်)။
“အန်တီ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ”
“ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…ငါးရာပဲကျပါတယ်ကွယ်”
ဖိုးကျော် ငါးရာတစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို ဖြိုးဝင်ထိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“မောင့်ရဲ့ ဒီလို ဂရုတစိုက်ရှိမှုတွေကြောင့် ဖြိုး စိတ်ချမ်းသာရပါတယ် မောင်ရယ်”
လို့ ရင်ထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောနေမိတယ်။
“ဖြိုးဖာသာဖွင့်လို့ရပါတယ် မောင်ရဲ့”
“မောင်ကိုယ်တိုင် ဖွင့်ပေးချင်လို့ပေါ့ ဖြိုးရဲ့…”
“ဖြိူဘယ်သွားချင်သေးလဲ… ”
“သွားစရာမရှိတော့ပါဘူးမောင်ရယ်”
ဖြိုးကို လမ်းထိပ်ချပေးပြီး ဖိုးကျော် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။
“သား…လာထိုင်အုန်း”
ကျောမှီတဲ့ ပေါ်မှာ နဂါးပုံ ဖော်ထားတဲ့ တတ်မလမ်းသားခုံကြီးပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်သော ဦးဘထူးက အခုမှဝင်လာသော သားဖြစ်သူကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ”
ဖိုးကျော် ခါးလေးကိုင်းကာ ဖေဖေ့ရှေ့ရှိ ခုံတစ်ခုံတွင် ထိုက်လိုက်သည်။ ဖေဖေ့ကို ဖိုးကျော် ချစ်ကြောက်ရိုသေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက မိခင်မရှိတော့သဖြင့် ဒီအဖေကပဲ သူ့အပေါ်မှာ မိခင်လိုတစ်မျိုး ဖခင်လိုတစ်မျိုး ဒီအရွယ်ထိရောက်အောင် ထိန်းကျောင်းလာခဲ့ရတာ ဖိုးကျော်အသိပါ။
“သားအခု မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း”
“၂၅ နှစ်ထဲမှာပါ ဖေဖေ”
“အေး…ဒါဆို ငါ့သားမှာ ချစ်သူရှိလောက်ရောပေါ့”
“ဗျာ…”
ဖေဖေအခုလို မေးလာလိမ့်မယ်လို့ ဖိုးကျော်မထင်ထားပေ။ ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှန်းလည်း မသိပါ။ ရင်တွေလည်းတုန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖေ့ဖေ့ရှေ့ကနေ ချက်ခြင်းပျောက်ကွယ် သွားချင်မိတယ်။
“ဖေဖေ…မေးနေတာ ဖြေလေ သားမှာ ရည်းစားရှိနေပြီလား”
ဖေဖေကထပ်မေးနေတော့ မဖြေလို့မဖြစ်တော့ပေ။ ဖေဖေစိတ်တိုလာလျှင် ကြောက်ဖို့ ကောင်းသည်။ အရဲစွန့်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။
“ဟုတ်ရှိပါတယ်…ဖေဖေ”
“ဟား…ဟား….ဟား… ငါ့သားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲကွ ရည်းစားတွေ ဘာတွေတောင် ရှိနေပါပေါ့လား ဟား…ဟား….ဟား…”
ဖေဖေရဲ့ရယ်မောသံကြားမှပဲ စိတ်တွေတည်ငြိမ်စပြုလာခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ဘာများ ပြောဦးမလည်းဆိုပြီးနားစိုက်ထောင်နေမိသည်။ ဖေဖေဟာ အခုအချိန်မှာ မိခင်တစ်ယောက်လိုမျိုး သားဖြစ်သူကို မေးနေရှာသည့်အတွက် ဖိုးကျော်စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိပြန်သည်။
“ကဲ သားမှာ ရည်းစားရှိတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန် သား ကောင်မလေးကို ဖေဖေနဲ့ တွေ့ဖို့ ခေါ်လာခဲ့ ဟုတ်ပြီလား။ ဖေဖေတို့က ချမ်းသာပြီးသားဆိုတော့ ဆင်းရဲတာ ချမ်းသာတာ မလိုဘူး စိတ်ရင်းကောင်းတဲ့သူပဲလိုတယ်။ ကဲ…ကဲ… သားလည်း သွားတော့ ဖေဖေ သတင်းစာဖတ်လိုက်ဦးမယ်”
ဖခင်ရှေ့မှ ဝမ်းသာခြင်းများစွာနဲ့ မိမိအခန်းရှိရာသို့ ခြေလှေမ်းတွေဦးတည်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖြိုးနဲ့တွေ့ရင် ပြောပြဖို့ စကားတွေစဉ်းစားရင်း ညအတော်နက်တော့မှ အိပ်ပျော်သွားသည်။
“ဖြိုး”
“ပြောလေမောင် ဘာပြောမလို့လည်း”
“မောင့် ရဲ့ ဖေဖေက ဖြိုးကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့။ အဲဒါဖြိုးဘက်က လိုက်တွေ့ဖို့ရာ အဆင်ပြေမပြေ”
“ဖြစ်ပါ့မလားမောင်ရယ် ဖြိုးကဆင်ရဲတော့”
ဖြိုးဆီကသိမ်ငယ်တဲ့ စကားတွေ ထပ်မကြားချင်တော့၍ ဖြိုးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိုးကျော် လက်ဖြင့် ပိတ်လိုက်သည်။
“အဲဒါတွေလျောက်မပြောပါနဲ့ ဖြိုးရယ်။ မောင့်ဖေဖေက ဆင်းရဲချမ်းသာမရွေးတတ်ပါဘူး။ အခုလိုခေါ်တွေ့တာကလည်း ဖေဖေကဖြိုးကို အကဲခပ်ကြည့်ရုံသက်သက်ပါ။ ကျန်တာဘာမှ လျောက်မတွေးနဲ့တော့။ မနက်ဖြန် ဖြိုးကို မောင် လမ်းထိပ်ကနေလာစောင့်ပြီးခေါ်မယ်။ ကဲ…တစ်ခုခုစားပြီးပြန်ကြစို့”
ပန်းခြံထဲကအထွက်မှာ ဖြိုးလက်ကလေးကို ဖိုးကျော် အားပေးသည့်အနေဖြင့် ကိုင်လျောက်လာသည်။ မနက်ဖြန် ဖေဖေနှင့် သူ့ချစ်သူလေးဖြိုးတို့ တွေ့ဆုံမှုမှာ အဆင်ပြေပါစေလို့လည်း ရင်ထဲမှာ ကြိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိသည်။
“လာပါ ဖြိုးရဲ့ မကြောက်ပါနဲ့”
မောင့်ဖေဖေရဲ့ အိမ်ကြီးက ခမ်းနားလွန်းလှသည်။ မိမိက ပိုက်ဆံတအား မချမ်းသာပေမယ့် သူများစားသလိုစားနိုင်သည်။ သူများဝတ်သလိုဝတ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မောင့်ဖေဖေရဲ့ ချမ်းသာမှုက သူမကို အားငယ်စေသည်။ အိမ်ထဲသို့ ချေလှမ်းရန်ပင် မဝံ့ရဲတော့ပေ။ မောင်ဇွတ်အတင်းဆွဲခေါ်လာလို့သာ မောင့်ဖေဖေရှေ့ရောက်လာရတာ။ ဘေးမှာ မောင်သာမရှိရင် ဒူးတွေခွေပြီးလဲကျသွားနိုင်သည်။
မောင့်ဖေဖေကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲဖြင့်ကြည့်လိုက်တော့ ခန့်ညားလွန်းလှသည်။ မောင်ကသာ အသက်ငါ့ဆယ့်ငါးနှစ်လို့ ပြောမထားရင် လေးဆယ်ကျော်လောက်ပဲ ထင်ရလောက်အောင် မောင့်ဖေဖေက နုပျိုလှသည်။
“ဖေဖေ သားသူ့ကိုခေါ်လာခဲ့ ပါပြီ”
ဦးဘထူး သတင်းစာဖတ်နေရာကနေ ကောင်မလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက အသားလေးကဝင်းဖန့်ပြီး မျက်နှာလေးကလည်း ချောသည်။ အရပ်ကလည်းမြင့်သည်လို့ပြောလို့ရသည်။ ခါးလေးကလည်း သေးသွယ်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကလည်း ကွေးညွှတ်နေသည်။ သားဖြစ်သူရွေးတက်သားပဲလို့ စိတ်ထဲကနေ ပြောမိသည်။
“ကဲ ထိုင်ကြ” နှစ်ယောက်သား နီးရာ ခုံတွေမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။
“သူ့နာမည်က ဖြိုးဖြိူးပါ ဖေဖေ”
“ဖေ့ဖေ့နာမည်က ဦးဘထူးတဲ့”
“သမီးအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလည်း”
ဘယ်ကနေစမေးရမှန်းမသိတော့ ဦးဘထူးအသက်ကို အရင်မေးလိုက်ရသည်။
“၁၉ နှစ်ထဲမှာပါဦး”
“ကျောင်းကရော ပြီးသွားပြီလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
“ဘာမေဂျာနဲ့လဲ သမီး”
“အီးမေဂျာနဲ့ပါ ရှင့်”
ဖေဖေနှင့် ဖြိုးစကားပြောနေတာကို ကြည့်ရင်း ဖိုးကျော်ကြည်နူးမိနေသည်။ ဖြိုးနဲ့ ဖေဖေ တော်တော်လေးအဆင်ပြေတာတွေ့တော့ ဝမ်းသာမိသည်။ ဖြိုးကို ဖေဖေချွေးမအဖြစ် လက်ခံမည့်သဘောမှာရှိသည်။ ဖေဖေတို့ပြောနေတာတော်တော် ကြာပြီလို့ တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ်….
“သားတို့ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောခဲ့ကြအုန်း။ ဖေဖေ အခန်းထဲသွားနားလိုက်ဦးမယ်။ ဪ ဒါနဲ့ သားသူ့ကို ထမင်းကြွေးပြီးမှပြန်ပို့။ ဒေါ်လေးမြကို ဖေဖေ ထမင်းဟင်းချက်ခိုင်းထားတယ်။ သမီးလည်း ထမင်းစားပြီးတော့မှပဲသွား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင့်”
ဖေဖေကတော့ ဖြိုးကို ချွေမတော်ဖို့ လက်ခံသွားပြီနဲ့တူတယ်။ မောင် ပျော်လိုက်တာ ဖြိုးရယ်။ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင်ကို လာတဲ့ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်ရင်း ဖိုးကျော်နဲ့ ဖြိုးဖြိုး ပျော်လို့ မဆုံးတော့။ ဖေကေ ဇွတ်စီစဉ်လို့သာ ဒီမင်္ဂလာပွဲလေး ဖြစ်လာခဲ့တာ။ လာသမျှဧည့်သည်တွေကို အပြုံးကိုယ်စီနှင့် ဧည့်ခံနေကြသည်။ မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနားပြီးသွားတော့ ဖိုးကျော်တို့တို့နှစ်ယောက်ကို ဦးဘထူးက သူ့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်သည်။
“သား…”
“ဗျာ…ဖေဖေ”
“ရော့…သားတို့အတွက် အခန်းသော့။ ဖေဖေက သတို့နှစ်ယောက်အတွက် မင်္ဂလာဦးလက်ဆောင် အဖြစ်ပေးတာ”
ဖေဖေကတော့ သူတိုနှစ်ယောက်အတွက် အခန်းသော့ပေးပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားသည်။ ဖေဖေပေးသောအခန်းသော့လေးကို ကိုင်ကာ ပူပူနွေးနွေး ဇနီးလေးဖြိုးနှင့်အတူ မိမိတို့နှစ်ယောက် အိပ်မည့်အခန်းကို အပြေးလေးသွားကြည့်မိတော့သည်။ လုံးဝကိုမထင်မှတ်ထားရလောက်အောင်ဖေဖေ အခန်းကိုပြင်ပေးထားတာပါလား။
ကုတင်နဲ့မွေ့ယာကလည်း နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မှန်တင်ကုန်ကအစ နိုင်ငံခြားဖြစ်တွေ။ မွေ့ယာကိုသေသေခြာခြာကြည့်လိုက်တော့ စပလိန်မွေ့ယာဖြစ်နေသည်။ ဖြိုးကတော့မှန်တင်ကုန်မှာထိုင်ပြီး အလှပြင်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဖြုတ်မလို့လုပ်နေသည်။ ဝတ်ထားသော ထိုင်းမသိမ်းအင်္ကျီလေးကိုပါ လဲတော့မည်ထင်သည်။
“ဖြိူး”
“ပြောလေမောင်”
“လက်ဝက်လက်စားနဲ့ ထိုင်မသိမ်းအင်္ကျီတွေကို မလဲသေးပါနဲ့အုန်း”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့”
“မောင့်ဇနီးလေးကို ဒီသတို့သမီဝတ်စုံလေးနဲ့ ချစ်ချင်လို့ပါ”
“ဟာ…မောင်နော် ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလည်း ရှက်စရာကြီး”
“လျှောက်ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး ဖြိုးရဲ့ နှစ်ယောက်ကောင်းဖို့ပြောတာပါ”
“မောင်နော်…သွား”
“မသွားပါဘူးဖြိုးရဲ့…ဖြိုးကို ချစ်ရအုန်းမယ်လေ”
”ဟာကွာ ဒါပဲပြောပြောနေတော့တာပဲ”
ဖြိုးဖြိူးရဲ့ သွယ်လျတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဖိုကျော်ပွေ့ချီးပြီးကုတင်ပေါ်တင်လိုက်သည်။ ဖြိုးဖြိုးရဲ့ ပါးလေးကို စပြီးနမ်းလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ အောက်ကညီတော်မောင်ကလည်း တောင်လာလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပဲ….