ညီမလေး (၁)
ဝါကျင့်ကျင့် ညအိပ် မီးရောင်အောက်မှာ ဆံပင်ရှည်ရှည် ပျော့ပျော့လေးတွေ အုပ်မိုးနေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက အရက်ရှိန် နဲ့ နီရဲနေတယ်။ မျက်လုံးညိုညိုလဲ့လဲ့ကြီးတွေက အရည်လဲ့ပြီး ရီဝေနေတယ်။ ရှေ့မှာချထားတဲ့ ငါးကင် ခပ်ကြီးကြီးတစ်ကောင်ရဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်ဟာလည်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးရဲရဲလေးတွေကြားမှာ အစအန ပျောက်သွားပြီ။
ကုတင်ခြေရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်နေရင်း ဘာစကားမှ မပြောဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး အစားစားလိုက် ဘာမှ မရောဘဲ ရေခဲနဲ့ on the rock စပ်ထားတဲ့ ဘလက်လေဘယ်ကို ဒီတိုင်း သောက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ခါတိုင်းဆို ပေးသောက်ပေမယ့် အမြဲတမ်း လစ်မစ်ထားပြီး သူ့ဖို့ သတ်မှတ်ပေးထားတာကုန်ရင် ရပ်ခိုင်းတာပဲ။ အဲဒီမျက်လုံး ရွဲကြီးတွေနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး ထပ်ထည့်ပေးစေချင်တဲ့ ပုံပြရင် မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြလိုက်တာနဲ့ ဇက်လေးပုသွားပြီး ထပ်မတောင်းရဲတော့ဘူး။
ဒီညတော့ ထပ်တောင်းဖို့ မပြောနဲ့ သူ့ဖန်ခွက်ထဲမှာ အရက်ကျန်သေးလား ကုန်သွားပြီလားဆိုတာတောင် သိပုံမပေါ်ပါဘူး။ ခွက်ကိုတောင် မကြည့်ဘဲ ကောက်ကောက် မော့နေတာ။ ကျနော်လည်း သူသောက်ပါစေလေ ဆိုပြီး အရက်လည်း မပြတ်အောင် တအားလည်း များမသွားအောင် သတိထားပြီး ထပ်ထပ်စပ်ပေးနေရတယ်။
ညနက်လာတာနဲ့အတူ တဖြည်းဖြည်း ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတယ်။ ဆောင်းဦးပဲ ရှိသေးပေမယ့် တောင်ကြီးဆောင်းက ဒီနှစ် အဝင်စောတယ်။ ကျနော် ပြတင်းပေါက်တွေကို ထပိတ်လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ တီရှပ်လေးနဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်မောင်းသားတွေမှာ ကြက်သီးလေးတွေ ထနေတာ မြင်ရတယ်။ အနွေးထည်ရှာတော့ သူ့အဝတ်တွေအကုန်လုံးက သူ့လက်ဆွဲ သေတ္တာထဲက မထုတ်ရသေးဘူး။ ကျနော့် ဂျာကင်တစ်ထည်ကို ယူပြီး ခြုံပေးထားလိုက်တယ်။ လူကသေးသေးလေးဆိုတော့ အင်္ကျီထဲမှာပျောက်နေတယ်။
ခုချိန်ထိ စကားကောင်းကောင်း မပြောသေးဘူး။ မပြောပေမယ့် အရက်ကို Red bull မရော ဘာမရော ကျိတ်မှိတ် မော့ချလိုက်တိုင်း ခါတိုင်းလို ရှုံ့မဲ့မသွားတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဒီအရက်ထက် ပိုပူပြီး ပိုခါးတဲ့ သောကတွေ ရှိနေမယ်ဆိုတာ သိသာတယ်။
နှစ်ယောက်တည်း ဖြိုနေတာ ပုလင်းတစ်လုံး ကုန်ခါနီး အချိန်မှာ သူအန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲတောင် မသွားနိုင်ဘူး နေရာမှာတင် အန်တာ။ သူ့အဝတ်အစားတွေ ပေါ်မှာလည်း အန်ဖတ်တွေ ပေကုန်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ တွဲခေါ်သွားပြီး နှိပ်ပေးရင်း သက်သာသွားတဲ့ထိ အန်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သူ့အဝတ်သေတ္တာ သော့နံပါတ်လည်း ကျနော် မသိဘူး။ သူကလည်း အဲဒီဂဏန်းမပြောနဲ့ သူ့နာမည်သူတောင် မှတ်မိပုံ မရတော့ဘူး။
ကျနော့် တီရှပ် အဟောင်းတစ်ထည်ပဲ ပေးပြီး တံခါးခဏ ပိတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ဒီလောက် မူးနေတဲ့ကြားက ဘယ်လိုလဲလိုက်သလဲတော့ မသိဘူး ခဏနေ သူထွက်လာတော့ လဲပြီးနေပြီ။ တီရှပ်လက်ရှည်ကို လက်နှစ်ဘက်လုံး လိပ်ပြီး ဝတ်ထားတယ်။ သူနဲ့ကျတော့ နှစ်ယောက်စာလောက်ပွပြီး ဒူးလောက်ထိကို ရှည်တယ်။ အိပ်ရာနားထိ ယိုင်ထိုးယိုင်ထိုးနဲ့လျှောက်လာပြီး မှောက်ကျသွားတယ်။
ကုတင်စွန်းမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းတင်ပြီး မှောက်ရက်သားလေး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ သူက ပေါင် ၁၀၀ တောင် မပြည့်ဘူး၊ အသာလေး ကောက်ချီပြီး သူ့အခန်းထဲ သွားပို့ထားပေးလို့ ရတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်တည်း ညထပ်အန်နေရင် ဒုက္ခရောက်မှာမို့ ဒီညတော့ ဒီမှာပဲသိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပဲ တင်ပြီး စောင်ခြုံပေး ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း နည်းနည်းမူးနေပြီမို့ ကုတင်ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ဝင်အိပ်နေလိုက်တယ်။
နားနားမှာကပ်ပြီး ညည်းတွားနေသံ တစ်ခုကြောင့်ကျနော် နိုးလာတယ်။ ရုတ်တရက် ဘယ်ရောက်ပြီး ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး။ သိတာက နှစ်ခုပဲ၊ ရင်ခွင်ထဲက နူးညံ့နွေးထွေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုရယ် ခါးအောက်ပိုင်းဆီက မနက်တိုင်း ဖြစ်နေကျ မာကျောတောင့်တင်းမှု တစ်ခုရယ်။ ဒါပေမယ့် ခုက မနက်မဟုတ်သေးဘူး။ အိပ်ရာဘေးက နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လေးနာရီတောင် မထိုးသေးဘူး။ ပြီးတော့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ရောက်နေတာက ရည်းစားမဟုတ်သလို ညငှက်မလေး တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ညီမ ခမ်းစုမီ ။ အရင်း မဟုတ်ပေမယ့် (၇) နှစ် သမီးလောက်ကတည်းက ကျနော်နဲ့ မောင်နှမလို နေလာတဲ့ အဖေ့ ဒုတိယဇနီး အန်တီခမ်းဝါရဲ့ သမီးလေး။
လူကောင်သေးပေမယ့် လုံးဝန်းပြည့်တင်းတဲ့ ရင်သားလေးတွေက တီရှပ်မထူမပါး တစ်ထပ်ပဲခြားပြီး ကျနော့် ရင်ဘတ်နဲ့ ကပ်နေတယ်။ အေးလို့ထင်တယ်၊ ထိပ်ဖျားလေးနှစ်ခုက မာတောင်ပြီး ချွန်နေတာ အထိအတွေ့နဲ့ သိရတယ်။ သူ့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ခဏခဏ ချီလည်း ချီဖူးတယ် ဖက်လည်း ဖက်ဖူးတယ်၊ ကြီးလာတဲ့ထိလည်း ဖက်လဲတကင်း နေတုန်းပဲ။ သူ တက္ကသိုလ် သွားတက်နေတဲ့ နှစ်နှစ်မှသာ ကျနော်နဲ့ နည်းနည်းစိမ်းသွားတာ။
ဒီလိုပူးကပ်မှုမျိုးက ကျနော်နဲ့ သူ့ကြားမှာ အဆန်းမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလို သူနဲ့ထိရင် စိတ်တစ်မျိုးတစ်မည် ဖြစ်လာတာတော့ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ခုလည်း တဖြည်းဖြည်း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုပြီး အသိဝင်လာတော့ ကိုယ့်ကောင်က ကျသွားပါတယ်။ စောစောက အရက်ရှိန်ရော သတိလွတ်သွားတာရော ပါမယ်ထင်တယ်။ သူ့ကို မနိုးအောင် အသာလေး တွန်းဖယ်ပြီး အိပ်ရာပေါ်က ထလိုက်တယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်တာ ကလေးလေး ကျနေတာပဲ။ ခုလိုကျတော့ စောစောက စိတ်သောကတွေ မရှိတော့ဘဲ သူ့မျက်နှာ နုနုနယ်နယ်လေးက ကြည်လင်နေတယ်။
ဘာလို့လည်း မသိဘူး ကျနော် အိပ်ချင်စိတ်တွေ ပျောက်သွားတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လက်ကျန်အရက်ပုလင်းနဲ့ ဖန်ခွက် တစ်ခွက်ကို သွားယူပြီး ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲ မှာထိုင်ရင်း ဆက်သောက်နေလိုက်တယ်။
ညီမလေး (၂)
ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲမှာ သူ့ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဝီစကီခွက်ကို နည်းနည်းချင်း မျှင်းသောက်ရင်း သူအိပ်နေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ငိုထားလို့ မျက်နှာလေးက မို့အစ်နေတာပဲ။ မျက်တောင် အရှည်ကြီးတွေက ကော့ပျံမနေဘဲ ခပ်စင်းစင်း။ ဖြူဝင်းနေတဲ့ သူ့မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လွှမ်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးတွေက နုထွေးနေတယ်။
ပါးလေးတွေမှာ ဆံချည်မျှင်သွေးကြောစိမ်း ပြာပြာလေးတွေ မြင်နေရတယ်။ ပါးအို့လေးတွေက နီရဲနေတယ်။ စောင်အထူကြီးအောက်မှာ သူ့ခန္ဓာကိုယ် သေးသေးသွယ်သွယ်လေးဟာ ပျောက်နေတယ်။ ထိုင်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်စိတ်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၃ နှစ် အချိန်က ဒီလိုညမျိုး တစ်ညဆီကို ခရီးနှင်သွားတယ်။
အဲဒီညက အန်တီခမ်းဝါ ကျနော်တို့အိမ်ကို ပြောင်းလာပြီးရင် ပထမဆုံး ဒီအိမ်မှာ အိပ်တဲ့ည။ အဖေဟာ အမေဆုံးကတည်းက နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေလာလိုက်တာ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်လည်းရောက်ရော မုဆိုးမ အန်တီခမ်းဝါနဲ့ အကြောင်းပါတယ်။ အသက် ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင် မုဆိုးမသာဖြစ်တာ အန်တီခမ်းဝါက ချောတယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ရှမ်းတရုတ်မ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကြီးပြီး ရုပ်ကလည်း ကျနော့်ဦးလေးတွေ အပြောအရဆိုရင် နှုတ်ခမ်းမွေးရေးရေး၊ နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ တဏှာရမ္မက်ထန်မယ့်ရုပ်တဲ့။
ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပုံရတယ်။ အဖေနဲ့ လက်ထပ်မယ်၊ ဒီအိမ်ကို ပြောင်းလာမယ်ဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အိပ်မယ့် မင်္ဂလာအခန်းအပြင် သူ့သမီးလေးအတွက်အခန်းကို သတ်သတ်ပြင်တယ်။ အနှောင့်အယှက် လိုချင်ပုံ မရဘူး။ သူ့မှာ ခမ်းစုမီဆိုတဲ့ ၇ နှစ်အရွယ် သမီးလေးတစ်ယောက် ပါလာတာ။ သူလေးက သူ့အမေလို မထွားဘဲ သေးသေး ကွေးကွေးလေး။ ၇ နှစ်နဲ့ကို ကျောလယ်အထိ အရှည်ထားထားတဲ့ ဆံပင်ညိုညို ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့၊ မျက်တောင်ရှည်ရှည်စင်းစင်းလေးတွေနဲ့ မျက်လုံးညိုညိုရွဲရွဲကြီးတွေနဲ့၊ နှုတ်ခမ်းပန်းနုရောင်လေးတွေနဲ့ အရုပ်မလေးနဲ့တူတယ်။
အဲဒီနေ့က အိမ်ရောက်လာတော့ သူ့အတွက် ပြင်ပေးထားတဲ့ ချယ်ရီပန်းပုံ နံရံကပ်စက္ကူတွေနဲ့ ပန်းရောင် Princess အိပ်ရာလေးနဲ့ အရုပ်အသစ်တွေကိုကြည့်ပြီး ပျော်နေပုံရတယ်။ Teddy bear အညိုလေးကို သူအကြိုက်ဆုံးပဲ။ လက်ထဲကကို မချဘူး။ ညကျရင် ဒီအခန်းထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ခွဲအိပ်ရတော့မှာကို နည်းနည်းလေးမှ သိရှာပုံမပေါ်ဘူး။
အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတာကို ကန့်ကွက်စရာလည်းမရှိ၊ မိထွေးကို လိုလားတယ် မလိုလားဘူးလည်း မရှိပေမယ့် လူသစ်တွေ ရောက်လာခါစဆိုတော့ စိတ်ကျဉ်းကျပ်တာတော့ အမှန်ပဲ။ မိုးကလည်း တစိမ့်စိမ့် ရွာနေတော့ အပြင်ထွက်လို့ မကောင်းဘူး။ အဲဒါနဲ့ ညနေခင်းကတည်းက အခန်းအောင်းနေမိတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်လာတော့ ဘာမှလုပ်စရာ မရှိပေမယ့် အိပ်လည်းမပျော်ဘူး။ မိုးတွေသည်းပြီး လျှပ်စီးတွေ မိုးကြိုးတွေပါ ပါလာတော့ ပိုပြီးနိုးနိုးကြားကြားဖြစ်လာတယ်။ အိပ်လို့ကိုမရတော့တာ။
တစ်ယောက်တည်း အခန်း ခွဲအိပ်နေရတဲ့ ကလေးမကိုပါ ကြောက်နေမလား စိတ်ပူမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အမေတောင် စိတ်ချလက်ချ ထားထားတာဆိုတော့ ကိုယ်ကအထူးတလည် စိတ်ပူစရာ မလိုပါဘူးလေ လို့တွေးလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ စေ့ထားတဲ့ ကျနော့်အခန်းတံခါးက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်လာတာကို အိပ်ရာထဲက လှမ်းမြင်ရတယ်။ ဝင်လာတာကတော့ မွေးပွ ပဂျားမား ဝတ်စုံလေး ဝတ်ထားပြီး လက်ထဲမှာ တက်ဒီရုပ်လေးကို တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ခမ်းစုမီ။ ဆံပင်ညိုညိုလေးတွေ ဝဲဖြာကျနေတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးက ငိုမဲ့မဲ့။ ကျနော့် ကုတင်ခြေရင်းအထိ လျှောက်လာပြီး ဘာမှမပြောဘဲ ဒီအတိုင်းလေးရပ်နေတယ်။ ကျနော် ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူ့ပခုံးလေးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ငုံ့မေးလိုက်တယ်။
“ညီမလေး၊ ဘာဖြစ်လာတာလဲ။ ကြောက်လို့လား။”
ကျနော့်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေရင်း တဖြည်းဖြည်း မျက်ရည်တွေ လည်လာပြီး တိမ်ဝင်နေတဲ့ အသံသေးသေးလေးနဲ့ ဖြေတယ်။
“မိုးကြိုးတွေပစ်တာ မီကြောက်တယ်။ မေမေတို့အခန်းကို သွားတော့ တံခါးပိတ်ထားတယ်၊ ခေါ်လို့လည်း မရဘူး။”
ပြောပြီး မျက်ရည်တွေက ပါးပေါ်ကို ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။ ကျနော် သူ့အမေကို တော်တော် စိတ်တိုသွားတယ်။ ကလေးက အသက်မငယ်တော့တာမို့ နောက်ယောကျ်ားယူတဲ့အခါ အခန်းခွဲသိပ်တာကို အပြစ်မတင်ပေမယ့် အနည်းဆုံး ကိုယ့်ကလေး ဘာဖြစ်နေလည်းတော့ မကြာမကြာ လာကြည့်သင့်တာပေါ့။
ကျနော် သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကို လက်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မျှော်လင့်မထားဘဲ သူက ကျနော့်ပခုံးပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး လက်သေးသေးလေးနှစ်ဘက်နဲ့ ကျနော့်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့တာပဲ။ ပခုံးပေါ်မှာ မျက်ရည်နွေးနွေးတွေ စိုလာတဲ့ ခံစားချက်က တမျိုးကြီးပဲ။
ကျနော့်အသက် ငါးနှစ်လောက်မှာ အမေဆုံးသွားကတည်းက ဘယ်လို နွေးထွေးကြင်နာမှုမျိုးနဲ့မှ အကျွမ်းတဝင် မရှိတဲ့ ကျနော်ဟာ မချော့တတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်လုံး သေးသေးလေးကိုပဲ အသာအယာ ပြန်ဖက်ထားပြီး ကျောလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့ရှိုက်သံက တဖြည်းဖြည်း တိုးလာပြီး အကြိမ်ရေ ကျဲလာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ခွန်းမှ မချော့လိုက်ရဘဲ သူအငို တိတ်သွားတယ်။ အဲဒီအခါကျမှ သူ့ကို အိပ်ရာပေါ် ခေါ်တင်ပြီး ကျနော့်ဘေးမှာ သိပ်ထားလိုက်တယ်။
သူ့ဘက်ကို စောင်းအိပ်ပြီး ခေါင်းလေးကို နည်းနည်းပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကြောင်ပေါက်စလေးလို ချက်ချင်းပဲ မျက်တောင်စင်းလာတယ်။ ခဏနေတော့ သူအိပ်သွားပြီး ကျနော့်ဘက်ကို လှိမ့်လာတယ်။ လက်မောင်းပေါ် တင်သိပ်ထားပြီး စောင်အကြီးကြီးကို နှစ်ယောက်လုံး လုံအောင် ခြုံထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက နွေးနွေးအလုံးလေးရဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ထူးဆန်းတဲ့ ခံစားချက်ကိုပေးတယ်။
ကျနော့်ကြောင့် ဒီကလေးလေး အငိုတိတ်သွားတာရယ်၊ စောစောက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ကြောက်လန့်မှုတွေ မရှိတော့ဘဲ ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်မှာ စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပျော်သွားတာရယ်ဟာ အရမ်းကျေနပ်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်ပဲ။ ကျနော့်အသက် ၁၆ နှစ်အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးကျန်မှုတွေ၊ မိခင်မဲ့ဘဝရဲ့ တခြားသူတွေနားမလည်နိုင်တဲ့ ခါးသီးမှုတွေဟာ အဲဒီအချိန်ကစပြီး ခမ်းစုမီ ဆိုတဲ့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်ကြောင့် သက်သာလာခဲ့တယ်။
မိုးမလင်းခင်မှာ သူ့ကိုချီပြီး သူ့အိပ်ရာထဲ ပြန်ပို့ထားလိုက်တယ်။ မနက်ကျတော့ သူ့အမေ ဒေါ်ခမ်းဝါဟာ ညက သူ့သမီးဘာဖြစ်ခဲ့မှန်း စိတ်တောင်ကူးမိပုံ မရပါဘူး။ ဒီကလေးကို ဝတ္တရားရှိတဲ့အလျောက်ထက်ပိုပြီး ချစ်ပုံလည်းမရဘူး။ ယောကျ်ားသေကတည်းက ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့ လိင်မှုဘဝ ပြန်ရပြီး အဖေ့ရဲ့စည်းစိမ်တွေနဲ့ ပေါင်းလိုက်တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုပြည်လာတဲ့ သူ့ဘဝကိုပဲ ပျော်ပျော်ကြီး ခံစားနေပုံရတယ်။ အဲဒါတွေကြည့်ပြီး ဒီကလေးဘာလို့ နှုတ်နည်းနေတယ်၊ ဘာလို့ အလိုလိုနေရင်း အားငယ်တဲ့ ပုံလေးပေါက်လာတယ်ဆိုတာ ကျနော်နားလည်လာမိတယ်။