( ၁ ) ပြန်လည်ဆုံစည်းကြမယ် အချစ်ရယ်
ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင်ကို အတော်မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ…. ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲဇက်ရဲနဲ့ မခန့်လေးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကတော့…. မဖြစ်သင့်ဘူး….။ သူဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ… ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့။ အခုတော့…. ကျွန်တော့်မှာ နေရခက်…. တွေးရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလည်း မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေးအရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။
” အင်း…. ကိုမောင်မောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်…. တောက်….”
ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကျိန်းဝါးကာ ခေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ ငွေကြောင့်လား။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ ရန်ကုန်ပြေးခဲ့တယ်။ အခုရန်ကုန်မှာ လူသတ်မှုဖြစ်ပြီး ထောင်ထဲဝင်ရတော့မလားပဲ၊ ငွေဂုဏ်၊ ကြေးဂုဏ်၊ ရာထူးဂုဏ် ပြည့်တဲ့ ကျွန်တော့်ရည်းစား သီရိက ကျွန်တော့်ထက် အစစအရာရာ မြင့်မားလို့ ကျွန်တော့်အစ်ကိုအရင်းကို မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး မြူဆွယ်ခဲ့တယ်။ အစ်ကိုဆိုတဲ့ နွားကလည်း ကိုယ့်ညီရည်းစားမှန်း သိရက်နဲ့ စောက်ရှက်မရှိ တွဲခုတ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် မန္တလေးမှာ နေချင်စိတ်ကုန်ပြီး ဘယ်သူ့မှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်ခဲ့တာ….။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ တဏှာရူး မောင်မောင်နဲ့ တွေ့ပြန်တယ်။ ကိုယ်နဲ့အိပ်ရမယ့် မိန်းမကို ပေါ်တင်ကြီး ဖြတ်လုခံရရင် ဘယ်ယောက်ျားက ကျေနပ်မှာလဲ….။ ခင်ဗျားဆိုရင်ရော ကျေနပ်မလား…. မကျေနပ်ဘူးလား ။ ဒါစော်ကားတာဗျ။
အခုဆိုကြည့်လေ (၂၄) နာရီခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ မရွှေထားဟာ ကျွန်တော့်ဆီ ဟန်ဆောင်ပြီး တောင် မလာတော့ဘူး။ သူနဲ့ ကိုမောင်မောင် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်မသိဘူးထင်ပြီး အခုဘဲယောက်ျားကို သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမမြတ်လိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ့ လုပ်ပြနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရယ်ချင်တာပေါ့…။ မင်းတို့ မိန်းမတွေ ပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ အူဘယ်နှစ်ခွေရှိတယ်ဆိုတာ သိတယ်လို့။ စောက်ကောင်မ မထားဆီသွားရင်လည်း အရင်ကလို ဟတ်ဟတ်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူး…. ခပ်မှန်မှန်နဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပဲ သူ့ကိုယ်လုံးက ပြေးခဲ့ပေမယ့်…. အခုတော့ သူ့ကို တောင့်တနေမိတယ်….။ ဒါပေမယ့် ကိုမောင်မောင်က ထားကို အစွဲကြီးစွဲအောင် လုပ်ထားပြီလေ….။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ဆီ မလာတော့တာပေါ့။ ကိုမောင်မောင်နဲ့ တွေ့သမျှ မိန်းမတွေ မှန်သမျှ ကိုမောင်မောင့်ကို စွဲကြတာချည်းပဲ။
” တောက်….ဖာသည်မနဲ့ ဝရမ်းပြေးနဲ့ နေနှင့်ဦးပေါ့….”
ကျွန်တော် ဒေါသတွေ ထွက်နေသလောက်တော့ ပျော်နေမှာပေါ့…။ ရန်ကုန်မြို့က တစ်နေရာမှာပေါ့။ ဟုတ်လား…. ရန်ကုန်မှာ တစ်နေရာရှာတတ်ရင် ရပါတယ်။ ကိုမောင်မောင်လို လူရှုပ်တစ်ယောက်အဖို့တော့ ပိုတောင်လွယ်သေးတယ်။ တော်ပြီ…. ငါ အလုပ်ထွက်မယ်….။ ငါ့ရှေ့မှာ မျက်နှာပြောင်တိုက်တာတွေ မကြည့်နိုင်ဘူး….။ လကုန်ရင် ထွက်မယ်…။ ဒီနေ့ (၂၅) ရက်ရှိပြီ….။ နောက် (၅) ရက်ပဲ စောင့်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော် ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါသည်။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေမှဖြစ်မယ်။ နို့မို့ရင် ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ ကိုယ်ပဲ ဒုက္ခရောက်မှာ။
အဲ့ဒီလို ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော် စိတ်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အလုပ်သာ အာရုံစိုက်ပြီး လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က (၂၇) ရက် ကျွန်တော် အလုပ်ထွက်ဖို့ (၃) ရက်ပဲ လိုတော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်သိမ်းပြီး အပြင်မှာ ထမင်းထွက်စားပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို ကျွန်တော်ပြန်လာပြီး စာဖတ်နေမိတယ်။ ဆိုင်ရှေ့ဖက်ဆီက သော့ဖွင့်သံကြားလို့ အနှောင့်အယှက်တော့ ပေါ်ပြီလို့ သိလိုက်တယ်။
” ဟိုင်း…. ရာဇာ နေကောင်းလား….။ အားတော့နာတယ်ကွာ…. ကိုယ့်ကို အခန်းခဏသုံးခွင့်ပြုပါ….။ ဒီနေ့ သိပ်မိသိပ်မိုက်တဲ့ နတ်သမီးတစ်ပါးရခဲ့လို့ကွာ….။ အမှန်အကန်ဆရာ…. မင်းတောင် မြင်ရင် ခိုက်သွားမယ်….”
အခန်းသုံးခွင့်တောင်းပါတယ်လို့ ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် ငြင်းခွင့်မရှိပါဘူး။ သူက သူဌေးပဲ။ အသာခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဆိုင်ထဲကနေ သူ့နဲ့အပြင်ကို ထွက်လိုက်လာတယ်။
” ဆွီတီ…. လာခဲ့တော့။ ကိုယ့်ဘော်ဒါက သဘောကောင်းပါတယ်….။ ပြောတယ် မဟုတ်လား….”
ကျွန်တော်ရှေ့က ကိုမောင်မောင်က ကားထဲကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး ဆင်စွယ်နုရောင် ခြေထောက်တစ်ဖက် ကျလာတယ်။ ဟုတ်တယ်… ကိုမောင်ပြောတာဟာ ဒီတစ်ယောက်ပဲဖြစ်မှာ။ ကိုမောင်မောင်ကို ပတ်ပြီး ကျွန်တော် လှေကားထစ်ကိုနင်းရင်း အောက်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။ မရွှေချောကလည်း ကားထဲက ထွက်ပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ သိချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး အိန္ဒြေရရပဲ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ရှက်ရွံ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေးစွေပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးချင်း အစုံမှာ….
” ဟင်း ”
ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားပါတယ်။ သီရိ… သီရိ ကျွန်တော် အသက်လောက်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ သီရိ။ ကျွန်တော်ကို အရူးလုပ်ခဲ့တဲ့ သီရိ…။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အစ်ကိုကို ပြောင်ပြောင်နှိုက်ခဲ့တဲ့ သီရိ။ သူလည်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားတယ်။ အရမ်းပဲ အံ့သြသွားတယ်ထင်ပါ့….။ ကိုမောင်မောင် မရိပ်မိခင်မှာပဲ နှစ်ယောက်စလုံး အိန္ဒြေဆည်လိုက်နိုင်တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ခဲ့ရင် သူမသိချင်ယောင်ဆောင်နေမှာ သေချာတယ်။ ဒီလိုသစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမကို နှုတ်ဆက်ဖို့လည်း မစဉ်းစားဘူး။
” ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်…”
မေးကိုမြှင့်လိုက်ရင်း ဒေါက်ဖိနပ်သံပေးရင်း အလိုးခံဖို့ ကြွကြွရွရွလေးသွားနေတဲ့ သီရိကို ကျွန်တော် နောက်ကနေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကိုမောင်မောင်ကတော့ သူရဲ့ရွေးချယ်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူနေပုံပဲ။ သီရိ သိပ်လှနေတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ရှိခဲ့တုန်းကထက် လှနေတယ်။ ကျွန်တော့်အစ်ကိုရဲ့ အသွေးအသားတွေကို စုပ်မြိုပြီး တသွေးတမွေး ဖြစ်နေလေရဲ့။ နဂိုကမှ ရက်ရက်စက်စက်လှတဲ့ သီရိ အခုဆို မြင်သူရူးလောက်အောင် လှနေလေရဲ့။ သူဘယ်လို ရန်ကုန်ရောက်လာတာလဲ၊ နောက်ပြီးတော့ ကိုမောင်မောင်နဲ့ ဘယ်လိုဆက်မိတာလဲ။ သီရိရဲ့ အလှကိုကြည့်ပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဒေါသနဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ကို ဇောချွေးတွေပြန်အောင် လုပ်နေတယ်။ သူတို့ ဘယ်လိုချစ်ကြမလဲလို့ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်မိတယ်။ နောက်ဆုံး တော့…. လူ့ကျင့်ဝတ် ဖောက်ဖျက်သလိုဖြစ်မယ်မှန်း သိပေမယ့် ကျွန်တော် စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟပြီး အသံမကြားအောင် အထဲပြန်ဝင်လိုက်မိတယ်။
” ကိုယ်လာပြီ သီရိရေ….”
” ခစ်…ခစ်….ခစ်….ခစ်…”
သီရိရဲ့ ရယ်သံခိုးခိုးခစ်ခစ်က ကျွန်တော့်ကိုဆီးပြီး လှောင်ပြောင်နေလေရဲ့….။ ကျွန်တော့်အဖြစ်က လွတ်သွားတဲ့ ငါး ဘယ်လောက်ကြီးလဲလို့ လာကြည့်နေရတဲ့ လူမိုက်လိုပါပဲ။ တရုတ်ကပ်ကို အသာဟပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သီရိဟာ ကိုမောင်မောင်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း မြူးနေတယ်လေ။ ကိုမောင်မောင့် မုတ်ဆိတ်ငုတ်တိုလေးတွေနဲ့ ထိမိတိုင်း ကလေးတစ်ယောက်လို ရယ်နေရဲ့။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သတိမရတော့ဘူး။ မဆန်းပါဘူးလေ… အစထဲကမှ သစ္စာမရှိတဲ့ မိန်းမ…။
ကိုမောင်မောင်ဟာ လက် (၆) ဖက်ပါ နတ်ဘုရားတစ်ပါးလို သီရိရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးဖို့ တစ်ပတ်လောက် တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ မရွှေသီရိဟာ ကိုမောင်မောင်ရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ မျက်နှာမှာ အနမ်းမိုးတွေ စွေနေရဲ့ ။
” သီရိ…. အင်္ကျီချွတ်ပေးကွာ….”
” ချွတ်ပါလား… ကိုယ့်ဖာသာ လက်မပါဘူးလား….”
မူနွဲ့စွာပြောနေပေမယ့် သူမအင်္ကျီသူပဲ ချွတ်တတ်မှန်းသိလို့ အသာချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေပေါ်မှာ အနက်ရောင် ဘရာစီယာကလေးက တင်းနေတယ်။ ပြီးတော့ တင်းမာပြီး အိတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရရှာ တယ်။ ကိုမောင်မောင်ဟာ ဘရာစီယာကိုတော့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ ဖြုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။
အိုး… လှလိုက်တာ… ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့… ဘယ်တော့မှလည်း ပိုင်ဆိုင်ရတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ ဆူဖြိုးအိဝင်းနေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေမိတယ်။
” လှလိုက်တာ…. သီရိရယ်… ဝါးစားချင်စရာကြီး….”
တွေ့သမျှ မိန်းကလေးတွေကို ရွတ်ဖတ်နေကြ ဂါထာကို ပြန်ရွတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ သူ့စကားဟာ ရာနှုန်းပြည့် မှန်ပါတယ်။ နို့ရည်တွေ ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံဟာ ကျွန်တော့်ရမက်ကို နိုးဆွနေပါတယ်။ သီရိကတော့ ရှက်ဟန်မတူပါဘူး။ ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ သူ့နို့အုံကို သူပြန်ငုံ့ကြည့်နေလေရဲ့။ ကိုမောင်မောင်ဟာ သီရိရဲ့ ချည်ထားတဲ့ ဆံပင်ကြိုးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ ကြီးမားတဲ့အုံနဲ့ ရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်ဟာ သီရိတို့ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေကျော်ပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ မထိတထိလေး ပုံကျသွားတယ်။
” အို….ဘာလုပ်တာလဲ….”
ချစ်စရာ ရန်တွေ့နေတဲ့ သီရိကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး….
” ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှ မထားဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ချင်လို့ပါ မောင့်အချစ် သီရိရယ်….”
” ဒါပဲနော်….”
” ဘာလဲ မယုံဘူးလား…. လာအခုပဲ လက်ထပ်မယ်….”
” ညကြီး ဘယ်လိုလက်ထပ်မလဲ…. မောင် ရက်စက်ရင်တော့ သီရိသေမှာပဲ…. သီရိအချစ်ကို မောင် နောက်တီး နောက်တောက် မလုပ်ပါနဲ့….”
” သီရိရယ် ကိုယ်တစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်ပဲ ချစ်တဲ့ကောင်ပါ….။ ဒီအသက်အရွယ်ထိ မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်လိုမှန်းလည်း မသိဘူး….။ သီရိကို မြင်မြင်ချင်း ကိုယ်ရူးမတတ် ချစ်သွားတာ….။ တကယ်လို့ သီရိကိုသာ မရရင် ကိုယ်ရူးပြီ….”
” မောင်… သီရိကို ဘယ်တော့ လက်ထပ်မလဲ…..”
” အလွန်ဆုံးကြာရင် နောက်နှစ်လပေါ့ အချစ်ရယ်….။ အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြတာပေါ့….။ ကိုယ်လည်း သီရိနဲ့ ခွဲမနေနိုင်ဘူး….”
” မောင်…. အခုနထွက်သွားတဲ့ လူက မောင်နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ….။ သိလို့မေးတာ မဟုတ်ပါဘူး….။ မန္တလေးမှာ တွေ့ဖူးလားလို့ပါ….။ ကဲပါလေ… သူများအကြောင်း ပြောမနေတော့ပါဘူး…. ဘယ်ကကောင်မှန်း မသိတာ….”
” သူက သိပ်တော်တာ သီရိ….။ မောင်ပြီးရင် သူပဲ ဆိုင်ကို ဦးစီးရတယ်….။ ဘာလို့လဲ…. သီရိက ကြည့်မရဘူးလား…..”
” အင်း…. သူခိုးလို ဂျပိုးလိုနဲ့….။ မောင် ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအခြေအနေမဲ့ကို အလုပ်မခန့်သင့်ဘူး….”
” သီရိက အခုကတည်းက ကိုယ့်အိမ်ရှင်မနေရာ ယူချင်နေပြီလား….”
” ဟုတ်တယ်လေ…. အမြင်မတော်ရင်တော့ ပြောရမှာပဲ…”
ကိုမောင်မောင်ဟာ တီတီတာတာနဲ့ ချစ်စရာစကားတွေဆိုနေတဲ့ သီရိရဲ့ စူပွပွနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်တစ်ခါက ကျွန်တော် စုပ်ငုံပြီး စုပ်ယူခဲ့ဖူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ့။ တစ်ချိန်တစ်ခါဆိုတာ စကားအဖြစ်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ တကယ်ပဲ တစ်ချိန်က တစ်ခါပဲ စုပ်ခဲ့ဖူးတာ။ သီရိရဲ့ နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ကိုမောင်မောင်ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားပါတယ်။
ပူလောင်တဲ့ အနမ်းရိုင်းကြောင့် သီရိတစ်ယောက် လက်ချောင်းကလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး ကိုမောင်မောင့်လည်တိုင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပါတယ်။ ကိုမောင်မောင် လက်တစ်ဖက်က ဖြိုးအိတင်းမာနေတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ လက်သန်းတစ်ဆစ်ကလေး ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လက်ညှိုးလက်မ ကြားညှပ်ပြီး လှိမ့်ပွတ်နေပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်နာနာညစ်တယ် ထင်ပါရဲ့။ သီရိတစ်ယောက် မျက်နှာမဲ့သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။