ကျွန်တော့်အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျွန်တော် ရှစ်နှစ်သားလောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျွန်တော့်မိထွေးမှာ သမီးတစ်ယောက် ပါလာပါတယ်။ သူကလည်း ကျွန်တော်နဲ့ ရွယ်တူပါပဲ။ မေမေ့နေရာကို အစားဝင်လာတဲ့သူဖြစ်လို့ သူတို့သားအမိ နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် လုံးဝကြည့်လို့ မရပါဘူး။ နည်းနည်း အရွယ်ရောက်လာတော့မှ မေမေလေးရဲ့ စေတနာတွေ၊ မေတ္တာတွေကို နားလည်လာခဲ့ပါတယ်။ ဟိုကောင်မလေး သီရိနဲ့ကတော့ တစောင်းစေးနဲ့ မျက်ချေးပေါ့။
ကျွန်တော်က ကိစ္စတော်တော်များများမှာ အလျှော့ပေးခဲ့ပေမယ့် သူကတော့ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှ ကြည့်မရပါဘူး။ သူ့အမေက ကျွန်တော့်ကို အရေးပေးလို့လား မသိပါ။ ထားပါတော့လေ.. ဒါတွေက ငယ်ငယ်တုန်းကပါ။
အခုတော့ ကျွန်တော်ရော သူပါ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ တက်နေကြပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဒုတိယနှစ်၊ သူက ပထမနှစ်ပေါ့။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ရည်းစားလေး ဘာလေးနဲ့ပေါ့။ သူကတော့ ရှိသလိုလိုပဲ။ ခက်တာက ကျွန်တော့်ကောင်မလေးက စာဂျပိုးဗျ။ ရုပ်ရှင်လည်း မကြည့်ရ။ ပန်းခြံလည်း ခေါ်မရနဲ့ တော်တော်လေး တင်းတယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ တစ်နေ့….
‘ချစ် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်လေ’
‘မနက်ဖြန် ကျူတိုရီရယ်ရှိတယ်ကွာ။ မကြည့်ချင်ပါဘူး။ ပြီးရင် မောင်က လက်သိပ်သရမ်းတာပဲ’
‘မဟုတ်တာကွာ။ ကျူတိုရီရယ်က ဘာအရေးလဲ။ လိုက်မှာလား မလိုက်ဘူးလားပြော’
‘မလိုက်ချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ကြောက်လို့ပါ။’
‘ဒါဆို ကန်တင်း သွားမယ်လေ’
‘မောင်ကလည်းကွာ ဟိုဟာတွေလာနေလို့ နောက်မှနော် အခုစာကျက်လိုက်ဦးမယ်နော်’
‘အေးပါကွာ၊ ပြန်ရင်ကော လိုက်ပို့ရမလား’
‘မပို့နဲ့ ဖေဖေ ဝင်ကြိုလိမ့်မယ်’
‘သွားပြီ။ ဒီနေ့တော့ ဘူပိတ်ပြီ’
လို့ စိတ်ထဲကနေ ရေရွတ်ရင်း ဖဲရှုံးလာတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်တက်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်မယ်ဆိုပြီး တက်လာရာ အပေါ်မှာ လူရှင်းနေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဖြတ်လျှောက်လာရင်း အသံကြားလို့ အသာလေး ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ အတွဲတစ်တွဲကို တွေ့ရပါတယ်။
အောင်မယ်.. ဒင်းက ပေါက်စီစားနေပါလား။ ကောင်မလေး မျက်နှာကိုတော့ မမြင်ရဘူးပေါ့။ ဟိုကောင့်လက်ကလည်း အငြိမ်ကို မနေဘူး ကောင်မလေး ပေါင်ကြားထဲမှာ။ ဆော်လေးကလည်း အလိုက်သိပါ့ ဒုတ်ကို ကိုင်ပေးနေပါလား။
ရုတ်တရက် ကောင်မလေးက ဟိုကောင့်ရင်ခွင်ထဲက ထလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ဒေါသတွေ ထောင်းခနဲ ဖြစ်လာပါတော့တယ်။ ဘယ်သူများလဲ မှတ်တယ်။ ဒေါ်သီရိကိုး။ ဒင်းတောင်မှ အမြီးပေါက်နေပြီပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်နဲ့မတည့်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုး ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ မြင်ရတော့ သနားလည်းသနားတယ်။ ဒေါသစိတ်နဲ့ အတင်းဝင်ကာ ဆောင့်ခေါ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေလည်း ပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ လွန်လွန်ကျူးကျူး မဖြစ်ခင်ပေါ့။ တော်သေးတာပေါ့ ဟိုကောင်တွေသာ တွေ့သွားရင် ကျွန်တော့်မျက်ခွက်ကြီး ဘယ်သွားထားရပါ့မလဲ။ ကင်မရာသာ ပါလာခဲ့ရင် ဒင်းတို့ရုပ်တွေ နက်ထဲမှာ ပလူပျံနေလောက်ပြီ။
ဟာဟာ.. ဒင်းကလေးက ဟိုကောင့်ကို ပလွေတောင် မှုတ်ပေးနေပါလား။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်ညီမလို ဖြစ်နေပေမယ့် ကြည့်နေရင်း လီးက တောင်လာပါတယ်။ လီးတောင်နေရင်းက မကောင်းတဲ့ အတွေးတွေ ပါဝင်လာပြီး ဆင်ကြံ ကြံနေမိပါတယ်။
ဟာ.. ဟုတ်ပြီ။ တစ်ယောက်တည်း ကျိတ်ပြုံးလိုက်ရင်း ဆက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ အတော်ကြာတော့ အောက်ကတက်လာတဲ့ အသံတွေ ကြားတော့ သူ့အကောင် ခပ်သုပ်သုပ်လေး ထွက်သွားတာကို တွေ့လိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း အခန်းဝမှာ စောင့်နေပါတယ်။
ဟော.. လာပါပြီ မရွှေချော။ ကျွန်တော့်ကို မြင်တော့ သူတော်တော်လေးကို ထိတ်လန့်သွားပါတယ်။
‘ကဲ.. ဘယ်လိုလဲ တော်တော်လေးမှ ပျော်ကြရဲ့လား။’
‘ကိုမိုး.. နင်ဘယ်တုန်းကတည်းက ရောက်နေတာလဲ’
‘ငါ့ကို ဘာမှ လာရှင်းပြမနေနဲ့၊ ငါအကုန် မြင်ပြီးပြီ။ အိမ်ကျမှ နင့်အမေနဲ့ ရှင်းကြပေတော့’
သူဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပဲ မျက်နှာကို လက်ဝါးအုပ်ကာ ငိုချလိုက်ပါတယ်။ နောက်မှ..
‘ကိုမိုးရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်။ မေမေသိရင် သတ်လိုက်မယ်။ ပြန်တော့မပြောပါနဲ့နော်’
‘နင့်ကိုယ်နင် နိုင်ငံခြားရောက်နေတယ်များ မှတ်နေလားဟင် ဒါမြန်မာပြည်ဟဲ့’
‘တော်ပါတော့.. ကိုမိုးရယ် ငါတောင်းပန်ပါတယ်ဟာ.. ငါ့ကိုသနားပါ။’
‘တော်ပြီ ငိုမနေနဲ့တော့ ပြန်ကြမယ် ၊ အိမ်ကျမှ ငါစဉ်းစားလိုက်ဦးမယ် ပြောသင့် မပြောသင့်’
‘လုပ်ပါဟယ်။ ငါကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ငါနင့်ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး’
‘အေး နင့်စကားတည်ပါစေနော်၊ ညဖက် လူကြီးတွေအိပ်ရင် ကားဂိုဒေါင်ဘက်ကိုလာခဲ့၊ နင်နဲ့ငါ ဆွေးနွေးမယ်’
‘ဟုတ်’
‘ကဲပြန်ကြစို့၊ အော်နေဦး.. ငါ့မှာ ပိုက်ဆံပြတ်နေတယ် နင့်မှာရှိရင် ၅၀၀၀ လောက်ပေးဦး’
လို့ဆိုကာ ခပ်တည်တည်နဲ့ ငွေညှစ်လိုက်တော့ ပြာပြာသလဲ ပိုက်ဆံအိတ်ကိုဖွင့်ကာ ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို မရေတော့ပဲ လက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။
‘အေး.. နင်ကောင်းကောင်းပြန်နော်၊ ဟိုဝင်ဒီဝင် လုပ်မနေနဲ့’
‘စိတ်ချပါ’
ဆိုကာ ကျွန်တော့်ရှေ့ကနေ ထွက်သွားပါတော့တယ်။
ညနေဖက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူကျွန်တော့်အပေါ်မှာ လိုတာထက်ကိုပိုပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ပေးနေပါတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေကတော့ ကျွန်တော့်ကို အသနားခံတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ပေါ့။ မေမေလေးကတောင်
‘သားနဲ့သမီး အခုလို ချစ်ချစ်ခင်ခင် တွေ့ရတာ အရမ်းဝမ်းသာတယ်ကွယ်’
လို့တောင် ချီးမွမ်းပါတယ်။ ညစာစားပြီး ကျွန်တော် သူ့နားကိုကပ်ပြီး
‘မေမေအိပ်ရင် ငါ့ကိုလာခေါ်’
လို့ ပြောခဲ့ကာ အခန်းထဲဝင်ပြီး စာဖတ်နေပါတယ်။ ဆယ်နာရီကျော်ကျော်လောက်ကျတော့ ကျွန်တော့် အခန်းတံခါးကို လာခေါက်ပါတယ်။
‘ကဲလာ ကားဂိုဒေါင်ဘက်ကို သွားရအောင်’
‘ဒီမှာပဲ ပြောပါလား ကိုမိုးရယ်’
‘ဟဲ့.. ဒီမှာဆို နည်းနည်းလေး အသံကျယ်တာနဲ့ လူကြီးတွေ နိုးကုန်မှာပေါ့’
လို့ပြောကာ သူ့လက်ကိုဆွဲကာ နောက်ဖေးပေါက်ကတဆင့် ကားဂိုဒေါင်ထဲကို ခေါ်ခဲ့ပါတယ်။ ကားဂိုဒေါင်ထဲက ကွစ်ပျစ်လေးမှာ ထိုင်ကြရင်း
‘ကိုမိုး.. ဘာပြောမှာလည်းဟင်’
‘မပူပါနဲ့ နင့်ကိစ္စကို ဆွေးနွေးပေးမှာပါ’
‘မေမေ့ကိုတော့ မတိုင်ပါနဲ့နော်’
‘အေးလေ ဒါနင့်အပေါ် မူတည်တာပဲ၊ ကဲ ရှင်းစမ်းပါဦး နင့်ကိစ္စ၊ နင့်အကောင်က ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်ကလဲ’
‘ဟို.. ဟို.. ဇူးကပါ။ တာမွေမှာ နေပါတယ်။’
‘ဟုတ်ပြီ.. နင်တို့ ဒီလိုချိန်းတွေ့တာ ဘယ်နှစ်ခါရှိပြီလဲ’
‘သုံးခါလောက် ရှိပါပြီ’
‘နင့်ကောင်က နင့်ကို ဘာတွေလုပ်လဲ သေချာပြောစမ်း’
‘ဟာ.. ကိုမိုးကလည်း ရှက်စရာ’
‘အော် ဒါကျတော့ ရှက်တယ်လား။ ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်။ အေး မပြောရင်လည်းရတယ်’
လို့ ပြောလိုက်တော့သူက ပြာပြာသလဲနဲ့
‘စိတ်ညစ်ပါတယ်။ ပြောပါ့မယ်။ မေမေ့ကိုတော့ ပြန်မတိုင်ပါနဲ့နော်’
‘ဟုတ်ပြီ.. ငါမေးတာကို အစအဆုံး ဖြေပေတော့’
‘ဟုတ်’
‘နင့်ကောင်က နင့်ကို ချိန်းတွေ့ရင် ဘာလုပ်သလဲ။ ငါလည်း ပညာယူမလို့’
‘နမ်းပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းကိုပါ’
‘နောက်တော့ရော’
‘ငါမဖြေချင်ဘူးဟာ တော်ပါတော့’
‘မရှည်နဲ့၊ ဒါဆိုငါသွားမယ်’
လို့ ပြောလိုက်ရင်း လှည့်ထွက်လိုက်တော့ သူက လက်မောင်းလေးကို ဆွဲကာ
‘နေပါဦး။ ပြောပါ့မယ်။ ပြောပါ့မယ်။ ပြန်ထိုင်ပါ’
လို့ တောင်းပန်ပါတယ်။
‘ကဲ ပြောလေ’
‘နို့ကို ကိုင်ပါတယ်’
လို့ ပြောကာ မျက်နှာနီမြန်းပြီး ခေါင်းငုံ့သွားပါတယ်။
‘ဆက်ပြောလေ၊ နောက်ကော စို့ရောမစို့ဘူးလား’
‘စို့ပေးပါတယ်။’
‘နင်ကရော အသာတကြည် အစို့ခံတာပဲလား’
‘ကိုမိုး နင်တော်တော် ဆိုးတယ်နော်၊ ငါ့ကို အကြပ်ကိုင်တယ်’
‘မဖြေချင်ဘူးလား’
‘ဟို.. ဟို.. ငါလည်း ထူပူနေတော့ မရုန်းမိဘူးဟာ’
‘နောက်ကော.. စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်သေးလား’
‘အင်း’
‘သေချာပြောလေဟာ’
‘နှိုက်ပါတယ်။’
‘နှိုက်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲ။ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးတာလား၊ အထဲကို နှိုက်တာလား’
‘၂ ခုစလုံး’
‘နင်က မရုန်းဘူးလား။’
‘ရုန်းတော့ရုန်းတာပဲ၊ ငါ… ငါ မပြောတတ်ဘူးဟာ၊ နင်ကလည်း ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး’
‘အဲဒီလို အနှိုက်ခံရတော့ကော ကောင်းလား၊ နောက်ကော ဘာလုပ်သေးလဲ’
‘နင်အကုန်မြင်ပြီးသား မဟုတ်လား’
‘အေး… ဒါပေမယ့် ငါကြားချင်လို့’
‘နောက်တော့ သူ့ဟာကြီးကို လက်နဲ့ကိုင်ခိုင်းတယ်’
‘နင်က ကိုင်တာပဲလား’
‘ငါလည်း ငြင်းပါတယ်ဟာ၊ ဒါပေမယ့် အောက်ကနေ ကလိနေတော့ ဘယ်ကနေဘယ်လို လုပ်ပေးမှန်းတောင် မသိဘူး’