ကျွန်တော့် မျက်နှာ တစ်ခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။ သွားပြီ… သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲက လူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံ မပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သူ့ဟာသူ ရှုပ်နေကြတာလေ။
ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင် ညနေ ကျောင်းဆင်းချိန် အမှီပြန်ပေးရမှာမို့ ဒီစာအုပ်ကို သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းဖတ်နေကြတာ။ ဘာ စာအုပ်ရမှာလဲဗျ… ကျွန်တော်တို့လို သွေးကြွခါစ ကောင်တွေရဲ့ အသည်းစွဲ မြန်မာအော (xxx blue) စာအုပ်ပေါ့။ အခုမှ စဖတ်လို့ သုံးလေးမျက်နှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖျတ်ခနဲ လက်ထဲက ဆွဲလုခံလိုက်ရလို့ ဘယ်ကောင်လဲဟဆိုပြီး ကောမလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ၉ တန်း (D) အတန်းပိုင်ဆိုလဲဟုတ် ၊ကျူရှင်ဆရာမဆိုလဲဟုတ်တဲ့ ဆရာမ ဒေါ်မမလေး ဖြစ်နေတယ်။
သေပြီပေါ့ဗျာ… ကျွန်တော်တို့နှစ်ကောင် ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ လက်ထဲက ခိုးဖတ်နေတဲ့ အောစာအုပ်ကို ဆရာမ မိသွားပြီဆိုတဲ့ အသိက တက်ခါစ ဖီလင်လေးတွေတောင် ပျောက်ကုန်တယ်။ တော်သေးတယ်ဗျာ… ဆရာမက စာအုပ်ကို သိမ်းပြီး ဘာမှမပြောပဲ ထွက်သွားလို့။
ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး စိတ်ထဲမှာ ဒီစာအုပ်ကိစ္စကို ဆရာမ ဘယ်လို အရေးယူ အပြစ်ပေးမလဲ ဆိုတာကိုပဲ တွေးပူနေမိတော့ တာပါပဲ။ ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ ညနေပိုင်း နံပါတ်-၆ စာသင်ချိန်ဟာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာအချိန် ဖြစ်နေပါတယ်။ အရင်တုန်းကဆိုရင်တော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အချိန်တွေကို အားရဝမ်းသာ စောင့်နေလေ့ ရှိပါတယ်။ စာအသင်ကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..။ အခုမှ နှာသွေးကြွစ ကျွန်တော်တို့အတွက် ဆရာမရဲ့ အပြကောင်းလွန်းလို့ပါ။
ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အတန်းထဲဘက်ကို ကျော
ပေးပြီး စာရေးနေပြီဆိုရင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ တင်သားကြီး နှစ်ဘက်ကို အားရပါးရ ကြည့်ရလို့လေ။ အတန်းထဲက အပျိူဖြစ်ခါစ ကောင်မတွေရဲ့ ဖင်တွေနဲ့ တခြားစီပေါ့ဗျာ။ ဒီကောင်မတွေက ဒါတောင် ပဲက ပေးချင်သေးတယ်။ သူတို့ဖင် နံပြားတွေနဲ့များ…. ကိုယ်တုံးလုံး ချွတ်ပြရင်တောင် လီးတောင်ပါ့မလား မသိဘူး။
ဆရာမရဲ့ ဂျောကြီးကတော့ ရှယ်ပေါ့ဗျာ။ ပြည့်ကားတင်းထွား အသည်းယားစရာကြီးပေါ့။ အခုတော့အဲဒီတင်ကားကားကြီးကို ခိုးတောင် မကြည့်ရဲ လောက်အောင် စိတ်တွေ မလုံမလဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ ကုလားမြင့်အောင်က လေသံတိုးတိုးနဲ့၊
“ ဟေ့ကောင် မောင်ဇော်၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ … ဆရာမက ဘာမှလဲ မပြောသေးဘူးကွ။ ”
“ အေး ငါလည်း အဲဒါပဲ တွေးနေတာကွ… စောက်ပြဿနာပဲ။ ”
“ ငါက အရေးမကြီးသေးဘူး မောင်ဇော်…. မင်းက ညနေ ကျူရှင်ရှိတယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ”
“ သိဘူးကွာ ညစ်တယ်။ ”
“ဟိုနှစ်ကောင် ဘာမရှင်းလို့လဲ…. ဆရာမကို မေးလေ။ ”
“အာ ဟို ရှင်းပါတယ် ရှင်းပါတယ် ဆရာမ။ ”
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ကောင် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်က စာတွေကိုသာ အသိလက်လွတ် ကူးရေးနေလိုက်ပါတော့တယ်။ ဆရာမက စာသင်ချိန် ပြီးတော့ အခန်းထဲက မထွက်ခင်ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ ရင်တထိတ်ထိတ် နဲ့ ဆရာမ အနားရောက်သွားတော့မှ ဆရာမက ခပ်တိုးတိုးနဲ့၊
“ မောင်ဇော်…. ညနေကျရင် ဆရာမကိုစောင့်ပါ။အမှတ်ခြစ်စရာတွေ အိမ်ကိုပြန်သယ်ရမှာ နဲနဲလေးနေလို့။ ”
“ သြော်… ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ။ ”
“ အေးအေး စိတ်တွေနော် စိတ်တွေ…. ဟင်းဟင်း။ ”
ဟူး …. လေပူတွေ မှုတ်ပြီး သက်ပြင်းချ လိုက်ရပါသည်။ ဆရာကြီး ရုံးခန်းလိုက်ခဲ့လို့များ ပြောပြီလား ဆိုပြီး လန့်သွားတာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ …. ကျောင်းဆင်းရင် ဆရာမအိမ်ကို ကျူရှင်လိုက်သင်ရတာလေ။ ခါတိုင်းလို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရင်မပြန်နှင့်ပဲ ဆရာမကို စောင့်ပြီး စာအုပ်တွေ ကူသယ်ပေးဖို့ပဲပြောတာ။ အင်း အခြေအနေကတော့ ထင်သလောက် မဆိုးနိုင်ဘူး ထင်ရတာပဲ။
ညနေ ကျောင်းဆင်းတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူမလိုက်သွားတော့ပဲ ကျောင်းရှေ့ အုတ်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး ဆရာမကို စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ ခဏနေတော့ လက်ဆွဲခြင်းတဖက် အမှတ်ခြစ်စရာ စာအုပ်တွေ ထည့်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တဖက်နဲ့ ဆရာမ ထွက်လာပါတယ်။ ကမန်းကတန်း အဲဒီကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကြီးကို ပြေးဆွဲလိုက်တာပေါ့….။ ကိုယ်က အပြစ်ရှိသူ မဟုတ်လား။
“ ပေး ပေး ဆရာမ….. ကျွန်တော် ဒါကြီး သယ်ခဲ့မယ်။ ”
“ အေးအေး… မောင်ဇော် နဲနဲတော့ လေးတယ်နော်။ လာလာ နောက်ကျနေမယ်… သွားရအောင်။ ”
ပြောရင်းနဲ့ ရှေကအရင်ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမနောက်ကို စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီး အပြေးလိုက်ရပါတယ်။ ရှေ့နောက် ၂ ပေလောက်ပဲကွာပြီး လျှောက်နေတာမို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ စည်းချက်ညီညီ လိုက်ပြီး ခါရမ်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မစားရဝခမန်း ကြည့်နေရပါတယ်။ ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်က ကော့ပြန်တက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံး နိမ်းတုံမြင့်တုံ တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း စိတ်ကူးနဲ့ အကိုင်ခံရတိုင်းသာ ပဲ့ပဲ့သွားမယ်ဆိုရင် အခုလောက်ဆို ဆရာမမှာ ထိုင်ဖို့တောင် တင်ပါးရှိမှာ မဟုတ်တော့ဘူးလို့ တွေးမိပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့လို နှာထစ ကောင်တွေ ဂွင်းလေးများ စိမ်ပြေနပြေ တိုက်တတ်လာပြီဆိုရင်… အတွေးထဲမှာ ကိုယ်ဘာသာ ဇာတ်လမ်းလေးတွေ တွေးယူပြီး ဂွင်းထုကြတာ မဟုတ်လား။ ဖာလည်းသွားမချရဲ.. အောကားကလည်း ဆန္ဒရှိတိုင်း ကြည့်ဖို့ကမလွယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်မျက်စိထဲ စွဲနေတဲ့ ဆော်ကို အာရုံထဲမှာ ခေါ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ လိုးတတ်ကြတာလေ။
ကျွန်တော်တို့အရွယ် အများစုကတော့ ကိုယ်နဲ့ နီးစပ်ရာ နေ့စဉ်ထိတွေ့ ဆက်ဆံနေရတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်တွေထဲကမှ ကိုယ်သဘောကျရာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက်ကို မှန်းပြီး ဂွင်းထု အာသာဖြေလေ့ရှိတဲ့ အတိုင်း ကျွန်တော်လည်း ညတိုင်း ဆရာမကို စိတ်ကူးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဂွင်းထုနေကြမို့ပါ။ ဆရာမက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂွင်းမော်ဒယ် ပေါ့ဗျာ။
“ ဟိုကောင်လေး… ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ။ ဟိုမှာ ကားလာပြီ… မြန်မြန်။ ”
“အာ ဟုတ် ဟုတ်။ ”
တွေးရင်းနဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ကားမှတ်တိုင်ကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဘာတွေ တွေးနေတာလဲတဲ့… ဆရာမက။
ဝေါကနဲ ထိုးရပ်လိုက်တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကား နောက်ခန်းကို ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် အပြေးကလေး တက်လိုက်ပါတယ်။ လူတောင် နေရာမရသေး
ခင် ကားက အုန်းကနဲ ဆောင့်ထွက်လိုက်တော့မှ စောက်ကျိုးနဲ အနေအထားနဲ့ ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် ဒီကားပေါ် ပါလာတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ထိုင်ခုံနေရာလွတ် မရှိတော့တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားရဲ့ ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆရာမက ခြေတဘက်ထောက်ပြီး အမိုးကိုင်းက လက်တန်းကို ကိုင်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွ ကြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ လက်တဘက်က အမိုးကိုင်းကိုဆွဲပြီး ကျန်တဲ့တဘက်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဆွဲထားလျက် ပါလာပါတယ်။
ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေရတာဆို အကြောင်း မဟုတ်ဘူးလေ။ ခုဟာက သူ့ထက်ငါ အလုအယက် မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ မဟုတ်လား။ ကားစထွက်လိုက်ပြီ ဆိုရင်ပဲ အကြောင်းက ပေါ်လာပြီလေ။ အရှိန်လေးနဲ့ ဝေါကနဲ အထွက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးက နောက်ကို တစ်ချက်ယိုင်သွားပြီး ရှေ့ကို အုန်းကနဲ ပြေးဆောင့်တော့တာပဲ။ ရှေ့မှာ ရှိနေတာက အုတ်နံရံကြီးဆိုလဲ အကြောင်းမရှိသေးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယုံပဲ။ ခုဟာက ရှေ့မှာရှိနေတာက ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးလေ…။ အဲဒီဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်မိမှတော့ အကြောင်းရှိပြီပေါ့။
ဘာမှလုပ်လို့ မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ကျွန်တော်လည်း ဘာမှမလုပ်ပဲ နေနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့် ပုဆိုးထဲက အကောင်ကတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲမှာ ချက်ချင်းပဲ ရုန်းကန်ကြီးထွား လာပါတယ်။ အဲဒီထက်ပိုပြီး အခြေအနေ မဆိုးလာအောင် သတိထားပြီး နေပေမယ့် မောင်းချင်သလို မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ ကျွန်တော်လီးက ရှေ့က ကုန်းနေတဲ့ ဆရာမဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်လိုက်၊ ဆရာမဖင်ကြီးက ကျွန်တော့်လီးဆီ ပြေးဝင်လာလိုက်နဲ့ လီးနဲ့ဖင် စိန်ပြေးတမ်း ကစားနေရပါတယ်။
ကားပေါ်က လူတွေကလည်း ဂိတ်ဆုံးထိများစီးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြလား မသိဘူး တစ်ယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး။ တစ်ယောက်ယောက် ဆင်းသွားလို့ ဆရာမထိုင်ဖို့နေရာ ရသွားရင် ဒီအနေအထားက လွတ်လမ်းမြင်သေးတယ်။ ခုတော့ အဲဒီဖင်ကြီးကို မတော်တဆ ဆောင့်မိနေရာကနေ အရသာတွေ့ပြီး တမင်တကာကို ပြေးပြေးဆောင့်ချင်နေမိပါပြီ။
လူပျိုဖြစ်ပြီး နှာသာထလာခဲ့တာ… မိန်းမတွေနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေခဲ့ဘူးတာမှ မဟုတ်တာ။ ခုလို အရှင်လတ်လတ်ကြီး တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ ဆရာမဖင်ကြီးကို မထိတထိ ဆောင့်နေရတဲ့ အရသာဟာ ကျွန်တော့် အတွက်တော့ မဟာစည်းစိမ်ပါပဲ။ ဖင်သားကြီးတွေကလဲ အိနေတာပဲ။ တခါတခါ ပြေးကပ်နေရာကနေ ချက်ချင်းပြန်မကွာသေးပဲ အသားချင်းပွတ်ပြီး ဖိဆွဲသလို ဖြစ်ပြီးမှ ပြန်ကွာသွားချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗုံးအလုံးတစ်ရာလောက် စုပြုံပေါက်ကွဲသွားသလား ထင်ရအောင်ကို တုန်ခါကျန်နေခဲ့ရပါတယ်။
ဒီလောက်တင်းမာနေတဲ့ လီးတံမှာတောင် ဆရာမဖင်ကြီးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ခံစားနေရရင် ဆရာမကရော သူ့ဖင်ကို လာလာဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးရဲ့ မာကျောတောင့်တင်းနေမှုကို သိများနေမလား။ ဒါပေမယ့် ဆရာမက ပုံစံမပျက် ဖင်ကုန်းထားလျက်ပဲ ငြိမ်နေတာမို့ ကျွန်တော်လည်း တချက်တချက် မသိမသာ ဆောင့်လိုက် တခါတခါ သိသိသာသာဆောင့်လိုက် လုပ်နေခဲ့ပါတယ်။
ကားစပယ်ယာ ခင်မျာလဲ တစ်စီးလုံး ဖင်သေတွေချည်းပဲ ပါလာလို့ စိတ်ညစ်နေပုံရပါတယ်။ မြေနီကုန်းမှာ မီးပွိုင့်မိနေတုန်း ရှေ့မှတ်တိုင်တွေ အကုန်မေးနေပါတယ်။ ဆွဲထားရတဲ့ စာအုပ်ထုပ်ကြီးကြောင့် လက်အံသေနေတာကိုတောင် အခုမှသိတယ်… တကယ်တကယ် အာရုံက အဲဒီဖင်ကြီး
ပေါ်မှာပဲ ရှိနေတာ။ စာအုပ်ကို လက်ပြောင်းပြီး ဆွဲလိုက်တုန်း စပယ်ယာက မှတ်တိုင် အမေးမှာ
“ သုခ ပါလား …….. သုခ ။ ”
“ ပါတယ် သုခ။ ”
ဆိုပြီး ဒေါ်မမလေး ဖြေလိုက်သံ ကြားရပါတယ်။ ကောင်းရောဗျာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဆင်းမယ့်လူကို မရှိဘူး။ မီးပွိုင့်စိမ်းသွားတော့ ကားကဒေါနဲ့
မောနဲ့ ဆောင့်အထွက်မှာ ပြည့်ကားတင်းထွားလှတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးကို အားပါးတရ ဖိဆောင့်ချလိုက်မိပါတယ်။ ခါးကိုကော့ပြီး ပိုပိုသာသာ
လေး ဆောင့်ထည့်လိုက်တာမို့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးတောင် ဆတ်ခနဲ ကားထဲကို ပြေးဝင်သွားပါတယ်။ လုပ်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ လုပ်လိုက်ပြီးကာ
မှ ဒီလောက်သိသိသာသာကြီး ဖင်ကိုအဆောင့်ခံလိုက်ရတာကို ရိပ်မိလောက်တယ်လို့လဲ ပြန်တွေးမိကာ ထူပူလာပြန်ပါတယ်။