“ အာနိုးရေ….ဟေ့ အာနိုး…”
“ လာပြီ….အစ်မရေ…”
နွားစာစင်းနေသော အာနိုး အိမ်ဘေးမှ မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ပြီး…. အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်တော့ မခင်အေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသည်။
“ နင့် ဦးလေးလည်း ပိုက်တဲရောက်ရင် ပြန်မလာတော့ဘူး… နင့်ပဲခိုင်းရမှာပဲ…။ ညနေစောင်းရင် မိုးရွာလိမ့်မယ်ထင်တယ်….။ နင်… နွားတွေ သွားသိမ်းချေတော့…။ နင့် ဦးလေးကတော့ ပြန်လာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး …..”
“ အခုပဲ သွားလိုက်တော့မယ်….အစ်မ….”
အာနိုးက အိမ်ရှေ့မျက်နှာစာ သံဇကာတွင် ချိတ်ထားသော ခမောက်ကို ဆွဲဆောင်းပြီး ထွက်သွား
သည်။ မခင်အေး အိမ်ပေါက်ဝမှရပ်ကြည့်ရင်း ပြုံးမိသည်။ အာနိုးက ဖင်ပေါ့သည်။ သိတတ်သည်။ ဒီလို သူရင်းငှားမျိုးရထားတာ သူ့တို့အဖို့ ကံကောင်းလှသည်။ ပြီးတော့ အာနိုးက တစ်ကောင်ကြွက် မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေ၏အဖေ မခင်အေး၏ယောက္ခမအိမ်တွင် ငယ်ငယ်ထဲက နေလာပြီး ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေး အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့ဆီလာပြီး သူရင်းငှားလုပ်နေတာ ဖြစ်သည်။
အသက်က (၁၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း အာနိုးဆိုသော နာမည်ရအောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ထွားကြိုင်းလှသည်။ အခု ကိုသန်းငွေနှင့် မခင်အေးတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး (၂) နှစ်ခန့်အတွင်းမှာပင် အာနိုး တော်တော်ထွားလာသည်။ ဒီနှစ်ဆို ထွန်တုံးတောင် နိုင်နေချေပြီ။
မခင်အေးတို့တွင် လယ်ဧက (၂၀) ကျော် ရှိသည်။ လယ်တွေ ထွန်တုံးပိတ်ကတည်းက မခင်အေး၏ယောက်ျား ကိုသန်းငွေက ပိုက်ထဲသို့ စတဲချနေသည်။ ဒီနှစ် ချောင်းရိုးတွင် လိုင်စင်ရသူက ကိုသန်းငွေ၏ သူငယ်ချင်း။ ဒီတော့ ကိုသန်းငွေတစ်ယောက် အရက်ပေါ၍ ပုစွန်ရွေး ငါးရွေး မိန်းမတွေများသည့် ပိုက်ထဲမှ မပြန်တော့။ အိမ်မှာက သူ့သူရင်းငှား အာနိုးကို ယုံကြည်စိတ်ချတာလည်းပါသည်။ သူကိုယ်တိုင်က ပျော်ပျော်ပါးပါး နေတတ်တာလည်း ပါသည်ပေါ့။
ကိုသန်းငွေက အသက် (၃၀) ခန့်သာ ရှိသော်လည်း အာနိုးက ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေလာသူမို့ နှုတ်ကျိုးပြီး ဦးလေးဟုသာ ခေါ်သည်။ မခင်အေးကျတော့ အသက် (၂၇) နှစ်တောင် ရှိနေပြီဖြစ်ပေမယ့် အစ်မ ဟုသာ သူကခေါ်လေသည်။ အိမ်မှ ကွင်းထဲသို့ ထွက်သွားသော အာနိုးတစ်ယောက် မြင်ကွင်းထဲမှ ပျောက်သွားတော့မှ မခင်အေးက အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်ရန် ကြံလိုက်ရင်း ကောင်းကင်သို့မော့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။ တောင်ဘက်ဆီမှ မိုးရိပ်တို့က တက်စပြုနေပြီ။ သူမ အာနိုးကို လွှတ်လိုက်သည်မှာ မှန်သွားသည်ဟု တွေးရင်း မခင်အေးသည် အိမ်ပေါက်ဝ သံဇကာတံခါးကိုပိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်၍ဝင်ခဲ့လေသည်။
ရွာမှနေ၍ကြည့်လျှင် တစ်ပြလောက် အကွာတွင် တောတန်းလေးတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုတောတန်းလေး ပတ်လည်တွင် စားကျက်ကောင်းသဖြင့် ရွာမှကျွဲနွားများကို လွှတ်ကြောင်းထားလေ့ရှိသည်။ အခုလည်း အာနိုးတစ်ယောက် ထိုတောတန်းလေးသို့ ရှေ့ရှု၍ လယ်ကွင်းများကိုဖြတ်ကာ လျှောက်လာခဲ့၏။
“ ဟော ဟိုရှေ့မှာ…. ဒီဖက်ပြန်လာနေကြတာ…. အိမ်က ကောင်တွေလား မသိဘူး….”
လမ်းခုလတ်အရောက် နွားတစ်စု ပြန်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟုတ်တာပေါ့….အိမ်ကကောင်တွေပဲ…”
ထိုအခိုက် မိုးက တဖြောက်ဖြောက် ကျလာသည်။
“နွားသိမ်းဖို့တော့ မလိုတော့ဘူး။ မနေ့က ဦးလေးကိုသန်းငွေ မှိုစားချင်တယ် ပြောတယ်…။ ကြုံတုန်း သွားပြီး ခူးလိုက်ဦးမှပဲ….”
အာနိုးတစ်ယောက် ရှေ့တွင်မဝေးတော့သော တောတန်းလေးဆီသို့ ဆက်၍လာခဲ့သည်။ ထိုအခိုက် မိုးက သည်းထန်စွာ ရွာလာသည်။ အာနိုး တောတန်းလေးသို့ အရောက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ သူမိုးခို နေကျ ညောင်ခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ အပြေးအလွှား လာခဲ့သည်။ မိုးက တမိုးလုံး မဲမှောင်ပြီး သဲသထက် သဲလာသည်။
“ ဟင်… ငါ့ အရင် ဘယ်သူရောက်နေတာလဲ….”
ညောင်ပင်အခေါင်းပေါက်ကြီး ရှိရာသို့ လှမ်း၍အမြင်ရတွင် လူတစ်ယောက် ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေ သည်ကို မိုးထဲလေထဲတွင် မသဲမကွဲ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။
“ ဟင်…..ထွေးထွေး….”
“ ဟင်….အာနိုး….”
“ နင်….ဘာလာလုပ်တာလဲ….”
“ ငါ မှိုလာခူးတာ…. မိုးတွေသဲလာလို့ မပြန်နိုင်တော့တာ…. ဒီမှာ တကိုယ်လုံးလည်း ရွှဲနေပြီဟာ…. ချမ်းလိုက်တာ ”
ထွေးထွေးက မေးရိုက်သံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ထွေးထွေးတို့တဲက တောတန်းလေးနှင့် ရွာအကြား ကွင်းထဲတွင်ရှိသည်။ တောတန်းလေးမှဆိုလျှင် တခေါ်လောက်သာ ဝေးသည်။
“ အီး….ဟီး….ချမ်းလိုက်တာ အာနိုးရာ…”
ထွေးထွေး တကိုယ်လုံး ခိုက်ခိုက်တုန်နေသည်။ အာနိုး ထွေးထွေးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေ၍ အဝတ်အစားများက တကိုယ်လုံး ကိုယ်တွင် ကပ်နေသည်။ ထွေးထွေးရဲ့ လုံးလုံးတစ်တစ် ချစ်စရာကိုယ်လုံးလေးမှာ အတိုင်းသား လှပလျက်ရှိသည်။
“ အား…. ဟီး…. ဟီး…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး…. အာနိုးရ…. ငါ… ငါ… ချမ်းလိုက်တာ….. အီး…. ဟီး….”
အာနိုး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ… ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်နေသည်။
“ နင့် အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ညှစ်လိုက်ရင်ကောင်းမယ်….”
“ ဟာ….. နင်….. နင်ကလဲ…”
ထိုအခိုက် လေကလည်း ကြမ်းလာသည်။
“ အာ…နိုး… အမလေး…. ဟီး… ဟီး…. ချမ်းလိုက်တာ…. လုပ်…. လုပ်ပါဦး….”
မထူးတော့ပြီ။
“ ကဲ…. နင် မျက်စိတွေ မှိတ်ထားလိုက်….”
ထွေးထွေးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားမနေတော့… မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ အာနိုး ထွေးထွေး၏ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ အဝတ်တွေ ရေညှစ်ရင်း အဝတ်အစားတွေ အားလုံးကျွတ် သွားသော ထွေးထွေးကို ကြည့်ကာ အာနိုးတစ်ယောက် စိတ်တွေ ဖောက်ပြန်လာသည်။
ထွေးထွေး၏ ထိပ်ကလေးတွေ နီနေသော နို့လေးနှစ်လုံးက လိမ္မော်သီး ခပ်ရွယ်ရွယ်လေးတွေလောက် ရှိ၏။ ပြီးတော့ ထွေးထွေး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ စိမ်းမြမြ အမွှေးလေးတွေနှင့် တောင်ပူစာခုံးခုံးလေး…. နှုတ်ခမ်း နှစ်ခုက စေ့ကပ်၍ တင်းနေသည်။
“ ဟင်း….ဟင်း….ချမ်း….ချမ်းသေးတယ်….”
“ ငါ…ငါ…ဖက်ထားမယ်….”
အာနိုး ထွေးထွေးကို ဘေးမှထိုင်၍ ဖက်လိုက်သည်။ ဗလကောင်းသော အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ပျောက်လုမတတ် ဖြစ်နေ၏။ အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ အာနိုး၏ သွေး တွေက ဆူသထက် ဆူပွက်လာသည်။
အာနိုး၏ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ ထွေးထွေးမှာ ချမ်းတာတော့ နည်းနည်းသက်သာသွားသည်။ ဒါပေမယ့် အာနိုး၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အချောင်းကြီးက သူမ၏ ပေါင်ရင်းတွင်တင်ကာ ဆီးခုံကို ကန့်လန့်ဖြတ် ထိ၍နေသည်။ ယားတတ်သော ထွေးထွေး ယားကျိကျိ ဖြစ်နေ၏။
ခဏအကြာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ထွေးထွေးတစ်ယောက် ဒီအချောင်းကြီးကို ပို၍ထိချင်သည့် သဘောဖြင့် သူမ၏ ခါးလေးကို ပို၍ဖိကပ်ပေးမိသည်။ အတွေ့အာရုံက နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်နေရာတည်းတွင် ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ပြီ။
“ ထွေးထွေး….ချမ်းသေးလား….”
“ အင်း….နည်းနည်းတော့ ချမ်းသေးတယ်….”
အာနိုး ထွေးထွေးကို ပြင်ဖက်ရန်အတွက် ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ရာမှ ငုံ့ကြည့်မိလိုက်တော့ ထွေးထွေး၏ ကိုယ်လုံးအရွေ့ လှုပ်ကနဲ ဖြစ်သွားသော နို့လေးနှစ်လုံးက အာနိုး၏ မျက်လုံးထဲမှနေ၍ ခန္ဓာကိုယ်တွင်း ထိ ဝင်၍သွားသည်။ အာနိုး သတိလက်လွတ်ဖြစ်ကာ ထွေးထွေး၏ နို့လေးတစ်လုံးကို ငုံ့၍ စို့ပစ်လိုက် သည်။