အခန်း (၁)
” ကျွီ … ဟာ …… ကျွီကျွိ ”
” အမလေး … ဝုန်း ”
ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူ တစ်ယောက် မနေ့ညက ဆေးရုံမှ အရေးပေါ် ညဂျူတီ ဖုန်းဆက်ခေါ်သဖြင့် ဆေးရုံကြီးတွင် တညလုံး အလုပ်ဝင်၍ မနက်လင်းမှ သူမအိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်အပြန်လမ်းတွင် မနက်ပိုင်း ရုတ်တရက် မိုးသည်းထန်စွာ ရွာကာ လေကြီးမိုးကြီး တိုက်ခတ်လာ၏။ နက်ဖန်သင်္ကြန်အကြိုနေ့မို့ ခင်ပွန်းသည် ဦးမိုးကျော် နှင့် သားဖြစ်သူ နိုင်ဦး တို့မှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မွေးရပ်မြေသို့ ရေကန်တော့ ပြန်သွားကြသည်။ ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူမှာ နှစ်တိုင်းလိုက်ကန်တော့နေကြ ဖြစ်သော်လည်း ဒီနှစ်ဆေးရုံမှ အတွင်းလူနာ များ၍ အရေးပေါ်ဂျူတီဝင်ရသဖြင့် မလိုက်နိုင်ခဲ့ပေ။
မိုးရွာထဲဘကားလေးအား ထိန်းမောင်းကာ လက်တဖက်က ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ခင်ပွန်းသည်အား ဆေးရုံမှ အိမ်သို့ပြန်နေကြောင်း အသိပေးရန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဖုန်းလှိုင်းများအောက်ကာ ဖုန်းမဝင်သဖြင့် ထပ်ကာထပ်ကာ ခေါ်ရင်း လမ်းချိုးတစ်ခုအား ကွေ့ရာ လူရိပ်တစ်ခု ပေါ်လာသဖြင့် ကားအား ဘရိတ်အုပ်ပစ်လိုက်၏။ သို့သော် လူရိပ်မှာလည်း ရုတ်တရက်လန့်ကာ ဘေးသို့ခုန်ရှောင်ရင်း လဲကျသွားသည်။
” ကျွတ် … အရေးထဲ ဒုက္ခပါပဲနော် ”
ဆရာဝန်တစ်ယောက် ဖြစ်သည့်အပြင် စိတ်ထားပြည့်ဝသူမို့ ကားတံခါးဖွင့်ကာ လဲကျနေသော လူနား လျှောက်သွားလိုက်၏။
” အမလေး … ဘုရားဘုရား … သေများသွားရင်တော့ … ဟင် …… အိုရ် ”
အသက်၂၀ ခန့် သားဖြစ်သူနိုင်ဦး အရွယ်လောက်ပင် ရှိဦးမည်။ နဖူးအထက်နားမှ သွေးများစီးကျနေကာ တအီးအီး ညည်းနေရှာသည်။ ပုဆိုးခါးပုံစလေးပြည်ကာ ပုဆိုးအပေါ်အနားစမှာ ပေါင်လယ်ထိလျှောကျနေပြီး ခန္ဓာကိုယ်ဘေးတစ်စောင်း အနေထားဖြင့် ပေါင်ကြားမှ လီးက အတိုင်းသား ထွက်နေ၏။ လေကြီးမိုးကြီး တိုက်နေသဖြင့် လူသွားလူလာ ရှင်းသလောက် ဖြစ်နေသည်။
ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူတစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချကာ လဲကျနေသော သားအရွယ်ကောင်လေးအား မနိုင်တနိုင်ဖြင့် ပွေ့ချီကာ သူမအိမ်သို့ မောင်းလာခဲ့တော့သည်။ အိမ်ရောက်သည်နှင့် ကားအားဂိုဒေါင်ထဲ မောင်းသွင်းကာ လူငယ်လေးအား အိမ်အောက်ထပ် အခန်းပိုတစ်ခန်းထဲ ပွေ့ခေါ်လာခဲ့၏။ ရေနွေးအမြန်တည်ကာ နဖူးမှဒဏ်ရာအား ဆေးကြောကြည့်သည်။ စိတ်အေးသွားရ၏။ ကျောက်လမ်းပေါ်မှ ခဲချွန်တစ်ခုနှင့် လဲအကျ ထိခိုက်မိပုံရ၏။ မေးခိုင်ကာကွယ်ဆေး အရင်ထိုးကာ အခြေအနေ စောင့်ကြည့်နေသည်။
” အော် … ငါ့နယ် စိတ်က လူသေမှာ ကြောက်တာနဲ့ … စိတ်လောနေမိတာ … ဟူးးး ”
သူမရော ထိုကောင်လေးပါ ရေစိုအဝတ်များ မလဲရသေးပေ။ သူမတို့ လင်မယားခန်းထဲဝင်ကာ ပါတိတ်အင်္ကျီလက်ရှည်အား ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဖြူဝင်းသော လက်မောင်းအိုးလေးပေါ်လာကာ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးအောက် ရင်သားစိုင်ကြီးနှစ်ခုမှာ ဘော်လီအနီရဲလေးအတွင်း ရုန်းကန်ထွက်ချင်နေသည့် အနေထားဖြင့် တင်းကားနေ၏။ ရေစိုအင်္ကျီအား အဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲလှမ်းပစ်ကာ ဘော်လီအား နောက်ပြန်ချိတ်ဖြုတ်လိုက်သည်။ တဆက်ထဲ အဝတ်ဗီဒိုရှေ့လျှောက်ကာ ထမိန်အား ချွတ်ချပစ်၏။ ခြေရင်းပုံကျသွားသော ထမိန်အား အဝတ်ဟောင်းခြင်းထဲပင် ပစ်ရင်း ဗီဒိုအနီး တန်းတစ်ခုပေါ်မှ တဘက်တထည်ဆွဲယူကာ ဆံနွယ်များအား အရင်သုတ်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာအား ခပ်ဖွဖွသုတ်ကာ ဝင်းအိနေသောနို့အုံများအား ဖိသုတ်ပစ်၏။
အသက်ရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ချပ်ကပ်နေသော ဗိုက်သားလေးအား ဝိုက်သုတ်ရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအာ ဆွဲချွတ်နေပြန်သည်။ တဘက်အား ပုခုံးပေါ်ပတ်ကာ ဘောင်းဘီချွတ်ချစဉ် စောက်မွှေးရိတ်ထားသဖြင့် ပြန်ပေါက်နေသော အမွှေးတိုလေးများမှာ စောက်ပတ်တပြင်လုံး ခပ်ပါးပါး ဖုံးထားနေ၏။ ဗီဒိုထဲမှ အင်္ကျီလက်တကိုင်းလေးထုတ်ကာ ခေါင်းမှစွပ်ချလိုက်သည်။ အင်္ကျီအပျော့သားလေးမှာ စကပ်နှင့် တွဲလျက်ဖြစ်ကာ ပေါင်လယ်ထိဖုံး၏။ အားလုံးပြီးစီးသည်နှင့် သားဖြစ်သူ နိုင်ဦးအိပ်ခန်းဝင်ကာ တဘက်တထည်နှင့် အဝတ်စားတစ်စုံ ယူပြီး လူငယ်လေးဆီ ပြန်လာခဲ့သည်။
ကုတင်ပေါ်တွင် ပတ်တီးအဖွေးသားနှင့် မှေးနေသော လူငယ်လေးအား အင်္ကျီအား ခက်ခက်ခဲခဲချွတ်ကာ သားဖြစ်သူ ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုအား ဝတ်ပေးလိုက်၏။ မျက်နှာသွယ်သွယ် နာတန်ချွန်ချွန် ဆံပင်အလယ်ခွဲလေးနှင့် ခန္ဓာကိုယ်မှာ သားဖြစ်သူထက် ကျစ်လစ်ကြောင်း သတိထားမိသည်။ ရင်အုပ်ကြွတ်သားများ ထွက်နေသည်မှာ ကြည့်ကောင်းလှ၏။ ထို့နောက် ပုဆိုးအားဆွဲချွတ်ရာ ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူတစ်ယောက် မျက်လုံးလေး ပြူးထွက်နေတော့သည်။
ဆရာဝန်မတစ်ယောက်မို့ ခင်ပွန်းသည် လီးသာမက လူနာများ၏ လီများပါ အလုပ်သဘောအရ မြင်ဖူးနေသည်။ သို့သော် အခု သူမရှေ့ မြင်နေရသောလီးမှာ မြန်မာလူမျိုး ယောင်္ကျားများထဲတွင် ရှားမှရှားသော လီးအမျိုးစားဖြစ်၏။ ပျော့ခွေနေသည့် အနေထားပင် ၅ လက်မခွဲကျော်ကျော်ရှိကာ လုံးပတ်မှာ ထွားကျိုင်းလှသည်။ သူမ ဘယ်လက်လေးမှာ အလိုလျောက် လီးဆီရောက်ကာ ဆုပ်ကိုင်ကြည့်လိုက်၏။ သူမလက်ခလယ်နှင့်လက်မ ထိသည်ဆိုရုံမျှလေး ထိကပ်နေသည်။ တင်းမာလာလျှင်ဟုသော အတွေးလေး ဝင်ကာ ခပ်တင်းတင်း တစ်ချက် ညှစ်ကြည့်ပြီး လီးအား လွတ်ပေးလိုက်၏။ ဒီလိုလီးမျိုး တစ်နှစ်ကျော်ခန့်က ပိုင်ဆိုင်ဖူးထားသည်။
ထို့နောက် ပုဆိုးဝတ်ပေးကာ ကုတင်ဘေး၌ ခုံတစ်လုံးယူကာ လူငယ်လေးအား ကြည့်နေတော့သည်။ ထိုစဉ် လူငယ်လေး၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးက တဖြည်းဖြည်းခုံးထ လာနေသည်။
” ဟင် ”
ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူမှာ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်နေသော လီးကြီးအားကြည့်လိုက် လူငယ်လေးမျက်နှာအား ကြည့်လိုက်နှင့် မျက်နှာပေါ် အပြုံးရိပ်လေး ဖြတ်သန်းသွား၏။ ထိုအပြုံးလေး ခဏပဲထင်စေပြီး လူငယ်လေး၏ မျက်နှာအားစိုက်ကြည့်ကာ စကားစလိုက်တော့သည်။
” ကဲ … ဒီက သားလေး … သတိရပြီထင်တယ် ”
” ဟုတ် … အန်တီ … ကျနော် ဘယ်ရောက်နေတာလဲဗျာ ”
ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူ စကားဆုံးသည်နှင့် လူငယ်လေးက အိပ်ခန်းပတ်ဝန်းကျင်အား မျက်လုံးကစားကာ ချက်ချင်းပြန်မေးလိုက်၏။
” အန်တီက ဆရာဝန် တစ်ယောက်ပါ … ဆေးရုံကအပြန် … မင်းကို ကားနဲ့တိုက်မိသလို ဖြစ်ပြီး အိမ်ခေါ်လာခဲ့တာ ”
” အော် ”
” ဒါနဲ့ … မင်းနာမည် … နေရပ်လိပ်စာ ပြောဦး သက်သာရင် အန်တီက … မိုးတိတ်တာနဲ့ အိမ်လိုက်ပို့ပေးမလို့ … ခုတော့ မင်းမြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ … လေရာမိုးရော … အပြင်ထွက်ဖို့က မလွယ်ဘူး ”
” ကျနော့်နာမည် … ထူးဝေပါ အန်တီ … နေတာက အန်တီ့ကားနဲ့ တိုက်မိတဲ့ လမ်းမရဲ့ အနောက်ဘက် ရပ်ကွက်ကပါ ”
” မင်း အသက်က ”
” ၂၀ ကျော်ပြီ အန်တီ … ၁၀ တန်းနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး ကြုံရာအလုပ် လုပ်တာပါ … ခုလောလောဆယ်တော့ ဆိုင်ကယ်တက္ကစီ ဆွဲတာပါ ”
” အော် ”
” မိုးတအားရွာပြီး လေတွေပါတိုက်လို့ … သူငယ်ချင်းအိမ် ဆိုင်ကယ်ထားခဲ့ပြီး …… အိမ်အပြန် အန်တီကားနဲ့ တိုက်မလို ဖြစ်သွားတာပါ ”
” ကဲ … ခုန မေးခိုင်ကာကွယ်ဆေး ထိုးထားပြီးပြီ ဒါလေးသောက်လိုက်ဦး … အိပ်ဆေးနဲ့ နဖူးကဒဏ်ရာ အနာမရင်းအောင်ပါ ”
ဒေါ်စိမ်းလတ်သူတစ်ယောက် ထူးဝေအား ဆေးတိုက်ကာ မီးဖိုခန်းဘက် ဝင်လာခဲ့သည်။ နွားနို့တည်ကာ ပေါင်မုန့်နှင့် ကြက်ဥများ ကြော်နေလိုက်၏။ အားလုံးပြီးစီးမှ ဧည့်ခန်းတွင်း သားရည်ဆိုဖာထိုင်ခုံ အရှည်ပေါ်တွင် ခဏနားရင်း အဖြစ်ပျက်များအား တွေးနေမိသည်။
” ဝုန်း … ဝုန်းးးး …… ဂျိန်းးးး ဒလိန်းးးး … ဝေါ ဝေါ ဝေါ …… အုံးးးး ဒလိန်းးးး ဂျိန်းးး ဒလိန်း ”
မိုးကလည်း ကောင်းနေရာ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်နေပြီး လျှပ်စီးများလက်ကာ မိုးကြိုးပစ်သံများပါ ထွက်ပေါ်နေသည်။ ဒေါ်စိမ်းလတ်သူမှာ ဦးမိုးကျော်နှင့် အိမ်ထောင်ကျစဉ် မြို့ထဲနေထိုင်ကာ သားဖြစ်သူ နိုင်ဦး ၁၀ နှစ်သားတွင် အခုလက်ရှိနေထိုင်သော ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လေးထဲ လုံးချင်းအိမ်လေးဝယ်ကာ နေထိုင်တော့၏။ အသက် ၄၁ နှစ်ထဲရောက်လာပေမယ့် ကျန်းမာရေး လိုက်စားသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် အခုထိ လုပ်ငန်းရှင်များ အရာရှိများ ပိုးပန်းခံနေရတုန်းပင် ဖြစ်သည်။
ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမိုးကျော်မှာ ဒေါ်စိမ်းလတ်သူထက် ၅ နှစ်ခန့်ကြီးရာ အသက် ၄၆ နှစ် ပိန်ပိန်အသားဖြူဖြူ အေးဆေးသောသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ တီဗွီ ရေခဲသေတ္တာ အီလက်ထရောနှစ် ပစ္စည်းများ ပြည်ပမှာ မှာယူကာ ရောင်းဝယ်ရင်း စီးပွားရှာနေ၏။
သားဖြစ်သူနိုင်ဦးမှာ စီးပွားရေး တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်တက်ကာ ဖခင်လုပ်ငန်းအား တဖက်တလမ်းမှ ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။
ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူမှာ သားရေးသမီးရေး ကံကောင်းသော်လည်း အိမ်ထောင်ရေးသုခ မပြည့်စုံခဲ့ပေ။ နိုင်ဦး မွေးပြီးနောက်ပိုင်း ခင်ပွန်းသည်မှာ သူမအား အင်တိုက်အားတိုက် ဆက်ဆံခြင်း မရှိတော့ပေ။ တခါတခါ လူနာများ၏ လီးများအား ကြည့်ရင်း အာသာဖြည်ရသည့် ရက်များကလည်း အကြိမ်ကြိမ်ပင်ဖြစ်၏။ တောက်လောင်လာသော ကာမမီးလေးအား လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကျော်ထိ လူမသိသူမသိ ငြိမ်းပစ်ခဲ့ရသည်။