မြသွေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။ ခရီးထွက်ရာက ပြန်လာတဲ့ မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာပူလို့ တနေကုန် ရှောင်နေရတာ။ မောင့် အထက်အရာရှိ ကြောင့်ပေါ့။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက ပြန်တွေးတိုင်း ရင်ခုန်ရသလို ရှက်လည်း ရှက်မိပါတယ်။
မောင် ရာထူးတက်တော့ သူ့ဆရာကို အိမ်ခေါ်ပြီး ဧည့်ခံချင်တယ် ပြောလို့ မြသွေးလည်း အမြည်းအတွက် ဈေးသွား ချက်ပြုတ် ကြော်လှော်နေတာ နေ့လည်မှ ပြီးတာ။ မောင်က ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ် ဆက်ပြီး ဟိုဟာလေး ကြော်ဦး ဟင်းရည်လေး လုပ်ဦး စုံနေတာပါပဲ။
ညပိုင်း မောင့်ဆရာ ပါလာတော့ အသက် ၅၀ လောက် အသားဖြူဖြူ ရုပ်ရည်ခန့်ခန့်နဲ့ စကားပြောရင် ပြုံးပြီး ပြောလေ့ရှိတယ်။ သူနာမည်က ဦးဇေယျာတဲ့။ မိန်းမလည်း ရှိတယ်။ မိသားစုက နယ်မှာ နေတာ။ သူ့မိန်းမ နာမည်က ဒေါ်လှလှနွယ်။ သားတစ်ယောက်ရှိတယ် ပြောတယ်။ သူတစ်ယောက်ထဲ ဒီမြို့လေးကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရောက်နေတာ ၂ လကျော်ပြီ။ ရုံးကပေးတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ နေပေမယ့် စားရေးသောက်ရေး အဆင်ပြေပုံ မရဘူး။ မြလေး ချက်ပြုတ်ပေးတဲ့ အသားကြော် အရွက်ကြော် အမြည်းတွေကို တစ်ပန်းကန်ချင်း စားပြီး ချီးကျူးနေတယ်။ မြသွေးလည်း အဲ့အချိန် စိတ်ထဲ ဘဝင်ကျ နေမိတာပေါ့။ ကိုယ့်လင်ရဲ့ အထက်အရာရှိက မြသွေးလက်ရာကို သဘောကျနေတာလေ။ ဘီယာသောက်လိုက် မောင်နဲ့ အလုပ်ကိစ္စ ဆွေးနွေးလိုက်နဲ့ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်သွားတယ်။
အဲ့ဒီနောက် ၁ လလောက်နေတော့ အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေရင်း မိသားစုလိုပဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မြသွေး အတွက် လက်ဆောင် အင်္ကျီတွေ ရေမွှေးပုလင်းတွေ ခဏတိုင်း ဝယ်ပေးရှာတယ်။ ဦးဇေယျာက အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်းတွေ စားချင်ရှာတာပါ။ ဦးဇေယျာ ကြိုက်တတ်တဲ့ ဟင်းလေးတွေ မေးပြီး ချက်ကျွေးပါတယ်။
” မောင် … ရာထူးတိုးတာ … ဆရာ့ကျေးဇူးတွေ အများကြီးပါတယ် … မြသွေးရဲ့ …။ မောင်တို့မြို့လာတုန်း … တတ်နိုင်သလောက် … ပြုစုရမှာ ”
ညပိုင်း စားသောက်ပြီး အိပ်ယာဝင်တော့ မောင်က သူ့ဆရာရဲ့ ကျေးဇူးတရားတွေ ပြောပြနေတာ။
” အင်းပါ … မောင်ရယ် …။ အခုလည်း … ဆရာ ကြိုက်တတ်တဲ့ ဟင်းတွေ….. မြသွေး ချက်ကျွေးနေတာပါ ”
” ဟုတ်ပါ့ … နေ့လည်က … ရုံးကို ဆရာ ထမင်းစားပြီး ပြန်လာတော့ … ဆရာက … မြသွေးလို မိန်းမမျိုး ရရင် … တစ်ယောက်လောက် … ထပ်ယူချင်တယ် ပြောနေတာ ”
” အိုရ် …… မောင်ကလည်း … မြသွေးက … အဖေအရွယ်မို့ … ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံပေးတာပါ ”
မောင့်စကားကြောင့် မြသွေးမျက်နှာလေး အို့တို့အမ်းတန်း ဖြစ်သွားရတယ်။
” ဟာ …… ဆောရီး …… မြသွေးရယ် …။ မောင်ပြောတာက …… မြသွေး ချက်ကျွေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေ …… စားကောင်းလို့ …… ဆရာက ခံတွင်းတွေ့နေတာ … ပြောတာပါ ”
” ဟွန့် ”
မောင်က မြသွေးပါးလေးကို နမ်းပြီး ပြာပြာသလဲ ရှင်းပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မြသွေးစိတ်ထဲ ဖျက်ကနဲ့ နေ့လည်က အဖြစ်အပျက်ကို သတိရမိသွားတယ်။
//////////////////////////
” ဆရာ … ထမင်း ထပ်ထည့်နော် ”
” အခုထိ … ဆရာ ဆရာလို့ … ခေါ်မနေပါနဲ့ … မြသွေးရယ် …။ အိမ်ကခေါ်သလို … ဦးဇေ ပဲခေါ်ပါ ”
” ဟုတ်ကဲ့ … ဆရာ … အဲ … ဦး … ဦး … ဦးဇေ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”
မောင်က ဆရာပဲ ခေါ်လို့ မြသွေးလည်း ဦးဇေယျာကို ဆရာလို့ လိုက်ခေါ်ရင်း နှုတ်ကျိုးနေတာပေါ့။
” ဒီဟင်းရည်လေး … ထပ်ထည့်ပေးပါဦး … မြသွေးရယ် … ကောင်းလွန်းလို့ပါ ”
ဆူးပုတ်ဟင်းချို ထပ်ထည့်ခိုင်းနေတာပါ။ မရမ်းသီးထောင်းလေးရယ်၊ ဆတ်သားခြောက်ဖုတ်ရယ်၊ ငရုပ်သီး ထောင်းရယ်၊ ဆူးပုတ် ဟင်းချိုရည်နဲ့ ဆိုတော့ ဆရာက ခါတိုင်းထက် ထမင်းပိုစားတော့တာ။ မြသွေး ဟင်းချိုရည် ထပ်ထည့်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲခုံပေါ် လာချပေးတော့ ဆရာ့မျက်လုံး အစုံကြောင့် မျက်နှာမထားတတ်အောင် ဖြစ်မိရတယ်။ မြသွေး အင်္ကျီထဲက ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို ဆရာက စိုက်ကြည့်နေလို့လေ။ နေ့လည်က ဆရာ ထမင်းလာမစားခင် ရေချိုးမလို့ အင်္ကျီနဲ့ ဘော်လီချွတ်ပြီး ထမိန်ရင်လျားလျက်နဲ့ ရေချိုးခန်းဘက် ထွက်လာတာ။
” တီတီ …… တီတီ ”
ရေချိုးခန်းရှေ့အရောက် ကားဟွန်းသံကြားလို့ အိမ်ရှေ့ ထွက်ကြည့်တော့ ဆရာဖြစ်နေတယ်။ ထမင်းလာစားမှန်းသိလို့ မြသွေးလည်း အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီး အင်္ကျီအဟောင်းလေး ပြန်ဝတ်တော့ ဘော်လီမဝတ်မိတာပါ။ ဟင်းရည်ပန်းကန်ချတော့ ခုံစောင်းနဲ့ ထိမိပြီး ဟင်းရည်က ဆရာ့ပေါင်ကို စင်မိသွားတယ်။ ဆရာက မြသွေးနို့အုံပဲ စိုက်ကြည့်နေတော့ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး လက်တွေပါ တုန်လာရတာ။
” ဟင် … ကန်တော့နော် … ဆရာ … ဟို ဟို … ဦးဇေ ”
မြသွေး ချက်ချင်းပဲ ဆရာ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ သပ်ချ ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ခါကြမှ ပိုဆိုးရောပဲ။ ပေါင်ကို မထိပဲ စိတ်လောပြီး ဆရာ့ပေါင်ကြားထဲ လက်က ရောက်သွားတာ။ ပုဆိုးအောက်က ခပ်နွေးနွေး ပျော့အိအိအရာကို ပွတ်ဆွဲချသလို ဖြစ်သွားမိတာ စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ပဲ။
/////////////////////////////
” အ ……… အ ………… မောင့် ”
ရုတ်တရက် မြသွေးဟာလေးထဲ တင်းကနဲ့ ဖြစ်သွားတော့ အတွေးစတွေ ပျက်သွားခဲ့ရတယ်။ နေ့လည်က အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိတုန်း မောင်က မြသွေးကိုယ်ပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှောက်ချပြီး သူ့ဟာကို ထည့်လိုက်တာပါ။
” ရှီးးးးးးးး … အထဲမှာ … အရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲ … ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ … မြသွေးရယ် … အင့် … ဘွတ် …… ဘွတ် ”
မြသွေး ဆရာနဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးရင်း အရည်တွေ အိုင်နေတာ နေမယ်။ မောင့်စကားကို ပြန်မဖြေပဲ ကျောပြင်ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်ပြီး ကာမအရသာလေး ခံယူနေမိတယ်။ ခါတိုင်း မောင်ပြီးရင်တောင် ဇပ်တငမ့်ငမ့်နဲ့ ကျန်နေခဲ့တဲ့ မြသွေး ဒီညတော့ ၂ ချီဆက်တိုက် ပြီးခဲ့ရတာ။ မောင့်မျက်နှာအနံ့ နမ်းရင်း လည်းပင်းကို အကွက်ထင်အောင် စုပ်မိသွားတယ်။ မောင် ပြီးလား မပြီးလား မသိတော့ပါဘူး။ ၂ ခါဆက်တိုက် အရည်ထွက်တော့ နုံးပြီး အိပ်ပျော်သွားတာ။
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ဆရာလာတိုင်း ဆရာ့ပေါင်ကြားကို မကြည့်မိအောင် ထိန်းနေရတယ်။ တချက်တချက် တော့ ခိုးကြည့်မိတာပေါ့။ ဆရာကလည်း အနေအထိုင် ရဲတင်းလာတော့ မြသွေး စိတ်ပင်ပန်း လာရတော့တာပဲ။ စကားပြောရင် ဟိုပုတ်ဒီပုတ်နဲ့ ပြောဆိုတော့ ဆရာ့ဘက်က ပိုပြီး ရင်းနှီးသလို ဆက်ဆံတာလား မသိဘူး။ မြသွေးစိတ်ထဲ အမြဲစိတ်လှုပ်ရှာနေရတယ်။ ပြန်တွေးကြည့်တော့ မြသွေးက အပျိုလည်း မဟုတ် အိမ်ထောင်သက်တမ်း ၃ နှစ်တောင် ကျော်လာခဲ့ပြီ။ စိတ်တအားကြွတဲ့ ညတွေဆို မောင်နဲ့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီး အနေအထားနဲ့ ကာမဆက်ဆံကြတာလေ။
ဆရာနဲ့ လက်ပွန်းတတီး နေရုံလေးကို ဘာလို့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ပြင်းထန်နေရတာလဲ စဉ်းစားမရတာ။ ရာထူးတိုးလာတဲ့ မောင်လည်း တဖြည်းဖြည်း ခရီးထွက်တာ များလာရပြီ။ မောင်တို့ကုမ္ပဏီက အိမ်ဆောက်ပစ္စည်းတွေကို ပြည်ပကသွင်းပြီး ပြည်တွင်း ပြန်ဖြန့်တော့ ရုံးခွဲတွေက နယ်မြို့တွေမှာပါ ရှိနေတာပေါ့။ အရင်ဆို ၁ ညအိပ် ၂ ရက်လောက်ပဲ ကြာတတ်တဲ့ မောင်တစ်ယောက် ဒီတစ်ခေါက်ကြ ၁၀ ရက်လောက် ကြာသွားတာ။ အဲဒီ ၁၀ ရက် အတွင်း မြသွေးလည်း စိတ်အလိုလိုက်မိသွားတယ်။
/////////////////////////////
” မင်းဇော် … ဒီတခေါက် … နယ်ဘက် ပစ္စည်းသစ် ပရိုမိုးရှင်းလုပ်မှာ …။ မင်းကိုယ်တိုင် … သွားရမှာ ထင်တယ် ”
” ဟုတ် … ဆရာ … ကျနော်ပဲ … သွားရမှာပါ ”
” အေးပါ … ကာစတန်မာ အသစ်တွေကို … သေချာလေးရှင်းပြပြီး … ကုမ္ပဏီရဲ့ ပစ္စည်းတွေကို အရောင်းတက်အောင် ကြိုးစားကွာ …။ မင်း ပါးနပ်ရင် … ရှေ့လျှောက် … တက်လမ်းတွေ အများကြီး ”
မနက်ဖြန် ခရီးထွက်မယ့် မောင့်ကို ဆရာက ဘီယာ သောက်ရင်း လုပ်ငန်းအတွေ့ကြုံတွေ ရှင်းပြနေတယ်။ မြသွေးက ဘေးကနေ အမြည်းလုပ်ပေးရတာပေါ့။ ဆရာတပည့် ၂ ယောက် ၁၁ နာရီလောက်ထိ လုပ်ငန်းကိစ္စ ပြောဆိုနွေးရင်း စားလိုက် သောက်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်သွားတော့ ဆရာ့ကို မောင်က အိမ်မှာပဲ အိပ်ဖို့ ပြောနေတာ။ မြသွေးလည်း ဆရာ့ဖို့ မြသွေးတို့လင်မယား အိပ်ခန်းနဲ့ ကပ်လျက် အခန်းလွတ်မှာ အိပ်ယာပြင်ပေးလိုက်တယ်။
မနက် ၅ နာရီလောက် မောင်တို့ရုံးက ကားလာခေါ်တော့ မောင်လည်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်သွားတာပေါ့။ မြသွေး ပြန်အိပ်တော့ အိပ်မပျော်တော့ပါဘူး။ ဟိုလိမ့် ဒီလိမ့်နဲ့ ၆ နာရီခွဲတော့ မနက်စာ ချက်ပြုတ်ပြီး ဆရာဖို့ ကော်ဖီနဲ့ ပေါင်မုန့်ကြက်ဥကြော် လုပ်ပေးထားတယ်။ ၇ နာရီ ဆရာ အိပ်ယာနိုးတော့ မြသွေး လုပ်ပေးထားတဲ့ ပေါင်မုန့်နဲ့ ကော်ဖီ သောက်ပြီး ရေချိုးချင်ကြောင်း ပြောနေတာ။
” မြသွေး … ဦးဇေ … ရေတခါတည်း ချိုးသွားမလို့ … မင်းဇော် … အဝတ်အစား တစ်စုံလောက် … ထုတ်ထားပေးဦး …။ တိုက်ခန်းရောက်မှ … ရုံးဝတ်စုံ လဲလိုက်တော့မယ် ”
” ဟုတ် … ဦးဇေ ”
မြသွေးလည်း ကော်ဖီခွက်နဲ့ ပေါင်မုန့်ပန်းကန်လေး ဆေးကြောပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ဆရာ့ကိုယ်လုံးက မောင့်ထက် ထွားတော့ မောင့်အင်္ကျီပွတဲ့ဟာ တစ်ထည်နဲ့ ပိုးပုဆိုးတစ်ထည် ထုတ်ယူရင်း ရေလဲပုဆိုးအဟောင်း တစ်ထည်ပါ တခါတည်း ယူလိုက်တာ။ ဆရာ့အိပ်ခန်းထဲ အင်္ကျီနဲ့ပိုးပုဆိုး ဝင်ထားပြီး ရေလဲပုဆိုးကို ပေးဖို့ နောက်ဖေး ရေချိုးခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ရေလဲပုဆိုးကို တချက်ခါပြီး ပေးဖို့ တံခါးနားရောက်တော့ တံခါးက မပိတ်ပဲ လက် ၂ လုံးလောက် ဟနေတာ။ တံခါးမဖွင့်ခင် မြသွေး လှမ်းကြည့်တော့ ရေလဲပုဆိုးပေးဖို့ အခက် တွေ့သွားရတယ်။ ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။
ဆရာက ကိုယ်လုံးတီး အနေအထားနဲ့ ကျောပေးပြီး ရေပန်းအောက် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ရေချိုးနေတာ။ မြသွေး ကြည့်နေတုန်း ဘေးတစောင်း လှည့်လာတော့ လက်မောင်းအိုးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်တန်တုတ်တုတ် ကြီးတွေက မြသွေးကို ရင်ခုန်သံ မြန်လာစေတယ်။ ဆပ်ပြာတိုက်တော့ ပေါင်ကြားက ဟာကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး သေချာ ဆေးကြောနေတာ။ အသန့်ပြန် ကြိုက်တဲ့ပုံပါ။ တဖြည်းဖြည်း ဆရာ့ပေါင်ကြားက ဟာကြီး ဆပ်ပြာမြုပ်တွေနဲ့ ထောင်မတ်လာပြီး ဆရာ့လက်တွေက ထိပ်နားလေး ဖိပွတ်နေတယ်။
နဲနဲလှမ်းနေပေမယ့် မောင့်ဟာထက် သိသိသာသာ ကြီးပြီး ရှည်လည်း ရှည်နေတာ။ မြသွေးစိတ်ထဲ မယိုးမယွနဲ့ လက်တဖက်က ထမိန်အပြင်ကနေ ပေါင်ကြားထဲ ပွတ်မိနေတယ်။ ဒါက မြသွေးဘဝမှာ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦးရဲ့ဟာကို ချောင်းကြည့်ရင်း အလိုအလျောက် လုပ်မိတာပါ။ ကာမအာရုံ စွဲကပ်ပြီး မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း ပေါင်ဂွလေး ပွတ်ချေနေမိတာပေါ့။ ရရှိလာတဲ့ ကာမအရသာလေးကလည်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားစေတယ်။ စိတ်ထဲ ဆရာ့ပုံရပ်တွေ ထင်ဟပ်နေတုန်း အချိန် ဘယ်လောက် ကြာသွားလည်း မသိလိုက်ဘူး။ မြသွေး ပုခုံးပေါ် လက်တဖက် ကျရောက်လာမှ သတိပြန်ကပ်လာတာ။
” မြသွေး ”
” ဟင် …… ဦးဇေ ”
မျက်လုံးအပွင့် မြသွေးနာမည် ခေါ်သံနဲ့အတူ ဆရာ့လက်က မြသွေးပခုံးပေါ် တင်ထားလျက်လေး။ တဆက်တည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်မိမှ မျက်နှာကို ရေနွေးပူနဲ့ ပက်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတာ။ မြသွေး ညာလက်က ရေလဲပုဆိုးလေး ကိုင်ပြီး ဘယ်လက်က ထမိန်ကြား ပွတ်နေမိတယ်။
” ဟို ဟို … ရေလဲ … ပုဆိုး … လာ … လာ … လာပေးတာ … ဦးဇေ ”
ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း တဘက်ပတ်ထားတဲ့ ဆရာ့ကို ရေလဲပုဆိုး ပေးရင်း အမြန်ထွက်ပြေးလာရတာ။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ရင်တုန်နေတုန်းပဲ။ ဆရာ အိမ်ကထွက်သွားမှ မြသွေး အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ လိုက်တယ်။ မျက်နှာပူလို့ နေ့လည် ဆရာ ထမင်းလာစားတော့လည်း မတွေ့ရဲဘူး။ ထမင်းခူးခပ် ပြင်ဆင်ပေးပြီး အိပ်ခန်းထဲ အောင်းနေလိုက်တယ်။ ညပိုင် ၉ နာရီလောက် ဆရာ တံခါးလာခေါက်သေးတယ်။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင် နေလိုက်တယ်။ နာရီဝက်လောက်နေမှ အသာလေးထပြီး ဆရာ့အိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့တာ။
အိပ်ခန်းက ဟောင်းလောင်း မြသွေးစိတ်ထဲ ထိတ်ကနဲ့ ဖြစ်မိသွားတယ်။ မောင်က ခရီးထွက်ခါနီး သူ့ ကျေးဇူးရှင်ကို ဂရုစိုက်ဖို့ သေချာမှာသွားခဲ့တာလေ။မြသွေးက ဆရာ့ရှေ့ ပေါင်ကြားပွတ်မိလျက်သား ဖြစ်လို့ မျက်နှာပူပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားမပြောရဲတာနဲ့ ရှောင်နေမိတာ။ တွေးရင်း ဧည့်ခန်းဘက် လျှောက်လာတော့ ဆရာက ထိုင်ခုံပေါ် တခူးခူးနဲ့ ဟောက်ပြီး ထိုင်လျက် အိပ်ပျော်နေတယ်။ အိမ်ရှေ့ တံခါးကလည်း အတွင်းဘက်က သော့ခတ်ထားပြီးသား။ အိပ်မပျော်ခင် တံခါးသော့ခတ်လိုက်တာ နေမှာ။ ခြေဖွဖွနင်းပြီး အနားတိုးကပ်သွားတော့ ဘီယာနံ့က ထောင်းကနဲ့ပဲ။
ဒီအတိုင်းအိပ်ရင် မနက်ကြ ခါးတွေဘာတွေ နာရင် ပြဿနာပဲ။ လက်မောင်းကို လှုပ်နှိုးကြည့်တာ မနိုးဘူး။ တွဲရအောင်ကလည်း ဆရာ့ကိုယ်လုံးကို မြသွေး မနိုင်ပါဘူး။ ခြင်ဆေးထွန်းပေးပြီး မြသွေးလည်း အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲအိပ်ပစ်တာ။ အိပ်မပျော်ပါဘူး စိတ်ထဲ တထင့်ထင့်နဲ့။ ၁၁ နာရီလောက်ကြ တစ်ခါ ထွက်နိုးတော့ အမူးပြေသွားပုံပါ။
” ဦးဇေ … ဦးဇေ … ထထ … ဒါ ဧည့်ခန်းကြီး … အိပ်ခန်းထဲ … ဝင်အိပ်လိုက်ပါ ”
” ဟွန် … ဟွန် …… ဘယ် … ဘယ်သူလဲ ”
” မြသွေးလေ ”
” ဪ … အင်း … အားးး … ကျွတ်ကျွတ် … နိုင်ငံခြားဧည့်သည်တွေ … ဧည့်ခံပေးရတာ … အရက်ရောပါတော့ များသွားတာ … လှလှရေ ”
အရေးထဲ ဆရာက အမူးမပြေတာထင်တယ်။ သူ့မိန်းမ ဒေါ်လှလှနွယ်နဲ့ မှားပြီး မြသွေးကို လှလှလို့ ခေါ်နေသေးတာ။ ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ထလာလို့ မြသွေး ဘေးကနေ တွဲလိုက်ရတယ်။ နှစ်ယောက်သား ယိုင်တိယိုင်တိုင်နဲ့ ဆရာ့အိပ်ခန်းထဲ မနည်းလျှောက်ခဲ့ရတယ်။ အိပ်ခန်းထဲအရောက် ကုတင်ပေါ် တွဲတင်တော့ ဆရာက လှဲအချ၊ မြသွေးက ဆရာ့ခန္ဓာကို မထိန်းနိုင်ပဲ ထပ်လျက် လှဲကျသွားတယ်။ ဆရာ့ကိုယ်လုံးက ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်မို့ ခြေထောက်ကို ခြေရင်းဘက် အရင်ဆွဲရွှေ့ရတာ။ ရွှေ့ပေးရင်း ပုဆိုးက ခါးပုံစပြေပြီး အမွေးမဲမဲ ကောက်ကောက်တွေနဲ့ ခုံးပြီးအောက်စိုက်နေတဲ့ နီညိုရောင်ဟာကြီး ပေါ်လာပြန်ရော။ မြသွေး ခဏတော့ ခိုးကြည့်မိတယ်။ ပြီးမှ ဘေးကနေ ပုခုံးဆွဲပြီး ခေါင်းရင်းဘက်က ခေါင်းအုံပေါ်အတင် ဖျက်ကနဲ့ မီးပျက်သွားတာ။
” လှလှ … ကိုဇေတို့ … မတွေ့တာ ကြာပြီနော် … ချစ်တယ်ကွာ ”
ပြောရင်း ဆရာက ညာလက်နဲ့ သိုင်းဖက်ပြီး ဘယ်လက်က မြသွေးနို့အုံတွေကို လာညှစ်နေတာ။ သူ့မိန်းမ ဒေါ်လှလှနွယ်နဲ့ မှားနေတာ သေချာပါပြီ။ ရုတ်တရက် မြသွေးလည်း ရှက်ပြီး ဆရာ့လက်ကို ဖယ်ပစ်လိုက်တယ်။
” ဘာဖြစ်တာလဲ … လှလှရယ် … ချစ်နေကြကို ”
” ဟို ဟို … ကျမ က … မြသွေးပါ … ဦးဇေ ”
” ပြွတ် … ပြွတ် … ပလပ် ပလပ် …… ပြွတ် ”
ရှင်းပြမှ ပိုဆိုးရောပဲ ခပ်တင်းတင်း ထပ်ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နေတယ်။ ပါးစပ်က အရက်နံ့ ဘီယာနံ့က တထောင်းထောင်း။ မြသွေး အသက် အောင့်ထားရတယ်။ လက်ကလည်း နို့အုံတွေညှစ်ရင်း နို့သီးခေါင်းတွေပါ ချေပေးနေတယ်။ အင်္ကျီအပြင်က ချေတယ် ဆိုပေမယ့် ညအိပ်ရင် ဘော်လီ မဝတ်တော့တဲ့ မြသွေးအကျင့်ကြောင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို စမ်းမိသွားတာပါ။ ညဝတ်အင်္ကျီ လက်တကိုင်း အပါးလေးအောက် မြသွေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ချွန်ထွက်နေတာလေ။