စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းဆည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင် တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကိုင်အသစ်အတွက် မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ စီးပွားပျက် အပူမီးတောက်နေသော သူမတို့တွေလည်းရှိသည်။ ရွာဦးစေတီလေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ထိုင်နေရင်း သက်ပျင်းအထပ်ထပ်ချမိသည်။ ရောက်ရှိလာမဲ့ မနက်ဖြန်တိုင်းကို ကြောက်မိပါသည်။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပင် သူမအိမ်ပြန်ခဲ့သည်။
ခြောက်ကပ်နေသော အိမ်ဝိုင်းလေးအတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်က ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခန့်ကထိ သူမတို့လယ်ယာလေးနဲ့ မချမ်းသာပေမဲ့ ချောင်လည်စွာ နေထိုင်နိုင်ပါသည်။ လယ်ယာတွေ အသိမ်းခံရပြီးနောက်မှာ မိခင်ဖြစ်သူက နှလုံးရောဂါဖြင့် ဦးစွာ ဆုံးပါးသွားသည်။ နောက် အကြွေးတွေ များများလာတော့ ဖခင်ကြီးလည်း စိတ်ဓာတ်ကျကာ မိမိကိုယ်ကို သက်သေသွားသည်။ အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ် အပျိုမလေး နန်းကြာညိုတစ်ယောက်သာ ဒုက္ခတွေနဲ့ ကျန်ခဲ့သည်။
နန်းကြာညိုက အသက် ၂၁ နှစ်အရွယ်ခန့်ရှိပြီမို့ အဝေးသင်နဲ့ ဘွဲ့ရပြီးသား။ သို့ပေမဲ့ ရွာမှာပင် မိဘတွေနဲ့ ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်ကာနေသဖြင့် တခြားအလုပ်လည်း မလုပ်တတ်။ ကျေးရွာသူမို့ ယက္ကန်းခတ်တာ စက်ချုပ်တာတွေ လုပ်တတ်ပေမဲ့ အရင်းအနှီးကမရှိ။ သူများဆီဝင်လုပ်ပြန်လျှင်လည်း စားဖို့လောက်သာရသည်မို့ အခက်တွေ့နေရှာသည်။
ည ၈ နာရီထိုးလောက်ကြတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ကားတစ်စီးလာရပ်သည်။ သူမကြောက်ရွံ့နေတဲ့ အရာက နေ့မကူးခင် ညဦးပိုင်းကတည်းက ရောက်လာပြီ။ ခဏအကြာမှာ ခြံထားခါးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း တွန်းဖွင့်သံနှင့်အတူ အိမ်ပေါ်ကို မိန်းမတစ်ယောက် ယောက်ျားတစ်ယောက် တက်လာသည်။ အမျိုးသမီးမှာ ဒေါ်နှင်းဆီဖြစ်ပြီး သူမတို့ရဲ့ အကြွေးရှင်လည်းဖြစ်သည်။ ဘေးကပါလာတာကတော့ သူ့ခင်ပွန်း ရွာလူမိုက် မိုးသီး ဖြစ်သည်။
အပေါ်ရောက်တော့ ခုံမရှိတဲ့ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေတဲ့ သူမရှေ့ စာရွက်တစ်ရွက် ချပေးသည်။ စာချုပ်ပါ ။ သူမတို့ရဲ့ အိမ်ကိုပေါင်ပြီး ပိုက်ဆံချေးထားတဲ့ စာချုပ်ပါ။
“စာချုပ်သက်တမ်းပြည့်ပြီဆိုတော့ သူဌေးက မင်းအိမ်ကို တရားဝင်သိမ်းလိုက်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ အိမ်သိမ်းလိုက်ရင်တောင် အကြွေးတွေက ကျန်နေတုန်းပဲ…….။ မင်းဘယ်လိုရှင်းပေးမှာလဲ……။”
“ကျွန်မမှာ ပေးစရာ တစ်ပြားမှ မရှိပါဘူးရှင်… တောင်းပန်ပါတယ်။”
“ကဲ အဲ့တာဆိုလည်း မရှိရှိတဲ့ မင်းကိုပဲ အကြွေးအတွက် သိမ်းသွားရမှာပေါ့…..။”
ဒေါ်နှင်းဆီစကားကြောင့် နန်းကြာညို မျက်လုံးလေးပြူးကာ
“အဲ့လိုတော့ မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင် ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်……”
ဟူ၍ အသနားခံပေမဲ့ ဒေါ်နှင်းဆီက ဂရုမစိုက် သူ့လက်ကိုင်အိတ်ထဲ အသင့်ယူလာတဲ့ လက်ထိပ်လေးနဲ့ နန်းကြာညိုရဲ့ လက်တွေကို လက်ပြန်ခပ်လိုက်သည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လှသလို ဒေါ်နှင်းဆီ ဒီမျှထိ လုပ်လိမ့်မည်ဟု မထင်မှတ်ထားသဖြင့် နန်းကြာညိုလေးခင်မျာ ရုန်းချိန်ပင် မရလိုက်ရှာ။ သူမအော်ဟစ်ရန် အကြံနှင့် ပါးစပ်ဟလိုက်သည်နှင့် ဒေါ်နှင်းဆီက လက်ကိုင်ပဝါတစ်ထည်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဝူးဝါးနှင့် မပီမသ သံသံလေးတိုးတိုးသာ ထွက်လာသည်။ မျက်ရိပ်ပြလိုက်တော့ မိုးသီးက နန်းကြာညိုကို ချီမကာ ကားနောက်ခန်းထဲထည့်ပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။
“နှင်းဆီ…. နင်သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ။ ရွာသားတွေ သိသွားရင် မလွယ်ဘူးနော်……”
“ရတယ် ငါဒီညတွင်းချင်း မြို့တက်ပြီး ဦးမင်းညိုဆီကို ရောင်းလိုက်မယ်။ နင် ဒီအိမ်မှာစောင့်နေ…..။ ရွာသားတွေမေးရင် သူ့အမျိုးတွေဆီ ညတွင်းချင်း ထွက်သွားတယ်လို့ပြော…..။”
ဟုမှာကာ ကားပေါ်တက်ကာ မောင်းထွက်လာသည်။ ဦးမင်းညိုဆိုတာ ရွာနဲ့မနီးမဝေးမြို့က အသက် ၃၅ နှစ်အရွယ် သူဌေးတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ခရိုနီတွေ အာဏာပိုင်တွေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိသူမို့ အရှိန်အဝါလည်း ကြီးသည်။
ဦးမင်းညိုတို့အိမ်ရောက်တော့ ၁၀ နာရီထိုးနေပြီ။ ကြီးကျယ်လှတဲ့ အိမ်ကြီးထဲက ဧည့်ခန်းမှာ သူမတို့က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး နန်းကြာညိုကတော့ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေမိသည်။
“ကိုမင်းညို တစ်ယောက်လိုတယ်ဆိုလို့ လာပို့တာ……”
ဦးမင်းညိုဆိုသည့် ရုပ်ရည်သန့်သန့်နဲ့ လူကြီးက သူ့ရဲ့ မျက်လုံးအေးကြီးတွေနဲ့ သူမကို စွေကြည့်ကာ
“နောက်ကြောင်းကော ရှင်းရဲ့လား ဒေါ်နှင်းဆီ….”
“ရှင်းပါတယ် သူကမိဘမဲ့ပါ…..။ ကျွန်မကို အကြွေး မဆပ်နိုင်လို့ သိမ်းလာတာ…..။”
“ကောင်းပြီလေ ဈေးပြော……”
“ဈေးကတော့ ကျပ်…… ပဲပေးပါ။”
ဦးမင်းညိုက ဘာမှမပြောပဲ စဉ်းစားနေသသည်။ ဒေါ်နှင်းဆီက ထပ်၍
“များတယ်ထင်လို့လား…..။ အပျိုစင်လေးနော်။ နောက်ကြောင်းလည်း ရှင်းတယ်။ အရင်လူတွေလို ပြန်လွှတ်ပေးစရာလဲ မလိုဘူး။ စိတ်တိုင်းကျ ပုံသွင်းပြီး တစ်သက်လုံး ဥထားလို့ရတယ်။”
ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို အတိုင်းသား ကြားနေရတော့ နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းမှုက လှိုက်တက်လာတယ်။ လူသားစင်စစ်ဖြစ်ပါလျှက် ရောင်းကုန်တစ်ခုလို ရောင်းဝယ်နေကြသည်လေ…..။ မကြာခင်မှာ ဈေးတည့်သွားပြီမို့ ဦးမင်းညိုထံ လက်ထိပ်သော့ကို အပ်ကာ ထွက်ခွာသွားလေပြီ။ ဒီတော့မှ ဦးမင်းညိုက ခပ်ကျုံကျုံ့လေးထိုင်ကာ ငို ကြွေးနေသော နန်းကြာညိုကို ကြည့်သည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် လှရက်သည့် မိန်းကလေး ထိရက်စရာပင်မရှိ။ သို့သော် ပေးလိုက်ရသည့် ပိုက်ဆံနှင့်တန်အောင် ထိရပေမည်။
ထို့ကြောင့် ထိုင်ရာမှထကာ နန်းကြာညိုကို လက်မောင်းကနေဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွင်းရသည်။ နောက် ကုတင်ပေါ် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပစ်တင်ကာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော သူမပါးစပ်ထဲက စို့ထားတဲ့ အဝတ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ နန်းကြာညိုလည်း အသက်ကို ဝအောင်ရှူရသည်။ နောက် ဦးမင်းညိုကို အသနားခံဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့ သူမပါးစပ် မဟရခင် ဦးမင်းညိုက ကပ်ကြေးတစ်လက်ကိုယူကာ သူမရဲ့ အဝတ်တွေကို အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ညှပ်ဖြဲလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် အဝတ်အစားဟူ၍ တစ်စမှမကျန်အောင် ဖယ်ရှားပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ကာ ဦးမင်းညိုက မလုပ်ပါနဲ့ဟု တောင်းပန်နေသော နန်းကြာညိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။
လက်တွေကလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေ……။ တင်းရင်းလှပသော နန်းကြာညိုရဲ့ ရင်အစုံကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေသည်။ နောက်တော့ ဘယ်ဘက်ရင်အုံ့ကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံ့စို့သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကလိပေးသည်။ နန်းကြာညိုတစ်ယောက် မအော်ဟစ်နိုင်တော့ ။ လက်ထိပ်ခတ်ခံထားရသည်မို့ ကိုယ်ပေါ်က အထိအတွေတွေကို အလိုမတူစွာခံယူရင်း ထွန့်ထွန့်လူးနေရှာသည်။ နောက်တော့ ဦးမင်းညိုက သူမရဲ့ ရွှေကြုပ်ကလေးကို လျှာနဲ့ ပြုစုပေးပြန်သည်။
“အင်း…. ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… အား…”
ဟုသာ ညည်းရင်း နေရရှာသည်။ ခဏနေတော့ ဦးမင်းညိုကာ နန်းကြာညိုကို ဆံပင်တွေဆွဲကာ ဒူးထောက်စေပြီး ခပ်ဟဟပွင့်နေတဲ့ သူမရဲနှုတ်ခမ်းတွေထဲကို သူ့ရဲ့ လိင်တံကြီးထိုးသွင်းကာ စုပ်စေသည်။ အလိုမတူပေမဲ့ ရုန်းလည်း မရုန်းနိုင်တာမို့ ခိုင်းသမျှကို ရွှံ့ရှာစွာ လုပ်ရသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် နန်းကြာညိုကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲကာ သူ့ရဲ့လိင်တံကို အပျိုစင်ရွှေကြုပ်ကလေးထဲ ထိုးသွင်းကာ သူမရဲ့ စင်ကြယ်မှုကို စားသုံးလိုက်တော့သည်။
————————————————
ခပ်သန့်သန့် ဘီယာဆိုင်ကလေးရဲ့ သီးသန့်ခန်းတစ်ခုတွင် မင်းညိုတို့ မိတ်ဆွေသုံးယောက် ဘီယာသောက်နေကြသည်။
“ကိုမင်းညို အစ်ကို့ဆီမှာ ဒေါ်နှင်းဆီ ဆီက အသစ်လေးတစ်ယောက် ဥထားတယ်ဆို……”
သောက်ရင်းစားရင်း ကိုရဲဝေက မေးခြင်းဖြစ်သည်။
“အေးကွာ… ရုပ်ရည်သနားကမားလေးဆိုတော့ သူ့ဆီမှာဆို ဖာတန်းရောက်သွားမှာစိုးလို့ ခေါ်ထားတာ…..”
“အံမာ မသိရင် သူကပဲ အလှထိုင်ကြည့်နေကြတာပဲ…..”
ကိုမင်းညိုရဲစကားကြောင့် မြတ်မိုးက ပြောပြီးရယ်သည်။ ရဲဝေနဲ့ ကိုမင်းညိုလည်း လိုက်ရယ်ကြသည်။
“ဒါကတော့ကွာ ပိုက်ဆံနဲ့ ဝယ်ထားရတာဟ။ တန်အောင်တော့ သုံးပေးရမှာပေါ့”
“ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း မျှဦးလေဗျာ……”
“ဟေ့အေး မမျှသေးဘူး…….”
“ဟာ တွန့်တိုနေပါလား…. ကောင်မလေးက တော်တော်လှတယ်ထင်ရဲ့… ဘာလဲ မမနွယ်ကို မယူခင်ကတည်းက ရာထူးတိုးထားပေးမလို့လား”
မြတ်မိုးစကားကြောင့် ကိုမင်းညို နန်းမြနွယ်ကို ဖြတ်ကနဲ သတိရမိသည်။ မကြာခင် သူနဲ့ လက်ထပ်တော့မဲ့ သူ့ချစ်သူ ကျောင်းဆရာမလေး။ သူ့ထက် ၇ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ မြတ်မိုးတို့ကတော့ သူနဲ့ မိတ်ဆွေတွေဆိုပေမဲ့ နန်းမြနွယ်ထက်တောင် ၃ နှစ်လောက် ငယ်သည်။ ၂၅ နှစ်အရွယ် ချာတိတ်တွေပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ၂ ယောက်လုံး အိမ်ထောင်ရှင်တွေ……။