“ ဦးလေး…..အဲဒီအိမ်ရှေ့မှာရပ်…..ရပ်…..”
“ ကျွိ….”
“ ဟုတ်တယ် ဦးလေးရေ…ကျေးဇူးပဲ…”
သင်းသင်း တစ်ယောက် ဆိုက်ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ဆိုက်ကားခ ပိုက်ဆံပေးလိုက်သည်..။ အထုပ်အပိုးများကို သယ်ပြီး ခြံတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလိုက်လေသည်..။ အထုပ်အပိုးဆိုပေမယ့် ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးနှင့် လက်ဆွဲအိတ်တစ်လုံးမျှသာ ဖြစ်သည်.။
ခြံတံခါးသော့ဖွင့်ဝင်ပြီး ပြန်ပိတ်လိုက်သည်..။ အိမ်ထဲသို့ တောက်လျှောက်ပဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်..။ ခြံတံခါးကို သော့ခတ်ထားသဖြင့် ဒီအချိန်မှာဆိုလျင် နှင်းနှင်းအေးတို့ အိမ်မှာ ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ဟူ၍ တွက်ဆထားပြီး ဖြစ်သည်..။
အိမ်အဝတွင် အိမ်တံခါးက အပြင်မှ သော့မခတ်ထားပဲ ပိတ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ ဒီတော့ သင်းသင်းမှာ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားရသည်..။ ဒီအချိန်ဆိုလျင် ရုံးသို့သွားနေပြီ ဖြစ်သည်..။ နှင်းနှင်းအေး၏ ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုကိုကျော်ကတော့ ဈေးထဲမှာ ဆိုင်ခန်းဖွင့်ထားပြီး အထည်မျိုးစုံရောင်းသည်..။
ဒီနေ့ကလည်း ဈေးပိတ်ရက်မဟုတ်သဖြင့် ကိုကိုကျော် အိမ်မှာ မရှိနိုင်ပေ…။ ဒီတော့ အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူရှိနိုင်မည်နည်း..။ သင်းသင်းမှာ ဦးနှောက်ခြောက်မတတ် စဉ်းစားနေရပြီ..။ အိမ်တံခါးဝမှာ ဖိနပ်ချွတ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်..။ အိမ်တံခါးက သံဇကာတပ်ထားသဖြင့် အတွင်းကို လှမ်းမြင်ရသည်..။
ဖိနပ်စင်မှာတော့ ဖိနပ်တွေ အစီအရီတင်ထားသော်လည်း ချွတ်ထားသောဖိနပ်မှာ မိန်းမစီးဖိနပ်မဟုတ်..။ ယောက်ျားစီး ဖိနပ်ကိုသာ တွေ့ရသည်..။ ဒီတော့မှ အိမ်အတွင်းမှာ ရှိနိုင်သူသည် ကိုကိုကျော်ကလွဲလို့ ဒီ့အပြင်လူမဟုတ်မှန်း စုံထောက်ဉာဏ်ဖြင့် စဉ်းစားလိုက်လို့ ရလာသည်..။
ကိုကိုကျော်တစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာ ဖြစ်သဖြင့် ရင်ထဲမှာတော့ နည်းနည်းခုန်သွားမိတာကို သင်းသင်းမှာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပင် သတိထားမိလိုက်ရသည်..။
“ ကိုကိုကျော်….ကိုကိုကျော်….”
“ ဒုန်း…ဒုန်းဒုန်း……”
“လာပြီ….လာပြီ….”
သင်းသင်းမှာ တံခါးကို ဆွဲလှည့်ရမ်းလိုက်ပြီး ကိုကိုကျော်ကို ခေါ်လိုက်သည်..။ မိမိဆုံဖြတ်ချက် မှန်သွားကြောင်းကို အိမ်ထဲမှ ပြန်ထူးသံက သက်သေပြနေသည်..။ အိမ်ထဲမှ ပြန်အော်ထူးသံမှာ ကိုကိုကျော်၏ အသံပင် ဖြစ်သည်..။ အသံနှင့် အတူ မရှေးမနှောင်းမှာပင် အိပ်ခန်းထဲမှနေ၍ ပုဆိုး ပိုသီဘတ်သီနှင့် ထွက်လာသော ကိုကိုကျော်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။
ကိုကိုကျော်၏ ပုံစံမှာ အိပ်မှုံစုံမွှားပုံစံမျိုးနှင့် ဖြစ်သည်..။ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ပုဆိုးမှာ ကမန်းကတန်း ဝတ်လာရ၍ထင်သည်..။ အတိုအရှည်က မညီ..၊ ခါးပုံစကလည်း ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်နေသည်..။ ခါးအောက်ပိုင်း ပုဆိုးအတွင်းမှ အရာတစ်ခုက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ သင်းသင်းမှာ ထိုအရာဆီသို့ အကြည့်ရောက်သွားရာ ရင်ထဲ၌ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်..။
မသိမသာလေး ထပ်မံကြည့်မိပြန်သည်..။ မိမိ ရင်ထဲ၌ လှုပ်ခတ်သွားသော ငလျင်ငယ်လေးကို မိမိဘာသာပင် သင်းသင်း သိလိုက်ရသည်..။ တံခါးဝဆီသို့ ကိုကိုကျော် ရောက်လာပြီး အတွင်းမှ ချက်ကိုဖြုတ်ကာ တံခါးကို ဆွဲဟဖွင့်ပေးလိုက်သည်..။
“ သင်းသင်းရာ…. ကိုကျော်က ပြန်မလာလောက်သေးဘူးတောင် ထင်နေတာ….”
“ သင်းသင်းလဲ ကြာကြာဆက်မနေချင်တော့တာနဲ့ ပြန်လာတာပါ ကိုကျော်ရာ… ကိုကျော်ရော ဒီနေ့ ဈေးမထွက်ဘူးလား….”
“ ဈေးထွက်သေးတယ်…၊ နည်းနည်းနေမကောင်းချင်တာနဲ့ ခေါင်းတွေကလဲ နဲနဲ ကိုက်နေတာမို့ ဆိုင်ပိတ်ပြီး ပြန်လာတာ သင်းသင်းရ……”
“ ဟင်… ဟုတ်လား…. အခုကော နေကောင်းသွားပြီလား… ဘယ်လိုနေသေးလဲ ကိုကျော်…”
“ဆေးသောက်ပြီး အိပ်နေတာလေ…. သင်းသင်းအော်ခေါ်လိုက်လို့ ကမန်းကတန်းထလာတာ…၊ အိပ်လိုက်ရလို့လားမသိဘူး… ခေါင်းတော့ မကိုက်တော့ဘူး….”
“ ညက အိပ်ရေးပျက်သွားလို့နဲ့ တူတယ်… အိပ်ရေးပျက်အောင် လင်မယားနှစ်ယောက် ဘာတွေလုပ်နေလို့လဲ….”
“ သင်းသင်းကလဲ…. ဒီလိုပါပဲ.. ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ .. အိပ်ရေးပျက်တာပါ…”
“ အင်းပါ….အင်းပါ….ထားပါတော့….”
မျက်လုံးလေးထောင့်ကပ်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်အသံလေးဖြင့် ပြောနေသော သင်းသင်းကိုကြည့်လျက် ကိုကိုကျော် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်..။ လူကတော့ တံခါးရွက်ဘေးမှာပင် ရပ်နေသေးသည်..။ သင်းသင်းက တံခါးဖွင့်ပြီး ရပ်မြဲ ရပ်နေသော ကိုကိုကျော် ရှေ့မှ ဖြတ်လျက် ခရီးဆောင်အိတ်ကိုတစ်ဖက် ၊ လက်ဆွဲအိတ်ကိုတစ်ဖက်ဆွဲကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်..။
“ အိုး…” ဟူ၍ ယောင်ပြီး မအော်မိအောင် မနည်းထိန်းလိုက်ရသည်..။ ရင်ထဲမှာတော့ ထိုအသံက ပဲ့တင်ထပ်သွားရသည်..။ အသည်းနှလုံးထဲမှာ တုန်လှုပ်ပြီး အထဲမှ ကလီစာတွေ ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်ကုန်ပြီလား အောက်မေ့ရသည်..။
ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ တံခါးဝမှနေ၍ အိမ်ထဲအဝင်မှာ ကိုကိုကျော်၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်ထနေသော မာတောင့်တောင့် အရာကြီးနှင့် သင်းသင်း၏ ဖင်ကြီးတို့ တိုးတိုက်မိသွား၍ ဖြစ်သည်..။
သင်းသင်းက အိမ်ထဲဝင်လိုက်သည်တွင် မလွတ်လောက်ဘူးထင်၍ ကိုကိုကျော်က နောက်သို့ တိမ်းရှောင်ပေးလိုက်သော်လည်း တိုးတိုက်မိအောင် တိုးတိုက်မိသွားရခြင်း ဖြစ်သည်..။
သင်းသင်းရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနှင့် နှလုံးခုံသံတွေ မြန်လျက် ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ တုန်ကာ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်လာရသည်..။ သင်းသင်းရဲ့ တင်ပါးကို ထိုးထောက်မိလိုက်သော ပူနွေးနွေး မာတောင်တောင် အတန်ကြီး၏ အရသာကို သင်းသင်း သိထားခဲ့ပြီးပြီ မဟုတ်ပါလား…။
ကိုကိုကျော်ကလည်း ထိုးထောက်မိလိုက်မှန်း သိလိုက်သော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးမှာ မသိလေဟန်ပြုကာ ဖာသိဖာသာပင် နေလိုက်မိကြသည်..။ သင်းသင်းမှာ ဧည့်ခန်းအတွင်း ဆက်တီခုံများဘေးတွင် အထုပ်အပိုးများချလျက် မတ်တတ်ရပ်လျက် အမောဖြေနေလိုက်သည်..။
ရင်ထဲမှ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ခုန်နေတာကို သက်သာလို သက်သာညား ရေတစ်ခွက် ခပ်သောက်လိုက်သည်..။ ပြီးမှ ဆက်တီခုံ နှစ်ယောက်ထိုင်ပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်သည်..။
ကိုကိုကျော်က တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ချက်ထိုးလိုက်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာသည်..။ သင်းသင်း၏ ဘေးတွင် ကပ်လျက် ထိုင်ချလိုက်သည်..။ သင်းသင်းက ကိုကိုကျော် လာထိုင်မှန်း သိသော်လည်း ထမသွားပဲ ကိုယ်လုံးချင်းမထိအောင်သာ ဘေးသို့ ကပ်ပေးလိုက်သည်..။ ခေါင်းကလေးငုံ့လျက် ကုလားထိုင် လက်ရမ်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်နေသည်..။ ကိုကိုကျော်က သင်းသင်းကိုယ်လုံးလေးနှင့် ထိမိအောင် ကပ်လိုက်ပြီး သင်းသင်း၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ဆွဲယူကိုင်လိုက်သည်..။
“ အို………”
“သင်းသင်း ….ရယ်….”
“ ရှင်….ကိုကိုကျော်….”
“ ကိုကျော် ..မညာတမ်း ပြောမယ်နော်….”
“ ရှင်…ဘာလဲ…ကိုကျော်…”
သင်းသင်း ရင်တွေ အရမ်းခုန်လာသည်..။ ကိုကိုကျော် ဆွဲကိုင်ထားသော လက်ကိုလည်း ပြန်ရုန်းရန် သတိမရတော့ချေ…။ ကိုကိုကျော် ဘာတွေ ပြောတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း သိနေသည်..။ ပြောလည်း ပြောစေချင်သည်..။ နားလည်းထောင်ချင်သည်..။ နားလည်း မထောင်ဝံ့အောင် ဖြစ်နေသည်..။
“ သင်းသင်းရယ်…..“
“ပြောလေ…ကိုကိုကျော်…ဘာလဲဟင်…“
“ သင်းသင်းရယ်… သင်းသင်းကို ကိုကျော်လေ ဟိုးအရင်တုန်းထဲက ချစ်ခဲ့တာဆိုတာ သင်းသင်းယုံရဲ့လား… ဟင်…“
သင်းသင်းနှုတ်ဖျားမှ အသံမထွက်သော်လည်း ရင်ထဲမှာတော့ အသံလှိုင်းများက ပြောနေမိသည်..။ တကယ်တမ်းဆိုရရင် သင်းသင်းကသာ ဟိုတုန်းထဲက ကိုကိုကျော်ကို စပြီး ချစ်ခဲ့မိတာပါ…။ နှုတ်ဖျားမှတော့ အသံထွက်ပေါ်လာခြင်း မရှိပါ..။ မိန်းကလေးဆိုတော့ သိက္ခာထိန်းရဦးမယ်လေ….၊ သင်း ဘာပြန်ပြောရမှာလည်း….။ ကိုကိုကျော်ကို ချစ်လည်း ချစ်ခဲ့သည်..။ အခုလို ဖွင့်ပြောလာတော့လည်း ကြာရှည်စွာ မြိုသိပ်ထားခဲ့ရတာကို သနားမိလေသည်..။
“ သင်းသင်းကိုလေ…. ကိုကိုကျော် သိပ်ချစ်တာပဲ…. ကွယ်….“
“ အို…..ကိုကိုကျော်ရယ်….“
ကိုကိုကျော်က မြုံစိစိလုပ်နေသော သင်းသင်းကို မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသည်နှင့်တူသည်..။ သင်းသင်း၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်..။ သင်းသင်းမှာ
“အို…ကိုကိုကျော်ရယ်”
ဟုသာ ရေရွတ်လိုက်မိပြီး ကိုကိုကျော့် အလိုကျ ရင်ခွင်ထဲသို့ အလိုက်သင့်လေး တိုးဝင်လိုက်သည်..။ သင်းသင်းအနေနဲ့ ဆက်ပြီးတော့လည်း ဟန်မဆောင်ချင်တော့ပေ..။ ကိုကိုကျော်ကတောင် ချစ်ကြောင်းပြောလာတော့မှ မိမိကလည်း မညာချင်တော့ပါ..။ ကိုကိုကျော်ကိုလည်း မိမိကိုယ်တိုင်က ချစ်နေမိတာပဲ ဖြစ်သည်..။
ကိုကိုကျော်က သင်းသင်း၏ ကိုယ်လုံးအိအိလေးကို တင်းကြပ်စွာ သိုင်းဖက်ထားလိုက်ပြီး သင်းသင်း၏ ဆံပင်လေးတွေကို မြတ်နိုးစွာ နမ်းလိုက်သည်..။
သိုင်းဖက်ထားသော ကိုကိုကျော့် လက်တွေကလည်း သင်းသင်း နို့အုံကြီးတွေကို ဖိကိုင်ထားမိသလို ဖြစ်နေသည်..။ သင်းသင်းမှာ ရင်အခုန် မြန်လာသည်နှင့်အမျှ စောက်ပတ်ထဲမှလည်း စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်လာသည်..။
“ သင်းသင်းရယ်… ကိုကိုကျော်လေ…. နှင်းနှင်းရှေ့မှာ မနည်းကြီး ဟန်ဆောင်နေ နေရတယ်.. သိလား… နှင်းနှင်း မရိပ်မိအောင် မသိအောင်လည်း ကြိတ်မှိတ်နေရတာ…“
“ အင်းပါ….ကိုကိုကျော်ရဲ့…“
“ သင်းသင်းကို နှင်းနှင်းထက် အရင်ကတည်းက စပြီးချစ်ခဲ့တာပါ….၊ ဒါပေမယ့် နှင်းနှင်းနဲ့ အရင်ဖြစ်သွားတော့ နှင်းနှင်းကိုပဲ လက်ထပ်လိုက်ရတယ်…ကွယ်…. “
“ သိပါတယ်…ကိုကိုကျော်ရယ်… သင်းသင်းကလည်း ကိုကိုကျော့်ကို ပြောပြချင်ပါတယ်…“
“ အင်း… ပြောပြလေ… ဘာလဲဟင်… သင်းသင်း…“
“ သင်းသင်းလဲလေ ကိုကိုကျော့်ကို စတွေ့ကတည်းက ချစ်မိသွားတာပါ…၊ ဒါပေမယ့် နှင်းနှင်းက သင်းရဲ့ ကျေးဇူးရှင်လေ…၊ ဒီတော့ သူ့ကို ဦးစားပေးလိုက်တာပါ… ကိုကျော်ရယ်..၊ သင်းသင်းလေ အခုထိ ကိုကိုကျော့်ကို ချစ်နေတုန်းပါပဲ…“
“ တကယ်နော်….သင်းသင်း…“
“ တကယ်ပါ ကိုကျော်ရယ်.. ကိုကျော်က သင်းကိုချစ်နေပေမဲ့ မနည်းဟန်ဆောင်နေရတယ်ဆိုတာ သင်းသင်း သိပါတယ်..။ နှင်းနှင်းအလစ်မှာ သင်းသင်းကိုကြည့်တဲ့ ကိုကိုကျော့် အကြည့်တွေထဲမှာ သင်းသင်းကို ချစ်တဲ့ အရိပ်အယောင်တွေ ထင်ဟပ်နေတာ သင်းသင်း သိတာပေါ့….”
“ အော်…. သင်းသင်းရယ်…. အချစ်ရယ်….“