“ အကြော် ပူပူနွေးနွေး လေးတွေနော်…”
လမ်းပေါ်လျှောက်လာသော လမ်းသွားလမ်းလာ မိန်းမကြီးနှစ်ယောက် ရှေ့မှဖြတ်သွားတာ တွေ့၍ မသိန်းရီက အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် အကြော်အော်ရောင်းလိုက်သည်..။ မိန်းမကြီးနှစ်ယောက်က တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ဆက်လျှောက်သွားကြသည်..။
“ သိန်းရီ…မကုန်သေးဘူးလား…ဟ..”
ဆိုက်ကားပေါ် ထိုင်၍နေသော အညာသားက သိန်းရီကို မေးလိုက်ရင်း ဆိုက်ကားပေါ်မှ ဆင်း၍ ဆိုက်ကားကို လမ်းမပေါ်သို့ တွန်းတင်လိုက်သည်.။
“ မကုန်သေးပါဘူး..ဟာ…”
“ ရပ်ကွက်တွေထဲ လှည့်ပြီး ရောင်းကြည့်ဦးပေါ့ဟ…။ ငါတော့ ကားဂိတ်ဖက်သွားပြီး ဆွဲကြည့်လိုက်ဦးမယ်…”
“ အေး..ခဏတော့ ရောင်းကြည့်ဦးမယ် ဟာ…။ မကုန်တော့လည်း လှည့်ရောင်းရမှာပေါ့…”
အညာသား ဆိုက်ကားနင်း၍ ထွက်သွားပြီ..။ ဆိုက်ကားဂိတ်ထဲတွင် ဆိုက်ကားတစ်စီးမှ မရှိတော့..။ လမ်းဘေးတွင် ချထားသော ထင်းရှူးသေတ္တာ အကျိုးလေးပေါ်တွင် အကြော်ဗန်းတင်ပြီး ရောင်းနေသော သိန်းရီတစ်ယောက်ထဲသာ ဆိုက်ကားဂိတ်နားတွင် ကျန်တော့သည်..။
“ ဦးလေးကြီး …. ဘယ်နှစ်နာရီ ရှိပလဲ…”
ရှေ့မှဖြတ်လျှောက်သွားသော အသက်ငါးဆယ်လောက်ရှိသည့် ကုလားကြီးတစ်ယောက်ကို သိန်းရီ လှမ်းမေးလိုက်သည်..။
“ နှစ်နာရီခွဲပြီ…. ကောင်မလေး…”
ကုလားကြီးက လက်ပတ်နာရီကို ငုံ့ကြည့်ပြီး သိန်းရီကို လှည့်ကြည့်ကာ ပြောသည်.။ သိန်းရီကို လှည့်ကြည့်လိုက်သော ကုလားကြီး၏ မျက်လုံးများက စူးစူးဝါးဝါး နိုင်လှသည်..။ ပေါ်ပေါ်တင်တင် မျက်လုံးကြီးဖြင့် သိသိသာသာကြီး ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ ကုလားကြီးက ရှေ့ဘက်သို့ ဆက်လျှောက်သွားသည်..။ သိန်းရီက မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ရှေ့မှ အကြော်ဗန်းကို ကြည့်နေလိုက်သည်..။ ဒါမျိုးတွေက သိန်းရီအဖို့ မြင်ပါများတော့ ရိုးနေပြီ ..။
သိန်းရီ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသည်..။ ခန္ဓာကိုယ်က လုံးကြီးပေါက်လှ အချိုးကျပြီး၊ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်ခုံးကောင်းကောင်းဖြင့် လှပတောင့်တင်းသူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ မူလက ဖြူသော အသားအရည်က နေလောင်ထားသဖြင့် နီမြန်းနေသည်..။ ဝတ်ထားသော အဝတ်အစားတွေက အရောင်လွင့်နေပြီ..။ ညစ်ထပ်၍မနေပဲ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် ဖြူဖြူစင်စင် ဖြစ်သည်..။ သိန်းရီမိဘများက တွံတေးမြို့တွင် လူချမ်းသာများ ဖြစ်သည်..။ အိမ်မှာ စွဲစွဲမြဲမြဲ ခိုင်းနေသော ဆိုက်ကားသမား ကျောက်ခဲနှင့် သိန်းရီ လိုက်ပြေးသဖြင့် ပစ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်.။
ကျောက်ခဲက သိန်းရီကို သူ့ဖက်က ဆွေမျိုးများ ရှိရာ ကော့မှူးမြို့သို့ ခေါ်လာပြီး ပေါင်းသင်းနေထိုင်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်..။ ကလေးတစ်ယောက်ရပြီး ကလေး သုံးနှစ်သား အရောက်မှာပင် ကျောက်ခဲ ကားတိုက်ခံရကာ သေဆုံးသွားခဲ့သည်။ ရသော လျော်ကြေးလေးဖြင့် သိန်းရီက မြို့ဆင်ခြေဖုံးလေးတွင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်လေးတစ်လုံး ဖန်တီးပြီး သားအမိနှစ်ယောက် နေထိုင်ခဲ့သည်..။ အခု သိန်းရီ၏ သားလေးက မူလတန်းကျောင်း စတက်နေပြီ ဖြစ်သည်.။
ရှေ့ အကြော်ဗန်းထဲမှ အကြော်များကို ကြည့်ရင်း သိန်းရီ သက်ပြင်းချသည်..။ မနက်ကတည်းက ရောင်းနေတာ ခုနှစ်ရာဖိုးသာ ရောင်းရသေးသည်..။ အပိုင်ကွက်ရ၍ နှစ်လုံးထိုးလိုက်တာ ခြောက်ရာ ကုန်သွားသည်..။ မအာမိသဖြင့် သိန်းရီ ပေါက်ဂဏန်းနှင့် လွဲခဲ့ရသည်..။ ဒီနေ့ ညနေစာနှင့် မနက်ဖြန် မနက်စာ ထမင်းစားဖို့ နှင့် မနက်ပြန်ရင်းဖို့ဆိုတာတွေက အကြော်ဗန်းထဲမှ အကြော်တွေ ကုန်မှ ဖြစ်မည်..။
သိန်းရီ သက်ပြင်းအခါခါ ချနေတုန်း ရှေ့သို့ စက်ဘီးတစ်စီး ထိုးရပ်လာသည်..။ သိန်းရီ မျက်လွှာပင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမြင့်စိုးကြီး သူ့ကို ပြုံးဖြီးဖြီးဖြင့် ကြည့်နေသည်…။
“ ရောင်းကောင်းလားဟ….သိန်းရီ..”
“ မကောင်းပါဘူး.. ဦးလေး.. ရာ….။ ဝယ်သွားပါဦးလား…”
“ ငါ အခုဘဲ.. လက်ဘက်ရည်ဆိုင်က ထလာတာဟ…။ မစားသေးဘူး… သွားဦးမယ်..”
အကြော်သာ မဝယ်သည်.. သိန်းရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကိုတော့ သိမ်းကြုံးပြီး စားမတတ် ဝါးမတတ် လူကို အနေရခက်အောင်ပင် ကြည့်ငမ်းသွားသည်..။ သူမ၏ရှေ့မှ ဦးမြင့်စိုး ထွက်သွားတော့ သိန်းရီ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်..။ ဦးမြင့်စိုးက မုဆိုးဖိုကြီးဖြစ်ပြီး ဆိုက်ကား အစီး ၂၀ လောက်ပိုင်သော အုံနာကြီး ဖြစ်သည်..။ သိန်းရီကို နောက်သလိုပြောင်သလိုနှင့် သူနှင့်ယူဖို့ စကားတောင် ပြောခဲ့ဖူးသည်..။
ဦးမြင့်စိုးတွင် သားတစ်ယောက် ၊ သမီးတစ်ယောက် ရှိသည်..။ သားက အိမ်ထောင်ခွဲသွားပြီဖြစ်ပြီး သမီး မွှေးမွှေးကတော့ အပျိုကြီးဖားဖား ဖြစ်နေပြီ..။ နေတာကလည်း တစ်ရပ်ကွက်ထဲဆိုတော့ မွှေးမွှေးနဲ့ သိန်းရီက အရင်တုန်းက ညီအစ်မသဖွယ် ခင်မင်ကြသည်..။ သိန်းရီယောက်ျား ရှိစဉ်ထဲကလည်း ဦးမြင့်စိုးထံ ဆိုက်ကားငှား၍ နင်းနေသည်မို့ အဝင်အထွက် ရှိကာ ခင်မင်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်..။
ဒါပေမယ့် လှကျော်ကြောင့် မသိန်းရီက မွှေးမွှေးကို ကြည့်မရဖြစ်လာခဲ့သည်.။ လှကျော်ဆိုသူက ဦးမြင့်စိုး၏တပည့် ဆိုက်ကားတွေကို စီမံအုပ်ချုပ်ရသည့် ကိုယ်စားလှယ် ဖြစ်သည်..။ သိန်းရီနှင့် အသက်တူ ရွယ်တူပင်ဖြစ်သည်..။ သိန်းရီယောက်ျား ကျောက်ခဲ သေသွားပြီးနောက် လှကျော်က သိန်းရီတို့ သားအမိနှစ်ယောက်ကို ပေးကမ်းထောက်ပံ့၍ ကြည့်ရှုထားခဲ့တာ ဖြစ်သည်..။ စောင့်ရှောက်ထားတဲ့ ကျေးဇူးကလည်းရှိ ၊ နေ့စဉ်လည်း တွေ့မြင်နေရ၊ လှကျော်ကလည်း လက်ရဲလေတော့ သိန်းရီနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ငြိစွန်းခဲ့ရလေသည်..။
လှကျော်က မွှေးမွှေးဆိုလျှင် သဲသဲလှုပ်နေသည်..။ ဒါကြောင့် သိန်းရီက မွှေးမွှေးကို ကြည့်မရဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်..။ မွှေးမွှေးက အသက် ၁၈ နှစ်လောက်ရှိပြီ။ အသားလေးက ညိုစိမ့်စိမ့်လေးဖြစ်သော်လည်း ချောချောလှလှလေး ဖြစ်သည်။ လှကျော်ဆိုလျှင် မွှေးမွှေးကလည်း အကဲပါသည်..။ ဒါကြောင့် သိန်းရီက အတော်ပင် မကြည်မလင် ဖြစ်နေရခြင်းလည်း ဖြစ်သည်..။
သက်ပြင်းတွေ အခါခါ ချရင်း သိန်းရီ အကြော်ဗန်းကို ခေါင်းပေါ်ရွက်တင်လိုက်ကာ လမ်းမပေါ် တက်လိုက်သည်..။
“ ဖြောက် ဖြောက် ဖြောက်….”
“ ဟယ်…တော့…မိုးရွာပြီ…”
နွေခေါင်ခေါင်ဖြစ်၍ အုပ်စရာဆောင်းစရာက မပါ..။ သိန်းရီ ခြေလှမ်းကိုသာ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလိုက်ရသည်..။ ဒါပေမယ့် အခါမဟုတ် ရွာသောမိုးက မသဲပေမယ့် ရွှဲအောင်တော့ ရွာပစ်လိုက်သည်..။ မိုးရေများနှင့် သိန်းရီ၏ မျက်ရည်တို့က သူမ၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ရောထွေးကုန်ကြရလေတော့သည်..။
…………………………………………………….
မသိန်းရီ အိမ်ရောက်တော့ အကြော်ဗန်းကို အိမ်ပေါ်ချလိုက်ပြီး ချုံးပွဲချ၍ ငိုချလိုက်မိသည်..။ သိန်းရီ အရင်းပြုတ်ပြီ..။ ညနေစာလည်း ချက်စရာ မရှိ..။ နောက်နေ့ မနက်စာဆိုရင် ဝေးရော..။ လှကျော်ကလည်း ကော့မှူးတွင် မရှိ..။ သူ့အဒေါ်ဆုံးလို့ ကျိုက်ထိုကို သွားနေသည်။
သိန်းရီ ရေစိုအဝတ်တွေကို မလဲနိုင်သေး..။ ထိုင်နေရာမှ ကမန်းကတန်း ထ၍ ထမင်းအိုး ဟင်းအိုးတွေကို ဖွင့်ကြည့်သည်..။ လက်သီးဆုပ်သာသာ ထမင်းကြမ်းတစ်ခဲနှင့် ချဉ်ပေါင်ဟင်းက လက်ဘက်ရည်ပန်းကန်လုံးနှစ်လုံးစာ လောက်ရှိသည်။ ခါတိုင်းဆို သိန်းရီ မောမောနှင့်ပြန်လာပြီး ဒီထမင်းကြမ်းကို စား၍ ညနေစာ ချက်တတ်သည်..။ ဒီနေ့တော့ ဗိုက်ထဲက ဆာနေပေမယ့် မစားတော့..။ ညနေလေးနာရီ ထိုးလို့ သားလေး ကျောင်းဆင်းလာလျှင် ဆာလာမည်..။ ထမင်းကျန်နှင့် ဟင်းကျန်တို့ကို ပန်းကန်နှင့်ထည့်၍ ထမင်းစားပွဲ အဝိုင်းလေးပေါ် တင်ပြီး ကော်ပန်းကန်လေးတွေနှင့် အုပ်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ ထီးဟောင်းလေးကို ဆောင်း၍ သိန်းရီထွက်လာခဲ့သည်..။ သူမအကြံကတော့ ဦးမြင့်စိုးထံ ငွေငါးထောင်လောက် ချေးရန် ရည်ရွယ်၍ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်.။
……………………………………………………….
“ သိန်းရီ ရာ.. ငါက သူဌေးမှ မဟုတ်တာ..။ နင့်ဥစ္စာ ကြည့်လည်းလုပ်ပါဦး..။ ငွေက ငါးထောင်ကြီးတောင်.. လား…”
“ ကျမယူတာ.. မများမှန်း… ကျမ သိပါတယ်.. ဦးလေးရာ..။ ညစာနဲ့ မနက်စာလည်း ချက်ရဦးမယ်..။ ပြီးတော့ မနက်ဖြန် ပြန်ရင်းရမှာလည်း ရှိသေးလို့ပါ..”
“ ဒါနဲ့ လှကျော်က နင့်ကို ငွေပေးမထားခဲ့ဘူးလား..”
“ ရှင်……..”
သိန်းရီ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရင်သွားသည်..။ ပြီးတော့ ဦးမြင့်စိုးကို နားမလည်နိုင်သော မျက်လုံးအစုံဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်..။ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသော ဦးမြင့်စိုးက ပြုံးလိုက်သည်..။
“ လှကျော်နဲ့ နင်…. လှကျော်ယောက်ဖ ဝယ်ထားတဲ့ အိမ်မှာ ချိန်းချိန်းတွေ့နေတာ ငါသိတယ်…”
“ ရှင်…။ ဦးလေးကလည်း.. မဟုတ်တာတွေ …လျှောက်ပြောနေတယ်..၊ ပေးမှာဖြင့် ပေးစမ်းပါ…။ ကျမ သားလေး အခုချိန်ဆို အိမ်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီ… ဆာလာမှာ…”
သိန်းရီ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေပေမယ့် အားယူပြီး မဟုတ်သလိုနှင့် ပြောသည်..။
“ ခက်လိုက်တာဟာ…. နင်ကလည်း….. ကဲ… လာ….”
ဦးမြင့်စိုးက အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ရှေ့မှဝင်ပြီး ခေါ်တော့ သိန်းရီလည်း ဘာမှမစဉ်းစားတော့ပဲ နောက်မှနေ၍ လိုက်ဝင်သွားသည်..။ အတွင်းခန်းထဲရောက်တော့ ဦးမြင့်စိုးက သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်ပြီး ငါးထောင်တန်တစ်ရွက် ထုတ်လိုက်သည်..။
“ ကဲ….ရော့….”
သိန်းရီက တရိုတသေ လှမ်းယူလိုက်သော လက်ထဲသို့ ငါးထောင်တန်ကို ထည့်၍ သူမလက်ဖျားလေးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး ဦးမြင့်စိုးက သိန်းရီကို ဆွဲ၍ယူကာ သိုင်းဖက်လိုက်သည်..။
“ အို….. ဦးလေးကလည်း လွှတ်ပါဦး…”
သိန်းရီ ကတုန်ကရင် ဖြစ်နေသည်..။ သိန်းရီ ယောက်ျားသေတာ သုံးနှစ်ရှိပြီ..။ လှကျော်နှင့် ဖြစ်တယ်ဆိုတာကလည်း လူမလစ်၍ တစ်ပတ်တွင် တစ်ခါတွေ့ဖို့ မလွယ်..။ ဒီတော့ သွေးသားတွေက ပူနွေးတက်ကြွနေရသည်..။ သိန်းရီ ကြက်သေသေပြီး ဦးမြင့်စိုးကို ငေး၍ နေသည်..။
“ နင်…ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့နော်..”
“ ရှင်….”
သူမပါးပြင်ကို နမ်းရင်း ဦးမြင့်စိုးက ပြောသည်..။
“ ဒီကိစ္စ.. ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့လို့…။ နောက်လိုရင် အခုလိုပဲ ငါ့ဆီလာခဲ့.. သိလား..။ ပိုက်ဆံလည်း ပြန်မပေးနဲ့…”
စကားတပြောပြောနှင့် ဦးမြင့်စိုး၏ လက်တွေက သိန်းရီတစ်ကိုယ်လုံးကို ထင်သလို ကိုင်ပွတ်နေပြီ..။ သိန်းရီ ဖြတ်ခနဲ သတိဝင်လာသည်..။
“ အို….ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း……”
“ မဟုတ်ဘူးလေ… ခဏလေးနဲ့ ငွေငါးထောင် ရတာ…။ ဒီကိစ္စကလည်း… နင်နဲ့ငါပဲ သိတာလေ ဟာ…”
ဦးမြင့်စိုး၏ ထောင်ထနေသော ပုဆိုးထဲမှ လီးချောင်းကြီးက သိန်းရီ၏ ခါးအောက်ပိုင်းကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြင့် မနေတတ်တော့အောင် လုပ်နေသည်..။ သိန်းရီ ဟုတ်နိုးနိုးဖြင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေသည်..။
“ လာ…ရှေ့တိုး…အေး…..လှဲလိုက်နော်…”
သိန်းရီ စိတ်ညှို့ခံထားရသလို ဦးမြင့်စိုးပြောသလို လုပ်နေမိသည်..။
“ ပေါင်….. ပေါင်… ကားထား…. အေး…”