“မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ်မထုတ်ပေးနိုင်တော့ဘူး။ အခု နင်ကြိုယူထားတာ နှစ်လစာတောင်ရှိပြီ။ ပြောလိုက် နင့်အမေကို မရတော့ဘူးလို့၊ လကုန်မှ ထပ်ပေးနိုင်မယ်၊ အခု လကုန်ဘို့ ၂ ပတ်တောင် လိုသေးတယ်၊ မပေးနိုင်ဘူး”
မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကျုပ်မိန်းမပြောသမျှ နားထောင်နေသော ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းသာ အသာညိတ်ပြသည်။ ခင်ဝိုင်းတို့ မိသားစု အားလုံး အလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း ဘယ်တော့မှ လောက်ငသည် မရှိ။ အခုလည်း သူ့အမေက သူ့လခ တစ်လစာ ထပ်ကြိုထုတ်ခိုင်းသည်ဟု ခင်ဝိုင်းကတောင်းသဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက မပေးနိုင်ဘူး ငြင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။
ကျုပ်သိသလောက် ခင်ဝိုင်းတို့မိသားစုမှာ ဖခင်က ဆိုက်ကားနင်းစားသော်လည်း အရက်သမား။ သူရှာသည့်ငွေက သူ့အရက်ဖိုးဖြင့်တောင် မလောက်ချင်။ မိခင်ကတော့ ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထိုး ဈေးသည် ဆိုပေမဲ့ ဝင်ငွေက ဟုတ်တိပတ်တိ မရှိ။ ရောင်းမကုန်သည့် ပစ္စည်းပုပ်လို့ ပစ်ရသည်နှင့် တခါတခါ အရင်းပင်ရှူံးသည်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အိမ်က အိမ်အကူ။ အိမ်အကူ ဆိုပေမဲ့ မနက်လာ ညပြန်၊ ကျုပ်တို့ကလင်မယား နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ညအိပ်ညနေ လူပိုခေါ်မထားချင်တော့ အိမ်မှာ မပေးအိပ်။ ခင်ဝိုင်း နေသည့် နေရာကလည်း ကျုပ်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးဆိုတော့ သူ့အတွက် သွားရလာရ အဆင်ပြေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ဘဲ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ခင်ဝိုင်း အိမ်ရောက်လာ၊ ရှိသမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကျုပ်မိန်းမခိုင်းသမျှ လုပ်၊ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်ရော။ အဲ မနက်စာ ညစာကတော့ ကျုပ်အိမ်က စားသွားပေါ့။
ခင်ဝိုင်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်အကူလာလုပ်သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်နီးပါးပင်ရှိပြီ။ ရောက်ခါစက အပျိုဖော်ဝင်စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအရေ ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုတော့ စိုစိုပြေပြေ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြင့် လှသွေးကြွယ်သည့် အပျိုပေါက်ကလေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။
“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း”
“ရှင် ဘဘကြီး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”
“လာစမ်းပါဦး နင့်ကို ငါမေးစရာရှိလို့”
ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အနား ခပ်ရို့ရို့လာရပ်တော့
“ဟဲ့ ဟိုတနေ့က နင်လခကြိုထုတ်ချင်လို့ ပြောနေသံကြားလို့၊ အဲဒါ နင် အောက်ဆိုက်အလုပ်လေး ဘာလေး ရရင် လုပ်မလား”
ကျုပ်အမေးကြောင့် ခင်ဝိုင်း စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့်
“ဘာအလုပ်လဲ ဘဘကြီး”
“အေး ငါလည်း စဉ်းစားနေတာ၊ နင့်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်၊ တော်ကြာကြရင် နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်မှာလည်း စိုးရသေးတယ်ဟ။ အလုပ်က လူသိခံလို့ မဖြစ်ဘူး။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရမှာ။ ကုန်ကုန်ပြောရင် နင့်မိဘတွေတောင် ပြောလို့မဖြစ်ဘူး”
“ဘယ်မှာသွားလုပ်ရမှာမို့လဲ ဘဘကြီး”
“ဘယ်မှာမှ မသွားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ်မှာပါဘဲ။ ဒါပေမဲ့ နင် နှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်နော်။ နင် လုပ်နိုင်မယ်ဆို နင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး။ နင်ကတိပေးမယ်ဆိုမှ ငါ အလုပ်အကြောင်း ပြောပြမယ်။ နင့်ကို ငါ အတင်းအကြပ် မခိုင်းဘူး။ နင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစား ပြီးမှ လုပ်မယ် မလုပ်ဘူး ငါ့ကိုပြော”
“အခုပြောရမှာလား”
“အခုပြောစရာ မလိုပါဘူး။ လုပ်မလုပ်ကတော့ နင်စဉ်းစားပြီးမှ ပြောပေါ့။ အလုပ်အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးမှ ငါပြောလို့ ရမယ်”
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး သမီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး”
“အေး၊ ပြီးရော၊ နင့်ကတိ နင်တည်ပါစေ။ ကတိမတည်တဲ့ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မကြီးပွားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင်မြဲမြဲမှတ်ထား”
“ဟုတ်၊ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီး”
“ဒီလိုဟာ နင်လည်းကြားဖူးမှာပေါ့၊ တရုတ်ပြည်မှာ အခု ခေတ်စားနေတာလေ၊ အပျိုစစ်စစ် ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို ရောင်းစားတဲ့ ကိစ္စ”
“ဟင် သမီးကို ရောင်းစားမလို့မလား ဘဘကြီး”
ခင်ဝိုင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ဖြတ်ပြောတော့
“အာ နင်ကလည်း မရောင်းစားပါဘူးဟ။ ငါ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပါဦး။ ဘာဖြစ်လို့ ရောင်းစားတယ်ဆိုတာ ပြောမလို့”
“ဟုတ်”
“အေး ဘာလို့ရောင်းလဲဆိုတော့ ငါတို့လို အသက်ကြီးတဲ့ အဘိုးကြီးတွေအတွက် အသက်ရှည်ဆေးတဲ့ဟ”
“အမ်”
“မအမ်နဲ့ မိခင်ဝိုင်း။ ငါလည်း အစကမသိဘူး။ နောက်တော့ သေသေချာချာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ်းကြည့်တော့မှ အဲဒါတကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကဲဟာ နင့်ကို ရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်။ အဲဒီအဖိုးကြီးတွေက ဝယ်ပြီး အဲဒီ ခပ်ချောချောလှလှ အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးတွေကို တကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး တနေ့ နာရီဝက်လောက် ကြည့်တယ်ပေါ့။ နမ်းတာ ပြုတာတွေ လုပ်တာပေါ့။ သူတို့နဲ့ ပရောပရီ နေတယ်ပေါ့။ အဖိုးကြီးတွေဆိုတော့လည်း လင်လို မယားလို မဆက်ဆံနိုင်ဘူးပေါ့။ သဘောကတော့ကွာ အဖိုးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့စိတ်ကို နုပျိုအောင် အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးနဲ့ အဲ့လိုနေပြီး အသက်ရှည်အောင် လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။ ဟဲ ခင်ဝိုင်း ငါပြောတာ နင်နားလည်လား”
“ဟုတ် အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ်”
“အေး အဲ့ဒါ ငါပြောချင်တာ။ ငါလည်း အဲ့ဒီဆေးနည်းကို စမ်းကြည့်ချင်တာ။ အဲ့ဒါ နင်နဲ့ ငါနဲ့ကြားမှာ နားလည်မှုသဘောနဲ့ . . . ဟင်း .. အာ … ပြောရမှာလည်း ခက် . .။ ဒီလိုဟာ နင့်ကို ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုမယ်ဟာ။ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေးလည်း ဖြစ်။ ဟဲ့ ဒါနဲ့ နင်က အခုထိ အပျိုစစ်စစ်လေးဘဲမို့လား၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော”
“အာ ဘဘကြီးကလည်း”
ကောင်မလေးက ရှက်တာလားမသိ၊ လေသံတိုးတိုးလေး
“ဟဲ့ အဲဒါက အရေးကြီးတယ်၊ ငါတို့စိတ်ထဲမှာ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်နေမှ အစွမ်းထက်တယ်တဲ့။ ကဲပြော ငါ့ကို နင်ရှက်နေစရာ မလိုဘူး”
“အင်း”
ခင်ဝိုင်းက သူအပျိုစစ်ကြောင်း ခေါင်းတချက်ညိတ်လို့ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ဝန်ခံတော့မှ
“ငါလည်း ထင်ပါတယ်၊ နင့်အကြောင်း ငါသိနေတာဘဲ၊ ငါက စိတ်ချရအောင် မေးတာပါ။ အဲ့ဒါဟာ ငါကလည်း အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းချင်တယ်၊ ငါ့မိန်းမလည်း မသိစေချင်ဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မသိစေချင်ဘူး။ နင်ကလည်း သုံးစရာ ငွေအမြဲလိုနေတော့ အတော်ပေါ့။ နင်လည်း နေ့တိုင်းလုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ အခုလို ငါ့မိန်းမ အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန်လောက် ငါအရှေ့မှာ စောစောက ငါပြောသလိုပေါ့၊ နင်လည်း အပျိုရည် မပျက်ဘူး၊ အဲဒါမျိုးပေါ့။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြော”
“ဘဘကြီးကလည်း ရှက်စရာကြီး”
“အေး ငါလည်းသိတယ်၊ အစကတော့ နင်ရောရှက် ငါရောရှက်ပေါ့ဟ။ ငါထင်တယ် နောက်တော့ သူ့ဖာသာသူ အဆင်ပြေသွားမယ် ထင်တာဘဲ။ အဓိက ကတော့ ဘယ်သူမှ မသိဘို့ လိုတယ်ဟ။ သိရင် နင်လည်း မကောင်းဘူး၊ ငါလည်း မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒါ နင်စဉ်းစား။ ကဲ ရော့ အခုလောလောဆယ် နင်သုံးဘို့ ၂ ထောင်ယူသွားလိုက်။ နင်လုပ်မယ်ဆို တခါတခါ ၅ ထောင်ဖြစ်ဖြစ် တစ်သောင်းဖြစ်ဖြစ် ငါပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ တစ်လ ၃ – ၄ ခါလောက်ဆို နင်လည်း ၂ သောင်း ၃ သောင်းလောက် အောက်ဆိုက်ရတာပေါ့”
ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။
“ယူသွား၊ ဒါက ငါ စေတနာနဲ့ သက်သက်ပေးတာ၊ နင် လုပ်မလုပ်က နောက်မှပြော”
ကျုပ်က အတင်းယူသွားလို့ ပြောတော့မှ ခင်ဝိုင်းက လှမ်းယူတယ်။
“ကဲကဲ နင်လည်း လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာလည်း သိမ်းဦး၊ တော်ကြာ ငါ့မိန်းမ ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် မေးနေဦးမယ်”
နောက် ၂ ရက်လောက်ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတုန်း ကျုပ်က တိုးတိုးလေး ကပ်မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မနက်စာကို ၁၀ နာရီလောက် စားတတ်တာ။ ကျုပ်မိန်းမက အဲ့ဒီအချိန် ဘုရားခန်းထဲ ဘုရားရှိခိုးလို့ ကောင်းတုန်း။ အဲ သူထမင်းစားချိန် ၁၂ နာရီလောက်ကြတော့ ကျုပ်က ကော်ဖီလေး မုန့်လေး ထပ်စားပေါ့၊
“ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဝိုင်း၊ ငါပြောတာ လုပ်မလား”
“မသိဘူး ဘဘကြီး၊ သမီးဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး”
ကြည့်ရတာ ခင်ဝိုင်းလည်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပုံဘဲ။ သူ့ စိတ်ထဲ ပိုက်ဆံလည်း လိုချင်တယ်၊ ကြောက်လည်းကြောက်၊ ရှက်လည်းရှက်တဲ့ သဘော။ ကျုပ်လည်း ဘာမှမပြောတော့၊ ထမင်းကိုဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးစားရင်း
“ကဲ ဒီလိုလုပ်ဟာ၊ ငါတို့ စမ်းကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား၊ နင် လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်လည်း မလုပ်နဲ့၊ ငါလည်း စမ်းတာစမ်းရတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ မသိဘူး၊ နင်လည်း မသိဘူး။ စဉ်းစားနေတာ ကြာတယ်။ စမ်းကြည့်မယ်။ ကဲ သဘောတူလား”