“ကိုရင်သာအေး… ဘယ်မှာလဲ… ကျုပ် သေချာ မမြင်ရဘူးတော့်…”
“ငါ ဒီမှာပါဟ… အေးဘုံရယ်… နင့်မှာလည်း… လကလည်း သာတယ်… လက်ထဲမှာ ဓါတ်မီး ရှိသားနဲ့ သေချာ ထိုးကြည့်လေဟ…”
“အေးပါတော်… လာပါပြီ… တော်က ဘယ်နေရာတွေ ခေါ်မှန်းမှ မသိတာ…”
နေ့လည်နေ့ခင်း ပူပြင်းတဲ့ လယ်ကွင်း ဟင်းလင်းပြင်ကြီးက အခုတော့လည်း လသာသာ ညကလေးမှ လေအေးတွေ တိုက်လို့ ချမ်းအေးနေသည်။ ရွာနဲ့ အတန်ငယ်လှမ်းသော ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းတွေရှိရာ အေးဘုံမ တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သမီးရည်းစားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ချစ်ရည်လူးဖို့ပေါ့။
ကိုရင်သာအေးက လူပျိုကြီး တစ်ကောင်ကြွက်။ အေးဘုံမက မုဆိုးမ မိခင်အိုကြီးနှင့်အတူ နေသူလေ။ သမီးရည်းစားဖြစ်နေတာ တော်တော်များများ သိကြပေမယ့် ဒီဝါကျွတ်မှ ယူရန် စီစဉ်ထားကြသည်။
ကိုရင်သာအေးတို့ လယ်ကွင်းထဲတွင် လယ်တဲလေး တစ်လုံး ရှိကာ အရင်တုန်းက အဲ့ဒီလယ်တဲမှာပင် ချစ်ရည်လူးကြသော်လည်း၊ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ၊ လယ်ကွင်းပတ်လည်မှာ ဝန်းရံနေဟန်ရှိသော တောင်တန်းကြီးနှင့် ထိုတောင်တန်းကြီးမှ စီးဆင်းနေသော ရေတံခွန်လေးကို လာခဲ့ရန် ချိန်းသည်လေ။ လယ်ကွင်းတွေက စပါးတွေကိုတော့ ရေတံခွန်ကနေ ဖြစ်လာတဲ့ စမ်းချောင်းကြီးထဲမှ ရေ ပြန်သွယ်ကာ စိုက်ပျိုးကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… လာခဲ့…”
“တော်ကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်တာတုန်း… အရင် ဟိုတဲလေးမှာပဲ တွေ့နေကြကို…”
“ဟီး… ဒီလိုဟ… အေးဘုံရ…။ ငါ ညနေက ဖိုးခွေးတို့နဲ့ ဗွီဒီယို သွားကြည့်တယ်ဟ…”
“ဘာလဲ… ဟို ဆင်းရဲသား ကားပဲမလား…”
“အေး… အဲ့ထဲမှာ… ရေတံခွန်ဘေးနား လုပ်နေကြတာတွေ့တော့ ငါ နင့်ကို သတိရသွားတာဟ…”
“ဘာဆိုင်တုန်းတော့…” (ရှက်ဟန်ဖြင့်)
“နင်ကလည်း အစားအစာ ကောင်းကောင်း စားရရင် ချစ်ရတဲ့သူကို သတိရတယ်တဲ့…။ အခု ကား ကောင်းကောင်းလေး ကြည့်ရတော့ ငါ့ချစ်သူ နင့်ကို သတိရတာပေါ့…။ ပြီးတော့ ငါ့မှာ အဲ့လိုလုပ်စရာ နင်ပဲ ရှိတာကို…”
“တော်ပါတော်… ဟိုနေ့က တော် ရွာလမ်းထိပ် ကုန်စုံဆိုင်က အပျိုကြီး မတင်ရီနဲ့ စကားတွေ ရေပက်မဝင် ပြောနေတာ ကျုပ်လာတာတောင် မမြင်ဘူးမလား…”
“အယ်… မဟုတ်ပါဘူး… အေးဘုံရယ်… သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား စကားပြောရုံပါ…”
“တော်နော်… ခြေလှမ်းမှားမယ် မကြံနဲ့…။ ကျုပ်က တော့်ကို ချစ်လွန်းလို့ ဘဝတသက်စာ ရည်စူးပြီး ပေါင်းမှာ…။ ကျုပ်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ဆိုတာ မမေ့နဲ့… ဟွင့်…”
“အဲ့ဒီအပျိုကြီးလည်း အရင်က ကွမ်းတောင်ကိုင်ပဲလေဟ…”
“ဟော… ပြောရင်းနဲ့ အထွန့်တက်လာပြီ…။ ကျုပ်ကတော့ ရှင်းရှင်း ပြောမယ်…။ မုန့်ပဲ ဝေစားမယ်… ဒုတ်တော့ ဝေမစားဘူး တော်ရေ့…”
“ဟားဟား… ဘယ်က ဒုတ်လဲ… အေးဘုံရ…”
“ဟော့ဒီက ကျမ ကြိုက်လှတဲ့ တော့်ရဲ့ ဒုတ်လေ…”
ရေတံခွန်အကျ စမ်းချောင်းလေး စပြီး စီးဆင်းရာရဲ့ အနီး မြက်ခင်းပြင်မှာ အေးဘုံမသည် သာအေးရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချကာ ထောင်မတ်စပြုနေသော ဒုတ်ကို ငုံစုပ်ရန် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒုတ်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန်က ကလေးလေးတစ်ယောက် ကပ်စေးနဲ အုန်းထညက်ကို တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေဟန် နှင့် တူလှသည်။ အေးဘုံတို့ရွာက မြို့နဲ့လည်း သိပ်မဝေးသောကြောင့် ခေတ်နှင့် မျက်ခြေမပြတ်တာ ဖြစ်သည်။
“အေးဘုံ… နင်စုပ်တာ တော်တော် ကောင်းတယ်ဟ…။ နင် တော်တော် တိုးတက်လာတာပဲ…”
“တော်ပဲ သင်ပေးတာလေ…။ မညားခင်ထဲက ကျုပ် အဖုတ်လည်း ဖွတ်သထက် ကြေနေပါပြီတော်…”
“ဟားဟားဟား…”
“မရယ်နဲ့… ညားများညားရင် ကျုပ် သေးပေါက်ချိန်တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး…”
“အေးဘုံရယ်… မပူပါနဲ့… အနားယူချိန်လေးတော့ ငါပေးပါ့မယ်ဟ…”
“ဟွန့်… တဏှာရူးကြီး…”
“အဲ့လို တဏှာရူးလို့ပဲ ဒီက နှာဘူးမလေးက ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ခိခိ… တော်ပြီ… စကားမပြောနဲ့တော့… ကျုပ်စုပ်ပေးတာ ငြိမ်ခံ…။ ပြီးရင် တော့် အလှည့်ပဲ…”
“အေးပါဟာ… ငါ့ လျှာအစွမ်းလည်း ဘယ်လောက် ထက်လဲဆိုတာ နင် သိသားပဲ… စိတ်ချ…။ အေးဘုံ… နင် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ဦးလေ…”
“ကျုပ်… အေးတယ်တော့်…”
“ဒါဆိုလည်း ချွတ်ပြီး နို့တွေပဲ ဖော်ထားဟာ…”
“သေနာကြီး… ကဲ… ကြည့်… ကြည့်…”
ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဒုတ်ကို ကုန်းစုပ်နေသော အေးဘုံကို အပေါ်စီးကနေ ကြည့်နေမိသည့် သာအေးသည် အခုလည်း အေးဘုံရဲ့ နို့တွေကို ကြည့်နေသည်။ စုပ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ နှုတ်ခမ်းစူစူလေးနှင့် အေးဘုံကို မြင်ရပြီး၊ ပြန်ထုတ်ချိန်မှာတော့ အေးဘုံရဲ့ စူဖြိုးနေသော လက်တဆုပ်စာ ကိုင်လောက်တဲ့ အရွယ်အစားရှိတဲ့ နို့ထွားထွားလေးတွေကို မြင်ရသည်။
“အေးဘုံ… ငါ နင့်နို့တွေကြားထဲ ငါ့ဒုတ်ကို ထည့်ပြီး လုပ်ချင်တယ်ဟာ…”
“လုပ်ပြန်ပြီ… အတတ်ဆန်းတွေ… ပြော… ကျုပ် ဘာလုပ်ရမှာလဲ…”
“နင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲကို ငါ့ဒုတ် ထည့်မယ်ဟာ… နင်က နို့တွေနဲ့ ငါ့ဒုတ်ကို ညှစ်ထားပေး…”
“ကဲ… လုပ်… လုပ်… တော် လုပ်လို့ လူလည်း ရစရာကို မရှိတော့ဘူး…”
“အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အေးဘုံက…”
“ဟွန်း…” (မျက်စောင်းလေးက ထိုးလိုက်သေးသည်)
“အေးဘုံ… နင်ထုံးထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုလည်း ဖြည်လိုက်ဟာ… ငါ ကြည့်ချင်လို့…”
အေးဘုံလည်း ဘာမှပြောမနေပဲ သာအေးပြောစကားအတိုင်း ဆံထုံးကြီးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ တင်ပါးလောက် မရောက်တရောက် ဆံပင်အရှည်က လေထဲမှာ ဝဲပျံနေသည်။ ပြီးတော့ သာအေးက အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်လိုက်ပြီး၊ အေးဘုံရဲ့ အဝတ်တွေကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် ဆွဲချွတ်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေကို ပုံထားပြီး ခြံပုတ်လေးတွေ ဘေးနားမှာ ထားလိုက်သည်။
ဒီတခါတော့ အေးဘုံလည်း တဏှာမီးတွေ တက်နေတာနဲ့ အေးလို့ အေးမှန်းပင် မသိတော့။ တကယ်လို့တော့ ရွာသား တစ်ယောက်ယောက်က လယ်ကွင်းနားက ရေတံခွန်ကို အခန့်မသင့်လို့ ရောက်လာရင်ဖြင့် တွေ့လိုက်ရမယ့် မြင်ကွင်းကို သွားရေမကျရုံတမယ် ကြည့်နေမည်မှာ မလွဲပေ။ လင်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်၊ တဖြောင်းဖြောင်း စီးကျနေသော ရေတံခွန်နံဘေး၊ ခြုံပုတ်တွေ မြက်ခင်းတွေ ပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော သာအေးနဲ့ အေးဘုံရဲ့ ချစ်ရည်လူးနေဟန်က ကြည့်ချင်စရာပင် ဖြစ်သည်။
“ကိုရင်သာအေး… ကျုပ် ဒူးတွေ နာလာပြီ… ဒီတစ်ခေါက် တော်လုပ်ပေးဦးတော့်…”
“ငါ… ဘာလုပ်ပေးရမလဲ… အေးဘုံ…”
“တော်ကတော့ ညစ်ပြီ…”
“မညစ်ပါဘူး… အေးဘုံ… ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာသာ ပြော…။ ဟော့ဒီက ကိုရင်သာအေး အကုန်လုပ်ပေးမယ်…”
“ဟွန့်… ဒါဆိုလည်း ကျုပ်အဖုတ်ကို ဟော့ဒီက တော့်ရဲ့ လျှာနဲ့ ယက်ပေး…”
“လျှာနဲ့ပဲလား…”
“ကျုပ် အားရတော့မှ… ဟော့ဒီက တော့်ဒုတ်နဲ့ လိုးပေး…။ တကယ်ထဲ… အဲ့ဒါ ကြားချင်နေတာမလား…”
“ဟားဟား… အေးဘုံ သဘောအတိုင်း လုပ်ပေးပါ့မယ်ဗျ…”
ဒူးထောက်ထားသော အေးဘုံကို အနောက်လှန်ခိုင်းလိုက်ပြီး မြက်ခင်းပြင်ပေါ် လှဲနေခိုင်းလိုက်သည်။ မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ကျောချလိုက်သည်နှင့် အေးဘုံမမှာ အလိုအလျောက် ပေါင်ကား၊ ဒူးထောင်ပြီး အဖုတ်အယက်ခံရန် အဆင်သင့် ပြင်ထားလေသည်။ ပေါင်ကားထားရာမှ အမွှေးထူပျစ်ပျစ်ကြားက ပြဲရဲပြီး ဆူထွက်ဖောင်းပွနေသည့် အဖုတ်ရဲရဲကြီးက သာအေးကို မျက်စပစ်ပြနေဟန်။ သာအေးသည် အမွှေးတွေ အကုန်လုံးကို အောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်ကာ လက်နဲ့သပ်ပြီး ထိန်းထားလိုက်သည်။ အမွှေးတွေက မြင်ကွင်းက ဖယ်သွားတော့မှ အဖုတ်ရဲရဲကြီး ဘေးနားက နားရွက်ကားကား အဖုတ်အသားနဲ့အတူ ထောင်ထပြီး ထွက်နေတဲ့ အစေ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။