အောင်ဒင်

မြစ်ကြီးနားမြို့ရှိ ခြံဝန်းကျယ်ကြီး တစ်ခုတွင် ခန်းနားထယ်ဝါသော နှစ်ထပ် အဆောက်အဦး တစ်လုံးရှိသည်။ ထို အဆောက်အဦး၏ အပေါ်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲတွင် အသက် 35 နှစ်အရွယ် အမျိုးသားတစ်ဦး Gold label ပုလင်းထောင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာကို စောင့်နေသည်။ ထိုအမျိုးသားသည် ရင်အုပ်ကားကားနှင့် ယောက်ျားပီသသော မျက်နှာကို ပိုင်ဆိုင်သူ ဖြစ်သည်။ မေးရိုးကားကား ပေါ်တွင် နှုတ်ခမ်းမွှေး၊ မုတ်စိတ်မွှေးများသည် rhythm ကျကျနှင့် အလွန်ခန့်ညားသည်။ မျက်လုံးများက စူးရှပြီး နှုတ်ခမ်းဒေါင့်စွန်း တွန့်ရုံသာ ပြုံးတတ်သည့် သွေးအေးသော လူတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူ၏ နာမည်က အောင်ဒင်။

သူ၏ အရှေ့တည့်တည့်ရှိ အခန်းထဲတွင် အမျိုးသမီးငယ်လေး တစ်ဦး၏ ငိုရှိုက်သံ သဲ့သဲ့ကို ကြားနေရသည်။ ထို အခန်းထဲတွင် အပျိုပေါက်အရွယ် အမျိုးသမီးလေး တစ်ဦးနှင့် သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီးနှစ်ဦး ရှိသည်။ အောင်ဒင်သည် အခန်းတံခါး ပွင့်လာမည့် အချိန်ကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ဆိုင်းရင်း စီးကရက် မီးခိုးများကို ခေါင်းမော့ကာ မှုတ်ထုပ်လိုက်သည်။ စီးကရက် မီးခိုးများထဲတွင် လွန်ခဲ့သော ရက်ပိုင်းက အဖြစ်အပျက်များ အစီအရီ ပေါ်လာသည်။

အောင်ဒင် ယခုအိမ်ကြီးသို့ လွန်ခဲ့သော 6 လခန့်က ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ရောက်ရှိသည့် အကြောင်းအရင်းမှာ ဖားကန့်တွင် ကျောက်စိမ်းကုန်သည် ကိုရှောက်တီ ဆိုသော တရုတ်တစ်ဦးကြောင့် ဖြစ်သည်။ ရှမ်းပြည်ဘက်မှ ကိစ္စတစ်ခုကို ရှောင်ပြေးရင်း ဖားကန့်သို့ ရောက်ရှိနေသော အောင်ဒင်တစ်ယောက် အလုပ်အကိုင် မရှိသဖြင့် ရေမဆေးကျောက် ရှာရင်း ဝမ်းရေးကို ဖြေရှင်းနေသည်။

တစ်ရက်တွင် ဆိုင်းတောင် ကျောက်စိမ်းတွင်းဘက် ရေမဆေးကျောက် ရှာရင်း ဖားကန့်သို့ ဆိုင်ကယ်နှင့်အပြန် လမ်းတွင် Pajero ကားတစ်စီးက လှမ်းတားသည်။ ကားကောင်းကောင်း ပြုပြင်တက်၍ ကူညီပေးရာမှ ကိုရှောက်တီနှင့် ခင်သွားသည်။ သူ့အိမ်ကား မောင်းရန် ခေါ်လာသဖြင့် မြစ်ကြီးနားသို့ ရောက်ခဲ့သည်။

ကိုရှောက်တီ၏ မိန်းမ မကျင်မေသည် အသက် 28 နှစ်အရွယ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တင်းသည်။ သူမတွင် ရင်မေဟုခေါ်သော အသက် 22 နှစ်အရွယ်နှင့် ခင်မေဟုခေါ်သော အသက် 18 နှစ်အရွယ် အပျိုပေါက် ညီမနှစ်ယောက်ရှိသည်။ ညီအစ်မ သုံးယောက်စလုံး တရုတ်တွေ ဖြစ်သဖြင့် အသားဖြူကာ ရင်ထွား တင်ကားသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ညီအစ်မ သုံးယောက်စလုံး အပြောအဆို အနည်းငယ် ရိုင်းစိုင်းပြီး အိမ်ရှိ လုပ်သားများအား ဆက်ဆံရာတွင် မောက်မာကြသည်။ အိမ်ရှိ လုပ်သားများအား ခိုင်းလျှင် ငေါက်ငန်း ပြောဆိုပြီး ခြေထောက်နှင့် ကန်ကျောက်ကာ ခိုင်းတက်ကြသည်။

ကိုရှောက်တီသည် ဘိန်းစား တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူတို့အိမ်သို့ အောင်ဒင် ရောက်ပြီး 2 လခန့်အကြာတွင် ဘိန်းထိုးရင်း ကိုရှောက်တီ ရှော့(ခ်)ဖြစ်ပြီး ကိုရှောက်တီ ဆုံးသွားသည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ အိမ်၏ စီးပွားရေးကို မကျင်မေ ဦးစီးရတော့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ မကျင်မေ စီးပွားရေးကိစ္စနှင့် ဘယ်သွားသွား အောင်ဒင် ကားမောင်းပေးရသည်။

တစ်ရက်တွင် အောင်ဒင့် ထံသို့ Phone တစ်ခု ဝင်လာသည်။

“Hello, အေး ပြော”

“————“

“အာ မင်းတို့တွေ ငါ့စကား နားမထောင်ဘူး၊ အာလုံး ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ်၊ ဟိုဘက်မှာ ရှောင်နေပါလို့ ပြောထားတာကို”

“————-“

“အေး ငါ ဖန်တီးကြည့်မယ်၊ ဘယ်လောက် လိုမှာလဲ”

“—————“

“ဟုတ်ပြီ အဆင်ပြေတာနဲ့ အကြောင်းပြန်ပေးမယ်၊ လောလောဆယ် မင်းတို့ အဲ့မှာဘဲနေဦး”

အောင်ဒင် ခေါင်းရှုပ်သွားသည်။ ထိုစဉ်

“အောင်ဒင်ရေ ဟေ့ အောင်ဒင်”

“ဟုတ် မမလေး”

မကျင်မေ ခေါ်သဖြင့် အောင်ဒင် အိမ်ဘက် ထွက်ခဲ့သည်။

“ဘယ်သွားမလို့လဲ မမလေး”

“မနက်ဖြန် ကျောက်ကိစ္စနဲ့ မန္တလေးကို သွားရမယ်၊ ကားကို သေချာ ပြင်ထားပါ”

“ဘယ်အချိန်လဲ မမလေး”

“မနက်စောစော”

“ဟုတ် ကျွန်တော် အခုဘဲ workshop သွားစစ်လိုက်ပါ့မယ်”

“ရော့ ပိုက်ဆံယူသွား”

တစ်သောင်းတန် သုံးရွက်ကို ပစ်ပေးကာ အိမ်ထဲ ဝင်သွားသော ကျင်မေ၏ ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း အောင်ဒင် နှုတ်ခမ်းဒေါင့်တွန့်ရုံ ပြုံးလိုက်သည်။ အောက်တွင် ကျသွားသော ပိုက်ဆံကို ကောက်ကာ workshop သို့ ကားစစ်ရန် ထွက်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့ စောနက ဖုန်းကို ပြန်ခေါ်လိုက်သည်။

မနက်စောစော မြစ်ကြီးနားမှ ထွက်ခဲ့သည်။ မကျင်မေအပြင် သူမ၏ညီမ ရင်မေပါ မန္တလေးသို့ လိုက်ခဲ့သည်။ ကျင်မေသည် တင်ပါးဖုံးရုံမျှရှိသော mini ဂါဝန် အနက်ရောင်လေးအား ဝတ်ဆင်ထားပြီး ရင်မေက ပေါင်ဂွထိ တိုနေသော ဂျင်းဘောင်းဘီ တိုတိုလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ပေါင်သား ဖွေးဖွေးကြီးများကို မြင်ရသည်မှာ လီးတောင်ချင်စရာပင်။ မိုးရာသီ ဖြစ်သဖြင့် ကားကို စိတ်လွှတ် ကိုယ်လွှတ် မမောင်းနိုင်ပေ။ နေ့လည် 1:00 pm ခန့်တွင် မဲဇာတောင်သို့ ရောက်ရှိသည်။ ကား အသွားအလာ ရှင်းသည့် အချိန်ဖြစ်ပြီး မိုးသည်းထန်စွာ ရွာသွန်းနေသဖြင့် သူတို့ ကားတစ်စီးထဲသာ ရှိသလိုပင်။ မဲဇာတောင်ကိုတက်ပြီး တစ်ဝက်ခန့်အရောက်တွင် ကားတစ်စီးမှ လူသုံးယောက်က လှမ်းတားသဖြင့် ရပ်ပေးလိုက်သည်။ ကားမှန်ကို အောက်သို့ ချလိုက်ပြီး ခေါင်းခန်းသို့ ချည်းကပ်လားသူအား

“ဘာ ကူညီပေးရမလဲဗျ”

“ငါတို့ အကူအညီ လိုတာကတော့”

ထိုလူသည် စကား ဆက်မပြောတော့ဘဲ ခါးကြား ညှပ်ထားသော ပစ္စတိုတစ်လက်ကို ထုတ်ကာ အောင်ဒင့် နှဖူးကို ချိန်လိုက်သည်။

“အမေးလေး ကယ်ကြပါဦး”

“တိတ်တိတ်နေစမ်း၊ ဟေ့ကောင် တံခါးတွေ lock ဖွင့်လိုက်”

အောင်ဒင်လည်း တံခါး lock များကို အမြန် ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ lock ပွင့်သွားသည်နှင့် ရှေ့ခန်းသို့ သေနတ်ဖြင့် ချိန်ထားသူသည် လျှင်မြန်စွာ တက်လိုက်သည်။ မကျင်မေတို့ ဘေး တစ်ဖက်စီသို့လည်း လူနှစ်ယောက် တက်လာသည်။

“ရှင်တို့ ရှင်တို့ ဘာလုပ်မလို့”

“ဖျန်း ဖျန်း ဖျန်း !! အားးးး”

“ကောင်မ တိတ်တိတ်နေစမ်း၊ ဟေ့ကောင် ရှေ့ကားနောက်ကို လိုက်၊ ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ် လုပ်ရင် သုံးယောက်လုံး ခေါင်းနဲ့ကိုယ် အိုးစားကွဲသွားမယ်”

လူမိုက်ရုပ်ပေါက်ကာ တကယ်လုပ်မည့် ပုံစံများ ဖြစ်သဖြင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်လည်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားရင်း ကြောက်လန့်နေကြသည်။ ကားနှစ်စီးလုံး တောလမ်းထဲ ဝင်သွားသည်။ သစ်ဆွဲသည့် ဆင်သွားလမ်း ဖြစ်သဖြင့် လမ်းကလည်း ကြမ်းလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ မိုးကလည်း သည်းထန်စွာ ရွာနေပြီး သစ်ပင်များ အုံ့ဆိုင်းနေသဖြင့် ဘယ်ကို ရောက်လို့ ရောက်မှန်း မသိတော့ပေ။

တစ်နာရီနီးပါး မောင်းနှင်ပြီးသော် တောထဲရှိ အစောက်အဦး ဟောင်းကြီး တစ်ခုသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူမတို့ညီအစ်မ နှစ်ယောက်အား အခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ချုပ်ထားပြီး အောင်ဒင့်အား တစ်ဖက်ခန်းသို့ ခေါ်သွားသည်။ ရင်မေအား ထုတ်တန်းတွင် ခြေထောက်နှင့် ကြမ်းပြင် မထိအောင် တွဲလောင်း ချည်ထားသည်။ ကျင်မေအား ခုံတစ်လုံးပေါ်တွင် လက်ပြန် ကြိုးတုတ်ထားသည်။ စုစုပေါင်း လူ ခြောက်ဦး ဖြစ်ပြီး လူမိုက်ရုပ်တွေ ဖြစ်သဖြင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး ကြောက်လန့်နေသည်။ သူမတို့အား စောင့်ကြည့်နေသော အမျိုးသား လေးဦးစလုံး၏ အကြည့်တွေက ရမ္မက်ခိုးတွေ လျှံနေသည်။ အောင်ဒင်လည်း တစ်ဖက်ခန်းတွင် ဘာတွေဖြစ်နေသည် မသိပေ။

“ခွက် ခွက် ခွက် !! အားးးးး ကဲကွာ ကဲကွာ !! ဖျောင်းဖျောင်းဖျောင်း!! အူးးးးးး”

ထိုးကျိတ် ကန်ကျောက်နေသော အသံနှင့် အောင်ဒင်၏ နာကျင်စွာ အော်နေသော အသံများ အတိုင်းသား ကြားနေရသဖြင့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံး ပိုမို ထိတ်လန့်နေမိသည်။ 15 mins ခန့်ကြာသော် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသူ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ သူ၏ နောက်မှ တစ်ယောက်က အောင်ဒင့်အား ဂုတ်မှ တရွတ်ဆွဲလာသည်။ အောင်ဒင်၏ သတိလစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကြီးအား သူမတို့ ရှေ့သို့ တွန်းပို့လိုက်သည်။

“ဝုန်းးးးး အောင်မလေးးးးး မမ !! မမ !! ညီမလေး ကြောက်တယ် အီးဟီးဟီးးးးး”

“မကြောက်ပါနဲ့ သဲလေးရယ်၊ ကိုကြီးတို့က ကိုက်မစားပါဘူးကွယ်၊ ညီမလေးကို ကောင်းကောင်းကြီး ပြုစုမှာပါကွယ် ဟဲဟဲဟဲ”

တစ်ယောက်က ရင်မေ၏ ပါးကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ပြောလိုက်သည်။

“လွှတ် လွှတ် !! ခွေးကြီးတွေ”

“ဘာကွ၊ ခွေးကြီးတွေ ဟုတ်လား !! ဖျန်း ဖျန်း ဖျန်း”

“အားးးးးး”

“အေး ခဏနေမှ နင့်ကို ခွေးလိုးလိုးပြမယ်”

ပါးအား ဘယ်ပြန် ညာပြန် လွှဲရိုက်ခံရသဖြင့် ရင်မေ၏ မျက်လုံးထဲ မီးပွင့်သွားကာ နှုတ်ခမ်းဒေါင့်မှ သွေးစများ ထွက်လာသည်။

“မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်၊ ကျွန်မ ညီမလေးကို အီးဟီးဟီး”

“တိုက်မောင်းရေ၊ သူ့ ညီမလေးကို မလုပ်ပါနဲ့တဲ့၊ သူ့ကို လုပ်ပါတဲ့ဟ”

“ဟုတ်လား အာစိ၊ အဟီး ဒါလေးလည်း အနှစ်ကြီးဘဲ”

တိုက်မောင်းသည် ကျင်မေ၏ မေးစိအား ဆွဲမော့လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တစ်ဖက်သို့ လွှဲလိုက်သဖြင့်

“ဆရာ မိုးသီးရေ၊ ဒါလေးကလည်း အကြောတင်းတယ်ဗျ၊ အကြောနည်းနည်း လျှော့ပေးလိုက်မှ ထင်တယ်”

“လုပ်ပေးရမှာပေါ့ကွာ ဟားဟားဟားဟား၊ သာဒွန်းရေ ကြိုးဖြည်ပေးလိုက်ပါကွာ၊ သူ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လေး ကောက စည်းစိမ် ခံစားရအောင်လို့”

“ဟုတ် အာစိ”

သာဒွန်းသည် ကျင်မေအား ခုံတွင် လက်ပြန် တုတ်ထားသော ကြိုးကို ဖြည်ပေးလိုက်သည်။

“ရှင် !! ရှင်တို့ မယုတ်မာနဲ့နော် လွှတ်လွှတ်!! အ”

မိုးသီးက ကျင်မေ၏ ဆံပင်ကို စုကိုင်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆွဲချလိုက်သည်။ ကျင်မေသည် သူမ ဆံပင်ကို ဆွဲထားသော မိုးသီး၏ လက်ကို ကိုင်ရင်း မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ကာ တရွတ်တိုက် ပါလာသည်။

“အစကတော့ သာသာယာယာလေး လုပ်ပေးမလို့ဘဲ၊ ဒါပေမယ့် မင်းက စောက်ကြောတင်းလွန်းတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ကိုင်ပေးရတာပေါ့”

“ဝုန်းးးး !! အားးးးး”

ကျင်မေသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျှက် လဲသွားသည်။

“ယက္ခညီနောင်၊ ဒီကောင့်ကို ခုံပေါ်မှာ ကြိုးချည်ပြီး သတိရအောင် လုပ်လိုက်စမ်း”

ယက္ခညီနောင် ဟုခေါ်သော ကိုယ်ခန္ဓာ ထွားကျိုင်းပြီး ဘီလူးကဲ့သို့ ရုပ်ကြမ်းသော လူနှစ်ဦးက အောင်ဒင့်ကို မချီကာ ခုံပေါ် လက်ပြန်ကြိုးတုပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ရေပုံးဖြင့် မျက်နှာအား ပက်လိုက်ရာ

“ဗျွန်းးးးးး !!! ဝူးးး ဖလူးးးးးး ဟူးးးး”

အောင်ဒင် သတိပြန်ရလာချိန်တွင် မိုးသီးက အောင်ဒင်၏ လည်ပင်းကို လျှပ်စစ်ကျဉ်စက် ဒုတ်နှင့် ထောက်ပြီး

“ငါတို့ မင်းမမလေးနှစ်ယောက်ကို ဘယ်လို ပြုစုမလဲဆိုတာ သေချာကြည့်ထား ဟေ့ကောင်”

“ဂျစ် !! ဂျစ် !! ဂျစ် !! ဂျစ် !! ဂျီ ဟီဟီဟီ !!အားးးးးးးးး”

လျှပ်စစ်ကျဉ်စက်နှင့် အတို့ခံရ၍ အောင်ဒင့်တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်သွားသည်။ လျှပ်စီးလျှော့ထား၍သာ သတိလစ်မသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ မိုးသီးသည် လျှပ်စစ်ဒုတ်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး ကျင်မေ့ဘက် လှည့်ကာ တစ်လှမ်းခြင်း တိုးလာသည်။ ကျင်မေသည် ထိတ်လန့်စွာဖြင့် ဖင်ဒရွတ်တွန်းရင်း နောက်ဆုတ်သွားသည်။ အားလုံး ငြိမ်၍ ကြည့်နေစဉ် ကျင်မေသည် ရုတ်တရက် ကုန်းထကာ တံခါးပေါက်မှ အပြင်သို့ ပြေးထွက်လိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင်တွေ လိုက်ကြစမ်း”

“ဟုတ် အာစိ”

ယက္ခညီနောင်နှင့် သာဒွန်းတို့ ကျင်မေ့နောက်သို့ ပြေးလိုက်သွားသည်။ မိုးသီးကတော့ ကျော်မော် ငှဲ့ပေးသော အရက်ခွက်ကို မော့ရင်း ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ 10 mins ပင် မစောင့်လိုက်ရ

“လွှတ် လွှတ် !! ခွေးမျိုးတွေ ငါ့ကိုလွှတ်”

အသံကြား၍ ကြည့်လိုက်ရာ ယက္ခကြီး၏ ပုခုံးပေါ်တွင် ခြေလက်တွေ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြင့် ပါလာသော ကျင်မေ့အား တွေ့ရသည်။ မိုးရွာထဲတွင် ပြေးရသည်က တစ်ကြောင်း၊ ယောက်ျားခွန်အားနှင့် မိန်းမခွန်အား မမျှသည်က တစ်ကြောင်းမို့ ကျင်မေ့အား လွယ်ကူစွာ ပြန်ခေါ်လာနိုင်ခဲ့သည်။

“အင့် !! ဝုန်းးးး !! အားးးးးး”

ကြမ်းပြင်ပေါ် ခွေခွေလေး ပစ်ကျသွားသော်လည်း ချက်ခြင်း ဖင်ဒရွတ်တွန်းကာ နောက်သို့ ဆုတ်သွားပြန်သည်။ မိုးသီးသည် ခွက်ထဲရှိ လက်ကျန်ကို မော့လိုက်ပြီး

“အဲ့ကောင်မကို ကြမ်းပြင်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ကြိုးချည်ထားလိုက်စမ်း”