ကိုသက်အောင် မြို့မှာ ရှိစဉ်က ခလေးထိန်း မချို၏ ပုလွေမုတ်ပေးခြင်းကို ခံစားရဖူးသည်..။ ပူနွေးသော အာငွေ့နှင့် လျှာဖျားလေးများကလိပေးမုက အရသာထူးကဲစွာ ခံစားရခဲ့ဖူးသည်..။ သို့သော် ယခု သည်ကောင်မလေး၏ အပျိုဖော်ဝင်စအရွယ် သန်မာသော ကြွက်သားများဖြင့် လိင်တန်ကို ဖြစ်ညှစ်ခါ စုပ်ယူထားသလို ခံစားရမုက စအိုထဲကပါ မခံနိုင်အောင် သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြန်မနုတ်သေးပဲ စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ စိမ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်မိသည်..။
“ အင်း….ဟင်း………..အ… ကျွတ်ကျွတ်….. ကျွတ်ကျွတ်…..”
ကောင်မလေးက တစ်ချက်မျှ ငြီးတွားပြီး အနည်းငယ် လူးလွန့်လိုက်သော အခါကျမှ လီးထိပ်ကြီးမှာ ပါးစပ်အတွင်းမှ ထွေးထုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရသော ခရမ်းချဉ်သီးကြီးနှယ် ပလွတ် ခနဲ ကန်ထွက်လာသည်..။ ဒစ်မထွက်ခင် အချိန်မီ ပြန်ပြီး ဟန့်တားနိုင်သဖြင့် ကွင်းလုံးကျွတ် ထွက်မသွားပဲ ပထမ သွင်းစဉ်တုန်းကလို ပင် ငြင်သာစွာ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်လိုက် အစိလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကလိလိုက် လုပ်ပေးရင်း ချော့သွင်းလေး သွင်းလိုက်ပြန်သည်..။
“ အင့်အင်း…..ဟင်းဟင်း…ဟင်း…. အင့်…. အင်း………..“
မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ငြီးတွားသံများက ကွဲပြားခြားနားကြသည်ကိုလည်း ကိုသက်အောင် သတိထားမိလာသည်..။ ဒီကောင်မလေး ငြီးတွားပုံက ဗိုက်အောင့်လူနာလို အသက်အောင့် အောင့်ပြီး ညီးညူတတ်သည်..။ အဆုံးထိ ရောက်သွားပြန်သောအခါ ယခင်ကလိုပင် တင်းကြပ်စွာ ဖမ်းယူ ဆုတ်ညှစ်ထားခြင်းမျိုး ခံရပြန်ပြီး ကိုသက်အောင် သုတ်သွေးကြောကို စုတ်ထုတ်နေသလို တစိစိ ခံစားနေရသည်..။
ထိုသို့ သုံးလေးကြိမ်မျှ အစုပ်အတန့် လေးများကို ခံစားရပြီးနောက် ချောင်ချိသော
လမ်းကြောင်းလေး အသွင်ပြောင်းလာလေသည်..။ ပြစ်ချွဲချွဲ အရေများကလည်း တစိမ့်စိမ့် ကျဆင်းပေးလာသဖြင့် ကျဥ်းမြောင်း သေးကွေးလှသော ကြွက်တွင်းလေးသို့ တံပိုးတုံးကြီး ရေဆွတ်ဆောင့်ရသလို အပေါက်သစ်ချဲ့နေရသဖြင့် ပင်ပန်းလှသည်..။
ကောင်မလေး၏ အောက်ဖက် အတွင်းပေါင်လေးပေါ်၌ စေးထန်းသော သွေးစလေးများ ယိုစိမ့် ကျဆင်းနေသည်..။
“ အင့်…အင့်…..အင့်……..ဟင့်….အ….အ မေ….ရေ…….”
ပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်ထားသည်…။ ( အမေရေ ) အော်သံက တိုးတိုးဖွဖွလေး ဖြစ်သည်..။ အတန်ကြာ ညှောင့်ပေးပြီးနောက် ကိုသက်အောင် နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲကိုင်ပွတ်ချေ ဆုတ်နယ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်..။
“ ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…..ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်…..စွပ်……“
“ အ….အ…..အ အ…ရှီး….အ..အ မလေး….နော်….အင်း…ဟင်း ဟင်း………”
ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လုပ်သလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ ဆောင့်လုပ်သွားပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များ ပြွတ်ခနဲ အန်ကျလာလေတော့သည်..။ ထိုအခါ ကျမှ ကိုသက်အောင်က ခပ်နာနာလေး ထပ်ဆောင့်ပြီး သူကိုယ်တိုင် သုတ်ရေများကို ကောင်မလေး အင်္ဂါဇတ် အခေါင်းထဲသို့ နက်ရှိုင်းစွာ ထိုးသွင်းဖိကပ် ဖိကပ်ထားပြီး အားရပါးရ ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်..။
“ အား…နာလိုက်တာ…….အား…အား…..စပ်လဲ စပ်တယ်…….“
“ နောက်တော့ ပျောက်သွားမှာပါကွယ်…..ခဏ နာတာပါ….နော်….“
“ ဦး မကောင်းဘူး….မနက်ဖန် မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လမ်းလျှောက်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး… ပေါင်ထဲက အကြောတင်နေသလိုပဲ…အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့…အင်း…အ…..”
—————————————-
မှန်သည်…။ မိုးလင်း မင်္ဂလာအခမ်းအနား ကျင်းပသောအခါ ခြေလှမ်းလေးတွေ တုံ့ဆိုင်းနေကြရသည်..။ မသိမသာလေး ကွတကွတ ဖြစ်နေရရှာလေသည်..။ ကိုသက်အောင် သနားသွားမိလေသည်..။
“ ဒီညတော့ ရွာတောင်ပိုင်း ငလျင်လုပ်ပြီ…ဟေ့..”
ကာလသားတစ်ချို့က ကိုသက်အောင်နား ကပ်ကာ စကြနောက်ကြသည်..။ ကိုသက်အောင်က ပြုံးပြီး အသာနေလိုက်သည်..။ ခွေးမသားလေးတွေ ညက ကမ္ဘာတစ်ခြမ်း စောင်းသွားတာ မှ မသိလိုက်ကြတာ..။
“ မိန်းမရေ….ပစ္စည်းတွေ ..သွားပို့ကြရအောင်….”
“ ကို့ ဖာသာ သွားပို့တော့….သူများ လမ်း မလျှောက်နိုင်တော့ဘူး…”
“ ဟောဗျ…ဒါဆို…ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ..ရယ်….”
“ သွားပေါ့…ဘာလို့ သူများ …လမ်းမလျှောက်နိုင်အောင် လုပ်သေးလဲ…လို့….”
ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပတ်ပြီး ကာလသားအချို့နဲ့ ပစ္စည်းများ လိုက်ပို့…ငှါးထားသော ပစ္စည်းများ အပျောက်အရှ စစ်နှင့် မိုးချုပ်သွားလေသည်..။ ထမင်းစား ရေမိုးချိုးပြီးတော့ ည ၈ နာရီ…။
“ ပွဲ မစသေးဘူးလား…ကိုသက်အောင်…”
ရင်းနှီးနေသော ခြောက်ပေါင် ကြည်ဝင်းက နောက်သည်..။
“ ပွဲက မနေ့ကထဲက ပြီးသွားတာ..ဟ…၊ ဒီည နင်တို့ ကာလသားတွေ ချောင်းမယ် မို့လား …အေး…ဒို့ သိုးနေအောင် အိပ်မှာ…..”
“ သေကွာ…တောက်….ဟား ဟား..ဟား…ဟား..”
ထိုနေ့က တကယ်လည်း ဘာမှ မလုပ်နိုင်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ပစ်လိုက်ကြသည်..။ ဘုမသိ ဘမသိ ခြင်ကိုက်ခံပြီး လာချောင်းကြသော ခြောက်စောင်းနှင့် ယောင်ပွ အရက်မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားကာ မနက် လေးနာရီ တုံးခေါက်မှ အိမ်အောက်က ထွက်ပြေးခဲ့ကြရသည်ဟု နောက်မှ သိရလေသည်..။
“ ကိုကြီး….ထမင်း စားမယ်လေ….”
အလယ်…ဘယ်သူသင်ပေးလိုက်သလဲ မသိ..။ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေ ပြောင်းသွားသည်..။ ကိုသက်အောင် ကြည်နူး ကျေနပ်စွာ ထမင်းစားသည်..။
“ ညည်းကို ဘယ်သူခေါ်ခိုင်းတာလဲ…အဲ့ဒီလို…”
“ ကိုယ့်ဖာသာ …ခေါ်တာ…ဘာလဲ ..မကြိုက်ဖူးလား…ဒါဖြင့် ..ဦးပဲ…ပြန်ခေါ်ရမလား..“
“ ဟဲ့…အို…မကြိုက်လို့ မုတ်ပါဘူး…နားထောင်လို့ ကောင်းလွန်းလို့…“
အသက်ကွာလွန်းသော အိမ်ထောင်ဖက်များမို့ …အပြောအဆို အနေအထိုင် ကအစ တစ်ပန်း ရုံးလွန်းလှသည်..။ အပြောကလက်သလိုလို စောက်ပေါကြီးပဲ ဖြစ်နေရသလိုလို တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးကြီး…။
“ ကိုကြီး…က မျက်နှာကြီး…တည်မထားနဲ့..ကွာ…သူများ ကြောက်တယ်…“
အဲ့လိုများ မညုလိုက်နှင့် …။ ကိုသက်အောင် မျက်နှာမှ သိက္ခာသမာဓိ အလွှာလိုက် အလွှာလိုက် ကွာကျသွားကြရသည်..။
“ ကိုကြီးကို …သူများ အရမ်း ..အရမ်း..ချစ်သွားပြီ…သိလား…”
“ ဟင်…ဟုတ်လား….ဘယ်တုန်းကလဲ…ဆိုစမ်း…“
“ မင်္ဂလာမဆောင်ခင် ည..က….ကဲ သိပလား…..”
ဟုတ်ပါ့ဗျာ…။ ဒါကြောင့် ပညာရှိစကားများ တယ်မှန်ကြသကိုး…။ မခိုးခင်လိုး..၊ မလိုးခင် ထိုး…၊ မထိုးခင် နမ်း..၊ မနမ်းခင် ဖက်…တဲ့…။ အမလေးလေး…နော်…၊ ဒီဟာမလေးနှယ် ဗျာ…။ ဒီလောက်ကြီး နာကျင် ကိုက်ခဲပြီးမှ ခံစားရတဲ့ အချစ်အရသာကို တပ်မက်လွန်းလှပါတယ်…။ ကိုသက်အောင်ကတော့ စပ်ဖြင်းဖြင်းနှင့် ထိပ်က နာကျင်နေဆဲ…။
တောဓလေ့ဆိုတော့လဲ ..တောအနေအတိုင်း နေတတ်အောင် ကျင့်ရပြန်သည်..။ ထင်းခွေ ရေခပ်…နွားကျောင်း အလုပ်များနှင့် မြေပေါက်မြောင်းတူး တောင်ယာအလုပ်တွေက ကိုသက်အောင် အဖို့ ယခုမှ စတင် ရင်းနှီးရသော အလုပ်များမို့ ဖျားရပြန်သည်…။
“ သက်အောင်ရယ်..ဒါ..မိုးထဲ ရေထဲ အချိန်ကွ…မင်းက ဘာလို့ များ ဖျားနေရပြန်တာတုန်း..ဟ…..ငတို့တုန်းကဆို …တစ်လတိတိ..ခြင်ထောင်ထဲက မထွက်ဖူး..မောင်…”
ဘိုးလေးချစ်က ရယ်စရာ အလွန်ပြောသည်..။ ခွေးမက ထိုစကားကြားသောအခါ ကိုသက်အောင် နားဝသို့ ကပ်ပြီး…..“ ..နှာဗူးကြီး…..” ဟု တိုးတိုးပြောသည်..။ ကိုသက်အောင်က ရယ်နေသည်..။
“ ကိုကြီး…ပစ်သွားရင်…သူများ တကယ် သေပစ်မှာ…သိရဲ့လား….”
“ဟင်…ဘယ့်နှယ်ဟာ စိတ်ကူးပေါက်ပြန် တာလဲကွာ…”
“ ကြိုပြောထားတာ…ဘာစိတ်ကူး မှ ပေါက်လို့ မဟုတ်ဖူး…“
“ ချစ်လို့မှ ယူထားပြီးပြီပဲကွယ်…ဘယ် ပစ်ရက်မှာလဲ…“
“ အင်းပါ…အင်းပါ…မပစ်ရင် ပြီးတာပါပဲ…တော်….”
သူ့စကားလုံးတွေက အသဲမှ လာမှန်း ကိုသက်အောင် သိသည်..။ စာမတတ် ပေမတတ် စကားတန်ဆာ မဆင်တတ်ပြန်တော့ စကားလုံးတွေက မလှ…။ “တော်” တို့ “တော့” တို့ “ငါ” တို့ သုံးလေ့ရှိသည်မို့ ကြီးသူနဲ့ ငယ်သူ နားထောင်ရသောအခါ အဆင်မပြေချင်ပေ…။ သို့သော် ကိုသက်အောင် ဖြည့်စွက် နားထောင်တတ်ခဲ့သည်..။
ကံကြမ္မာသည် ရဟတ်လို လည်ပတ်တတ်သည်..ဟု ဆိုကြ၏..။ ကိုသက်အောင် အကြွင်းမဲ့ လက်ခံချင်ပါသည်..။ ကမ္ဘာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ အပျော်ကလေးများ ဝေစီနေစဉ်မှာ သည်ဘက်ခြမ်း ၌ အလွမ်းတေးဖွဲရန် ကံကြမ္မာက ဇယားချထားပြီး ဖြစ်နေတတ်သည်..။
“ ဦး….ကျနော့် နာမည်..သိန်းတိုးပါ…တောရွာလေး ရွာသားပါ..။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်သွားလုပ်တာ…၂ နှစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်…၊ အခု ရွာကို ပြန်လာတာပါ..၊ အလည်ပဲ ဆိုပါတော့…“
အဲဒီ..သိန်းတိုးက ခွေးမနဲ့ ငယ်ရီးစားတဲ့ဗျာ…။ ကိုသက်အောင် ဘယ်သိပါ့မလဲ…။ အိမ်ပေါ်လာတော့လည်း ဧည့်ခံရတာပဲပေါ့..။ အဲ…ခွေးမလည်း တောထဲက ပြန်လာရော…
“ ဟင်…ကိုရင် သိန်းတိုး…..ဟယ်…”
အားရဝမ်းသာကြီး ခွေးမ ပြေးတက်လာတယ်..။ ဝမ်းနည်း ပက်လက်ကြီး မျက်နှာပျက်သွားတယ်..။ ကိုသက်အောင် ဒါတော့ သတိထားမိတယ်..။
“ နင်…နေကောင်းတယ်နော်…. ခွေးမ…”
“ အင်း….ကောင်းပါတယ်….”
“ မင်္ဂလာဆောင်တာတောင် ငါ့ကို မဖိတ်ဘူး…ဟာ…”
“ လူကြီးတွေ အမြန် စီစဉ်ကြတာ..ဟ…”
ကိုင်း…ကိုသက်အောင် ရှေ့ထားပြီး ပြောနေကြတဲ့ စကားတွေ လေ…။ ကိုသက်အောင် ဖြေးလေးစွာ ထရပ်လိုက်သည်..။
“ သိန်းတိုး….စကားပြောရစ်ဦး ကွာ…..ဦး ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်…”
“ အိုး….မိုးချုပ်နေမှ ..မချိုးနဲ့…ပြန်ဖျားနေအုံးမယ်…”
ကိုသက်အောင်က သည်စကားတွေကို သိန်းတိုးရှေ့၌ အာဏာ ပြချင်၍ သာ သုံးသော စကားဟု နားလည်လိုက်သည်..။ သိန်းတိုးကတော့ သူ့လင်အတွက် စိုးရိမ်တတ်လိုက်တာ ခွေးမရယ်….လို့ တွေးသည်..။ ကိုသက်အောင်က ခန့်ညားရင့်ကျက်စွာ ပြုံးရင်း အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်..။ ခွေးမနှင့် သိန်းတိုးက သူသွားရာသို့ ငေးမိကြသည်..။
“ ခွေးမ…နင် ..ဒီလူကြီးကို ဘာလို့ ယူတာလဲ..ဟင်….”
“ ချစ်လို့ပေါ့ဟဲ့….သိန်းတိုးရဲ့…မချစ်ပဲနဲ့ ညားမလား….“
“ နင်…ငါ့ကိုတော့ မစဉ်းစားဘူးပေါ့…ဟုတ်လား….”
“ အေး….ငါ မစဉ်းစားခဲ့မိဘူး…”
“ ရက်စက်လိုက်တာ….ခွေးမ ရယ်…..“
ပြောပါ …သိန်းတိုး..နင်ပြောချင်သလို ပြောသာပြောပါတော့…။ ငါ့ဘဝက တွယ်ရာမဲ့ ဗေဒါ…ရေမှာ တွေ့တဲ့ အမှိုက်သရိုက်မှန်သမျှ တွယ်မိကပ်မိတာ..ငါ့အပြစ်တဲ့လား…သိန်းတိုးရယ်…။ ဒါ..ခွေးမအတွေး…ဒါပဲ…လူတွေမှာ အဲဒီ အတွေးနဲ့ ကိုယ်လိုရာ ဆွဲယူခဲ့တတ်ကြတာက…အမှား…။
————————————————-
“ ငါ သိပ်မှားသွားပြီ….ကိုသက်…”
“ ရော်…ဖြစ်ရပြန် ပြီ….”
“ ဒီကောင်မလေးမှာ ရီးစားရှိနေတာ …မင်းမသိဘူးလား…..၊ ခုတော့ ငါက လူဆိုးကြီးလိုလို…ငွေရှင်ကြေးရှင်ကြီးက မတရား သိမ်းပိုက်ထားသလိုလို…”
“ ဟာ….ရီးစားမရှိပါဘူး….ဘယ်သူပြောလဲ…..“
“ ဟ…မနေ့က ငါ့အိမ်လာလည်တယ်ကွ….သိန်းတိုး တဲ့….”
“ ဟာကွာ….အလကား ကောင်… ဖဲသမား….. ကောင်မလေးကို တဖက်သတ် ကြိုက်နေတာ….မဟုတ်တာတွေ..ဗျာ…”
ခက်သည်…။ ကိုသက်အောင်လို လူစားကလည်း အရှားသား…။ အချစ်နဲ့ စပ်လျဉ်း၍ ဒဿဂီရိလိုနေရာမျိုးက သူမကချင်..၊ ရုပ်ရှင်တွေ ဇာတ်တွေထဲ၌ ထိုသို့ သရုပ်ဆောင်သူများကိုလည်း အပြင်မှာပါ သူလိုက်ပြီး မုန်းတတ်သည်..။ ဘာပဲ ပြောပြော သိန်းတိုးနှင့် ခွေးမတို့ ငယ်စဉ်က ဇာတ်လမ်းကလေး ရှိခဲ့ရမည်ဟုတော့ သူက တွေးယူသည်..။
“ ငါက မိန်းမတွေ အများကြီး ကြုံလာခဲ့ဖူးတယ်…..ခွေးမ သိလား…၊ ငါလိုကောင်က ငါ့အချစ်ကို စော်ကားရဲရင် ငါက ဆယ်ခါပြန် စော်ကားပြတတ်တဲ့လူဆိုတာ…မင်းစွဲစွဲမြဲမြဲ မှတ်ထား…သိလား…..”
ခွေးမ တဲ့…၊ သူမကြိုက်တဲ့ နာမည်ကြီးကို ခေါ်တယ်လေ…။ ခွေးမ ငိုချင်တယ်..။ ဟို နှမလိုး သိန်းတိုးလာသွားပြီးကထဲက ပြဿနာ တက်တော့တာပဲ..။ ခွေးမ သူနားလည်အောင် ပြောပြချင်ပါတယ်..။ ဒါပေမယ့် ခွေးမ မပြောတတ်ဖူး…။ သူ့ကိုလဲ …ခွေးမ စွဲစွဲလမ်းလမ်း ချစ်နေမိပါပြီ…ဆိုတာလဲ မရှက်မကြောက် ပြောဖူးရဲ့ သားနဲ့…။ ညဘက်တွေလည်း ပြန်မအိပ်တာ…များလာပြီ…။ ညဘက် ရေနံဆီ ကုန်တဲ့အထိ …ခွေးမ သူ့ကို ထိုင်စောင့် ပါတယ်..။ ဒီညလည်း ဝတ္တရားမပျက် လင်ကို ထိုင်စောင့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်…။
လေးလံတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီး တစ်ခုက ခွေးမဗိုက်ပေါ်မှာ တက်ဖိလာတော့မှ လန့်နိုးသွားမိတယ်..။ အရက်နံ့ကလည်း မွှန်လို့….။ မီးခွက်ကလည်း ငြိမ်းနေပြီ…။ ခွေးမ သူ့ကို အတင်း တွန်းပစ်လိုက်တယ်..။
“ သွားစမ်းပါ….အိမ်မှန်း ယာမှန်း မသိပဲနဲ့….”
သူက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ခွေးမ ပေါင်ကြားထဲကိုသာ တွင်တွင် နှိုက်နေတယ်…။ သုံးလေးရက်ကြီးတောင် ဘာမှ မလုပ်ရတော့ သူမနေနိုင်ဘူးလေ….။
“ အခုမှ ငမ်းငမ်း တက်မနေနဲ့…..ဟွန်း….”
သူ့အသက်ရှူသံတွေက အရမ်းပြင်းတာပဲ…။ မနားမနေပဲ ထမီနားကို ဆွဲလှန်ပြီး လုပ်တယ်…။
“ ပြွတ်….ပြွတ်…..စွပ်….ဖွတ်….ဖတ်….ဖတ်….ပြွတ်…စွပ်….“
“ အင့်…..အင့်……အင့်…ဖြေး…..ဖြေး ဖြေး..လုပ်စမ်း ပါ….တကယ်ပဲ…ရှင်…”
လမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးရသလိုပဲ မနားတမ်း ဆောင့်နေတာ…အိမ်ကြီးကို သိမ့်သိမ့်ခါနေတာပါပဲ….။ ကျမခြေနှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အားရပါးရ ဆောင့်တဲ့ဒဏ်ဟာ အတော်ထိတယ် ရှင်…။ ကျမလည်း ကိုယ့်လင်က လိုလိုချင်ချင် အငမ်းမရလုပ်တာလေးကိုပဲ…အားရကျေနပ်စွာ ခံနေမိခဲ့ပါတယ်…။
“ ပြွတ်…ပြွတ်……စွပ်…ဖွတ်….. ပြွတ်….. ပြွတ်…..“
“ အင့်…အင့်…..အ…အ…အင့်……….“
လင်မယားလိုးတာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ…။ ဘာသံတွေ ထွက်ထွက်ဆိုပြီး…ကျမလဲ သူ့ကို မတားဘူး… လွှတ်ပေးထားမိတယ်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူက ကျမ နို့နှစ်လုံးကို မမှီမကမ်း လှမ်းဆွဲနေလို့ ကျမက အင်္ကျီ ကျယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးမိပါသေးတယ်…။
“ အိ…အိ…..အား….အား…….အင့်…ဟင့်..အင့်…အင်း……“
အံကြိတ်ပြီး ညာသံပေး ဆောင့်လိုးရင်းက သူပြီးသွားပါတယ်။ ကျမက ဆတ်တငံ့ငံ့နဲ့ ကျန်နေသေးလို့ သူ့ခါးကို ဆွဲပြီး ထပ်ဆောင့်ခိုင်းရပြန်တယ်…။ သူကလဲ ထပ်ဆောင့် လိုးပေးပါတယ်….။
“ ကဲ…မီးခွက် ထွန်းစမ်း…ယောင်ပွ….မင်းတို့ အမြင်ပဲ…”
လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အရောင်နဲ့ သိန်းတိုးမျက်နှာကြီးဟာ ကျမ အပေါ်မှာ အထင်းသား ခွလျက်သားကြီး ရှိနေပါတော့တယ်..။