“ဖောင်း… ဖောင်း… ရှီး… ဖောင်း”
သီးတင်းကျွတ် လပြည့်ကျော် တစ်ရက်နေ့ ညလေးက မိုးတိမ်သားကင်းကင်းနဲ့ ကြည်လင်တောက်ပနေသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးငယ်တွေရဲ့ ဗျောက်ဖောက်သံက ရပ်ကွက်တစ်ခုလုံး ဟိုမှသည်မှ သောသောညံနေသည်။
“ဖေဖေ နားညီးနေပြီထင်တယ်”
“မညီးပါဘူး သမီးရယ် ဖေဖေတို့ ငယ်ငယ်ကလဲ ဒီလိုပဲ ကစားကြတာပါပဲ”
ဝရံတာကနေ အိမ်ထဲကို ဝင်လာရင်း ဘေးက စတီခုံလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ ချွေးမလေးကို ဦးထွန်း လှမ်းကြည့်ပြောလိုက်မိသည်။
“အဖေ့သားနဲ့ မြေးကတော့ ရေကျော်ပွဲဈေး သွားကြပြီ”
“သမီးရော လိုက်မသွားဘူးလား”
“မလိုက်ချင်ပါဘူး အဖေရယ် လူအရမ်းများတာ သူတို့သားအဖပဲ ဝါသနာပါတယ်လေ”
ပြောပြီးတော့ နောက်ဖေးဖက် ထွက်သွားတဲ့ ချွေးမလေးကို ဦးထွန်း ငေးနေမိသည်။ မိန်းမဆုံးပြီးကတည်းက ရွာကအိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ နေနေရာကနေ သားနဲ့ချွေးမလေးက ရန်ကုန်ကို ဘုရားဖူးခေါ်လို့ ရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ပြောရဦးမယ် ကျွန်တော့် အသက်က အခုတန်ဆောင်မုန်းဆို ၄၈ နှစ် ပြည့်ပြီ။ ရွာမှာတော့ မိန်းမနဲ့ ကုန်စုံဆိုင်လေးဖွင့်ရင်း ဘဝကို ရပ်တည်ခဲ့ကြတာ။ သားဖိုးလုံးကလည်း အားကိုးရပါတယ်။ ကျွန်တော့်မိန်းမ ဆုံးသွားတော့ ဘာမှမလုပ်တော့နဲ့ဆိုပြီး သူပဲထောက်ပံ့ထားတာလေ။ ဒီကောင့်ကို ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းထားဖို့ ရွာမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ခြို့ခြံချွေတာပြီးတော့ နေခဲ့ရတာ။ ကျောင်းပြီးတော့ အလုပ်ဝင်ရင်းနဲ့ အလုပ်ရှင်ရဲ့ သမီးနဲ့ ညားတော့တာပါပဲဗျာ။ ဒီကောင်သိတတ်လို့သာပေါ့။ အိုဇာတာ ကောင်းတယ်ပဲ ပြောရမယ် ထင်တယ်။ အခုတော့ ဘာအလုပ်မှ မလုပ်ရပဲ ဘုရားသွားကျောင်းတက်ပေါ့။ အခုလဲ အဖေ ရန်ကုန်လာနေဆိုတာနဲ့ တစ်လနှစ်လ ရောက်လာခဲ့တာ တောသားဆိုတော့လည်း ကိုယ့်ရွာပဲ ကိုယ်ပျော်တယ်လေ။ ခင်ရာဆွေမျိုး မြိန်ရာဟင်းကောင်း ဆိုသလိုပေါ့။
ရွာမှာက ကိုယ့်ဆွေကိုယ့်မျိုးလို ဖြစ်နေကြပြီဆိုတော့ ဒီကောင်တွေ ရန်ကုန်တော့ တယ်မကြိုက်လှပါဘူးဗျာ။ ၂၅ ပေ၊ ပေ ၅၀ အိမ်ခန်းထဲမှာ အိမ်ခန်းက သုံးခန်း၊ နောက်ဖေးရေချိုးခန်း အိမ်သာဆိုပေမဲ့ တယ်ပြီးကျဉ်းကြပ်လှတယ်။ ပြီးတော့လဲ အဲယားကွန်းဆိုတဲ့ဟာကလည်း အေးပြီး လတ်ဆတ်နေတဲ့လေနဲ့ ဇိမ်တော့ကျပါရဲ့ ကျုပ်တော့ ရွာက လေလောက် မကြိုက်လှဘူးရယ်။
ပြီးတော့ ဒီရန်ကုန်ရောက်မှပဲ ကျုပ်စိတ်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်တယ် မသိပါဘူး။ ရွာမှာတော့ အားလုံးက ရိုးရိုးရယ်လေ။ ဒီကမိန်းကလေးတွေက စကတ်ကြပ်ကြပ်ထုပ်ထုပ်နဲ့ တစ်ချို့ဆို အတွင်းက ဘောင်းဘီအရာလေးတောင် ထင်းလို့။
ဒါနဲ့ ပြောရဦးမယ် ကျုပ်ချွေးမလေးနာမည်က အိဖြူကျော်တဲ့ဗျ။ တရုတ်မြန်မာ ကပြားမလေးပေါ့။ ဖိုးလုံး ကျောင်းပြီးတော့ ကောင်မလေးမိဘရဲ့ ပလပ်စတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်ရင်းနဲ့ ရိုးသားကြိုးစားတယ်ဆိုပြီး သူတို့သမီးနဲ့ ပေးစားလိုက်တော့တာပါပဲ။ ဒီကောင်က တောသားသာဆိုတာ လူပုံက ရည်ရည်မွန်မွန်ကိုး..။
ကျုပ်ချွေးမလေးကလည်း မြို့သူဆိုတော့ ဝတ်တတ်စားတတ်တယ်လေ။ ခုတော့ သူတို့သား ကျုပ်မြေးတောင် ၅ နှစ်ထဲဝင်လို့ ကျောင်းတက်နေပြီ။ ဖိုးလုံးအသက်က ၂၈ အိဖြူလေးကတော့ ၃၂ ထဲတောင် ဝင်ပြီထင်တယ်။ တစ်သားမွေးတော့ တသွေးလှ ဆိုသလိုပဲ အသားက ဖြူဖြူတုတ်တုတ် ပြည့်ပြည့်နဲ့ နိုးအုံကြီးတွေဆို တင်းရင်းအိစက်လို့ပေါ့။
လူကပြည့်တော့ ထမီစကတ်များ ဝတ်လိုက်ရင် ဆီးခုန်အိအိလေးက တင်းပြီး မို့နေတော့တာပဲ။ အရပ်ကတော့ ၅ ပေ ၄ လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်သားရဲ့ မိန်းမဆိုတော့လည်း စိတ်ကိုချုပ်တီးပြီး နေရတာပေါ့ဗျာ။
“ဖေဖေ အိပ်ချင်ရင် အိပ်တော့လေ”
တစ်ယောက်ထဲ တွေးနေရင်းနဲ့ ဘယ်အချိန်က ထွက်လာတယ် မသိတဲ့ ချွေးမလေးက ဘေးကနေ ပြောလာတယ်။
“အေးအေးသမီး ခြေလက်ဆေးပြီး အိပ်တော့မယ်”
“ဟုတ် ဖေဖေ”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘယ်အချိန်ထိ အိပ်ပျော်သွားလဲ မသိပါဘူး ညဖက်တရေးနိုးတော့……
“ဟင်း…. ဟင်း… ဖြေးဖြေးလုပ်လေ ဟိုဖက်မှာ အဖေရှိနေတာကို”
တစ်ချက်တစ်ချက် တိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လည်း နိုးနေတယ်လို့ မထင်ရအောင် အသာငြိမ်ပြီး နားထောင်နေမိတယ်။ ကျုပ်သိလိုက်ပါတယ်။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် သူမိန်းမကို လိုးဖို့ နှူးနေရင်က ထွက်လာတဲ့ အသံဆိုတာ။ နားထောင်နေရင်းနဲ့ ကျုပ်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာမိ တယ်။
ကျုပ်လည်း အတွေ့အကြုံရှိတဲ့သူပဲဟာ ပြီးတော့ ပုထုဇဉ်ပဲလေ ရဟန်းနာမှမဟုတ်ပဲ။ မိန်းမဆုံးပြီးကတည်းက ဒီလိုမဖြစ်ရတာကြာနေတဲ့ ကျုပ်စိတ်တွေက ကိလေသာ သွေးတွေကြောင့် လန်းဆန်းသလို ခံစားလာမိတယ်။ ကိုယ့်သားလင်မယား လိုးဖို့ ပြင်နေတာ မကြည့်သင့် မကြားသင့်ဘူး ဆိုပေမဲ့ အခုလို မထင်မှတ်ပဲ ဆုံရတော့လည်း မျက်ကွယ်ပြုလို့ မရပြန်ဘူး။
“ဖေဖေကြားမယ်… ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ မောင်ကလဲ”
“အိပ်နေပါပြီ အိလေးရာ မကြားပါဘူး”
“အာ… ဒါတော့ဒါပေါ့ မကြားအောင်လုပ်မှ တော်ကြာ ကြားသွားရင် ရှက်စရာကြီး”
“အာ…. မောင်…… ဖြေးဖြေးဆို…. အားကျွတ်… ကျွတ်…. ကျွတ်”
ခပ်တိုးတိုးပြောနေပေမဲ့ အခန်းနံရံပေါ်က လေဝင်ပေါက် ပွတ်လုံးတိုင်လေးတွေနဲ့ဆိုတော့ အတိုင်းသား ကြားနေရတယ်။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်နေတဲ့ အသံတွေ အိဖြူလေးရဲ့ ခပ်တိုးတိုး ငြီး သံလေးတွေက ကျုပ်ရင်ကို ဆူပွက်လာစေတယ်လေ။ မျက်စိနဲ့ မမြင်ရပေမဲ့ စိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။ အိအိရဲ့ လုံးကြီး ဆူဆူဖြိုးဖြိုး တစ်တစ်ခဲခဲ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖိုးလုံးတစ်ယောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေပုံတွေ ကျုပ်မျက်စိထဲမှာ တစ်ရေးရေး မြင်ယောင်နေမိတယ်။
မိန်းမအရသာသိနေတဲ့ ကျုပ်အတွက်တော့ နို့အုံးတစ်တစ်၊ ခါးသိမ်သိမ်၊ စွန့်ကားနေတဲ့ တင်အိအိတွေနဲ့ ချွေးမလေးကို ကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးတောင်ခဲ့ရတာ အကြိမ်ကြိမ်။ အဲ့ဒါကိုပဲ ကျုပ်က ကြိုက်နေမိတာ တစ်ကိုယ်လုံး တစ်သိမ့်သိမ့်နဲ့ ရမက်သွေးတွေ နိုးကြွနေတာကိုက အရသာလေ။ အပြာကားတွေ ကြည့်သလို ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ကတော့ အပြာကားထက် ပိုကြိုက်တယ်။ အပြင်မှာ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကြီးကို မှန်းပြီးတော့ ကိုယ်စိတ်ကြိုက် ပုံစံမျိုးစုံ လိုးလို့ရတယ်လေ။ ရုပ်ရှင်ဆိုတာ သူလုပ်ပြတာပဲ ကြည့်ရတာကိုး…။
“အို….. ဖြေးဖြေးဆို မောင်ကလည်း အတင်းပဲ….. အို…. ဟိုး… ဟိုး……”
အိဖြူလေး အသံက ကျုပ်ရင်ကို တော်တော်ဆူဝေလာစေတယ်။ အတော်လေးကြာတော့ တကျွီကျွိနဲ့ ကုတင်လှုပ်သံလေးတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်သိလိုက်တာပေါ့…..။ ဖိုးလုံးတစ်ယောက် အိဖြူလေးကို လိုးနေပြီဆိုတာ။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာလေ အိဖြူကျော်ရဲ့ ဆူဖြိုးအိတစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာ ထပ်ပြီးတော့ အားအင်အပြည့်နဲ့ လိုးနေမဲ့ ကျုပ်သားကို မြင်ယောင်ရင်း ကျေလဲကျေနပ် မနာလိုလည်း ဖြစ်နေမိတယ်။ တစ်ယောက်ထဲ ငြိမ်နေရတဲ့ ကျုပ်ကတော့ တင်းမာနေတဲ့ ကိုယ်လီးကို ကိုယ်ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ အိဖြူလေးကို မှန်းဆနေမိတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်လည်း မိန်းမလိုးချင်တာပေါ့ မလိုးရတာ ကြာပြီလေ ကျုပ်မိန်းမ သေပြီးကတည်းက ဆိုပါတော့…။