ကွင်းထဲသို့ မအေးမြင့် မသွားချင်တာ အမှန်ပင်။ မိုးကုန်သွားပြီဆိုပေမယ့် တစ်ညလုံးကျထားသော ဆောင်းနှင်းတွေကြောင့် ကန်ဇင်းရိုးတွင် ချော်ချော်ချွတ်ချွတ် ဖြစ်နေသေးသည်။
သွားရမည့်အချိန်ကလည်း မနက်စောစောသွားဟု အရီးလေးက ခိုင်းထားသည်။ စီးနေကျ သားရေစိမ်းဖိနပ်ဆို ဝေးရော့…။ ဖိနပ်စီး၍ရသည့်ခရီးမဟုတ်..။ ဒါကိုဘဲ မအေးမြင့် စိတ်ညစ်ရခြင်းဖြစ်သည်။
သွားရမည့်ခရီးကလည်း မအေးမြင့်တို့ ကျုံတာရွာမှ တစ်နာရီနီးပါးလျှောက်ရမည့် ကွင်းခေါင်ခေါင်မှ ကိုသာစိန်၏ လယ်တဲကို ဖြစ်သည်။
သီးထပ်စိုက်သဖြင့် ကိုသာစိန်တို့လင်မယားက တဲတွင်ပြောင်းနေသည်မှာ တစ်လခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ကွင်းထဲသွားတာ ဝေလီဝေလင်း ထ၍လာရသည်။ နေထွက်မှဆိုလျှင် နေပူဒဏ်ကို မခံနိုင်။
ဒီနေ့ စပါးဝယ်မည့်သူ လာမည်ဖြစ်သဖြင့် စပါးခြင်ရန် ကိုသာစိန်အား အရီးလေးက ခေါ်ခိုင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ တခြားလူတွေကို ခေါ်၍ခြင်ခိုင်းရင်လည်း ရတာပါပဲ..၊ ဒါပေမယ့် မအေးမြင့် အရီးလေးကို မပြောဝံ့ပါ..။ အရီးလေးတို့လို ရှေးဆန်သော လူကြီးတွေက တော်တော်များများကို ပုံသေမှတ်ထားတတ်ကြတာ မဟုတ်လား..။
မအေးမြင့် ဒီလယ်ကွင်းနှင့် လယ်အလုပ်ကို မလုပ်ချင်၍ အပင်ပန်းခံကာ စာကြိုးစား၍ ကျောင်းတက်ခဲ့သည်။ အခု ကျေးရွာကောင်စီ စာရေးဖြစ်နေရုံမျှမက စာပေးစာယူဖြင့် ဘွဲ့တစ်ခုလည်း ရခဲ့ပြီ။ အခု သူမအသက် ၂ရနှစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ အများကတော့ အပျိုကြီးဟု ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ကြသည်။
ဒီလိုအပျိုကြီးဖြစ်ရတာကလည်း ရေမြေလိုက်သွားတာဖြစ်မည်။ မအေးမြင့် ၏ မိဘသားချင်းများက ကျုံကျိုက်ရွာတွင်ရှိသည်။ ဒီကျုံတာရွာမှာက မအေးမြင့်၏ ဖိုးအေဖွားအေများက သူမ၏အရီးလေး မအုံးနှင့် အတူနေခဲ့သည်။ အရီးလေးမအုံးက အပျိုကြီး ။ နောက်တော့ ဖိုးအေဖွားအေများ ဆုံးသွားပြီး အရီးလေးက တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေတော့ မအေးမြင့်ကို ခေါ်၍ အတူနေခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။
မအေးမြင့် အရီးလေးထံ ရောက်တော့ အသက် ၁၀ နှစ်သမီးသာ ရှိသေးသည်။ အရီးလေးက လယ် ၁၅ ဧကကျော်ကျော်ရှိသည်။ အခုနေသည့် ပျဉ်ထောင်အိမ်း ဆောက်ထားသည့်ခြံကြီးကပဲ နှစ်ဧကနီးနီး ရှိသည်။
ဒီလယ်ဒီခြံအပြင် စပါးပေး၊ ငါးပေး ပေးကာ အရီးလေးနှင့် မအေးမြင့်တို့ တူဝရီး ချောင်ချောင်လည်လည်ဖြင့် မအေးမြင့်ပင် ဘွဲ့တစ်ခု ရခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ အခုတော့ အရီးလေး၏ အသက်က ခြောက်ဆယ်ကျော် ခုနှစ်ဆယ်အတွင်း ကပ်နေပြီ။ စိတ်ထင်တိုင်း မသွားနိုင်မလာနိုင်တော့သဖြင့် မအေးမြင့်ကို ခိုင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
သွားစလျှောက်စ နည်းသဖြင့် မအေးမြင့်၏ ခြေဖဝါးတွေ နာလာသည်။ အရေးထဲ မအေးမြင့်က နီတွတ်ကို သတိရလိုက်သေးသည်။ နီတွတ်ဆိုတာက အသက် ၁၆နှစ် ၁ရနှစ်လောက် ကောင်လေး..။ ရွာတွင် ကျွဲကျောင်းနွားကျောင်း သူရင်းငှားလုပ်နေသူဖြစ်ပြီး ရပ်ဆွေရပ်မျိုးတွေလို နေသူဖြစ်သည်။
ခိုင်းစရာရှိလျှင် နီတွတ်ကို ခေါ်၍ခိုင်းနေကျဖြစ်သည်။ အခုနီတွတ်က သူ့ဦးလေးနှင့် အင်းထဲသို့ လိုက်သွားသည်။ မနက်မှ ပြန်လာမည်။ ဒါကြောင့် မအေးမြင့် အခု ကွင်းထဲသို့ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။
မအေးမြင့် ခေါင်းတွင် ပတ်၍ပေါင်းထားသော သဘက်ကို အတန်ငယ်မ၍ နဖူးမှစို့လာသော ချွေးကို လက်ဖဝါးဖြင့်သုတ်ရင်း ရပ်လိုက်သည်။ ရှေ့ကို မျှော်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုသာစိန်၏တဲကို ခပ်ပျပျလေးမြင်နေရပြီဖြစ်သည်။ အားတင်း၍ မအေးမြင့် ဆက်လျှောက်လာခဲ့လေသည်။
——————————————–
သာစိန်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဟိုးခပ်ဝေးဝေးက လျှောက်လာနေသည်မှာ မအေးမြင့်ဖြစ်ကြောင်း ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ မြင်လိုက်သည်နှင့် ဒီလိုခန့်မှန်းသိရှိလိုက်ရခြင်းကလည်း မအေးမြင့်က တခြားသူတွေနဲ့ မတူ..။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ထူးထူးခြားခြား အချိုးကျလှပသည်။ တစ်ရွာလုံးက ယောက်ျားတွေ မအေးမြင့်ကိုတွေ့လျှင် လီးမတောင်သူ မရှိသလောက် ဖြစ်သည်။
တွေးရင်းကပင် သာစိန် စိတ်တွေထလာသည်။ သာစိန်ဆိုတာကလည်း အသက် ၄၀ အရွယ် သန်တုန်းမြန်တုန်း ဖြစ်ကာ မိန်းမကိစ္စလည်း ဝါသနာကထုံသေး၏။ အခုမယားကြီးဆုံး၍ နောက်တစ်ယောက်ယူထားသည်မှာ လပိုင်းမျှသာ ရှိ်သေးသည်။ သာစိန့်မိန်းမ ခင်ရွှေက မအေးမြင့်နှင့် အသက်ချင်း မတိမ်းမယိမ်း..။ ပြီးတော့ မအေးမြင့်၏ ဖွားအေဖက်က ညီအစ်မဝမ်းကွဲလည်း တော်သေး၏။
အချိန်က နေထွက်လာတာ နေကျွတ်ရုံသာရှိသေးသည်။ သာစိန်က မအေးမြင့်မှန်း သိလိုက်ထဲက အရီးလေးခိုင်းလိုက်သဖြင့် သူ့ထံလာနေခြင်း ဖြစ်သည်ကို အတတ်သိပြီးဖြစ်သည်။
သာစိန်အတွေးတစ်မျိုးရကာ နွားစာစဉ်းနေရင်းမှ တဲထဲသို့ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ တဲထဲတွင်တော့ မိန်းမဖြစ်သူ ခင်ရွှေက ပက်လက်လေး အိပ်ပျော်နေသေးသည်။ မနက်မိုးလင်းခါနီး လင်းဆွဲ ဆွဲထားသဖြင့် ခင်ရွှေတစ်ယောက် မောမောဖြင့် အိပ်ပျော်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ခင်ရွှေ၏ ရင်ရှားထားသော ထဘီက ရင်ဘတ်ပေါ်ကနေ ပြေလျော့ကာ ဗိုက်ပေါ်သို့ရောက်နေသည်။ ယောက်ျားကြီးလက်သီးဆုပ်နီးနီးလောက်ရှိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက လုံးတစ်ပြောင်တင်း၍ ထွက်ပေါ်နေသည်။ သာစိန် စို့ပါကိုင်ပါများသဖြင့် နို့သီးကလေးတွေက နီညိုရောင် သန်းနေချေပြီ..။
သာစိန်က သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ဝတ်ထားသော စစ်အင်္ကျီအဟောင်းကြီးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ခါးမှ ပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်ချလိုက်သည်။ သာစိန် ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ သူ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖွားဖက်တော် လီးကြီးက အကြောတောင် မာကျောနေပြီ..။