ဖိုးတုတ်က မနီကို လုလင်ပြန်ချိန်အကြောင်း ရှင်းပြနေ၏။ လူငယ်သလောက် ဗဟုသုတကြွယ်သော ဖိုးတုတ်ကို မနီ အံ့သြနေသည်။ သူမပင် ဒီဝေါဟာရတွေ မသိတော့။ ငယ်ငယ်ကတော့ ကြားဖူးသလိုရှိ၏။ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှန်းတော့ မသိ။ ဖိုးတုတ်က ဆက်ပြောသည်။
“ ရှေးမြန်မာမင်းတွေ လက်ထက်က တောက လူပျို ကာလသားတွေဟာ နေပြည်တော်ကြီးနဲ့ဝေးတော့ ရွှေဗဟိုရ် စည်သံတွေ မကြားရဘူးပေါ့ မမရာ။ ဒီတော့ ရွာလည်ရင် အခုလို ရွှေဗဟိုရ်ကြက်တွန်သံနဲ့ လည်ကြရတာတဲ့ ”
“ ရွာလည်တယ်ဆိုတာက ဘာလဲဟင် ”
မနီက တကယ်ပင်မသိ၍ စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်သည်။
“ ရွာလည်တယ်ဆိုတာ လူပျိုကာလသားတွေက အပျိုကညာမယ်တွေဆီ ပိုးဖို့ပန်းဖို့ လည်ပတ်သွားလာတာကို ပြောတာ။ အိမ်ထောင်ဖက်ရွေးဖို့ ရည်စားရှာတာလေ။ သူတို့ လူပျိုလှည့်တဲ့ အချိန်က ကြက်ဦးတွန်ချိန်၊ ည (၇) နာရီ လောက်ပေ့ါ။ သူတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောရအောင် အဖိုးကြီး အဖွားကြီးတွေက အိပ်ယာဝင်ပေးကြတယ်။ အဲဒါကိုတော့ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်လို့ ခေါ်တယ်။ ပိုးကြပန်းကြ စကားထာဝှက်ကြ ပန်းပေးကြ အထာပြကြနဲ့ ည (၁၀) နာရီလောက်ရှိတော့ ကာလသားတွေ ပြန်ကြတယ်။ အဲဒီအချိန်ကိုတော့ လုလင်ပြန်ချိန်လို့ခေါ်တယ် ”
ဖိုးတုတ် အသေအချာ ရှင်းပြနေသည်ကို မနီက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေ၏။
“အဟဲဟဲ… အခုတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး။ သက္ကရာဇ် ၂၀၀၀ နှစ် ဆယ်ရာစု အကြိုမို့ထင်ပါရဲ့ ကညာအိုက လူပျိုသိုးဆီလာပြီး ရွာလည်ရတယ်နော်။ သူပြန်ချိန်ကိုတော့ ကညာအို ပြန်ချိန်လို့ ခေါ်မလား၊ မျောက် ဇာတ်နှစ်ပါးသွားပြီးချိန်လို့ ခေါ်မလား၊ အချစ်အရေခွံလဲချိန်လို့ ခေါ်မလား.. ဟား… ဟား….. တစ်ခုခုပေ့ါနော် အစ်မ ”
ဖိုးတုတ်က ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်မောလိုက်သည်။ စောစောကမူ ဘာပါလိမ့်ဟု နားထောင်နေမိသည်။ ပြီးမှ သူမကို စောင်းပြောနေမှန်းသိ၍
“ ဟွန်း.. သူကများ ပြောရတယ်ရှိသေး။ မင်းငတ်နေမှာစိုးလို့ လာကျွေးတာ သိလား ”
မနီက ဖိုးတုတ်ပေါင်တွင်းကြောကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲလိမ်သည်။
“ အား… လားလား.. အလကား စတာပါ အစ်မရ။ အစ်မကို စွဲလန်းပြီး ဒီကောင် ရူးနေရတာပါ။ အခုတော့ အရူးကို အမဲသားကျွေးမိသလို ဖြစ်သွားပြီ။ နောက်လဲ ကျွေးဦးနော်.. နော်လို့ ”
ဖိုးတုတ်က မနီကို သူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း.. တော်ဘီ ကျွေးတော့ဘူး…။ ဘာလို့ သူများကို ကညာအို နောက်ပိုးလို့ ပြောသေးလဲ ”
“ ချစ်လို့စတာပါဆို မမကလဲ… ”
ဖိုးတုတ်က မနီကို တိုး၍ ဖက်ထားလိုက်ပြီး ပါးကို ဆွဲလှန်ကာ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက် သည်။ မနီဘယ်ဘက်လက်က ဖိုးတုတ်၏ခါးကို ဖက်ထား၏။ ဖိုးတုတ်က သူ့လျှာကို မနီ၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းပေးရာ မနီက ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး စုပ်ယူလိုက်သည်။
ကမ္ဘာဦးက ဖိုနှင့်မလို တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ကလိ ဆွဲနေကြသဖြင့် နွေးထွေးသော အတွေ့က ရမ္မက်သွေးကို ဆူကြွစေပြန်သည်။ ငြိမ်သက်နေသော ဖိုးတုတ်လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း ကြွကြွလာ၏။ ထို့အတူ မနီစောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း တစတစ ရွရွလာသည်။ ထိုစဉ် ဖိုးတုတ်က မနီကို ဆွေ့ကနဲ့မကာ စောစောက လာလမ်းအတိုင်း အိမ်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်ခဲ့လေးသည်။ ထောင်မတ်နေသော ဖိုးတုတ်လီးကြီးက မနီခါးအောက်မှ ပင့်ထောက် ထားသလို ဖြစ်နေလေသည်။ မနီတစ်ယောက် ရင်တွေခုန် ဖင်တွေတုန်လျှက် ဘဝင်တသိမ့်သိမ့်နှင့် တငြိမ့်ငြိမ့် ပါလာသည်။
အိမ်အောက်အရောက် မနီကို တန်းလျားခုံပေါ် အသာချပြီး စားပွဲပေါ်ရှိ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနှင့် အရှေ့ဘက် နံရံတွင် ချိတ်ထားသော နာရီကို ထိုးကြည့်ရာ (၉) နာရီခွဲပြီ၊ အချိန်မသေးတော့။ ဒီတစ်ချီ အချိန်ဆွဲနေလို့မဖြစ်။ ဖိုးတုတ်က ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သမျှတွေ ပြေပျောက်သွားအောင် အရက်တစ်ခွက် ငှဲ့လိုက်သည်။ ကြက်ဥနှစ်လုံးလည်း ရှိသေး၏။ အလွန်ထန်လှပ်သည်ဆိုသော မနီသည်ပင် ဖိုးတုတ်နှင့်တွေ့ရသောအခါ အီဆောင့်ပျော့ခွေချင်သလို ဖြစ်နေ၏။
ဖိုးတုတ်က ကြက်ဥတစ်လုံးနှင့် အရက်ခွက်ကို မနီထံ ပေးလိုက်သည်။ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘဲ မနီက ကြက်ဥကို ဖောက်သောက်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖန်ခွက်ထဲက အရက်ကို တဝက်ကျော်ကျော် ရေမပါဘဲ သောက်ပစ်လိုက်၏။ အပေါ်ထပ်တွင် ထွန်းထားသော ဘတ္ထရီမီးချောင်းက အားပျော့လာပြီမို့ အိုးပြောင်းချိတ်ရန် ဖိုးတုတ် အပေါ်ထပ် တက်သွားသည်။ လူမပြောနှင့် ဘတ္ထရီလည်း သုံးအားများတော့ အားလျော့သွားသည်။ ၁၂ ဗို့ အိုးနှင့် ပြောင်းချိတ်လိုက်သည်မို့ အလင်းရောင်က စောစောကထက် လင်းထိန်သွားသည်။
ဖိုးတုတ်လည်း အားလျော့သွားတော ကာမဘတ္ထရီဓာတ်အားကို အရက်ကြက်ဥတို့နှင့် ဖြည့်ဆည်းရန် အောက်ထပ်ဆင်းလာ၏။ ဖိုးတုတ် ကြက်ဥနှင့် အရက်သောက်နေစဉ် မနီက စားပွဲပေါ်ရှိ လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနှင့် နာရီကို ထိုးကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ (၁၀) မတ်တင်း။
ဒီတစ်ချီ မြန်မြန်လုပ်ပြီး မြန်မြန်ပြန်မှ ဖြစ်တော့မည်။ ပတ်ဝန်းကျင် ရိပ်မိသွားလျှင် ပြသနာတက်၊ အရှက်ရရုံမျှမက ကာမရတနာသိုက်ကြီးပါ ပျောက်ကွယ်သွားနိုင်၏။ (၃) ချီ (၃) ခါ ကာမဆန္ဒ ပြည်ဝခဲ့ပြီမို့ မနီ အလွန်ကျေနပ် အားရပါသည်။ သို့သော် ပြန်လည်ထကြွလာသော ကာမရာဂစိတ်က နောက်ဆုတ်မသွားဘဲ တရိပ်ရိပ် အရှိန်တက်လာသည်။ အလိုးမခံရဘဲ ပြန်လို့မဖြစ်။ ခံကိုခံရမှဖြစ်မည်။
“ မောင်လေး.. အချိန်မနည်းတော့ဘူးနော် ”
“ ဘာလဲ အစ်မက ပြန်ချင်ပြီလား၊ အခုမှ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်ရှိသေး အဟဲ… ဟဲ ”
“ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်ပါကွာ၊ ကြာကြာဝါးမဲ့သွား အရိုးကြည့်ရှောင်ရမယ်လေ ”
“ စိတ်ချပါ အစ်မရာ.. မောင်လေးလည်း သဘောပေါက်ပါတယ် ”
ဖိုးတုတ်က အရက်လက်ကျန်ကို အပြတ်ရှင်းပြီး ပွဲသိမ်းတစ်ချီအတွက် ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ အထွေအထူး ဇာချဲ့မနေတော့ဘဲ မနီကို ရှေ့ဖင်ကုန်ခိုင်းပြီး ပွဲသိမ်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ မမ သောက်ဦးမလား ”
“ ဟင့်အင်း.. ပြန်မှ တစ်ခွက်သောက်တော့မယ် ”
“ ဒီတစ်ခါ မမဖင်ကုန်းပေးနော် ”
“ ရှင့်သဘော.. ရှင့်သဘော၊ ကဲပြော ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ ”
မနီက စားပွဲပေါ်တွင် အရက်ခွက်တွေ တင်နေသော ဖိုးတုတ်ထံကပ်သွားပြီး ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ပြူးပြူးသွက်သွက်ကလေး မေး၏။ ဖိုးတုတ်လီးကြီးက သံမဏိချောင်းကြီးသဖွယ် မာကြော တောင့်တင်း နေပါတော့သည်။
“ အဲဒီခုံရှည် ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းလိုက် အစ်မရာ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ဟုတ်ကဲ့ ”
ငေ့ါတော့တော့ အသံဖြင့် မြူးကြွသွက်လက်နေသော မနီ၏ ဟန်ပန်ကြောင့် ဖိုးတုတ်ရင်ထဲ ကလိတိတိ ယားကျိကျိ ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလောက်တောင်ရှိလှတာ ပြန်ခါနီး အသားကုန် ဆော်ထည့်လိုက်ဦးမယ်ဟု စိတ်ထဲ ကြိမ်းဝါးလိုက်၏။ ဖိုးတုတ်ပြောသည့်အတိုင်း မနီက ခုံရှည်ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်၍ ဖင်ကုန်းပေးထားသည်။ အပေါ်ထပ်တွင် ထွန်းထားတော ဘတ္ထရီက စောစောကထက် လင်းအားကောင်းနေသည့်မို့ အပြင်တွင် ဖြန့်ကျက်လျက်နေသော အရောင်ပြန်ဟပ်မှုကြောင့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး စွင့်စွင့်ကားကား ဖင်အိုးထွားထွားကြီး နှစ်မွှာကို ရေးရေးရိပ်ရိပ်ကလေး မြင်နေရသည်။ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် ဖိုးတုတ်၏ အရှိန်ရစပြုနေသော ရမ္မက်မီးတောက်မှာ ဟုန်းကနဲ တောက်ပလာပါတော့သည်။
ဖိုးတုတ်က ဖင်ကုန်းထာသော မနီအနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီး နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်အဝနှင့် တည့်တည့်နေရာတွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကို ထိုးမသွင်းခင် မနီစောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်ကြီးကို အောက်ကနေ ပင့်လှန်ကုတ်ဆွလိုက်သေး၏။ မနီဖင်အိုးကြီး နှစ်မွှာ တွန့်ခနဲ့ တုန်ခါသွား၏။ ဖိုးတုတ်က သူ့ဒစ်ပွင့်ကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝတွင် တေ့မြုပ်လိုက်ပြီး လှည့်ပတ်မွှေနှောက်လိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေက စိုရွှဲနေပြီမို့ ပျွိ.. ပြွတ်.. ပြစ်.. ပြွစ်.. ဟူသော အသံတွေနှင့်အတူ မနီဖင်ဆုံ ထွားထွားအိအိကြီးတစ်ခုလုံး မျှောက်ကြွရမ်းခါသွား၏။ ဤမျှဆွရလျှင် တော်လောက်ပြီ။
ဖိုးတုတ်က လီးတန်ကြီးကို (၂) လက်မလောက် မြှုပ်သွင်းလိုက်ပြီး မနီ၏ ခါးနှစ်ဖက်ကို အကျအန ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိသွင်းသည်။ လီးကြီးက တစ်ရစ်ခြင်း မြုပ်ဝင်သွား၏။ နှစ်လက်မ လောက် အလိုမှ အားထည့်ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။
“ ဗျစ်.. ဖွစ်.. ဖွတ်.. ဖွပ်..ဒုတ် ”
“ အီး.. အင့်.. အမေ့.. အား.. ကျွတ်ကျွတ် ”
ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးက သားအိမ်ဝကို အရှိန်နှင့် ဝင်ဆောင့်လိုက်သည်မို့ နှစ်ယောက်စလုံး အီဆိမ့်ကျင်တက် သွား၏။ မနီခါးမှာလည်း ကော့တက်သွားသည်။ ဒီမှနောက် ဖိုးတုတ်တစ်ယောက် ဒလစပ် ပစ်ပစ်ဆောင့်ပါတော့သည်။