တာဝန်သိတတ်စိတ်

မေဇင်ဟာ လှတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ နူညံ့တဲ့ အသားအရည်နဲ့ မစိုစလောက် အနည်းငယ် ဝနေတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှပိုင်ရှင် မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ့။ ၁၅ ပေါင်ခန့် ဝိတ်ချထားပြီး ဘော်ဒီကို ပြန်ထိန်းထားတာ မကြာသေးပါဘူး။ မေဇင်တစ်ယောက် အတော်လေး ကြိုးစားလိုက်ရတာပေါ့။

မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ဝိတ် ၁ ပေါင်ချဖို့ဆိုတာ တကယ်ကို မလွယ်တဲ့ ကိစ္စပဲလေ။ ယောကျာ်းလုပ်သူ ကိုအောင်မင်းကတော့ မေဇင့်ကို လိုက်လို့ မရှင်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းဝလာတော့ ဘယ်လောက်လုပ်လုပ် သိပ်မထိရောက်သလို ဖြစ်နေရော။ ကိုအောင်မင်းဆိုတဲ့လူက အစားအသောက်ကလည်း ကျူးတာကိုး။ ပေါင် ၂၀၀ လောက် ခန္ဓာကိုယ် အလေးချိန်ရှိတဲ့ တကယ့်ဝက်ကြီးပါ။

ဒါပေမဲ့ မေဇင် ကိုအောင်မင်းကို ချစ်နေဆဲပါ။ ကိုအောင်မင်းကလည်း မေဇင့်ကို ချစ်နေဆဲပါပဲ။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်တော့ သစ္စာလုံးဝ မပျက်ဖူးသေးတဲ့ တကယ်သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်ပေါ့။

အားကစားပုံမှန်လုပ်တဲ့ မမေဇင်ကတော့ တစ်နေ့တခြား သွေးသားလည်ပတ်မှုတွေ ကောင်းနေလို့ ထိုင်လို့ကောင်းနဲ့ မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုတွေရှိပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပျိုလေးတစ်ယောက်လို သွက်လက်မှုတွေ ခံစားလာရတဲ့ အချိန်တွေမှာ ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် အတွက်တော့ ပိုဝသထက်ဝပြီး အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ ငွေနောက်ပဲ လိုက်နေတော့ ဖိအားတွေ များလာတယ်။ နောက် အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုက သူ့ဇနီးချောလေးအပေါ် လိင်ကိစ္စမှာ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့အတွက် သူ့ကိုသူ နောင်တလည်း ရနေလေရဲ့။

ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်လေး။ ကိုအောင်မင်းခင်မျာ သူ့ကိုယ်သူတောင် အနိုင်နိုင်ပါ။ စဉ်းစားကြည့်ပါ မိန်းမဆိုတာမျိုးကလည်း လင်ယောကျာ်းလုပ်တဲ့ လူကို ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် ဒီလို လိင်မှုကိစ္စမှာ ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ခြင်းမရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ စိတ်ရှည်ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကိုပါ။ မေဇင်ခင်မျာ လိုနေတဲ့ ဆန္ဒမီးကြီးကို မငြိမ်းသတ်နိုင်ဖြစ်ပြီး အရမ်းကို စိတ်ဒုက္ခတွေ ရောက်နေရှာတော့တယ်။

ဒါကလည်း မေဇင့်လို မိန်းမတစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုခေတ် စီးပွားရေးဆိုတာကလည်း ကိုယ်မှအပြိုင်မကျဲနိုင်လျင် အမြတ်အစွန်းဆိုတာ ကိုယ့်အတွက် ကျန်ဖို့ မရှိတာ လူတိုင်း ဒီလိုပဲ ငွေနောက်ကို လိုက်နေရတာဘဲ။ မလိုက်နိုင်ရင်တော့ ဒီလိုခေတ်ကြီးထဲ အစစအရာရာ ပြည့်စုံတယ်လို့ ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ လူတွေက ရောင့်ရဲတင့်တိမ်နိုင်ခြင်းကို မရှိတော့ပါဘူး။ ကိုယ်အပါအဝင်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ မိသားစုအတွက်လည်း အချိန်တော့ ပေးရမယ်လေး။

ဒီလိုနဲ့ အတူတူနေလာတာ နှစ်တွေလည်း ကြာပါပြီ။ ကိုအောင်မင်းဟာ ကုမ္မဏီပိုင်သူဌေးပါ။ တစ်နေ့လုံး ကုမ္မဏီရုံးခန်းထဲ ထိုင်ပြီး ညနေမှ အိမ်ကိုပြန်ပါတယ်။ မမေဇင်ကတော့ သူမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရဲ့ ၅ နှစ်အရွယ် ကလေးငယ်တစ်ဦးကို ထိန်းပြီး အိမ်မှာပဲ လုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ရင်း နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်တန်းနေတဲ့သူပါ။ နောက်ပြီး စာရေးဆရာမတစ်ယောက် ဖြစ်ဖို့လည်း အိမ်မက်ထားသူပေါ့။

ကစ်ကစ်ကို သူ့သားလေးတစ်ယောက်လို ပြုစုလို့ ကစ်ကစ်အိပ်နေတဲ့ အချိန်တွေမှာ စာအုပ်ဖတ် ခွေထိုင်ကြည့်၊ ကလေးကို သူ့အဖေအရင်းက ယူထားတဲ့ အချိန်တွေဆိုရင်တော့ ရှော့ပင်ထွက် အလှပြင်ဆိုင်သွား။ ဒါတွေလုပ်ရင်းနဲ့ပဲ ကိုအောင်မင်းက သူ့မိန်းမကို လိုလေသေးမရှိအောင် ထားတာပေါ့။ သူများကလေးကို ထိန်းပေးရတာကလည်း မေဇင့်အတွက် ပြသနာမဟုတ်ပါဘူး။ ဘာလို့ဆို မေဇင်တို့လင်မယား ကလေးမရဘူးလေ။ မေဇင်ပဲ လိုတာလား၊ ကိုအောင်မင်းပဲ ချွတ်ရွင်းနေတာလား မပြောတတ်။ ဒါပေမဲ့ လင်မယားသက်တန်း ၅ နှစ် ၆ နှစ်အတွင်း မေဇင် ကိုယ်ဝန်လုံးဝ မရခဲ့ဖူးဘူး။

ကစ်ကစ်လေးကလည်း တခြားသူကလေးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူငယ်ငယ်ကနေ တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့အထိ ဘော်ဘော်ကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သလို အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်တဲ့ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ ကလေးပါ။ တင်ထွေးငယ်ဟာ ဒီကလေးမွေးပြီး ၂ နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ် ရင်သားကင်ဆာနဲ့ ဆုံးပါးသွားရှာတယ်။ ကစ်ကစ်ကို သူတို့လင်မယား မွေးစားဖို့ ဖအေဖြစ်သူ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ပြောကြည့်ဖူးပါတယ်။ ဒါမေမဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်း လုံးဝ လက်မခံပါဘူး။ ဒီကလေးမှာ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေ အများကြီး ပါနေတယ်တော့ကာ ကျွန်တော့ကလေးကို အမွေစားအမွေခံ အပိုင်မွေးစားခိုင်းဖို့ဆိုတာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့ အဖြေကိုပဲ သူတို့ရပါတယ်။ ဒါကလည်း ဟုတ်တယ်။ ကစ်ကစ်ရဲ့ မျက်နှာပေါက် အသားအရေဟာ မတင်ထွေးငယ်နဲ့ တထေရာထဲ။ ကိုငြိမ်းဝင်းဆိုတဲ့လူက မိန်းမကို အလွန်ချစ်တတ်တဲ့လူပါ။

ပြောတာပြောတာပါ။ ဒီကလေးက မမေဇင်တို့အိမ်မှာပဲ ၁၂ လလုံး နေ့တိုင်းအမြဲရှိနေတာပဲ။ ကလေးအဖေဖြစ်တဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းတစ်ယောက် တင်ထွေးငယ် ဆုံးသွားကတည်းက အရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်ပြီး အရက်သမားလုံးလုံး ဖြစ်လို့နေလေရဲ့။ မိန်းမကို အလွန်ချစ်တဲ့ လူဆိုတော့လည်း တသက်လုံး ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ အသိကြီးကို ကိုငြိမ်းဝင်တယောက် မခံစားနိုင်ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုတွေဖြစ်တာ အတော်ကြာသွားတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်အရောင်တင်ဖို့ လိုတယ်ဆိုတာကို စဉ်းစားမိသွားခဲ့တယ်။ လူကောင်း ပြန်ဖြစ်ချင်လာတာကလည်း သူ့သမီးလေး ကစ်ကစ်ကြောင့်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဟုတ်တယ်လေး သူ့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိသေးတဲ့ဟာ။ သူမကို ပြုစုပျိုးထောင်ရမယ်၊ လူအများကြားမှာ ကိုယ့်သမီး လူရာဝင်အဆင့်အတန်းရှိအောင် ထားဖို့ဆိုရင် ဒီပုံစံနဲ့ သူ့သမီးကို အများကဲ့ရဲ့မှာပေါ့။

သူ့ ဒီလိုစိတ်ဓာတ်ကျပုံမျိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ဒါတွေလုပ်နိုင်မလဲ။ ကိုငြိမ်းဝင် အရက်အလွန်အကျွံ သောက်ပြီး ပေတေနေလို့ သူ့စီးပွားရေးကိုတော့ မထိခိုက်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုငြိမ်းဝင်ဟာ အတော်လေးချမ်းသာတဲ့ မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ သူဌေးသားပေါ့။ သူဒီလို အချိန်တွေအများကြီးကို အရက်နဲ့ အချိန်ကုန်နေခဲ့ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ ကြွယ်ဝမှုကတော့ အပျိုရည်တောင် မပျက်ဘူးပေါ့လေ။ နောင်တရချိန် စောတယ်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ကိုငြိမ်းဝင်း သူ့ကိုယ်သူ ပြုပြင်နိင်ခဲ့ပါတယ်။ မေဇင်တို့လင်မယားကလည်း အမြဲလို ဆုံးမ တိုက်တွန်းနေတော့ အကောင်းပြန်ဖြစ်အောင် လုပ်ရတော့တာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ မေဇင်နဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းတို့ ကြားမှာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ တစ်ယောက်အတွင်းကိစ္စ တစ်ယောက်သိဆိုတော့ တစ်ဦးအပေါ် တစ်ဦးလည်း နားလည်မှုတွေ အလွန်ရှိတဲ့ မိတ်ဆွေအဆင့်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တစ်ယောက်သော သူကတော့…..

ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ သူ့အိမ်နဲ့ အလှန်းဝေးလို့လာပါတယ်။ ကုမ္ပဏီကိစ္စနဲ့ ခရီးတွေ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်ရတော့တာပဲ။ တစ်ည ညလယ်ယံကြီးမှာ မေဇင်တစ်ယောက် အိမ်မက်မက်နေရင်းက ရုတ်တရက် ငေါက်ကနဲ ထထိုင်နေပါတယ်။ ဘေးကြည့်တော့ လင်တော်မောင် ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် ဆင်အော်မနိုး ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်နေလေရဲ့။ သူမ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို လင်တော်မောင်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှသိနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဒေါသကလည်းထွက် ညရမ္မက်စိတ်တွေကလည်း ပူလောင်နဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညနက်ကြီးထဲမှာ အသက်ရှူနှုန်းတွေ ကလည်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာလို့ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ မေဇင့်အဖြစ်ကို တလောကလုံးက သိဖို့နေနေသာသာ ဘေးမှာအိပ်နေတဲ့ လင်ယောကျာ်း
ကတောင် မသိရှာဘူး။

ဒါကို မေဇင် ဝမ်းလည်းဝမ်းနည်း၊ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုလည်း သနား၊ နှာမှတ်သံက တရှူရှူနဲ့ သနားစရာ သတ္တဝါမလေးကိုဖြစ်လို့။ လင်တော်မောင်ကို နှိုးလို့ မေဇင့်ကို လုပ်ပါဦး ကိုရယ်လို့ ပြောရအောင်ကလည်း မဟုတ်သေး။ ဒါနဲ့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ပြီးအောင် လုပ်မယ်ဆိုပြီး စိတ်ဆုံးဖြတ်ကား အိပ်ယာပေါ် ပြန်လဲချလိုက်ပါတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကို ညဝတ်အင်္ကျီအပါးလေးသာ ဖုံးထားတဲ့ ညာဖက်နို့အုံလေးကို ဖွဖွညစ်ရင်း ညဝတ်စကပ်ပါးလေးအောက်က ရမ္မက်အရှိန်ကြောင့် ချော်ဆီ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ပြီး စိုစွတ်လို့နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရှိရာကို ကျန်လက်တစ်ဖက်က နိုက်ထည့်ပြီး အပေါ်အောက် ဘယ်ညာ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲပွတ်လိုက်၊ အရမ်းဖိပြီးပွတ်လိုက်နဲ့ တစ်ချိန် ကိုအောင်မင်း စွမ်းခဲ့ချိန်က ယုယမှုတွေကို အရုံပြုလို့ ကာမဆန္ဒရဲ့ လမ်းဆုံးပန်းတိုင်ကို တစ်ယောက်ထဲ ကြိုးစားလို့ ချီတက်နေရှာတော့တယ်။

“ အင်း… အင်း ”

ဆိုတဲ့ အသံသဲသဲလေးကိုတော့ သူကိုယ်တိုင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှကြားနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အလွန်ညင်သာပြီး ဖြည်းညင်းတဲ့ စီးချက်တွေနဲ့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ကြိုးးစာလို့ ဖြေသိပ်နေရရှာတာပါ။

“ အင်း….အင်း….ဟင့်…အင်းးးးးး……”

ဆိုပြီး အသံဗော်လွန်းလေး တဖြည်းဖြည်း တက်လာပြီး

“အင်းးးးးးးး…”

ဆိုတဲ့ သံဆွဲလေးနဲ့ ရုတ်တရက် မေဇင်တစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ သူမ ပြီးသွားပါပြီ။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသားတစ်ယောက်အဖို့ လင်တော်မောင် ဘေးနားမှာရှိလျက်နဲ့ မှန်းပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ဖြေသိမ့်လိုက်ရတဲ့ သူမရဲ့ ဖြေသိမ့်မှုဟာ ဘယ်လောက်ထိ ပြည့်ဆုံခြင်း ရှိမှာသတဲ့လဲ။

ဒီလိုနဲ့ မနက်မိုးလင်းလို့ တစ်ခါ အလင်း ရောက်ခဲ့ပြန်ပါပြီ။ မေဇင့်မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်လျက်နဲ့ ကိုအောင်မင်းကို လှန်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ဘာမှမရှိပါဘူး။ ကိုအောင်မင်း အိပ်တဲ့ဖက်ခြမ်းက စောင်လေးကိုပဲ သွားကိုင်မိလိုက်ပါတယ်။ ကိုအောင်မင်း ထသွားပါပြီ။ ဒါနဲ့ မျက်လုံးလေးဖွင့်လို့ ခေါင်းရင်းက စာကြည့်စာပွဲက ကိုအောင်မင်း ထားခဲ့တဲ့ စာတိုလေးကို လှန်းယူပြီး ဖတ်ကြည်လိုက်တယ်…။

“ မေ… ကိုဒီနေ့ မန္တလေးကို သွားလိုက်ပြီ။ မနက်ဖြန် ပြန်လာမယ်။ ချစ်တဲ့ ကိုအောင်”

ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မန္တလေးကို သွားပါပြီ။ ထူးခြားမှုမရှိတဲ့ နေ့တစ်နေ့ကို ထပ်ပြီး ဖြတ်တန်းရဦးမှာပဲ ဆိုတဲ့ အတွေးလေးတွေးရင်း ပြန်မေးဆက်ဖို့ မျက်လုံးတွေပြန်မှိတ်ပြီး ခဏမှာပဲ စာကြည်စာပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ သူမဖုန်းလေး တုန်ခါလာတော့တယ်။ သီချင်သံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လို့ပေါ့။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကိုကောက်ယူပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းဆီက ဖုန်းလေးဝင်နေတာပါ။ ကစ်ကစ်လေးကို မမေဇင်ဆီ လာထားဖို့ ဖုန်းလှန်းဆက်တယ်ဆိုတာ မေဇင် သိလိုက်ပါပြီ..။

“ မောနင်း ကိုငြိမ်း…။ ကလေး လာထားတော့မလို့လား ”

“ ဟုတ်တယ် မေဇင်။ ကလေးက အခုအိပ်ပျော်နေသေးတယ် သိလား။ အဲဒါ အစ်ကိုချီလာလိုက်မယ်။ မေဇင်ကော နိုးသေးရဲ့လာ၊ အနောက်အယှက်များ ဖြစ်သွားလား မသိဘူး မေဇင်ရေ ”

“ အို့…. မဖြစ်ပါဘူး ကိုငြိမ်းရယ်။ မေဇင် ထနေပါပြီ။ ခေါ်လာခဲ့လိုက်ပါ ”

“ ဒါဆို ကိုယ်လာပြီနော် မေဇင်”

ကိုငြိမ်းဝင်းကတော့ မေဇင်နဲ့ စကားပြောရင် အမြဲ ရွှင်ရွှင်ပျပျ မြူးမြူးကြွကြွပဲ ပြန်ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင်လည်း အိပ်ရာပေါ်က အလူးအလဲထ၊ ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့ စကပ်တိုကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်လို့ ကိုယ်လုံးတီနဲ့ ဘာဝတ်ရမယ် ဆိုတာ စဉ်းစားရင်း အဝတ်ဗီရိုကို မွေနေပါတော့တယ်။ စကပ်တို အင်္ကျီအပါးနဲ့တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ထွက်တွေ့ဖို့ မဖြစ်နိုင်။ ဒါကြောင့် ညဝတ်ပဂျားမတ်စ် အပေါ်အောက်ဆင်တူ ကောက်ဝတ်လိုက်ပါရော…။

မကြာဘူး အိမ်ရှေ့ဘဲလ်တီးသံကြားလို့ အိမ်အောက် အပြေးဆင်းပြီး တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းနဲ့ သူ့လက်ပေါ် အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကစ်ကစ်တို့ ရောက်နေကြပါပြီ။ ကိုငြိမ်းဝင်နဲ့ ကစ်ကစ်ကို ပြုံးပြလို့ နှုတ်ဆက်ကြိုနေရင်းက မေဇင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို တွေတွေကြီး ကြည့်ပြီး မှင်သက်မိနေပါတယ်။ ဒါကို ကိုငြိမ်းဝင်းက

“ မေဇင် ကိုငြိမ်းတို့ ဘာများဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာများလိုအပ်နေလို့လဲ မသိဘူးနော်”

ကိုငြိမ်းဝင်လည်း မေဇင်က သူနဲ့ကလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို သတိထားမိပြီး သူတို့ဘာများ လိုအပ်နေသလဲပေါ့။ မေဇင့်တစ်လှည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတစ်လှည့် ပြန်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင် သတိပြန်ဝင်လာပြီး

“ အော်… ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း။ လာလာ အိမ်ထဲဝင်”

ကလေးကို မေဇင် လက်လွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲရှိ ကလေးပုခက်မှာ သွားသိပ်ထားလိုက်တယ်။ မေဇင် အခန်းထဲဝင်လာတော့ ကိုငြိမ်းဝင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေရင်းကနေ မေဇင့်မျက်နှာကိုကြည်ပြီး

“ မေဇင် အခုမှထတာလာ…။ ဒါမှမဟုတ် နေမကောင်းဘူးလား ”

“ နေမကောင်းတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း။ နည်းနည်း အားပျော့သလို အားမရှိသလို တမျိုးလေးဖြစ်နေတာ။ အဲလိုကြီး အားမရှိတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ… ခစ်ခစ်”

ရယ်ရင်းပြန်ဖြေသည့် သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သူမမှလွဲ၍ ကိုငြိမ်းဝေ သိနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရယ်လိုက်ကြပြီး ခေတ္တတိတ်ဆိတ်သွားကြတာပဲ။ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက် အစောက ရွှင်ပျနေသော မျက်နှာမှာ ရုတ်တရက် ညိုးကျသွားပြီး ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ကြည့်နေနေတော့ မေဇင် ကိုငြိမ်းဝင်းကို တစ်ချက်အကဲခက်ကာ ဆုပ်ထားတဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းလက်များကို သူမ လက်နုနုလေးဖြင့် ညင်သာစွာ အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။

“ ကိုငြိမ်း မနေ့က ထွေးငယ်ဆုံးတာ ၅ နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့နော်”

“ ဟုတ်တယ် မေဇင်”

“ ကိုငြိမ်း…. ဒီလိုလိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ကစ်ကစ်ကို ကောင်းကောင်း ပြုစုပေးနေတဲ့အတွက် ထွေးငယ် ကိုငြိမ်းကို တမလွန်ကနေ ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ။ ကိုငြိမ်းရယ် ဝမ်းမနည်းပါနဲ့နော် ကိုငြိမ်း ”

ဟု တိုးတိတ်ညင်သာသည့် လေသံဖြင့် ကိုငြိမ်း၏ သနားဖွယ်ကောင်းသော မျက်ဝန်းအစုံကို မေဇင် စိုက်ကြည့်ကာ ကိုငြိမ်း၏လက်များကို သူမလက်နုနုလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှစ်သိမ့်စကားပြောလို့ မေဇင် ကိုငြိမ်းကို အားပေးနေရှာတယ်။ သူမမျက်ဝန်းများမှလည်း မျက်ရည်ပူများ ပါးပြင်ထက်သို့ စီးလို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သနားခြင်း နာလည်မှုတို့နှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား မမြင်ရ မကြားရတဲ့ အပေးအယူတွေ ချိန်ငြိနေသလို၊ နေ့စဉ်တွေ့နေရသော မေဇင့်အဖြစ်လေးကို ကိုငြိမ်းဝင်း ကောင်းကောင်းသိလို့ ကိုငြိမ်း ဘယ်လိုတွေ ခံစားနေရလို့ ဘာတွေကို တောင်းတနေသလဲဆိုတာကိုလည်း ကိုငြိမ်း၏ဘဝ အစအဆုံးကိုသိသော မေဇင်ကလည်း ကောင်းကောင်းသိနေပါတယ်။ ဒါကြောင့် အခုလို စိတ်ကွယ်ရာမှာ နားလည်မှုတွေ အပြန်အလှန်ပေးနေတဲ့ ဖိုမနှစ်ဦးတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးဘူတာဟာ ဘယ်မှာဆိုက်မလဲလို့ ထင်လဲ။ ဒါကိုလည်း သူတို့နှစ်ဦး သိပြီးသားပဲလေ။ တွေးကြည့်စရာ မလိုတော့ပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား။

ကိုငြိမ်းလည်း မေဇင်ကိုင်ထားသော သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပြီး မေဇင့်လက်လေး အပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းအုပ်ကိုင်လို့ မေဇင်မျက်နှာနားသို့ သူ့မျက်နှာကို တိုးကပ်သွားလိုက်ပြီး အနည်ငယ် တုန်ရီနေသော လေသံဖြင့်…

“ ကိုငြိမ်းရင်ထဲက စကားတစ်ခုလောက် ပြောပါရစေ မေဇင်။ ကိုအောင်မင်းက မေဇင့်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား ဟင်။ မေဇင် ဘာတွေ လိုအပ်နေတာလဲဆိုတာ ကိုငြိမ်း ကောင်းကောင်းသိပါတယ် မေဇင်ရယ်။ သူမဖြည့်ဆီးနိုင်ရင်း ကျွန်တော် အဲ့ဒီတာဝန်လေးကို ယူပါရစေ မေဇင်… နော်…။ ခွင့်ပြုပါဗျာ ”

မေဇင် ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး

“ ဟုတ်ပါတယ် ကိုငြိမ်းရယ်။ ကိုအောင်မင်းကလေ အခုဆိုရင် မေဇင့်ကို ရှိသေးတယ်လို့တောင် ထင်သေးရဲ့လား မသိဘူး။ အချိန်ပြည့် ကုမ္မဏီကိစ္စဆိုပြီး ခရီးခဏခဏ ထွက်နေတော့တာပဲ။ သူ အလုပ်ကြိုးစားလို့ ငွေတွေအများကြီးရတာကို မေဇင် မမက်မောဘူး။ ဒါကိုလည်း သူသိတယ်။ ဟင်း.. ဟင့်.. ရွှတ်.. ဟင့် ”

ခံစားနေရသည်များကိုပြောရင်း မျက်ရည်များ စီးကျလာပါတော့တယ်။ မေဇင့်မျက်ရည်တွေကို ကိုငြိမ်း လက်များဖြင့် ပါးပေါ်မှ သုတ်ချပေးလိုက်ရင်း မေဇင်ကလည်း အလိုက်သင့်လေး ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေးမှီထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ် မေဇင်မှီလိုက်တော့ မေဇင့် ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါး ရင်ဟိုက်လေးမှ မေဇင့်နို့လေးများကို ကိုငြိမ်းဝင်း မြင်နေရပါတော့တယ်။ မေဇင့် အသက်ရှူသံနှင့်အတူ နို့လေးများက ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လိုက်နဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းပြီး ကိုင်လို့ အရမ်းကောင်းမှာပဲလို့ ကိုငြိမ်းဝင်း ကြည့်ရင်း တွေးနေမိတာပေါ့။ ကိုငြိမ်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ထိန်းပြီး သူအခု တွေးနေ ဖီလင်ယူနေတဲ့ အရာတွေကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ပစ်လိုက်ချင်ခဲ့တယ်။ မိန်းမဆိုတဲ့အရာနဲ့ နှစ်နဲ့ချီလို့ ကင်းကွာနေတဲ့ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက်တော့ ဒီလိုလှပပြီး ကာမပိုင်လင်ယောကျာ်းရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လွန်ဆန်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါဘူး။