ပေ ၆၀ ပေ ၁၀၀ ပတ်လည် ခြံဝင်းထဲရှိ အစိမ်းရောင် ၄ ထပ်တိုက်ကြီး၏ ပထမထပ်တွင် ခပ်မြူးမြူး တီးလုံးသံလေးနှင့် အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးခပ်လှလှ ခါးသေးရင်ချီ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက် စီးချက် ကျကျလေး ကခုန်နေ၏။
” သမီးရေ … ပိုးရတီ … ကျောင်းနောက်ကျမယ်နော် … ၇ နာရီ ကျော်နေပြီ ”
” ဟုတ် … ဒယ်ဒီ ”
အခန်းဝမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဖခင်ဖြစ်သူအသံ ကြောင့် စက်ပိတ်ကာ အကရပ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်လာတော့သည်။ အောက်ထပ် သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲ ရေလဲထမိန်ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အားကစား ဝတ်စုံလေးအား ချွတ်ချလိုက်၏။ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးနှင့် ပုခုံးသား ပြည့်ပြည့်လေးအောက် လုံးဝန်း စူထွက်နေသော နို့အုံထိပ် နို့သီးခေါင်း ၂ ဖက်မှာ ပန်းရောင်းသန်းကာ ပေါ်သည်ဆိုရုံလေးသာ။ ကျန်းမာရေး လိုက်စားသူမို့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးနှင့် ဆီးခုံးပေါ်မှ အမွှေးစိမ်းလေးများမှာ အဖုတ် မျက်နှာပြင်ပေါ် ခပ်ကျဲကျဲ ပေါက်ရောက်နေ၏။ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင် ၂ ဖက်မှာ မြင်သူ လည်ပြန်ငေးယူရသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲ သူမခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ပတ်လှည့်ကြည့်ကာ အားရကျေနပ်မှ ရေချိုးတော့၏။
ပိုးရတီမှာ အသက် ၂၀ နှစ်ထဲ ရောက်ရှိနေသည်။ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အငြိမ်းစား ဗိုလ်မှုးကြီးဦးရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆုရတီတို့၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်သည်။ ဦးရဲကျော်မှာ အငြိမ်းစား ဆိုသော်လည်း အသက် ၅၃ နှစ်သာ ရှိသေး၏။ ဆီးချိုရောဂါရှိသဖြင့် ဆေးပင်စင် ရရှိထားချင်းသာ ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖက်မိဘများ သဘောတူ ပေးစားထားသဖြင့် အသက် ၈ နှစ်ကျော်ငယ်သော ဒေါက်တာဆုရတီဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ရ၏။ ဆေးပင်စင် ယူပြီးသည်နှင့် မိဘအမွှေပေးသော ခြံဝင်ကြီးထဲ အိမ်ရှေ့မြေအလွတ် ခြံကာ ပေ ၅၀ ပတ်လည် ၄ ထပ်တိုက်ကြီး ဆောက်ကာ မိသားစုနှင့် နေထိုင်လျက်ရှိသည်။
ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မိဘအမွှေများနှင့် မပူမပင် နေရသော်လည်း မြို့ထဲ အထူးကု ဆေးခန်းများ၌ အချိန်ပိုင်းဆေးခန်းထိုင်ကာ စီးပွားရှာနေတုန်းပင်။ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ် ဒေါက်တာဆုရတီမှာလည်း သမီးဖြစ်သူ ပိုးရတီနှင့် ညီအစ်မသဖွယ် နုပျိုလှပနေပြီး လှပသော ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်၏။ အခုထိ စီးပွားရေးနယ်ပယ်မှ လုပ်ငန်ရှင်များ ပညာတတ် အသိုင်းအဝိုင်းမှ ဆရာဝန်ကြီးများက မသိမသာ ပိုးပန်းနေကြဆဲ ဖြစ်သည်။
” တီတီ … တီတီ ”
” သမီးရေ … သော်သော် … လာခေါ်နေပြီ ”
” ဟုတ်မာမီ … ပြီးပြီ … လာပြီ လာပြီ ”
ပိုးရတီမှာ အစိမ်းရောင် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးဖြင့် လွယ်အိပ်အဖြူလေးလွယ်ကာ သူမအိပ်ခန်းလေးထဲမှ ထွက်လာခဲ့၏။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာဆုရတီ၏ ဂိုက်လုပ်ပေးမှုကြောင့် ပိုးရတီတစ်ယောက် ယခုအချိန် ဒုတိယနှစ် ဆေးကျောင်းသူလေး ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သို့သော် ဖခင်ဖြစ်သူ စည်းစနစ်များကြောင့်လည်း အပေါင်းအသင်းနည်းကာ အပြင်လောကတွင် အပေါင်းအသင်း နည်းခဲ့ရ၏။ ဧည့်ခန်းထဲရှိ မိခင်နှင့် ဖခင်အား ပါးပြင်တစ်ချက်ဆီ နမ်းရှိုက်ကာ အိမ်ရှေ့ ပြိုင်ကားအနီလေးဆီ ထွက်ခွာသွားတော့ သည်။
” သမီးက … ဆုငယ်ငယ်က …… အတိုင်းပဲ ”
” မယ့် … ကိုကြီးနော် … ဆု … အဲ့အရွယ် … သမီးလောက် ကိုယ်လုံးမလှပါဘူး ”
” လှတာပေါ့ … ဆုရဲ့ … ကိုကြီး အသိဆုံးပါ ”
” အိုရ် ”
ဦးရဲကျော်မှာ စကားပြောရင်း ဒေါ်ဆုရတီ ဖင်ကြီးအား ညှစ်လိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် မျက်နှာလေး ရဲကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။
” ကဲ … ဆီးချိုတိုင်းမယ် … ကိုကြီး …။ ဆု မရှိတဲ့ အချိန် လက်ဖက်ရည် … ခိုးမသောက်ရဘူးနော် ”
” အင်းပါ … ဆုရဲ့ ”
စကားဆုံးသည်နှင့် လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ရောက်သွားတော့၏။
………………………………………………………
” အားပါး … လှလိုက်တာ သဲရာ … လာ တက် ”
သော်တာထွန်း ကိုယ်တိုင် ကားတံခါးဖွင့်ပေးကာ အချစ်တော် ပိုးရတီအား ဆီးကြိုလိုက်တော့သည်။ ပိုးရတီမှာ ဆေးကျောင်းတွင် သော်တာထွန်းဆိုသော Tomboy တစ်ယောက်ဖြင့် ရင်းနှီးမိရာမှ အချစ်တော်ဘဝ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သော်တာထွန်းအား သူငယ်ချင်းများက သော်သော် ဟု ခေါ်သဖြင့် ပိုးရတီကိုယ်တိုင် သော်သော်ဟုခေါ်ရင်း နှုတ်ကျိုးနေမိ၏။ သော်သော်မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိပြီး ချမ်းသာသော မိသားစု အသိုင်းအဝိုင်းမှ မွေးဖွားလာသည်။ ပညာရေး ထူးချွန်းသဖြင့် မိဘများက အလိုလိုက်ကာ ဖူးဖူးမှုတ်ထားသော မိန်းမချောလေး တစ်ဦးပင်။ ယောကျ်ားစိတ်ပေါက်နေပြီး အင်္ကျီလက် ရှည်နှင့် ပုဆိုးသာ အမြဲဝတ်သည်။ ပိုးရတီလောက် မချောပေမယ့် ရယ်လိုက်တိုင်း ပါးချိုင့်လေးများက မိန်းမရော ယောကျ်ားများပါ ဆွဲဆောင်ထားနိုင်သည်။ Tomboy ဆိုသော်လည်း ဖင်မရှိ ရင်မရှိ မဟုတ်ပေ။ ဒါကိုတော့ ပိုးရတီ အသိဆုံးပင်။ အတန်းထဲတွင် သော်သော်နှင့် ပိုးရတီတို့မှာ စံပြ ချစ်သူများအဖြစ် ရေပန်းစားနေတော့၏။
” သော်သော် … ညည … ပိုး … ဖုန်းဆက်ရင် … လေသံတွေ ကြားနေရတာ … အပြင် ကားလျှောက် မောင်းနေတာမလား ”
” ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး … သဲကလည်း … မုန့်ထွက် စားတာပါ ”
” ဒါပဲနော် … ပိုးစကား … နားမထောင်ရင် … ဆက်ဆံရေး … ရပ်ပစ်မှာ ”
” အမလေး … သော်သော်ကို … မထားခဲ့ပါနဲ့ … သဲရယ် …။ သဲနဲ့ … ဝေးရင် … သော်သော် သေမှာ ”
” ဟွန့် … အပိုတွေ ”
ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင်း မီးပွိုင့် ၅ ခု ကျော်လာရာ ညာဘက် ချိုးလိုက် တော့၏။ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက် အဝင်စလေး အရိပ်ကောင်းသော သစ်ပင်ကြီးများ တည်ရှိနေသည်။ သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင်အောက် ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် ဘေးမှ ကားပြတင်းပေါက် ၄ ပေါက်စလုံး အလုံပိတ်ကာ ပြိုင်ကားရှေ့ခန်းရှိ ထိုင်ခုံလေးမှာ နောက်လှန်သွား၏။ ပိုးရတီမှာ ကားနောက်ခန်းခုံသို့ ပြောင်းထိုင်ကာ ပါတိတ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးလေးများ ဖြုတ်ကာ ရင်ဖွင့်ရင်း ဘရာစီယာကိုင်းလေးအား ပုခုံးပေါ်မှ တစ်ဖက်ချင်း အောက်လျှောချပစ် နေသည်။
ဖြူဖွေးလုံးဝန်းသော နို့အုံလေး ထွက်ကျလာစဉ် သော်သော်တစ်ယောက် စက်ပိတ်ကာ ကားနောက်ခန်း ကူးလာခဲ့၏။ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်နေသော ပိုးရတီ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူကာ နို့အုံထိပ် ကပ်နေသော နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးကလော်ကာ ဆွဲစုပ်တော့သည်။ ချက်ချင်း ပိုးရတီ မျက်လုံးလေး စင်းကျလာကာ သော်သော့်ခေါင်းလေးအား ဖမ်းကိုင်ရင်း နို့အုံလေးနှင့် ဖိကပ်ထားလိုက်၏။ ကျောင်းဖွင့်ရက် မနက်တိုင်း သော်သော်၏ အပြုအစု အယုအယအောက် ရောက်ရှိခဲ့သည်မှာ ၆ လ ကျော်လာခဲ့သည်။
နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးအား မာခဲလာအောင် ၅ မိနစ်ခန့် စို့ပြီးသည်နှင့် သော့်သော့်ခေါင်းလေးမှာ အောက်သို့ ရွေ့သွားတော့၏။ ထိုအချိန် ပိုးရတီတစ်ယောက် ဘရာစီယာကိုင်းအား ပြန်တင်ကာ အင်္ကျီကြယ်သီးများ ပြန်တပ်နေသည်။ ကားနောက်ခန်း ခုံပေါ် ထိုင်လျက်အနေထားဖြင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ဖြဲပေးရာ သော်သော်တစ်ယောက် ပိုးရတီ ပါတိတ် ထမိန်အောက်နားစလေးအား ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲလှန်ကာ ဒူးအထက်နားမှ စပြီး လျှာအပြားလိုက်ဖြင့် ပေါင်ခြံနားထိ တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် ယက်ပေးနေ၏။ ပေါင်ဂွလေးထဲ အနက်ရောင် ဇာအတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးထဲမှ စောက်ပတ်လေးမှာ ဖောင်းကြွ လာတော့သည်။
ထိုစဉ် ပိုးရတီ ညာဘက်လက်လေးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွလေးအား ပေါင်ခြံတစ်ဖက်သို့ ဆွဲကပ် ပေးလိုက်၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ဘေးကပ် သည်နှင့် အမွှေးစိမ်း ပါးပါးလေးများဖြင့် ဖောင်းကား လာသော အဖုတ်နူတ်ခမ်းဝလေးထဲ အရည်ကြည်များ အိုင်နေသည်။ သော်တာထွန်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူး လေးမှာ ပေါင်ခြံအား ဆွဲစုပ်နေရာမှ ပိုးရတီအဖုတ်လေးအား အောက်မှအပေါ်သို့ ပင့်ယက်ကာ အစိလေးအား တေ့စုပ်ပစ်သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်သလို လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဝိုင်းလိုက် ပါးစပ်ထဲ ဆွဲသွင်းစုပ်ရင်း အစိထိပ်မှ အဆံလေးအား လျှာထိပ်ဖြင့် ဖိထိုးပေးပြန်၏။
” အ … အမေ့ ………… သော်သော်ရယ် ”
ပိုးရတီတစ်ယောက် စောက်စိလေးအား အမျိုးမျိုး ကလိခံရသဖြင့် သော်တာထွန်းခေါင်းအား စောက်ပတ်လေးဖြင့် ဆွဲကပ်ကာ ပေါင်နှင့် ညှပ်ထားလိုက်ရသည်။ အစိလေး စုပ်လိုက် စောက်ခေါင်းပေါက်လေး ထဲ လျှာထိုးသွင်းကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်လိုက်ဖြင့် ခဏအကြာ ပိုးရတီ လည်ပင်းကြောများ ထောင်လာကာ သော်တာထွန်း မျက်နှာအား အချက် ၂၀ ခန့် ဆွဲပွတ်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ပစ်တော့၏။ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ခေါင်းပေါက်အား ပါးစပ်ဖြင့် တေ့ပိတ်ကာ ထွက်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် မျိုချနေသည်။
” အ… အ …… မ …… မ…… မရ… တော့ … ဘူး … သော်သော်ရယ်… အင့် အင့် …… ထွက် ထွက် … ထွက် ပြီ ဟာ … အမလေးးး … အဟင့် ဟင့် ”
ပိုးရတီ စောက်ရည်များကုန်မှ သော်တာထွန်းမှာ စောက်ပတ်လေးအား တစ်ရှုးဖြင့် သန့်စင်ပေးကာ ကားအပြင်ဘက်ထွက်ပြီး ရေသန့်ဗူးဖြင့် မျက်နှာသစ်ပစ်လိုက်၏။ ကားထဲပြန်ဝင်လာကာ ကားရှေ့ခန်းမှ တဘက်တစ်ထည်ယူပြီး မျက်နှာသုတ်ကာ ကားလေးအား ဆေးကျောင်းသို့ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။
……………………………………………………
လက်မှ နာရီကို မသိမသာ ခိုးကြည့်ရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ခုန်နေမိသည်။ အချိန်က ည ၈ နာရီ ထိုးဖို့ ၁၅ မိနစ်သာ လိုတော့၏။ ဒီနေ့ည ခင်ပွန်းဖြစ်သူ သူငယ်ချင်း ဦးစိုင်းမောင်တို့လင်မယားအား ညစာဖိတ်ကျွေးရန် စီစဉ်ထားသည်။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ဒေါက်တာဆုရတီခင်ပွန်း ဦးရဲကျော်နှင့် အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည်။ အရင်တစ်ခေါက် ဖိတ်ကျွေးစဉ် အဖြစ်အပျက်လေးအား တွေးမိရင်း ဒေါက်တာဆုရတီ ရင်ဖိုနေမိ၏။ အရင်တစ်ခေါက် ဦးစိုင်း မောင် တစ်ယောက်ထဲ ရှောက်ရှိလာသည်။ ဇနီးသည်မှာ ယောက္ခမ နေမကောင်းသဖြင့် အိမ်မှာ ကျန်ရစ်ကြောင်း ပြောပြနေ၏။
” ငါ့မိန်းမ … မခေါ်ခဲ့ဘူး ရဲကျော်ရေ …။ ဘွားတော် နေမကောင်းလို့ကွာ ”
” အေးပါ … စိုင်းမောင်ရာ …။ ငါလည်း ကျန်းမာရေး မကောင်းတာနဲ့ … အပြင်မထွက်ဖြစ်တော့ … မင်းတို့ဆီ မရောက်ဖြစ်တာပါ ”
” ငါ သိပါတယ် … ရဲကျော်ရာ …။ ကဲ … ငါကတော့ အပြင်းပဲချမှာ … မင်းက ဘီယာပဲသောက် ”
ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ဘေးမှ အမြည်းလုပ်ပေးရင်း လင်ဖြစ်သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေသော ဦးစိုင်းမောင်အား ခိုးကြည့်နေ၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာ ရှမ်းစပ်မို့ အသားဖြု ဥပဓိရုပ်သန့်သန့်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ မျက်ခုံးထူထူကြီးများ ထိစပ်နေကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစိမ်းစိမ်း ငုတ်တိုလေးများနှင့် ရယ်လိုက်တိုင်း သွားတက်လေးက ပေါ်ပေါ်လာ၏။ စားရင်း သောက်ရင်းဖြင့် ည ၁၁ ကျော်ကျော်တွင် နှစ်ယောက်သား မူးနေကြသည်။
” ငါ့ … မိန်းမက … အခုထိ တောင့်တုန်းနော် … စိုင်းမောင် ”
” ဟုတ်ပါတယ် … ရဲကျော်ရာ … ငါဘာပြောလို့လဲကွာ ”
” အေး … ငါလည်း ဆီးချိုဝင်ကတည်းက … မိန်းမနဲ့ ကောင်းကောင်း မနေဖြစ်တော့တာ ”
” အိုးးးး … ကိုကြီးနော် … သူစိမ်းတွေရှေ့ … ဘာတွေပြောနေတာလဲ ”
” အေ့ … ဒီကောင်က … သူစိမ်းလား … ဆုရဲ့ …။ ကိုကြီးသူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်ပါ …… ဂေ့ …… ဝေါ့ …… အိ့ ”
” ကျွတ် … ကိုကြီး … မူးနေပြီ ထင်တယ် …။ ကိုစိုင်းမောင်ကို …… အားနာလိုက်တာရှင် ”
” မဟုတ်တာ … မဆုရယ် …။ ရဲကျော်က မူးလာရင် … ဒီအတိုင်းပဲ … အရင်ကတည်းက …။ အားမနာပါနဲ့ ”
” ကဲ … ကိုကြီး … ထ …… အိပ်တော့နော် …။ အိပ်ခန်းထဲ … သွားရအောင် ”
” ဂေ့ … အေ့ … ကိုကြီး … မ မူး ပါ ဘူး … ဆုရဲ့ …… အိ့ … အေ့ … ဂေ့ ”
ဦးရဲကျော်တစ်ယောက် မသောက်တာကြာပြီ ဖြစ်သဖြင့် မူးနေတော့သည်။
” အိုရ် … အရေးထဲ …… မီးက … ပျက်ပြန်ပြီ ”
ဒေါက်တာဆုရတီတစ်ယောက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဘေးနားရပ်ရင်း တွဲခေါ်နေစဉ် မီးပျက်သွားတော့၏။
” ရလား … မဆု ”
ဦးစိုင်းမောင်မှာ ထရပ်ရင်း အမှောင်ထဲ ကူထိန်းပေးရာ လက်တစ်ဖက်မှာ ဒေါက်ဆုရတီ၏ လုံးဝန်းသော နို့အုံတစ်ဖက်ကို အုပ်ကိုင်မိသွားသည်။
” အိုရ် ”
မီးပျက်နေသော်လည်း ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော လ၏ အလင်းရောင်လေးဖြင့် အနီးကပ် မြင်နေရ၏။ ထိုစဉ် ဦးရဲကျော်မှာ အလိုက်သင့် ထရပ်ရင်း ယိမ်းယိုင်သွားသဖြင့် ဒေါက်တာဆုရတီမှာ ကမန်းကတန်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ချိုင်ကြားအား လက်လျှိုသွင်းကာ လှမ်းဆွဲလိုက်၏။ ဦးစိုင်းမောင်မှာလည်း ဒေါက်တာဆုရတီနောက် ကျောဘက်မှ ဟန်ချက်ထိန်းသယောင်ဖြင့် လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်က ခါးအောက် သိုင်းဖက်လျှိုသွင်းရင်း ပေါင်ဂွလေးအား လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ဒေါ်ဆုရတီတစ်ယောက် လက်နှစ်ဖက်မှာ လင်ဖြစ်သူ ဦးရဲကျော်ရဲ့ ချိုင်းကြားညှပ်နေသဖြင့် အခက်တွေ့နေရသည်။ ဖင်ကြီးမှာ သူစိမ်းယောက်ျား ပေါင်ဂွထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာဖြင့် ထောက်ခံထားရ၏။ ထိုစဉ် ဦးစိုင်မောင်၏ အဖုတ်ပေါ် အုပ်ကိုင်ထားသော လက်မှာ ဖိပွတ်နေသဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားမိပြန်သည်။ တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း ခံစားမိကာ သာယာသလိုလိုနှင့် ရှက်စိတ်ရော ကြောက်စိတ်ပါ ဝင်ရောက်လာတော့၏။