ပန်းပုံပြင် introduction ဆိုလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ဒီအတိုလေးကို ၂၀၁၆ တုန်းက အချစ်တက္ကသိုလ်မှာ ပထမဆုံး ရေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဖြစ်ရပ်မှန် personal experience လေးပါ။ ဘဝမှာ မဟုတ်တာတွေ စလုပ်တတ်တဲ့ အတွေ့အကြုံလေး အမှတ်တရ။
စရေးတုန်းက Teen diary ကနေ ပန်းပုံပြင် ဇာတ်လမ်းအထိ ဆက်သွားတာ။ နောင် ဘယ်မှာတင်ရမှန်း မသိတော့တာရယ်။ ရှက်ဖို့ကောင်းတယ် ထင်တာရယ် ဟိုဘက်မှာတင်ပြီးသား အပိုင်းတွေ ဖြုတ်ချပြီး အသစ်စလိုက်တယ်။
အခုလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖတ်ရင်းနဲ့ ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်။ ရှက်စရာလည်းကောင်းတယ်။ ပိချိလေး အရွယ်ထဲက မဟုတ်မဟတ်တွေ ရေးတတ်ခဲ့တာကိုး ဟိ။ စာဖတ်သူတွေလည်း ရှေ့မျက်နှာနောက်ထား ဖတ်ပေးကြပါနော်။
“ပထမဆုံးသော ဝတ္ထုလေးပါ။ အမှားပါရင် သည်းခံပေးပါ။”
ဒါ အဲ့တုန်းက စာဖတ်သူတွေကို အရင်ဆုံးတောင်းပန်ထားတဲ့ စာလေးပေါ့။ အခုလည်း ကြိုတောင်းပန်ထားပါတယ်နော်။ အရင် လက်ရာလေးပျက်သွားမှာစိုးလို့ မူလအတိုင်း ပြန်တင်ထားတာဆိုတော့။
————————————–
ရာသီဥတုက တဖြေးဖြေးပူလာသည်။ ဆယ်တန်းဖြေပြီးထားသော ယုတစ်ယောက် ရန်ကုန်က အဒေါ်ရဲ့ တိုက်ခန်းလေးအတွင်း ဟိုဘက်ဒီဘက်လှိမ့်ကာ အပူဒဏ်ကို ခံစားနေရသည်။ အိမ်ကလေးက နှစ်ထပ်၊ အောက်ထပ်မှာက အဒေါ်လင်မယားအခန်းရယ်၊ နှင်းအခန်းရယ် (နှင်းက ယုအစ်မအရင်း ၅ နှစ်ကြီးသည်) ၊ မီးဖိုခန်းရယ် ရှိပြီး အပေါ်ထပ်က ထပ်ခိုးလေးထဲမှာ ယုအတွက် အခန်းလေး ဖွဲ့ပေးထားသည်။ အခန်းလေးက အခုမှဖွဲ့ထားတော့ လေအေးပေးစက်မရှိ။
ရန်ကုန်မှာ နေချင်လို့တော့ မဟုတ်။ သားသမီးမရှိသော အဒေါ်က ယုတို့မောင်နှမကို အဖော်ရအောင် ခေါ်ထားသည်။ အဒေါ်ယောကျ်ားက သင်္ဘောသား၊ ကလေးမရနိုင်သော အခြေအနေတစ်ခု ဖြစ်နေကာ ယုတို့ကို သမီးအရင်းများလို သူတို့က ချစ်ရှာကြသည်။ အခုလည်း ယုကို ရန်ကုန်ခေါ်ကာ ကွန်ပြူတာ နှင့် အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်း တက်စေသည်။
ဒီနေ့ သင်တန်းတစ်ချိန်မရှိလို့ ယုတစ်ယောက် အိမ်စောပြန်လာဖြစ်သည်။ နှင်းရယ် အန်တီသင်းရယ်က ညနေမှပြန်လာမှာ ဆိုတော့ မြို့ထဲသွားရင်း ဝယ်လာသော Descendants of the Sun ကိုရီးယားကားကို လက်တော့ထဲ ထည့်ကြည့်ဖို့လုပ်သည်။ စတော်ဘယ်ရီ ဒိန်ချဉ်ဗူးလေးရယ်၊ လက်တော့ရယ် အိပ်ယာပေါ်မှောက်ကြည့်လို့ကတော့ ဇိမ်ရှိမယ့်ဖြစ်ခြင်း။
ဟာ….. ခွေကမဖတ်ဖူး။
ပြန်ထုတ်ပြန်သွင်း။ လုံးဝကိုမဖတ်တာ။ စက်ပါကြောင်သွားသည်။ နောက်ဆုံး လက်လျှော့လိုက်ရတော့သည်။ ဘာရယ်မဟုတ် ထပ်ခိုးပြတင်းပေါက်က စိတ်ပြေလက်ပျောက်ကြည့်ဖို့ ယု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
ယုတို့အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကြည့်စရာ ဘာမှမရှိ။ အိမ်ရှေ့က စက္ကူပန်းပင်လေးရယ်၊ မျက်စောင်းထိုးမှာတော့ အိမ်တစ်အိမ်။ လမ်းကြားလေးမို့ လူနေကျဲသည်။ ဟိုးလမ်းထိပ်က ကားတစ်စီးဝင်လာသည်။ စလွန်းကားလေးထဲမှာ တစ်ယောက်က နှင်း။ ယုသိသည်။ နှင်းတို့ကုမ္ပဏီ ယူနီဖောင်းက အနီရင်ဖုံးနှင့် ထမိန်အမဲ ဝတ်ရသည်။ ရင်ဖုံးမှာ နေကြာပန်းပုံ ကုမ္ပဏီတံဆိပ်ကလေး။
ကားလေးက အိမ်ရှေ့ရပ်တော့ အထဲကနေ နှင်းရယ် စမတ်ကျကျဝတ်ထားသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရယ် ထွက်လာသည်။ ဆံပင်ကတော့ အမိုက်စား၊ ရှပ်အင်္ကျီဖြူ၊ ခေတ်ဆန်ဆန် အနောက်တိုင်းဘောင်းဘီ၊ နေကာမျက်မှန်။ အရပ်ကလည်း တော်တော်မြင့်တာ နှင်းနဲ့ ဘယ်လိုပက်သက်နေပါလိမ့်။
“ကို ဘာကြည့်နေတာလဲ ဝင်ခဲ့လေ”
“နှင်းက အရမ်းလှလို့”
“အပိုတွေ ဒီလောက်နေ့တိုင်းနီးပါး တွေ့နေတာကို။ အိမ်ထဲဝင်ရအောင်။ ဒီတစ်ရက်ပဲ အန်တီရယ် အငယ်မရယ် မရှိတာ”
“ဟုတ်တယ်။ နှင်းညီမ ရောက်လာပြီးကတည်းက ကိုတို့ အချိန်သိပ်မရတော့ဘူး”
“ကိုနော် နှင်းညီမကို ငြိုငြင်တာလား။ နှင်းမှာ ဒီညီမပဲရှိတာ။ ညီမထိ ဓားကြည့်”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် နှင်းလက်များက ထိုသူရင်ဘက်ကို မနာအောင် ထုပစ်လိုက်သည်။ ထိုလူကလည်း အပြုံးမပျက်။ နှင်း သော့ဖွင့်ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဝင်ပေါက်မှ ထိုသူက နှင်းကို သိုင်းဖက်ရင်း သူတို့ဝင်လာကြသည်။
နှင်းတို့ အိမ်ထဲဝင်လာပြီ ဧည့်သည်လည်းပါသည်။ ယု အနည်းဆုံးတော့ ဧည့်ဝတ်ကျေချင်သည်။ အအေးနှင့်မုန့် နှင်းကို လုပ်ပေးမှဖြစ်မယ်။
” ဝါး……”
လက်နှစ်ဖက် မိုးပေါ်ဆန့်၊ ခါးကော့၊ အကြောဆန့်ကာ အိမ်နေဘောင်းဘီပေါ်က ထမိန်ထပ်ဝတ် အပေါ်က တီရှပ်ကို သေသပ်အောင်လုပ်ပြီး လှေကားကနေ အိန္နြေရှိရှိ ယု ဆင်းလာလိုက်သည်။ နှင်းတို့အလုပ်က အသိတစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့မှာ နှင်းကို မျက်နှာပျက်အောင်လုပ်လို့ မဖြစ်။ ယု လှေကားခြေရင်းရောက်တော့ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက ယုကို လှေကားအကွယ်သို့ ပြန်ရောက်သွားစေသည်။
” အို…. ကိုရယ်..”
ဧည့်ခန်းထဲက စက်တီပေါ်မှာ ထိုသူ၏ကြီးမားသော လက်ကြီးများက နှင်းကို သိမ်းဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားသည်။ ထိုသူပေါင်ပေါ်မှာ ရောက်နေတဲ့ နှင်းရယ် သူရယ် နှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်ပြီး အနမ်းများချွေလို့။ နှင်းလက်များက ထိုသူရင်အုံအထက်ကနေ ကြွက်သားများကို ပွက်သပ်နေသည်။ နှင်းရင်သားများကိုလည်း ထိုလူ ညာလက်ကြီးက အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ သူ့ဘယ်လက်ကတော့ နှင်းထမိန် ကွဲကြောင်းအတွင်း ရောက်နေသည်။
“နှင်းကို အရမ်းချစ်တယ် နှင်းက အရမ်းလှတာပဲ”
ထိုမြင်ကွင်းကို ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရသော ယုတစ်ယောက် ရင်တဆက်ဆက် တုန်သွားသည်။ ရင်ခုန်သံများက ဒိန်းဒိန်းဒိန်း ရင်ခေါင်းထိ တက်ဆောင့်သည်။
ရင်ဘက်ပေါ် လက်တစ်ဖက်ကို ဖိရင်း ယု ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမလဲ…။ ပုံမှန်ဆိုရင် ဒီအချိန်ဆို ယုက အင်္ဂလိပ်စာ grammar သင်တန်း ရောက်နေရမှာလေ။ ယုကို အန်တီသင်းက အပြန်ဝင်ခေါ်နေကြ။ ယု သင်တန်းမရှိတာ အန်တီသင်းကိုပဲ ဖုန်းဆက်ဖြစ်သည်။ ယုအိမ်မှာရှိနေတာ နှင်း မသိဘူး…။
” ကို အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ အိမ်ထဲ အခုမှရောက်တာကို ”
” ဒီရက်တွေ ကိုယ်ဘယ်လောက် အောင့်ထားရလဲ နှင်း သိရက်နဲ့ကွာ ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ညာဘက်လက်က နှင်းရင်ဖုံး အပေါ်ဆုံးကြယ်သီးကို ဖြုတ်ကာ အင်္ကျီအတွင်းမှ နှင်းရင်သားကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ နှင်း၏ နို့သီးလေးကို ပွတ်သပ်ဆော့ကစားသည်။ သူတို့ နှုတ်ခမ်းများကြားမှ လျှာချင်းပူးကပ်လျက်။ တစ်ခြားလက်တစ်ဖက်ကတော့ နှင်း ပေါင်ရင်းရောက်နေပြီ ထင်ရသည်။ နှင်းရေ… ယု ဘယ်လို ဆက်လုပ်ရမလဲ။