Author name: Viktor Yoe

“ပြွတ်ပြွတ် – အား– ပြွတ်ဗြစ် ဒုတ် – အမလေး ကိုရယ် – အင့် – အား– ကောင်းလိုက်တာ – အ– အ–” “ကိုလည်း ကောင်းနေပြီ – ပြီးတော့မယ်” […]

မီးဇာ စိတ်က အပြောင်းအလဲ မြန်လွန်းလှသည်။ ကိုစစ်အောင်နှင့် အိမ်နီးပါးချင်း ဖြစ်သော်လည်း မီးဇာ ခေါ်ချင်မှခေါ်သည်။ ပြောချင်မှလည်း ပြောသည်။ သို့သော် နောင်လတ် နှင့် ပတ်သက်လာသောအခါ ကိုစစ်အောင်ရဲ့ မိတ္တူကူးစက်ဆိုင်သို့ မကူးချင်ပဲလဲ ကူးလျက်၊ မသွားချင်ပဲလဲ

ကျွန်တော့်အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျွန်တော် ရှစ်နှစ်သားလောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ကျွန်တော့်မိထွေးမှာ သမီးတစ်ယောက် ပါလာပါတယ်။ သူကလည်း ကျွန်တော်နဲ့ ရွယ်တူပါပဲ။ မေမေ့နေရာကို အစားဝင်လာတဲ့သူဖြစ်လို့ သူတို့သားအမိ နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် လုံးဝကြည့်လို့ မရပါဘူး။ နည်းနည်း အရွယ်ရောက်လာတော့မှ

သူငယ်ချင်း နာမည်က ကြွက်သိုး။ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆော့ဖော်ဆော့ဖက် ။ ဒီကောင်က (၇) တန်းလောက်မှာ ကျောင်းထွက်သွားတယ်။ အပြင်လောကအကြောင်း နောကြေတယ်။ ဒီကောင့်ကြောင့်ပဲ ဂွင်းထုတတ်လာတာ။ နှာကိစ္စကတော့ စကားပြောတိုင်းပါတယ်။ သူ့အစ်မလင်မယား လိုးတာပါ ချောင်းပြီး ထုတဲ့ကောင်။

နောင်လတ် ပါးစပ်ကြီး ခါးလည်ကို ဖြတ်နင်းခံလိုက်ရသော ကျော်စံကေး ပါးစပ်နှယ် ပြဲသွား၏။ “အားပါး …. အောက်စလွတ်နေတာကွ.. အဟီး” ထိန်ဝင်းနှင့် သန်းရှိန်တို့နှစ်ယောက် .. သံပတ်ပေးထားသော စက်ရုပ်များနှယ် လှုပ်စိလှုပ်စိ လမ်းလျှောက်နေရာမှ.. နဖားကြိုးအဆွဲခံလိုက်ရသလို.. တုံ့သွားသည်။

ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုပွပွနဲ့ ထမီလေးဝတ်ပြီး အပျိုလုပ်လာတဲ့ မီးမီး သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျဲနဲ့ ကျနော့်အိမ်ထဲ ခြေဆောင့်ပြီး ဝင်လာပါတယ်။ “ဟေ့ အမှိုက် အီးမှန်လာတယ် ထင်တယ်” လို့ လှမ်းစလိုက်တာ အတင်းပြေးလာပြီး လက်မောင်းကို ထုပါတော့တယ်။ ကလေးပေါက်စ လေး

အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟု သတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက်တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ ရပ်ကွက်ထဲအဝတ်တွေ လိုက်လျှော်နဲ့ သမီးနှစ်ယောက်

”Octane နှစ်ထောင်ဖိုးလောက်…..” တွေးလက်စ အတွေးတွေကို လက်စသတ်ပြီး ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို ဆီဖြည့်လိုက်သည်။ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်တာကြောင့် ဆီပန့်မှာ ပိုက်ဆံပမာဏကို မရိုက်ထည့်မိ။ အပြင်ဘက်ကို ငေးရင်း ဆီထည့်လိုက်တာ ဆီတွေက တိုင်ကီအပြင်ဘက်ကို လျှံကျကုန်သည်။ ”သီရိ……

ချစ်မိလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားဘူး။ စုစု ခပ်ချိူချို ဝိုင်တစ်ခွက်ကို တမြေ့မြေ့သောက်ရင်း အတိတ်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိတိုင်း သေမတတ် နာကျင်ရသည်။ စုမာယာ ခပ်တိုးတိုးခေါ်သံက နားထဲဗုံးခွဲလိုက်သလို ခံစားရသည်။ ကြင်နာစွာ ချစ်မြတ်နိုးလာခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်အတွင်း အရမ်းချစ်ပြသလောက် လက်ထပ်ပြီးသွားသည့်နောက်ပိုင်း

တကယ်တော့ နှင်းဝေမဝေတဲ့ နွေမကျ ဆောင်းမကျ ၊ ညမကျ နေ့မကျလေး တစ်နေ့မှာပေါ့။ နှင်း ရင် တွေ မအေးမြခဲ့ဘူး။ မူးဝေနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ နာကျင်ခြင်း အနည်းငယ်နဲ့ နိုးထလာခဲ့ပါတယ်။ မှောင်မည်းနေတဲ့ အခန်းထဲမှာ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့လရောင်လေး

အခန်း (၁) ” ကျွီ … ဟာ …… ကျွီကျွိ ” ” အမလေး … ဝုန်း ” ဒေါက်တာစိမ်းလတ်သူ တစ်ယောက် မနေ့ညက ဆေးရုံမှ အရေးပေါ် ညဂျူတီ

အော်…အေးအေး…အင်း…။ ဦးလေးနာမည်ကို ထိပ်တင်မောင်မောင်လို့ မှတ်ထားပေါ့..။ အေး… အခု ဦးလေးဘဝတစ်လျှောက်လုံးက အဖြစ်အပျက်အချို့ကို ပြောမယ်။ ဦးလေး အသက် (၃၅) နှစ်လောက်က ရန်ကုန်ကို ရောက်တယ်…။ ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲအိမ်မှာ ဘုရားဖူးရင်း ခဏဆိုပြီးနေရာက နှစ်အတန်ကြာ