အပြာစာပေ

“ အာ..အင်းအင်း။ ” “ ဟေ့ သိပ်လဲ အမြန်ကြီး တက်မလာနဲ့နော်… ကျွန်မ ရေလေးဘာလေး ချိုးပါရစေဦး။ သွားသွား..။” အင်း ဟုတ်သားပဲ။ အခုခပ်တည်တည်နဲ့ လိုက်ဆင်းသွားပြီးမှ ဟိုဘက်လမ်းကနေ ပြန်ပတ်လာခဲ့လို့ ရတာပဲ။ မိန်းမဉာဏ်ဆိုတာ […]

၂၀၀၈ ခုနှစ်၊ ဧပြီလ (၃) ရက်။ မကြာခင် သင်္ကြန်ကျတော့မည်။ သင်္ကြန်ရယ်၊ ဥသြရယ်၊ ရွက်ကြွေလေးတွေရယ်၊ ရှင်းပြီးလှပနေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာလေးရယ်… ဒါတွေဟာ နွေဦးပန်းချီကားတစ်ချပ်ထဲက နွေသရုပ်စုတ်ချက်တွေပါပဲ ချစ်သူရယ်..။ ဟိုးဝေးဝေး ဗာင်္ဒပင်က သစ်ရွက်လေးတွေ တစ်ရွက်ချင်း

“နင် ငါ့ကို ဘာ့ကြောင့် ကြိုမပြောတာလဲ ကောင်မလေးရယ်….” “ငါလည်း တနေ့ကမှ သိတာ…. ငါ့စိတ်တွေလည်း ရှုပ်ထွေးနေလို့ မပြောဖြစ်တာပါဟာ…. ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါဟာ…” “ငါ… နင့်ကို ခွင့်လွှတ်ပြီးသား…. ကောင်မလေး…. ဒါပေမယ့် ဆက်ချစ်ခွင့်တော့ပေး… ငါ…

ညနေခင်းတစ်ခုဝယ် ဆူညံပွက်လောထနေသော ညကလပ်တစ်ခုတွင် နောင်ရဲတစ်ယောက် အေးဆေးစွာ ဝီစကီ အွန်ရော့ခ်ကို တစ်ငုံချင်း စုပ်နေသည်။ ညနေ ခပ်စောစောအချိန် ဖြစ်သောကြောင့်လည်း လူသိပ် မစည်လှသေး။ ဒုံးချပ်ချပ်တီးလုံးနှင့်အတူ နောင်ရဲဘေးနားတွင် ကနေသော ညပျိုဖြူများကိုလည်း စိတ်မဝင်စား၊ အရှေ့တွင်

ဒေါ်လွင်မာထက် ဆိုသည်မှာ ‘ထက်’ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး၏ ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကိုယ်တိုင်က အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦး ဖြစ်သည့်အပြင် ပြည်ပသို့လည်း အကြိမ်ကြိမ် သွားရောက်၍ သင်တန်းအမျိုးမျိုး တက်ရောက်အောင်မြင်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင်

[ ဖြစ်ရပ်မှန် ဇာတ်လမ်းလေးအား နာမည်/နေရာဒေသ လွဲပြောင်း၍ စာဖတ်သူ အဆင်ပြေစေရန် ခံစားတင်ပြပါသည်။ ] အခန်း ( ၁ ) ” ရွှီးးးးး …… ဖေါင်းးးး ဖေါင်းးးးးး …… ရွှီးးးးး

မေမိုး မျက်နှာလှလှလေးသည် အောင်စိုး ၏ သူမကိုအာသာ ငမ်းငမ်း ကြည့်နေသော မျက်လုံးအစုံကို မြင်ပြီး ထိတ်ခနဲ လန့်သွားမိသည်။ အောင်စိုးသည် သူမ ပျိုဖော်ဝင်စ ၁၅ ၁၆ နှစ်သမီးတည်းက ခု အသက် ၂၁

မိုးလင်း ကတည်းက အသဲအသန် ရွာသွန်းနေသော ကိုရွှေမိုးက ညနေရောက်မှာသာ လုံးလုံးတိတ်သွားတော့သည်။ ဇွဲကိုက ဆိုင်ရှေ့မှာ ပစ္စည်းလေးတွေ ပြန်ခင်းရင်း ဈေးဝယ်သူ အလာကိုသာ ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်။ မိန်းမက ဆိုင်အတွင်းက စက်ချုပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားမိတော့ ပြုံးမိပြန်သည်။

ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် လေးငါးလလောက်ကြာတော့ အခွင့်ရေးတစ်ခုက ဇွဲကိုထံ ထပ်မံရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ကံကောင်းခြင်းပေလား ကံဆိုးခြင်းပဲလားဆိုတာတော့ သူမသိခဲ့။ အကြောင်းကတော့ မြတ်ဝတ်ရည် ဆွေမျိုးတွေထဲမှာ အသည်းသန်ဖြစ်သူ တစ်ယောက်ရှိလို့ သူ့အဒေါ်တွေ ရွာပြန်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဝတ်ရည်ကတော့ နောက်လဆို ကျောင်းတက်ရမှာမို့ ခွင့်ယူလို့မဖြစ်တာမို့

အချိန်တွေက အကုန်မြန်သည်ဟု ကျွန်မ ထင်မိသည်။ ခင်နှင်းဝေဆိုတဲ့ ကျွန်မဟာ အခုဆို သမီးတစ်ယောက်အမေ မုဆိုးမဖြစ်လို့နေပါပြီ။ လွန်ခဲ့သော (၁၅) နှစ်ကျော်က အဖြစ်အပျက်တွေက အခုထိတိုင် မေ့လို့မရနိုင်သေး။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အားကိုးလက်ထပ်မိခဲ့ကာမှ ထိုယောကျ်ားနဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းတို့၏

ကိုကိုမောင် (၇) တန်း အောင်တော့ သူ့ဦးလေးရှိရာ မန္တလေး စိန်ပန်းရပ်သို့ ရောက်လာ၏။ စောစောကတော့ ကျောင်းဆက်တက်ရန် စိတ်ကူးမရှိခဲ့။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်က ကျောင်းဆက်ထားဖို့ တာဝန်ယူသဖြင့် သူ့အမေ မခင်ဝင်းက သဘောတူလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်

ဦးလေးကိုတွေ့တော့ မဝေဝေခိုင် အံ့သြသွား၏။ သို့ သော် ဟန်လုပ်၍ “ ဟင်…အစ်ကိုကြီးက အစောကြီးရောက်နေတယ်…” ဦးလေးက ဘာစကားမှမပြောဘဲ အရက်သောက်ရင်း ခပ်တည်တည်ကြည့်နေသည်။ မဝေဝေခိုင်က ဦးလေးရှေ့မှာပင် အဝတ်အစား လဲသည်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီနှင့် ဘရာစီယာသာ