အပြာစာပေ

လူကြီးကြိုက် အပြာစာပေ၊ အောစာပေ များဖတ်ရှု့ရန်

အပြာစာပေ

သခင့်ခြေတော်ရင်း

မြသွေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသဖြစ်နေမိတယ်။ ခရီးထွက်ရာက ပြန်လာတဲ့ မောင့်ကိုလည်း မျက်နှာပူလို့ တနေကုန် ရှောင်နေရတာ။ မောင့် အထက်အရာရှိ ကြောင့်ပေါ့။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက ပြန်တွေးတိုင်း ရင်ခုန်ရသလို ရှက်လည်း ရှက်မိပါတယ်။ မောင် ရာထူးတက်တော့ […]

အပြာစာပေ

အကျွေးကောင်းတဲ့ မိထွေး

ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖြန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း…

အပြာစာပေ

ဘိုင့်ဘိုင်

နေ့ခင်း၏ ပူပြင်းလှသော အပူရှိန်များ လျော့ပါးသွားသည့် ညနေချိန်ခါ၏ သာယာလှသော လေပြေညှင်းများနှင့်အတူ အင်းယားကန်ဘောင်ပေါ်တွင် လေညှင်းခံသူများစွာနှင့် စည်ကားနေပါတော့သည်။ “Mrs Rose မနက်ဖြန် ပြန်သွားပြီးရင် ပြန်လာဦးမှာလား…” “အင်း…. သိပ်မကျိန်းသေပါဘူး။ ကျွန်မ ပြန်လာဖြစ်ချင်မှ လာဖြစ်လိမ့်မယ်..”

အပြာစာပေ

တောင်ပြာတန်းက မောင့်ချစ်သူ

မေမြို့ သို့မဟုတ် ပြင်ဦးလွင် တိမ်ခိုးကလေးများ ရစ်သိုင်းပါလို့ဆင် …. ပန်းကမ္ဘာမျှော်စင် လှမ်းသာခေါ်ချင် …🎶 ဆိုတဲ့ သီချင်းကို နားထောင်ဖူးကြလား မသိဘူး..။ ကျနော် ပြင်ဦးလွင်သူလေး တစ်ယောက်နဲ့ ဖူးစာဆုံဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းလေး ပြောပြချင်လို့ ပြောပြရဦးမယ်ဗျာ…။

အပြာစာပေ

ချစ်လို့မဝနိုင် မောင့်သက်ပိုင်

မိုးတွင်းကြီးမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း နေတွေများ သာလို့၊ ပွင့်လို့…။ ဈေးခြင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း နဖူး၌ သီးနေသော ချွေးစက်များကို သုတ်လိုက်သည်..။ ပြီး.. အခန်းထဲဝင်ကာ ချွေးစိုအဝတ်များကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ ၃၈ လက်မ ဆိုက်ကြီး

အပြာစာပေ

ဝေစားမျှစား

ဧပရယ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း ချွေးများဖြင့် ရွှဲစိုဝင်းပြောင်နေသည်။ မာလက ရှိုက်ငိုနေသော ဧပရယ်၏ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်များနောက်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။ လေးဖက်ကုန်းနေရသဖြင့် ဧပရယ်၏ အဖုတ်လေးမှာ ပြူးထွက်နေပြီး လုံးဝန်းတင်းယင်းသည့် ဖင်ကြားမှ စအိုပေါက်လေးမှာ မာလ၏ လီးကြီးကို ချက်ချင်းပြန်ထောင်လာစေသည်။ အလှနတ်သမီးလေး

အပြာစာပေ

မထင်မှတ်ထားတဲ့ တစ်နေ့စာ

စောင့်နေရတာ ကြာတယ်။ အထူးသဖြင့်တော့ လိုချင်တာတစ်ခုကို စောင့်ရရင်ပေ့ါ။ ခင်ဗျားတို့လဲ ကြုံဖူးကြမှာပေါ့နော်။ ရင်တွေခုန်နေတာ အပြင်ကတောင် ကြားရမလားပဲ။ ဒီလိုညလေး ဖြစ်ဖို့ စောင့်နေခဲ့ရတာ ကြာပြီလေ။ ကိုထွန်းတစ်ယောက်ကတော့ ဘဝမှာ သူဖြစ်ချင်တာတွေပဲ ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တာ ဒီတစ်ခါလောက်ကြာတာ တစ်ခါမှ

အပြာစာပေ

အချစ်ကို မျှဝေခံစားခြင်း

“ ဦးလေး…..အဲဒီအိမ်ရှေ့မှာရပ်…..ရပ်…..” “ ကျွိ….” “ ဟုတ်တယ် ဦးလေးရေ…ကျေးဇူးပဲ…” သင်းသင်း တစ်ယောက် ဆိုက်ကားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ဆိုက်ကားခ ပိုက်ဆံပေးလိုက်သည်..။ အထုပ်အပိုးများကို သယ်ပြီး ခြံတံခါးဆီသို့ လျှောက်လာလိုက်လေသည်..။ အထုပ်အပိုးဆိုပေမယ့် ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးနှင့် လက်ဆွဲအိတ်တစ်လုံးမျှသာ

အပြာစာပေ

စိတ်ကွယ်ရာ

ပန်းဆိုးတန်းကားဂိတ်က ထုံးစံအတိုင်း စည်ကားနေ၏။ ညနေ ရုံးတွေဆင်းချိန်ဆို ကားဂိတ်မှာ တန်းစီနေကြတဲ့ လူတွေက အလှူပေးနေတဲ့ မဏ္ဍပ်ရှေ့က တန်းစီစောင့်နေကြတဲ့ ကလေးတွေလို ကျိတ်ခဲနေကြသည်..။ ဆရာမခင်မာဆွေ တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားရသည်..။ အထက်တန်းပြ ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ပေမယ့်

အပြာစာပေ

စိတ်ကွယ်ရာ

ပန်းဆိုးတန်းကားဂိတ်က ထုံးစံအတိုင်း စည်ကားနေ၏။ ညနေ ရုံးတွေဆင်းချိန်ဆို ကားဂိတ်မှာ တန်းစီနေကြတဲ့ လူတွေက အလှူပေးနေတဲ့ မဏ္ဍပ်ရှေ့က တန်းစီစောင့်နေကြတဲ့ ကလေးတွေလို ကျိတ်ခဲနေကြသည်..။ ဆရာမခင်မာဆွေ တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားရသည်..။ အထက်တန်းပြ ကျောင်းဆရာမ ဖြစ်ပေမယ့်

အပြာစာပေ

ရွှေညာမြေမှ ချစ်တေးသံ

နာမည်က နှင်းဝေ။ ဒီဇင်ဘာလ နှင်းတွေကျတဲ့အချိန်ကြီးမွေးလို့ အလွယ်တကူနဲ့ လှလှလေး ပေးထားကြတာ။ ဆွေမျိုးထဲမှာ သမီးမိန်းကလေးဆိုလို့ နှင်းဝေတစ်ယောက်ထဲ။ ဝမ်းကွဲဆိုလို့ မောင်တွေ အစ်ကိုတွေချည်း။ ဒါ့ထက်ဆိုးတာ နှင်းဝေရဲ့ဦးလေးက ရပ်ကွက်လူမိုက်။ ဓါးထိုးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကထွက်တဲ့အချိန် တူမလေးမွေးမှ မိုက်တာရပ်တော့တာ။

အပြာစာပေ

ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေး

မှတ်မိနေသည်။ ပါတိတ်အဆင်အပြင်ပွင့်တွေ လှပသော လိပ်ပြာလေးများ နားနေဟန် ဒီဇိုင်းနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည်။ တင်ပါး အလုံးအထည်က အလွန်အမင်းကြီးတာမျိုးမဟုတ် ကျစ်လစ်လှပသော ဖွဲ့စည်းမှုကို ဖော်ဆောင်သည်။ အရပ်အမောင်းက မြန်မာမိန်းကလေးထဲတွင် ခပ်ရှားရှား အရပ်မျိုး ငါးပေလေးလက်မခန့် မြင့်သည်။

Scroll to Top