“ကိုမြတ်ဆွေ လူစုံပြီလား စုံရင်ထွက်ရအောင် နေပြည်တော်ဝင်တာ အရမ်းနောက်ကျနေမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ စုံပြီထင်တာပဲဗျ။ ခဏလေးဗျာ။ ဟဲ့ ကတုံးမ နင့်ယောကျ်ားကော ” “လာပြီဦးလေး ကလေးရှူးသွားတည်နေလို့ ” “အေးအေး မြန်မြန်လာခိုင်းလိုက် ဦးဝင်းတင်တို့ မိသားစု စုံပြီနော် […]
လူ့ဘဝက မရိုးရှင်းပေမယ့် ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံတိုင်းမှာ ပေးဆပ်မှု ရှိကိုရှိနေပါတယ်။ပြည်စုံပြီ ထင်တဲ့ ဘဝရဲ့ အတိတ်တွေမှာ ဝမ်းနည်းမှု့တွေက လက်ပြ နူတ်ဆက်နေကြတုန်းပဲ။ ဖြစ်သင့်တာထက် ဖြစ်ချင်တာတွေ လုပ်မိတဲ့အခါ အားရကျေနပ်ခြင်းနဲ့အတူ မဖိတ်ခေါ်ပဲ ရောက်လာတတ်တဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် အရာတွေက
စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းဆည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင် တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကိုင်အသစ်အတွက် မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ
တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်လည်း အပြိုင်အဆိုင်ရှိကြသည်။ အားလုံးက လက်လုပ်လက်စား နွမ်းပါးသူတွေ ဖြစ်ကြပြီး တစ်နေ့လုပ်မှ တစ်နေ့စားရသူတွေ ဖြစ်ပေမယ့် မိန်းမသားများပီပီ ကိုယ့်မာနနှင့် ကိုယ်တော့ ရှိကြသည်ပင်။ မြယမင်း မှာ မိခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ ညီမတစ်ယောက် မောင်တစ်ယောက်သာရှိသည်။ အဖေက
ခြံဝင်းကျယ်ကြီးအနောက်ဖက်က ဒရိုင်ဘာအတွက် သီးသန့်ပေးထားသည့် အခန်းကလေးထဲမှာ ကားဒရိုင်ဘာ မြတ်ထွန်းတစ်ယောက်တည်း သူ့ဖီလင်နှင့်သူ အရက်ထိုင်သောက်နေသည်။ ဒီနေ့ သူ အလုပ်အားသည်။ အိမ်ကြီးရှင်တွေ တစ်ယောက်မှမရှိကြဘဲ မေမြို့ဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာကြောင့် အိမ်မှာမာလီဘိုးစိန်ရယ် အိမ်ဖော်မအုန်းတို့သားအမိရယ်သာ ရှိကြသဖြင့် ပင်ကိုယ်ကပင် အသောက်အစား
လမ်းထိပ်ရှိ ပျံကျစျေးလေးမှာ အရင်ကထက်ပိုပြီး စည်လာသည်။ ဗန်းခင်းရောင်းသော စျေးသည်များနှင့် ဝါးတဲ ပလတ်စတစ်မိုးဆိုင်တန်းလေးက လမ်းဒေါင့်တဖြတ်ပင် ကျော်၍ သွားခဲ့ချေပြီ။ တနေ့တနေ့ စျေးရောင်းချသူ စျေးသည်တွေ တိုးလာသလို အနီးအနားရှိ တခြားရပ်ကွက်တွေကလည်း ဒီပျံကျစျေးလေးကို လာပြီး အားပေးကြတော့
ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုပွပွနဲ့ ထမီလေးဝတ်ပြီး အပျိုလုပ်လာတဲ့ မီးမီး သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျဲနဲ့ ကျနော့်အိမ်ထဲ ခြေဆောင့်ပြီး ဝင်လာပါတယ်။ “ဟေ့ အမှိုက် အီးမှန်လာတယ် ထင်တယ်” လို့ လှမ်းစလိုက်တာ အတင်းပြေးလာပြီး လက်မောင်းကို ထုပါတော့တယ်။ ကလေးပေါက်စ လေး
အချိန်က ည (၁၂) နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကားလမ်းမတလျှောက်မှာ လူသူအသွားအလာ သိပ်မရှိကြတော့။ ကားတစ်စီးတစ်လေလောက်သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ တွေ့ရပြီး များသောအားဖြင့် အသံဗလံတွေက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိကြတော့၏။ မို့မို့တစ်ယောက်တည်း ကားလမ်းမဘေးတစ်နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်၍ အိမ်အပြန် ကားတစ်စီးတစ်လေများ တွေ့လေမလားလို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည်
အထက်တန်းကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းထဲသော လမင်းလေး သော်တာ ဟု သတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် ကောင်မလေးရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက်တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း ၊ ရပ်ကွက်ထဲအဝတ်တွေ လိုက်လျှော်နဲ့ သမီးနှစ်ယောက်
မလွှဲသာလို့သာ ရီလေးမှာ စက်ဘီးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာရသည်။ ဒီ ကြည်ကြည်အေး ဆိုသော မိန်းမဆီကို သွားချင်တာ မဟုတ်ပေ။ ဒီမိန်းမက ရပ်သိရွာသိ နှာဘူးမဖြစ်သည်။ အသက်က သုံးဆယ်လောက်။ လူကတော့ လှသည်။ မိန်းမချင်း မနာလိုလောက်အောင်