မယုံတော့မရှိနဲ့ ဟင်းတစ်ခွက်ပေးရုံ ၊ လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက် တိုက်ရုံနဲ့ သူနဲ့အိပ်ခွင့်ရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် သီဟတို့ရွာမှာ တကယ်ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီမိန်းမက သီဟတို့ ရွာသူ စစ်စစ်တော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ ယောက်ျား ကိုစိန်ထွားက ဒီရွာသား။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ညားတော့ သူလည်း ဒီရွာသူ ဖြစ်ရတော့တာပေါ့။ သူ့အသားရေက ဖြူဝင်းနေသည့်အတွက် သူ့နာမည်က မဖြူဝင်း။
မဖြူဝင်း ဒီရွာကို ရောက်စက အသက် ၂၀ ကျော်ရုံရှိဦးမှာပါ။ သူ့ယောက်ျား စိန်ထွားက နယ်လှည့်ပြီး လက်သမားအလုပ် လုပ်သူဆိုတော့ အဲဒီလို နယ်လှည့်အလုပ်လုပ်ရင်း မဖြူဝင်းနဲ့ ညားခဲ့တာပါ။ ကိုစိန်ထွား အသက်က ၃၀ ပေါ့။
မဖြူဝင်းက အချောအလှကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ ပလီပလာ ခရာတတ်တဲ့ အမူအယာ ၊ ညှို့အားကောင်းပြီး ကြည်လင်တဲ့ မျက်လုံး ၊ ဆေးမဆိုးရပဲ အလိုလို နီမြန်းနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူ တွဲတွဲ။ ရယ်လိုက်လျှင် အနည်းငယ် ချိုင့်ခွက်သွားတဲ့ ပါးချိုင့်လေး။ ကြည့်လိုက်လျှင် ညှို့အားပြင်းတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေ။ အရပ်အမောင်း ခေါင်ကောင်းပြီး အများပြောတဲ့ ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက် လုံးကြီးပေါက်လှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး စွင့်စွင့်ကားကား ထွားထွားအိအိ တင်သား။ တင်းရင်းမို့မောက်နေတဲ့ ရင်သားအစုံ။ အားလုံးခြုံလိုက်တဲ့အခါ မဖြူဝင်းရဲ့ ရူပါရုံဓါတ်က ယောက်ျားတွေကို ဖမ်းစားနိင်စွမ်း ရှိလှပါတယ် ။ သူ့ပုံကိုကြည့်ပြီး လူကြီးပိုင်း လူငယ်ပိုင်းတွေဟာ စိတ်နဲ့ပြစ်မှား ဖောက်ပြန်မိတတ်ကြတာချည်းပဲ ။ ဒါပေမဲ့ တောဆိုတော့ ဟိုငဲ့ဒီငဲ့ ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ကိုယ်ထိလက်ရောက်တော့ မစရဲကြပါဘူး။ ဖောက်ပြန်ရင် စိတ်ထဲမှာပဲ ဖောက်ပြန်သောင်းကြမ်း နေကြတာပါ။
“ ကိုစိန်ထွား မိန်းမရလာလို့တဲ့ ”
“ ကောင်မလေးက ဖြူဖြူချောချောလေးတော့ ”
“ အံမယ် လူပျိုကြီးက ရမဲ့ရတော့ တကယ့် ချောချောလှလှ”
တရွာလုံးနီးပါး ကလေးလူကြီး တရုံးရုံးနဲ့ပေါ့။ အဲဒီနေ့က ကိုစိန်ထွားအိမ်မှာ စည်လိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ ပေ တစ်ရာပတ်လည်လောက်ရှိတဲ့ အိမ်ဝင်းကြီးတစ်ခုလုံး ကလေးလူကြီး ယောက်ျားမိန်းမ အပြည့်ပါဘဲ။ သီဟ အသက်က အဲဒီတုန်းက ၉ နစ်လောက်ပဲရှိဦးမှာပါ။ ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်နဲ့ သီဟတို့အိမ်က တောင်ဖက်မြောက်ဖက် ကပ်လျက်ဆိုတော့ သီဟက အစောဆုံး ရောက်သွားတာပါပဲ။ ကိုစိန်ထွားနဲ့ သီဟ အဖေက ညီကိုတဝမ်းကွဲဆိုတော့ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲပါပဲ။
ကိုစိန်ထွားတို့က သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ နေကြတာ။ သူ့ညီမက အိမ်ထောင်ကျပြီး ယောက်ျားနဲ့ လိုက်နေတယ်။ ကိုစိန်ထွား အဖေကတော့ သီဟ မမွေးခင်ကတည်းက ဆုံးသွားတယ်။ ရှိတဲ့မြေယာတွေကို သူ့ညီမတို့လင်မယားက လုပ်ပေးကြတယ်။ တခါတရံမှသာ ကိုစိန်ထွားကိုယ်တိုင် တောလိုက်လေ့ရှိတယ်။ အများအားဖြင့်တော့ လက်သမားအလုပ်နဲ့ပဲ ရွာစဉ်လှည့်နေရတာ။ သူက လက်သမားအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ပါ။ ပညာလည်း တော်ပါတယ်။ ရိုးသားဖြောင့်မတ်မှုလည်း ရှိပါတယ်။ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ရိုးအမှု မဖြူဝင်းရဲ့ သွက်လက်ချက်ချာမှုကို ကြည့်ပြီး တောအရပ်ထုံးစံအတိုင်း မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကို အပိုင်ဖမ်းလိုက်တာလို့ ကွယ်ရာမှာ အတင်းပြောလိုပြော။ တချို့ကတော့ တယ်စွံတဲ့ ကိုစိန်ထွားလို့ မြှောက်လိုမြှောက်။ ကိုစိန်ထွားနေရာမှာနေပြီး မဖြူဝင်းရဲ့ စွဲမက်စရာ အလှကို စိတ်ကူးယဉ်လိုယဉ်။ အို.. တစ်ရွာလုံး လှုပ်ခတ်သွားတာတော့ အမှန်ပဲ။
အဆိုးဆုံးကတော့ ရွာတောင်ပိုင်းက ကိုတင်အုံးဟာ အဆိုးဆုံးပဲ။ ကိုတင်အုံးက အသက် ၄၅ နှစ် လောက်ရှိပြီ။ မိန်းမဆုံးတာလည်း ၃ နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကာမငတ်ပြတ်နေတဲ့ မုဆိုးဖိုတစ်ယောက်ပေါ့။ ရွာအနောက်ပိုင်းမှာ အရက်ဝိုင်းဖွဲ့မိရင်း…
“ စိန်ထွားတို့ကတော့ တယ်ကော်တာပဲဟေ့…။ မိန်းမ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး ချောချောတောင့်တောင့် အယ်ကယ်နေတာပဲ..။ မအေလိုး ဘယ်လောက်ဆော်လိုက်မယ် မသိဘူး”
ဤသို့ ကိုတင်အုံးက အစဖော် ပေးလိုက်တော့…
“အေးကွာ.. မိန်းမကတော့ ခပ်မိုက်မိုက်ပဲ၊ စိန်လှမြိုင်ဇာတ်ထဲက ပြဇာတ်မင်းသမီးနဲ့ အတော်တူတာပဲ မောင်။ ဟင်း… တွယ်လိုက်ရရင်တော့ကွာ… ဖင်လုံးကြီးက အယ်နေတာပဲ .. ဟဲ…ဟဲ..”
ကိုတင်အုံး ခင်းပေးတဲ့ လမ်းပေါ်မှာ ကိုမြရှိန်က ဆက်လျှောက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမြရှိန်မှာ အိမ် ထောင်ရှိတယ်။
“အင်း.. ချောလည်း ချောပါရဲ့။ ဒါပေမယ့် စိန်ထွားထက် ၁၀ နှစ်လောက် ငယ်တယ်ကွ..။ ပြီးတော့ တဏှာရာဂလည်း ကြီးမဲ့ပုံပဲ။ ဒီလို ကိုယ့်ထက်ငယ်တဲ့ မိန်းမကို ယူထားတဲ့ ယောက်ျားများ ဘယ်တော့မှ စိတ်ချလက်ချ မနေရဘူး..။ အမြဲတမ်း စိတ်ပူနေရတယ်။ ဘယ်အချိန်များ လင်ငယ်နေမလဲနဲ့ အမြဲတမ်း တွေးပူနေရတတ်တယ်။ လှတာနဲ့ ညားတော့ သောကပွား.. ဗျာများရတာပေါ့ကွာ”
ကိုမြရှိန် စကားကို ကိုတင်အုံးက ထောက်ခံတယ်။
“အင်း… စိန်ထွားကြီး အတော့်ကို ဖြိုရလိမ့်မယ်မောင်..။ ဒီကောင့်ငပဲက ခပ်သေးသေးရယ်ကွ..။ မစို့မပို့လောက်ကလေး ဆော်နိုင်လို့ကတော့ ၃ လတောင် ခံမယ်မထင်ဘူး။ နောက်မီးသေချာပေါက် လင်းမှာ”
ဒီစကား ပြောလာသည်က ကိုကြည်စိုး။ သူလည်း အိမ်ထောင်နဲ့ပါ။ တော်သေးရဲ့လို့ ပြောရမှာပဲ။ သူ တို့ဝိုင်းက အရှေ့ဖျားက တမာပင်ကြီးအောက်မှာမို့ ဘယ်သူမှတော့ မကြားပါဘူး။ အရက်ရှိန်လေးနဲ့ ယောက်ျားသားတွေပီပီ ယောက်ျားစကားတွေကို အားပါးတရ ပြောနေကြတယ်။ တကယ်တော့ ကိုစိန်ထွားလည်း မဖြူဝင်းအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။
မဖြူဝင်းဟာ တဏှာရာဂအားကြီးပြီး သွေးသားသောင်းကြမ်းတာ အမှန်ပါ။ သူ့ရွာမှာ သူနဲ့ညိဖူးတဲ့လူတွေ အတော်များတယ်။ ဘယ်သူ့မှလည်း အတည်မယူဖူး။ သူ့စိတ်ကလည်း အတည်ယူဖို့ထက် အခုလို လူပေါင်းစုံနဲ့ ကမျဥ်းကြောထနေရတာကိုပဲ သဘောကျကျေနပ်နေတယ်။ ဒီလို ရမ်းချင်တိုင်း ရမ်းလို့ရနိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးကလည်း ရထားတယ်ကိုး။ အဲဒါကတော့ မဖြူဝင်းဟာ သား သမီး မရနိင်တဲ့ အမြုံဓါတ်ပါနေတာပါပဲ။ စောစောကတော့ မသိဘူး။ တားဆေးမစားပါဘဲ ဟိုလူနဲ့ဖြစ် ဒီလူနဲ့ဖြစ် ထင်သလို သောင်းကြမ်းခဲ့ပေမယ့် ဗိုက်လုံးဝ မကြီးဘူး။ ဒါကို ကောင်းကောင်းကြီးသိတော့မဖြူဝင်း ပိုပြီးရဲတင်းလာတယ်။ ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး ဗိုက်မှမကြီးနိုင်ဘဲကိုး။
အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ဖူးစာဆုံးခဲ့တဲ့ရွာက မဖြူဝင်းရဲ့ အဒေါ်ရွာမှာပါ။ သူ့ရွာမှာ နာမည်က ပျက်လှပြီ။ တောဆိုတော့ မြို့အရပ်လိုမဟုတ်ဘူး။ ဘာလေးဖြစ်လိုက်ဖြစ်လိုက် တစ်ရွာလုံးသိတော့တာပဲ။ ကလေးသိ ခွေးသိ ဆိုသလိုပေါ့။ ဒီတော့ မဖြူဝင်းတစ်ယောက် ရွာမှာ အခြေမလှလို့ အဒေါ်ရွာကို ခေတ္တအလည်ရောက်လာခိုက် လက်သမားဆရာ ကိုစိန်ထွားနဲ့ ငြိခဲ့ကြတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ ရွာပါလာရော ဆိုပါတော့။
သီဟဆိုတဲ့ ကောင်လေးက တကယ့်လူရှုပ်လေး။ အသက်က ၉ နှစ် တဏှာကြောက မသေးဘူး..။ ဘယ်ဘဝက တဏှာပါရမီတွေ ဖြည့်ဆည်းလာတယ်မသိဘူး..။ သူ့လဗြွတ်ကို ခွေးပေါက်စတွေ ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး စို့ခိုင်းတဲ့ကောင်။ ခွေးဖင်ပူးတာကြည့်ပြီး သူ့အိမ်မှာ မွေးထားတဲ့ နီမဆိုတဲ့ ခွေးမ ဝဝတုတ်တုတ်လေးကို လူကြီးတွေအလစ်မှာ ခိုးခိုးလိုးတတ်တယ်။ ကောင်လေးက စာတော် ညဏ်ကောင်းလေး။ ဒီတဏှာရာဂ အတတ်ပညာတွေကိုလည်း အရွယ်နဲ့မ လိုက်အောင် ဝါသနာထုံတယ်။ သီဟက ကိုစိန်ထွားရဲ့အသဲဆိုတော့ ကိုစိန်ထွားအိမ်ဟာ သီဟအတွက်တော့ တံခါးမရှိ ဓါးမရှိ အချိန်မရွေး ဝင်ထွက်လို့ရတဲ့အိမ်။
တနေ့ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး ကိုစိန်ထွားတို့အိမ်ဘက် သီဟ ရောက်သွားတယ်။ ကိုစိန်ထွားအမေကလည်း နေ့ခင်းဘက်မှာ အိမ်လည်လေ့ ရှိတယ်။ သီဟ အမှတ်တမဲ့နဲ့ အပေါ်ထပ်လှမ်းကြည့်မိတော့ အနောက်ခန်းအပေါ်ထပ်ဆီက ကျွိ… ကျွလိနဲ့ ချိုး ချိုးချွတ်ချွတ် အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အိမ်ကလည်း ဝါးကြမ်းခင်းဆိုတော့ အလှုပ်လှုပ်နဲ့ပေါ့။ ဒါ… ဘာလဲဆိုတာ သီဟ ရိပ်မိလိုက်တယ်လေ။ ဦးလေးစိန်ထွားတစ်ယောက် မဖြူဝင်းကို လိုးနေတာကလွဲလို့ ဘာများဖြစ်ရဦးမှာလဲ။ အသံတွေက တော်တော်လေး မြည်နေတယ်။ အသက်ကသာ ၉ နှစ်၊ ငယ်ပါက ပေါ့သေးသေးမဟုတ်။ အရှည် ၄ လက်မ အတုတ်က ၃ လက်မပတ်လည်ရှိတယ်။ လူကောင်ကလည်း ခပ်ထွားထွား။
ကိုစိန်ထွား သူ့အိမ်လှေကားက အတွင်းဘက်က တပ်ထားတာ။ အဲ့ဒီလှေကားထိပ်ရဲ့ ညာဘက်ဘေး အခန်းမှာ အခု ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ လိုးနေကြတယ်လေ။ သီဟတစ်ယောက် ခြေသံဖေါ့ပြီး အပေါ်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းကြမ်းပြင်နဲ့ သူ့မျက်နှာတည့်တည့် အရောက်မှာ ထရံပေါက်ကနေ အထဲချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အားလားလား ကိုစိန်ထွားနဲ့ မဖြူဝင်းတို့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးနေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
မဖြူဝင်းက ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီး နှစ်ချောင်းကို အထက်မြှောက်ထားပြီး ကိုစိန်ထွားက ပေါင်ကြားထဲမှာ ဝင်ပြီး အထက်ကနေ ခွမှောက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတယ်။ မဖြူဝင်းခါးအောက်မှာလည်း ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုထားတယ်။ ကိုစိန်ထွားက အသားညိုသူမို့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက မဲ ပြောင်နေတယ်။ မီးကုန်ရမ်းကုန် ဆော်နေလို့နဲ့တူပါရဲ့ ကိုစိန်ထွား ဖင်မဲမဲကြီးဟာ ဆောင့်တိုင်းဆောင့် တိုင်း ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်နေတယ်။
မဖြူဝင်း ဆိုတဲ့အတိုင်း အသားအရေက ဖြူဝင်းနေတာဆိုတော့ ဖင်ဆုံ ပေါင်တံ ခြေသလုံးကစလို့ ဖြူ ဝင်းနေတာပေါ့လေ။ သီဟက ဘေးတိုက်အနေအထားက ချောင်းကြည့်ရတာမို့ စောက်ဖုတ်တွေ လီးတွေတော့ မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် နိ့အုံဖွေးဖွေး ဥဥကြီးကိုတော့ အထင်သား မြင်နေရတယ်။ ကိုစိန်ထွားက အဲဒီနို့ကြီးတွေကို ကုန်းကုန်းစို့ပေးရင်း တအား ပစ်ပစ်ဆောင့်နေတယ်။
“ဖွတ်… ဖွစ်… ဇွတ်… ဇွပ်.. ဖွပ်… ရွတ်.. ဖွတ်… ဖတ်.. ဖတ်… အား… အင့်… အင်း… အား..”
မဖြူဝင်းက သူ့ဖင်ဆုံ ဖွေးဖွေးကြီးကို ကော့ကော့ခံရင်း ကိုစိန်ထွားကျောပြင် မဲမဲကြီးကို တင်းနေ အောင် ဖက်ထားတယ်။ အချက်ပေါင်း ၃၀ ကျော်လောက်ရှိတော့ ကိုစိန်ထွားတစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်ခါတက်သွားပြီး မဖြူဝင်းရဲ့ ကိုယ် လုံးပေါ် မှောက်ကျသွားတယ်။ သီဟလည်း ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတာပေါ့လေ။ သူ့လီးက ကလေးလီးဆိုတော့ ဒစ်မမပြဲသေးဘူး။ ဒီတော့ ဒစ်အရေပြားကို သူ့လက်နဲ့ ပွတ်ချေပြီး အရသာယူနေတယ်။ အတော်လာတဲ့ ကောင်လေး။ ကြီးလာရင် အတော်ကြောက်စရာ ကောင်းမယ့်အကောင်။ ကိုစိန်ထွား ဆက်မဆောင့်နိုင်တော့ဘဲ မှောက်ရက်ကြီး မှိန်းနေတယ်။
“ အင်း…ဖယ်စမ်းပါဦး…လေးလိုက်တာ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားကိုယ်လုံးကြီးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။ ကိုစိန်ထွားက သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မ ဖြူဝင်းရဲ့တဖက်မှာ လှဲချလိုက်တယ်။ သီဟမျက်စိမြင်ကွင်းမှာ ကိုစိန်ထွားရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို မဖြူဝင်း ရဲ့ ကိုယ်လုံးက ကွယ်ထားတယ်။
“ဟွန်း… ဒီအတိုင်းချည်းပဲ… ကြာကြာ လိုးပေးပါဆို .. ခဏလေးနဲ့ ပြီးပြီးသွားတာ အားကိုမရဘူး ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားဘက် တစ်စောင်းလှဲအိပ် လိုက်ရင်း ကိုစိန်ထွားရင်ဘတ်ကို လက်နှင့် ပွတ်ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်တယ်။
“ကြည့်ပါဦး.. တခါလေး လိုးရုံနဲ့ လီးကလည်း ဖြစ်သွားလိုက်တာ”
မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက ပျော့ခွေငိုက်ဆင်းနေတဲ့ လီးငုတ်တိုကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင် ရင်း မကျေမနပ် ပြောလိုက်တယ်။
“လိုးပေးမှာပါကွာ… ခဏလေး စောင့်ပါဦး..”
ကိုစိန်ထွားက မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့မျက်စိတည့်တည့်အောက်မှာ မြင်နေရတဲ့ မဖြူဝင်းရဲ့ ခုံးထနေတဲ့ ဖင်အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်ပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတယ်။ ဖင်အုံကြီးက ဧရာမ ဖင်ဆုံကြီးကိုး။ ဒီရွာမှာတော့ မဖြူဝင်းဖင်ဆုံလောက်ရှိတဲ့ မိန်းမဆိုလို့ အယောက် ၂၀ ကျော်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ အအိုထဲကပြောတာနော်… ဒီအထဲ သီဟအမေလည်း ပါတယ်လေ။
ဒါပေမယ့် သီဟအမေက မဖြူဝင်းလောက် အသားမဖြူဘူး။ အသားဝါ အသားလတ် အမျိုးအစား။ အရပ် အမောင်းချင်းတော့ သိပ်မကွာဘူး။ ဒါပေမယ့် သီဟအမေက မဖြူဝင်းထက် သန်မာကျစ်လစ်တယ်။ တောင်သူအလုပ်တွေကို ယောက်ျားနဲ့ ရင်ဘောင်တန်းပြီး လုပ်ရတာကိုး။ သီဟတစ်ယောက် ဖင်ဆုံစစ်တမ်း ပြုနေလေရဲ့။ မဖြူဝင်းလက်တွေက ကိုစိန်ထွား ပေါင်ကြားထဲက ပျော့ခွေနေတဲ့ လီးကို ဂွင်း တိုက်ပေးနေတာနဲ့ တူတယ်။ တလှုပ်လှုပ်နဲ့။
“လီးကလည်း ဖျင်းလိုက်တာ… အခုထိ မတောင်သေးဘူး.. ဒီက မပြီးသေးဘူး”
“အေးပါ မိန်းမရာ… တောင်တော့မှာပါ”
“ဘာတောင်တော့မှာလဲ.. ဒီမယ် ပျော့နေတုန်း ”
မဖြူဝင်းအသံတွေက စိတ်မရှည်သံ မကျေနပ်သံတွေ ထွက်နေပါတယ်။ မဖြူဝင်းက ကိုစိန်ထွားလီးကြီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသလို ဆွပေးနေရင်းမှ…
“ဪ… နေဦး… မနေ့ညက တော်သောက်တဲ့ ကြက်ဥနဲ့စပ်ထားတဲ့ အရက် ယူလိုက်မယ်..”
“အေး..ဟုတ်သားပဲ”
မဖြူဝင်းက တစောင်းအိပ်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး ခြေရင်းအနောက်ဖက်ရှိ ဗွီရိုပေါ်တွင် တင်ထားသော အရက်ပုလင်းကို သွားယူလိုက်တယ်။ ဖင်ဆုံ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီးက ထွားကားတင်းအိပြီး ဝင်းပြောင် နေတယ် ။ အရက်ပုလင်းကို လှုပ်လိုက်တော့ နို့အုံမို့မို့ဝင်းကြီးကလည်း လှုပ်ရမ်းနေတယ်။ မဖြူဝင်းက အရက်ပုလင်းကိုယူပြီး ကိုစိန်ထွားရှိရာ ပြန်လာတော့ သီဟနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားတယ်။
ပေါင်တံရင်းက စောက်ဖုတ်ကြီးက တင်းခုံးဖေါင်းကြွနေပြီး စောက်မွှေးတွေကလည်း မဲမှောင်ပြောင်လက်နေတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက အလိုးခံရတာ အားမရသေးတော့ ဟတတကြီးဖြစ်နေပြီး အတွင်းသားနုနုတွေက ဟစိဟစိဖြစ်နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရတယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့လီးတံလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ညှစ်ဆုပ်လိုက်မိတယ်။ ကိုစိန်ထွားပေါင်ကြားက လီးတံက အခုတော့ ဆတ်ကနဲ တောင်နေပါပြီ။
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါရဲ့။ သူ့လီးက သီဟလီး ထက် နည်းနည်းပဲကြီးပုံရတယ်။ အရှည်က ၅ လက်မလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ၉ နှစ်သာရှိသေးတဲ့ သူ့လီးတောင် လေးလက်မလောက်ရှိတာကို သီဟက ရှာရှာဖွေဖွေ ပေတံနဲ့ တိုင်းကြည့်ထားတယ်။ ဒါတောင် လီးတောင်လာရင် နည်းနည်းရှည်လာသေးတယ်။ တဆက်တည်း သူ့အဖေလီးကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောင်လာတယ်။ သူ့အဖေလီးက ၈ လက်မကျော် ကျော်ရှိတယ်။ အတုတ်ကလည်း အမေသောက်သောက်နေတဲ့ ရုပ်ပျိုဆေးဘူးလောက် ရှိတယ်။ ပြီးတော့ အကြောကြီးတွေကလည်း ပြိုင်းပြိုင်းထနေတယ်။ ဒစ်ကြီးကလည်း ပြဲလန်နေပြီး စစ်သားတွေဆောင်းတဲ့ သံခမောက်ကြီး စွပ်ထားသလို တင်းပြောင်နေတယ်။ သီဟတစ်ယောက် သူ့အဖေလီးကြီးကို မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ် ပြဲပြဲကြီးထဲ စိတ်ကူးနဲ့ မှန်းထည့်ကြည့်နေတယ်။ အတော်လိုက်ဖက်ညီမှာပဲ။ အခု ဦးလေးစိန်ထွားလီးက စောက်ဖုတ်နဲ့ မလိုက်အောင် သေးနေလေရဲ့။
ကိုစိန်ထွားက ပက်လက်အိပ်နေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး အရက်ပုလင်းကို ဆွဲယူပြီး မော့သောက်လိုက် တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ မဖြူဝင်းက သီဟကို ကျောပေးပြီး ဆောင့်ကြောင့်ကြီး ထိုင်နေတယ်။ ကိုစိန်ထွား နောက်တခါ မော့သောက်လိုက်ပြန်တယ်။ မဖြူဝင်းက အရက်ပုလင်းကိုယူပြီး ဘီရိုပေါ် ပြန် ထားတယ်။ သီဟ မဖြူဝင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို နှစ်ခါမြင်ရပြန်ပြီ။ အခုမှ သေချာကြည့်မိတာက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ညိုညိုကြီးတွေ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်မွှာက အပြင်စွန်းထွက်နေပြီး ထူထူပွပွကြီး။ အသားဖြူသလောက် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက အညိုရောင်သမ်းနေတဲ့အတွက် သီဟစိတ်ထဲ အံ့သြနေလေရဲ့။ သူထင်တာက အသားဖြူရင် စောက်ဖုတ်လည်း ဖြူရမယ်ပေါ့။ အခုတော့ မဖြူဝင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက သူ့အမေ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေ ထက်တောင် ညိုမဲနေသေးတယ်။