ညိုချောလေးမို့ ပိုစွဲတယ်

`ခွေးတွေ.. ရှင်တို့ … ခွေးတွေ သိလား´

အငုံ ငယ်သံပါအောင် ကြုံးအော်ပစ်လိုက်သော အသံလေးက တိုက်ကြီးအတွင်း ဗုံးပေါက်ကွဲသလို မြည်ဟီးသွားလေသည်။

အငုံရဲ့မေမေ ပွင့်က ခပ်ဝေးဝေးရောက်နေသော ထမီကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲယူပြီး ခြေမှစွပ်ဝတ်ကာ၊ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို ကပိုကရို ထုံးဖွဲ့သည်။ နို့နှစ်လုံးအပေါ်သို့ အလိပ်လိုက်လေး တက်နေသော ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲချပြီး အုံကြီးထွားကြိုင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖုံးဖိကာကွယ်သည်။

ဦးဦးသံဒိုင်က ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး တံခါးဝသို့ သုတ်ခြေတင်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။

`လူယုတ်မာကြီး.. ရှင်ပြဿနာတက်သွားချင်လား.. ထိုင်စမ်း.. ဘယ်မှမသွားနဲ့´

ခြောက်ပေးနီးပါးထွားကြိုင်းသော ကိုသံဒိုင်က (၁၆) နှစ်သမီးလေး အငုံ၏ အဆိုကို လေးစာရိုကျိုးစွာ လိုက်နာရှာသည်။

`အကုန်.. စောက်ရှက်ကွဲကုန်မယ်´

အငုံက နာဇီဟစ်တလာမျက်နှာဖြင့် ဟိန်းဟောက်သည်။ ပွင့်က ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေရှာသည်။

`ကြည့်ပါဦးရှင်.. ဒါ.. ဧည့်ခန်းရှင့်.. ဧည့်ခန်း..။ ကျမဒက်ဒီ.. ဂုဏ်သရေရှိ ဧည့်သည်တွေကို လက်ခံတွေ့ဆုံတဲ့.. မင်္ဂလာရှိတဲ့ ဧည့်ခန်း သိကြရဲ့လား´

အငုံ့စကားသံသာ ထွက်ပေါ်နေပြီး လူကြီးနှစ်ယောက်စလုံးထံမှ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေကြသည်။

`ကျမ အံ့သြတယ်.. ဦးဦးသံဒိုင်။ ဒက်ဒီဆုံးတာ နှစ်လပဲ ရှိသောတာပါ။ ရှင်တို့ ဒီလောက် သောင်းကျန်းကြဘို့ မကောင်းဘူး´

ပွင့်ရော ကိုသံဒိုင်ပါ ခေါင်းငုံ့ဆိတ်ငြိမ်နေ၏။

`ပြီးတော့ ခင်ဗျားကြီး သူဆောင်းစားဘဝနဲ့ ကြံတောသင်္ချိုင်းမှာ နေရတဲ့ဘဝက ကယ်တင်လာတဲ့ ဒက်ဒီမှက်နှာကိုမှ မထောက်မထား ခင်ဗျားမို့ဗျာ´

`ဦးဦးအပြစ်တွေချည်းပါ အငုံ´

`ဟုတ်တယ်။ မာမီလည်းပါတယ်..။ မာမီ ဘာဖြစ်လို့ ရာဂပြင်းထန်းသွားရတာလဲဟင်´

`အငုံ..´

ပွင့်အသံက နီရဲသော မျက်လုံးတွေကြားမှ ရှက်ဒေါသနှင့် ကန်ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

`နားထောင်နေလို့ အကောင်းမမှတ်နဲ့ အငုံ..။ ဒါလူကြီးတွေကိစ္စ..။ ဒို့နှစ်ယောက် ယူကြမှာဘဲ..။ လင်မယားလိုနေတာ ဆန်းသလား´

`ရှင်.. မေမေ.. အဲ.. အဲဒါ.. မေမေပါးစပ်က ထွက်.. ထွက်လာတဲ့စကားတွေ.. ဟုတ်လား´

အငုံ အံ့သြသလို ဝမ်းလည်းနည်း ရှက်ဒေါသလည်း ပိုမိုပြင်းထန်သွားသည်။

`ဟုတ်တယ်.. င့ါပါးစပ်ကပြောတာ ဘာဖြစ်လဲ´

မဟုတ်ပါ.. မဖြစ်နိုင်ပါ။ မေမေသည် ယဉ်ကျေးသော လူ့အလွှာမှ နူးညံ့စွာ မွေးဖွားသန့်စင်လာသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း အငုံသိသည်။ ဒက်ဒီရှိစဉ်က ဒက်ဒီမှလွဲ၍ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ တစ်ဦးချင်း လက်ခံစကားပြောခဲ့သူ မဟုတ်ပေ။ မြန်မာဆန်ဆန်၊ နန်းဟန်နွဲ့နွဲ့နှင့် မေမေ့ပါးစပ်မှ မောက်မာရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးတွေက ဘယ်အချင်းအရာကို အခြေခံပေါက်ဖွားခဲ့သည်ကို အငုံမတွေးတတ်အောင် ဖြစ်သွားပါသည်။

`လင်သေလို့ နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူတာ ဘာဖြစ်လဲ။ နင်က လူတွင်ကျယ်ဝင်လုပ်နဲ့ အငုံ။ လာ.. ကိုသံဒိုင် အပေါ်ထပ်သွားမယ်´

ပွင့်က ကိုသံဒိုင်လက်ကို ရဲတင်းစွားဆွဲပြီး အပေါ်ထပ် လှေခါးသို့ တက်သွားသည်။ ကိုသံဒိုင်က အငုံကို တစ်စုံတစ်ရာ ပြောလိုက်ရန်လှည့်ကြည်၏။

`မေမေ.. သမီးကို.. စစ်ကြေငြာတယ်´

`ရပါတယ်.. မေမေ.. အငုံကလည်း.. ဘာကောင်မလဲဆိုတာ.. အကြောင်းပြရသေးတာပေ့ါ´

`အံမာ.. ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်.. ဟင်း´

လှေခါးအောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာဟန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သော ပွင့်လက်မောင်းလေးကို ကိုသံဒိုင်က ဖမ်းဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ချော့မော့ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။

`ထွီ.. ကြက်သရေမဲ့လိုက်တာ´

ပွင့်ကြားလောက်အောင် အော်ပြောလိုက်သေးတာမို့ ပွင့်အရက်တန်ခိုးနှင့် ရာဂ ကာမ သတ္တိတို့က သမီးလေးကို ရိုက်ပုတ်ရန် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းဟန်ပြုပြန်လေသည်။

`ကလေးပဲ ပွင့်ရယ်။ နောက်တော့ သူနားလည်လာမှာပါ..။ ကိုယ်က လူကြီးပဲ´

`သက်သက်လာဖြဲတာ.. ကိုသံဒိုင်။ ဒါကို လူကြီးက ငုံ့ခံနေရင် ဒင်းပိုကဲလာမှာ´

`အေးအေးဆေးဆေး ဖြေရှင်စမ်းပါ ပွင့်ရယ်´

ပွင့်က မူးဝေဝေဦးနှောက်ဖြင့် အတန်ငယ် တွေနေပြီး

`အရက်ထပ်သောက်ဦးမယ် ကိုသံဒိုင်´

`တော်ပါတော့ ပွင့်ရယ်။ အခုလည်း အရက်ကြောင့်ပဲ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်ကုန်တာပဲ မဟုတ်လား´

`အင်းလေ ထပ်သောက်မယ်လေ။ ပြီးတော့ ထပ်ပြီး ကျူးကျူးလွန်လွန် ချစ်ကြမယ် ဟင်း..။ မကောင်းဘူးလား…။ အာမယ်.. မျက်နှာကြီးက ဘာလဲ တစ်ချီထဲနဲ့ အီသွားပလား ဆရာကြီး ခစ်.. ခစ်.. ခစ်..။ အို ကြည့်ပါဦး.. ဟင်းး.. ဟင်း.. မာလိုက်တာမှ တောင်လို့´

ပွင့်က လက်ရဲဇက်ရဲလေး ကိုသံဒိုင်ပေါင်ကြားသို့ လက်ထိုးနှိုက်ခါ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြော၏။ ပွင့်မူးနေပြန်ပြီ။ ကိုသံဒိုင် ဘာတစ်ခွန်းမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ တကယ်ကြင်နာသနားသော စိတ်ဖြင့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို တယုတယပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မော့နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။

`ချစ်ကြဦးစို့ ကိုယ်ရယ်နော် မဝသေးဘူး´

`အေးပါ ပွင့်ရယ် အားပြည့်သွားအောင် အိပ်လိုက်ဦးလေ နော် နော်လို့´

`ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း.. တစ်ခါ တစ်ခါ´

`ပွင့် သိပ်ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ´

`ကိုယ့်အတွက်ဆို ပွင့်က အဲဗားပဲ.. သိလား´

`အင်း… အင်း.. ကဲ.. အိပ်ဦး ဟုတ်လား´

`ဟေ့အေးကွာ.. တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ မောမောနဲ့ အိပ်ချင်တယ်.. နော်.. နော်လို့.. ကို´

ပွင့်က အရှိန်မသေသေးသော ကာမစိတ်ဖြင့် ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်လေးထောက်ခါ ဖင်ကြီးကုန်းပေးလိုက်ပြန်သည်။

`လာကွယ်.. ဒီက.. ရှက်တောင်လာပြီ´

တတ်နိုင်ပါဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု သဘောပိုက်ခါ ကိုသံဒိုင်လည်း ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ချွတ်ပြီး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်ပြီး ပွင့်ကုန်းပေးထားသော ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြားမှ အစွမ်းကုန် ပြူးထွက်နေသော ပွင့်ယောနိအုံကြီးကြားသို့ မဲနက်ချိပ်မှောင်နေသော သူ့လီးတန်းကြီးကို ထိပ်မှာတေ့ပြီး ဇွတ်ခနဲ့ လိုးထည့်ပေးလိုက်တော့၏။

စိတ်ချဉ်ပေါက်နေသော မျက်နှာလေးနှင့် ထာဝစဉ်တင်းမားနေတတ်သော အငုံမျက်နှာကို ကိုသံဒိုင် ရင်မဆိုင်ရဲသလို ခံစားနေရသည်။ ကလေးဘက်မှ အပြစ်မရှိဟု ကိုသံဒိုင်ထင်သည်။ ကလေးပြောသလိုပင် မိမိ သူတောင်းစားဘဝက အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ်ရှိနေစဉ် ခေါ်ယူကျွေးမွေးထားခဲ့သော ကလေးဒက်ဒီ ကိုမောင်မောင်လွင်သာ သေသည့်နေရာမှ ထလာလျှင် ကိုသံဒိုင်ကို ခြောက်ပေတွင်းထဲသို့ မလွဲမသွေ ထည့်လိုက်မည်မှာ ဧကန်။

…………………………………………………………….

`မင်း စားဖို့ ဝတ်ဖို့ နေဖို့ မပူရတာနဲ့ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ ပြည့်စုံပြီ ယူဆထားသလား.. သံဒိုင် ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..´

`မင်း.. ဆော်မချချင်ဘူးလား ကဲရော့.. မင်းချချင်ရင် ခေါ်ချ ငွေယူထား´

ဘာမှ လိုလေသေးမရှိအောင် ထားပေးခဲ့သော မောင်မောင်လွင့်ကျေးဇူးက မဟာပထဝီမြေကြီးထက် ထုထည်ပမာဏ ကြီးမားလွန်းသေးသည်။

`ပွင့်´၏ ကာမကွန်ယက်အတွင်းမှ ရုန်းမရအောင် နစ်ကျွံနေသော မိမိအဖြစ်ကိုလည်း စင်စစ် ကိုသံဒိုင် ကိုယ်တိုင် မကျေနပ်။

`ကို.. ပွင့်နဲ့ နေရတာ မပျော်ဘူးလားဟင်´

`အင်း.. ပျော်ပါတယ် ပွင့်ရယ်..။ ဒါပေမဲ့ ကျေးဇူးရှင်မျက်နှာကို ပြန်မြင်မိရင် အပျော်စိတ်ကလေးတွေ ပျောက်ပျက်လွင့်ပျယ်ကုန်တယ်။ ကိုယ့်ဖာသာလည်း လိပ်ပြာမသန့်သလိုပဲ ပွင့်´

`အို ကိုကလည်း… ကို ပွင့်ကို အတင်းအဓမ္မ မုဒိန်းကျင့်ပြီး ယူခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ ဟောဒီ ပွင့်ကိုယ်တိုင်က ကို့ကို တစ်ဖက်သတ် စွဲလန်းခဲ့ရတာ´

`ဘာရယ်.. ဘယ်လို ပွင့်´

`ဟင်း.. ဟင်း.. ကို.. ဘယ်သိမလဲ။ ကိုမောင်မောင်လွင်ရှိစဉ်က ကိုလေ မှတ်မိသေးလား။ ဟိုသစ်ခွရုံ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေတုန်း ပွင့်ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ကောင်မလေးခင်မျာ ကြေးစားမလေးသာဆိုတယ် ကို့ဟာကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့ ညဝက်နဲ့ ပြန်ပြေးသွားခဲ့တယ်မို့လား´

`ဟင်.. ပွင့်ဒါတွေသိတယ်´

`သိရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ မြင်လဲမြင်တယ်.. သိလား။ အဲဒီအခါမှာ မျက်စိထဲ စွဲကျန်နေခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´

`ဟင့်အင်း´

`ဒါကြီးပေ့ါ.. ဟောဒါကြီး´

နှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲ အိပ်နေသည်မို့ ပွင့်လက်ကလေးက ခပ်လုံးလုံး မပျော့မမာ ကိုသံဒိုင့် လိင်တန်ရှည်ကြီးကို `ပိကျိ ပိကျိ´နှင့် မြည်တတ်သော ဗူဖောင်းလေးနှိပ်သလို ဆိုပ်ကိုင်ညစ်ရင်း ပြောသည်။

`အဲဒီကတည်းက ကို့အလိုးကို ခံချင်နေတာရှင့်။ ကဲ သိပလား ကိုဒစ်ပြုတ်ကြီးရဲ့ ခစ်.. ခစ်´

တစ်ခါတလေ ပွင့်ထံမှကြားသော စကားများမှာ ပွင့်ဆိုသော သူဌေးကတော် မုဆိုးမလေး ပြောနေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟုပင် သံသယဝင်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွရှိ၏။ ပွင့် စိတ်ပါလက်ပါ ပါးချင်ကပ်ပြီး ပြောတတ်သော ကာမစပ်ယှက်ခြင်း အကြောင်းလေးများကြောင့်လဲပဲ ကိုသံဒိုင်၏ `ဒုတ်´ ကြီးမှာ အမြဲ `တင်း´ နေတတ်၏

`စိတ်ညစ်တယ်.. ပွင့်ရယ်´

`ရှင်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုရယ်´

`ကိုယ့်ဟာကြီးက အမြဲတောင်နေတာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးကွယ်´

`ကို လုပ်ချင် လုပ်လေ´

`လုပ်ရလွန်းလို့လည်း အချောင်းကြီးက ကြွက်သားတွေလည်း နာနေပြီပွင့်ရဲ့ ပွင့်ရော´

ပွင့် ရုတ်တရက် မဖြေဘဲ သက်ပြင်းရှိုက်၏။

`ပွင့်လဲလေ စိတ်ရှိတိုင်း လုပ်နေရလို့လား မသိဘူး။ ဖင်တစ်ခုလုံးလည်း ကျိန်းစပ်နေတာ ကိုရဲ့´

`ဖင် ဟုတ်လား ဖင်က ဘာဖြစ်လို့ ကျိန်းတာလဲ´

`အာကွာ ကိုကလည်း နားဝေးလိုက်တာ။ ဖင်ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးနေတဲ့ ပွင့် စောက်ပတ်ကို ပြောတာ ရှေ့ဖင် ရှေ့ဖင် ကဲသိပလား´

`အော်´

`အင်း.. အဲဒီလို အဆီတထပ် အသားတထပ် ပြောပြမှ သဘောပေါက်တယ်မို့လား။ အဲဒီတော့လည်း ပွင့်က ပေါ်တင်ချည်းပဲပြော ပြောနေတော့ ကိုယ့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျော့တော့မှာလဲ လို့´

မည်သို့ဆိုစေ ပွင့်မျက်နှာလေးနှင့် နှစ်လက်မလောက်သာခွာပြီး အိပ်ယာထဲ၌ လီးနှင့်စောက်ပတ်အကြောင်း ပြောနေရသော အချိန်လေးများသာလျှင် ကိုသံဒိုင်အတွက် သုခချမ်းသာ အိမ်ထောင်ရေးအရသာကို ရပေတော့မည်။

တစ်ခါကလည်း အငုံနှင့် သူ ပက်ပင်းတိုးဖူးသည်။ ထမင်းဝိုင်းမှ ပွင့်က စောစီးစွာ စားသောက်ပြီး ထသွားစဉ် အငုံလေး ဝင်လာသည်။ စကဒ်တိုတိုနှင့် ချိုင်းပြတ် စွပ်ကျယ်ပျော့လေးအောက်မှ မစို့မပို့ နို့လေးနှစ်လုံးက ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ခေါင်းလေး ပြူနေသည်။ ထမင်းချက် အိမ်ဖော် ကုလားမလေး ခရစ္စတီးနားက ထမင်းဝိုင်းဘေးနားမှာ ရပ်လျက် လိုအပ်သည်ကို ဖြည့်ပေးနေသည်။

အငုံက ကိုသံဒိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ဝင်ထိုင်သည်။ ရေချိုးပြီး အလှပင် မပြင်ထား။ ရေစိုပါးလေးနှစ်ဖက်က မို့ဖောင်းနေ၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့်ကို အသာအကဲခပ်သည်။ ထို့နောက် စားပွဲအလယ်တွင် အသင့်ပြင်ထားသော အချိုပွဲအတွင်းမှ သီးမွှေးငှက်ပျောသီး အလုံးထွားထွားကြီး တစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး အခွံမနွှာသေးဘဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကြက်သီထဟန် တွန့်ပစ်လိုက်ပြီး ခစ်ကနဲ့ ရယ်လိုက်သည်။

`ဘာလဲဟင် မမလေး´

`အော်.. ငှက်ပျောသီးကြီးမြင်ပြီး သတိရသွားလို့ပါ ခရစ္စတီးနားရဲ့ ခစ်ခစ်´