လောကကြီးက ဆန်းကြယ်တယ်… တကယ့်ကို ဆန်းကြယ်တယ်။ အဆင့်အတန်း ပညာအရည်အချင်းတွေ ကွဲကွာရင် တကယ်တန်းတော့ ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္တုတွေထဲမှာပဲ ဖတ်လို့ကောင်းတယ် လက်တွေ့ဘဝမှာ လုပ်နိုင်ဖို့ ရင်ဆိုင်နိုင်ဖို့ ခဲယဉ်းလှတယ် မဟုတ်ပါလား….။
အခန်း(၁)
တွေ့ဆုံခြင်း၏ ကနဦးအစ ပထမ
“ကောင်းကင်…မင်း ဒီည အိပ်ရမယ် ဒီတော့ ငါတို့အိမ်မှာ ထမင်းသွားစား”
“ဟုတ်…အစ်ကို”
ဟုပြောသော်လည်း ကျနော် စိတ်ညစ်တာကအမှန်..။ အလုပ်မှာအိပ်ရတာ အိမ်မှာ အိပ်ရတာလောက် အဆင်မပြေနိုင်ဘူးလေ။ တနေကုန် ပင်ပန်းထားတော့ အိမ်ကအိပ်ယာလေးပဲ တမ်းတမိသည်။ နောက်တစ်ခုက အလုပ်မှာ အမြဲတမ်းအိပ်သော ဝန်ထမ်းဆီက ခေါင်းအုံး၊ စောင် အဲဒါတွေ မျှအိပ်ရသည်။ တခါတလေ စက္ကူပုံးလေး ခေါင်းအုံး အိပ်ရသည်။ အစ်ကိုလိုတစ်မျိုး သူဌေးလိုတဖုံ အုပ်ချုပ်တတ်သော အလုပ်ရှင် စကားကို မလွန်ဆန်နိုင် ..။ ဒီညတော့ တညလုံး မအိပ်ရတော့ဘူးဆိုတဲ့ အသိက ကျနော့်ကို ထပ်ပြီး စိတ်ညစ်စေသည်။သို့သော် သူ့ဆန်စားရဲ ရမှာပေါ့လို့ပဲ တွေးပြီး ညနေစာစားရန် ထွက်ခဲ့သည်။ ယခင်ကဆို ညအိပ်ခိုင်းရင် ညစာကို ဝယ်စားခိုင်းသည်။ အခုတော့…..
ဒေါက်…..ဒေါက်…ဒေါက်..
တံခါးလေး ဟရုံလောက် ဟလာသည်။ ဝိုင်းစက်နေသော မျက်ဝန်းတစ်ခုနှင့် ဆင်းသွယ်နေတဲ့ နှာတံလေး ပြီးတော့ ပန်းရောင် နှုတ်ခမ်း တစွန်းတစ…. တိုက်ခန်းအရှေ့မီး မှိန်မှိန်လေးအောက် အသားလေး ခပ်ဝင်းဝင်း..။
“ဘယ်သူလဲဟင်…ဘာကိစ္စလဲ”
“အစ်ကို လွတ်လိုက်တာပါ.. ဒီမှာ ထမင်းစားဆိုလို့”
“အော်… ဟုတ်.. လာ အစ်ကို”
တံခါးလေး ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ဆံပင်ကျောလောက်ကျနေပြီး ကလေးကို ချီထားသော ကျနော်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ကရင်မလေးတစ်ယောက်… ကိုယ်သင်းနံလေးက ခပ်သင်းသင်း…
“ဒီမှာ ခဏထိုင်ဦးနော်.. ထမင်းပွဲ ပြင်လိုက်ဦးမယ်”
“အော်…ဟုတ်..”
“ဝတုတ်ရေ… ဒီမှာ ထမင်းလာစားတယ်…”
ဟု ပြောကာ မီးဖိုအခန်းထဲ တံခါးဖွင့် ဝင်သွားလေသည်။ အချိန် ၅ မိနစ် မပြည့်တပြည့်ပင်… ခပ်ဝဝ ကရင်မလေးတစ်ယောက် မီးဖိုခန်းမှ ကလေးချီပြီးထွက်လာလေသည်။ နောက်ကမှ တံခါးဖွင့်ပေးသော ကရင်မလေး….။ သူက ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး
“အစ်ကို ထမင်းစားလို့ရပြီး”
“အော်..ဟုတ်ကဲ့”
“လာ အစ်ကို ထိုင်…”
ထိုင်ခုံလေး ဆွဲကာပြောရှာသည်။ ထိုအချိန် အိမ်ရှေ့မှ
“ဟဲ့ .. နော်မူ .. ဒီမှာ ကလေးလာယူ.. ကလေးက ငါ့လက်ထဲ မနေဘူးဟ…”
“အယ်…ဒီဝတုတ်မနဲ့ ကလေးတောင် နိုင်အောင် မထိန်းနိုင်ဘူး…. စားနော် အစ်ကို .. လိုရင်ခေါ်လိုက် … အပြင်မှာ ရှိတယ်နော်”
ဟုပြောကာ ထွက်သွားလေသည်။ ထမင်းငွေ့ ဟင်းငွေ့တို့က တထောင်းထောင်း ပူပူနွေးနွေး မွှေးနေသော်လည်း .. နော်မူဆိုသော ကရင်မလေး၏ ကိုယ်သင်းနံက အားလုံးကို ဖုံးလွမ်းသွားချေပြီ။
တနေကုန် အလုပ်လုပ်ပြီး ပင်ပန်းနေသော ကျနော့်အဖို့ ထမင်းဟင်းတို့ကို အာရုံစိုက် စားနေတုန်း တစ်ဦးဦးက ကျနော်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်ဟု ခံစားမိချိန် တံခါးရှိရာသို့ လှမ်းကြည့်မိတော့ တံခါးခပ်ဟဟ လေးကြားက ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးဝိုင်းလေး တစ်လုံး…….။
အခန်း(၂)
မြင်ရာမှ ရင်းနှီးလာသောအခါ
အလုပ်ဝင်တာ ၂ လ မပြည့်သေး night ဆင်းရသည်မှာ ၁၀ ရက်ပင် ပြည့်တော့မည်။ အလုပ်ပြန်ချိန် နောက်ကျသည့် ရက်နှင့် ညဆင်းရသည့် ရက်ဆိုလျှင် နော်မူနဲ့ တွေ့နေကျ။ ကျနော့်မှာ ချစ်သူရှိသည်။ ထိုချစ်သူနှင့် လက်တွဲခဲ့သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော်ပြီ။ တွေ့ရင် လက်ကလေးကိုင် ပုခုံးလေးဖက်ရုံ အပြင် မပိုခဲ့ ..။ ကျနော် ဖြူစင်ချင်သည်။ လူပျိုဘဝကို တန်ဖိုးထားချင်သည်။ အစစ်လိုချင်ရင် ကိုယ်လည်း စစ်မှဟူသော မူကို လက်တိုင်ထားသူ။
နော်မူက ခရစ်ယာန် နောက်ပြီး ကလေးထိန်း ထမင်းချက် အိမ်အကူ… အတန်းပညာက ရေးတတ်ဖတ်တတ်လောက် ။ အဖေမရှိတော့ အမေကလည်း ကျန်မာရေး ချူချာသည်။ အိမ်အကူလုပ်ပြီး မိသားစုကို ပံပိုးပေးနေရသူ ။ အလုပ်ဆင်းချိန်ဆို နော်မူ အလုပ်ထဲလာကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးရသည်။ နော်မူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင် ကျနော့်အခန်း အကြာဆုံး။ စကားတွေ ပြောဖြစ်သည်။ တခါတလေ ကျနော် အလုပ်များနေလျှင် နော်မူ ကျနော်နှင့် စကားပြောရအောင် ရပ်စောင့်နေတတ်သည်။
တနေ့ ကျနော် ကွန်ပျူတာဖွင့်ပြီး သီချင်းနားထောင်နေသော အချိန်… သီချင်း MTV … သီချင်းသရုပ်ဖော်က မြို့တော်ခန်းမရှေ့ ချစ်သူ ၂ ဦး ကောင်လေးက ဆူးလေဘုရားဘက်သို့ မျက်နှာမူပြီ ထွက်အသွား ကောင်မလေးက ငေးငိုင်ပြီး ဟေမာနွေလ ချက်ကျောင်းဘက်အလှည့် …. သီချင်းမှာ စီးမျောနေတုန်း နော်မူ ကျနော့်နောက် ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရောက်နေမှန်းမသိ…။
“သီချင်းလေးက တော်တော်ကောင်းတယ်နော် နော်မူ”
“အင်း …ဟုတ်တယ်နော်”
“ကြည့်ပြီး သူတို့ ၂ ယောက်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိတယ်ဟ”
“အင်း..ဟုတ်တယ်နော်…”
နော်မူ ငေးငေးငိုင်ငိုင်နှင့် ပြောလေသည်။ နော်မူ တစ်ခုခု ဖြစ်နေမှန်း သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်သိနေလေသည်။
“နော်မူ .. နင်စိတ်ညစ်နေတာလား”
“နင် ဘယ်လိုသိလဲ.. ငါစိတ်ညစ်နေတာ”
“သိတာပေါ့ဟ နင့်မျက်နှာကြီး ပုတ်သိုးနေတာ”
“ဟုတ်လို့လား… အဲလောက်ကြီးတောင်လားဟ”
“နော်မူ .. ငါ လက္ခဏာကြည့်တတ်တယ် နင့်လက်ဖြန့်”
“တကယ်…ဒါဆိုကြည့်ပေး”
“ဒါက နှလုံးသားလမ်းကြောင်း.. ဒါက ပညာရေးလမ်းကြောင်း .. အမယ် နင်က ချစ်သူ ၂ ယောက်တောင် ရှိတာပဲ”
“ခိခိ.. နင်လျှောက်ပြောနေတယ်… ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”
“အဲလိုနေပါဟ …နင်ကလဲ”
“နင်နေစေချင်နေမှာပေါ့ဟ… အဲလို ပြုံးပြုံးလေးလေ ခိခိ”
ဟု ပြောရင်း ထွက်သွားပေမဲ့ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ နင်နေစေချင်ရင် ဆိုတဲ့ စကားလေးအပေါ် အတွေးများစွာ ဖြစ်မိသည်က အမှန်တကယ်ပင်…။
အခန်း (၃)
ယောင်္ကျားမာယာ မကျည်း ၉ ပင်
ကျနော် အသက် ၂၁ ပြည့်ပြီး နောက်တစ်ရက် ဝတုတ်က ကျနော့်ဆီ စာတစ်စောင် လာပေးသည်။
သို့
ကောင်း…… နင် အသက် ၂၁ နှစ် ပြည့်ပြီနော်။ ငါက နင့်မွေးနေ့ကို မှတ်ထာတယ်ဟ။ ငါ လက်ဆောင် ဝယ်ထားတယ်။ အလုပ်ဆင်း လာယူလေ။ ငါ လှေကားရင်းမှာ စောင့်နေမယ်။
နော်မူ
ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့.. မနေ့က အိမ်မှာ မွေးနေ့လုပ်သည်။ ကျနော့်ချစ်သူနှင့် သူ့အစ်မ လာသည်။ လျှောက်သွားရအောင်ပြောတော့ လက်မခံ။ ချစ်သူ လက်ဆောင်ပေးသော ခွက်ကလေးနှင့် စာတစ်စောင်
ကိုကို
တသက်လုံး ချစ်မယ်နော်
ချစ်တဲ့
သဲဆု
ကျနော် စိတ်တွေ လွင့်နေသည်။ နော်မူ ခေါ်ထားတာကို သွားရမလား မသွားရင်ရော…. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ တိုက်ခန်း လှေကားရင်းတွင် နော်မူ အထုပ်ပြားပြားလေးကိုင်ပြီး စောင့်နေသည်ကို မြင်ရသည်။ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ နော်မူ ပြုံးပြလေသည်။ ဒီနေ့ နော်မူ့မျက်နှာ ထူးထူးခြားခြား လှပနေသည်။ ပန်းရောင် နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် နှုတ်ခမ်းနီ ခပ်ရဲရဲက အသားဖြူသူမို့ လိုက်ဖက်နေသည်။ ခေတ်ဆန်ဆန်လေး ဝတ်ထားသော နော်မူမှာ ယခင်နေ့ကထက်ပင် ပိုလှနေသည်ဟု ခံစားနေရသည်။
“ရော့ နင့်အတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်”
“အေး ကျေးဇူးပဲ နော်မူ”
“ငါမေးစရာရှိတယ် ကောင်းကင်…. နင် အထင်မသေးရဘူးနော်”
“မေးလေ… ဘာမေးမလို့လဲ”
“နင့်မှာ ရည်းစားရှိလားဟင်”
နော်မူ့ မျက်နှာကို ကျနော် တစ်ချက် ကြည့်လိုက်သည်။ မျှော်လင့်ချက်… မျက်ဝန်းနှင့် ပန်းရောင်သန်းနေသော ပါးမို့မို့
“ဒီလိုမေးလို့ ငါ့ကို အထင်သေးသွားပြီလား ကောင်းကင်”
“ မသေးပါဘူးဟာ.. ငါ စဉ်းစားနေတာ .. ငါ ချစ်တဲ့လူ ၂ ယောက် ဖြစ်နေတယ်ဟ”
“ဘယ်သူလဲ ဟင်..”
“ငါ မပြောချင်းဘူးဟာ…”
ယောင်္ကျားတွေ စိတ်က အံ့သြဖို့ ကောင်းသည်။ ကောင်မလေးက မိမိကို ကြိုက်နေမှန်းသိရင် ချစ်သူရှိသည်ဖြစ်စေ ထပ်လိုချင်သည်။ ပြန်ချစ်မိသည်။ မခူးခင်က ညွှတ်တဲ့ပန်း ခူးချင်သည်။ တချို့ နင်းခြေပစ်ကြသည်။ တချို့က လစ်လျှူရှုကြသည်။ ကျနော် စကားဆုံးပြီး အဝေးကို ငေးနေချိန်… ကျနော့်လက်ကို တစ်စုံတစ်ဦးက လှမ်းကိုင်လိုက်သည်…. ၎င်းမှာ နော်မူ….
“နင့်ကို ငါ ချစ်တယ်ဟာ.. ဒီလိုပြောလို အထင်သေးသွားလဲ ရပါတယ်”
သိမ်ငယ်သော အသံနှင့်အတူ မျက်နှာလေးလွဲချပြီး ပြောရှာသည်။
“မဟုတ်တာပဲ နော်မူရယ်.. ငါ အထင်မသေးပါဘူး.. ငါပျော်တယ်ဟာ..”
ထိုနေ့က လပြည့်နေ့ … လေညှင်းတို့က တသုန်သုန် … ကြယ်လတို့ ဆုံတဲ့ ညချမ်းလေး…..။
အခန်း (၄)
ပထမဆုံး အနမ်း ပန်းတွေအဖြစ် ပွင့်စေသော်
ကျနော် အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရလျှင် အသက် ၁၉ နှစ်မှ ရည်းစားထားဖူးသည်။ အခု ချစ်သူကို ပြင်သစ်နမ်း (kissing) နမ်းဖို့ ကြိုးစားခဲ့တာ မှန်သည် နမ်းခွင့်မရ။ နမ်းချင်သော ဆန္ဒကို ထိန်းချုပ်ရင်းပင်။ သူငယ်ချင်းများ မြောက်ပေးကြသည်။ လိင်ကိစ္စ ဘယ်လို ကောင်းကြောင်း ပြောကြသည်။ လက်တည့်စမ်းချင်သော အရွယ်မို့ လက်တည့်စမ်းချင်သော သဘော။ ကျနော့်ရဲ့ ပထမဆုံး အနမ်းက နော်မူ ဖြစ်နေမည်ဆိုတာကိုတော့ ……
“ကောင်းကင် နော်မူပြန်ရင် လိုက်သွား.. အဲမှာ ထမင်းစားပြီး ဒီက ဝန်ထမ်းတွေအတွက် ထမင်းချိုင့်ပါယူခဲ့”
“ဟုတ် အစ်မ”
ဟု ဆိုလိုက်သော်လည်း ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့ မကျေနပ်…။ ကျနော့်အလုပ်က ထမင်းချိုင့်ယူတဲ့လူ အဆင့်မျိုးမဟုတ်..။ သို့သော် နော်မူ့မျက်နှာလေး ဝင်းလက်သွားမှန်း သိလိုက်သည်။ နော်မူက သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရဦးမှာမို့ အလုပ်ထဲမှ ကျနော် လုပ်စရာတွေ လက်စသတ်နေသည်။ နော်မူ ကျနော့်အလုပ်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီး မောက်(စ်) ကိုင်ထားသော ကျနော့်လက်ကို အသာလေး ကိုင်သွားသည်။ ဒါက အဆန်းတော့ မဟုတ်တော့။ ဒီလိုလေးပဲ ကိုင်နေကျ။
ကျနော်ကလည်း လစ်ရင်လစ်သလို လက်လေးကိုင်သည်။ သူလဲ အတူတူ။ ဘယ်လောက်ဆိုးလဲဆိုရင် အပြစ်တစ်ခု လုပ်ထားလို့ ဆရာအစ်ကိုက ဆူရင်တောင်… သူက ကြမ်းတိုက်ရင်း လက်လေးကိုင်သွားသေးသည်။ အားပေးတဲ့ သဘောပေါ့။
နော်မူ အလုပ်တွေပြီးတော့ ကျနော်နှင့် နော်မူ… ဆရာအစ်ကိုအိမ် ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ဘယ်သူမှ ဒီအိမ်မှာ မရှိမှန်း ကျနော် သဘောပေါက်လိုက်သည်။
“ကောင်းကင် ဝင်လေ.. ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ”
“ဝတုတ်လဲ မတွေ့ပါလား ဘယ်သွားတာလဲ”
“အော် ဝတုတ်က သူ့အမေ နေမကောင်းလို့တဲ့ ခဏပြန်သွားတာ”
“ဒါဆို ငါ ဝင်လို့ ဖြစ်ပါ့မလား..”
“ကိုယ်တော်ချောရယ် ကျမ ကိုက်မစားတတ်ပါဘူး”
နော်မူက ပြုံးရင်းပြောသည်။ မီးမဖွင့်သေးတော့ အမှောင်ထဲမှာမို့ ထိန်းချုပ်ထားတဲ့ စိတ်တွေ လွတ်သွားလေပြီ။
“နော်မူ ငါ နင့်ကို နမ်းချင်တယ်”